«ΓΛΩΣΣΟΠΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΜΠΙ…ΣΜΟΣ»

Η λεξιμαγεία της ελληνικής γλώσσας

 

   Το μόνο εις το οποίο διαπρέπουν όλα τα «τσακάλια» της πολιτικής και της κρατικοδίαιτης περιμετρικής της ζώνης, που με στόχο την…  σωτηρία του λαού και όχημα την κομματικά απονεμόμενη «καρέκλα», γίνονται τσιμπούρια στο σβέρκο του και τον απομυζούν, (επιδοκιμαζόμενα και από όσα «χαϊβάνια» χειροκροτητές απέμειναν ακόμη με κλειστά μάτια), είναι η… πάρλα και οι… παρλαπίπες! Με απύθμενο επαγγελματικό θράσος και σε ελάχιστο χρόνο προσπαθούν να σε πείσουν, (και με αρκετούς το καταφέρνουν), πως δεν γυρίζει η Γη γύρω από τον Ήλιο, αλλά το αντίστροφο.

   

   Έτσι, εκείνοι με απόλυτη επίγνωση πως η επίθεση αποτελεί την καλύτερη άμυνα και εμείς απολαμβάνοντας πλέον, πανευτυχείς, την επερχόμενη οικονομική ανάκαμψη, (Τσα! Καλώστην. Όμως, πού είσαι, μωρή;), ξεπεράσαμε, στα ψιλά και στα σβέλτα, ένα ακόμη δείγμα φτωχοϊδιοτέλειας, από τους «ηθικά πλεονέκτες». (Σημ. Τον χώρο με το «ηθικό πλεονέκτημα»!). Με πολύ και αλλοπρόσαλλο μπλα-μπλα, πελαγοδρομώντας στη φραστική μαγεία κουλτουριάρικων ακαταλαβίστικων πομφόλυγων, νομίζουμε πως δικαιολογήσαμε ένα ακόμη πολύχρονο και αδικαιολόγητο μικροτσιμπολόγημα δημόσιου χρήματος, στα πλαίσια του «μάζευε κι ας είν’ και ρώγες»!

   

   Μικρά τα τρωκτικά, μικρά τα δαγκώματά τους! Μόλις 28 ευρώ το μήνα!

ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΣΙΠΡΑ

Ο λαός... ομίλησε!

   Χθες, σε περίοπτη θέση μέσα σε όλα τα δελτία ειδήσεων, μετεδόθη ένα βαρυσήμαντο διάγγελμα του αρχηγού της ελληνικής αντιπολιτεύσεως. 

   Βαρύγδουπο, προειδοποιητικό, απειλητικό. Σαν μόλις λίγο πριν από την πτώση της Τροίας, ή -λόγω επικαιρότητος- της άλωσης της Τριπολιτσάς.

   Συμπέρασμα δικό μου:

   - "Μπορείς να είσαι φτωχός, χωρίς να είσαι μίζερος και κακομοίρης. Αλλά όταν είσαι μίζερος και κακομοίρης θα μένεις πάντα φτωχός".

Η αλήθεια της σκοπιμότητος και η σκοπιμότητα της «αλήθειας».

Όπου ο Σολωμός με το «αληθές = εθνικό» συναντά το «νόμιμο = ηθικό» του Βουλγαράκη.

Η άλωση της Τριπολιτσάς

   Το παρόν γράφεται με αφορμή τη δημοσίευση κάποιων σκέψεων περί Ιστορίας του κ. Ν. Δήμου και έναυσμα σχετική ανάρτηση του καλού μου φίλου «πίσω στα παλιά».

   

   Βεβαίως, όπως γίνεται πάντα με κάθε πέτρα που ταράζει λιμνάζοντα και βαλτωμένα νερά, ή «σγαρλίζει» ροχαλίζουσες συνειδήσεις, έγινε ένας μικρός χαμός… στο ίσιωμα. Δοθείσης της ευκαιρίας,  και δεδομένης της καθόδου του κ. Δήμου στην πολιτική κονίστρα και των εκλογών που έρχονται, οι γνωστοί Ελληναράδες ξιφούλκησαν αμέσως και όρμησαν να τον φάνε. Ο δε εξοφλημένος εθνικιστής πιρουεττίστας «καραπολιτικός» θεώρησε θεόπεμπτη την ευκαιρία για… πολιτική νεκρανάσταση και κάποιες «ιλλουμινάτες» γραφίδες άρχισαν τα νεφελώδη κουλτουριάρικά τους, σκοτίζοντας παρά φωτίζοντας ένα, μάλλον απλό στην ουσία και το δίλημμα που κρύβει, θέμα.

    

 (Σημ. Διευκρινίζω, προς άρση παρεξηγήσεων, ότι ουδεμία σχέση έχω με τον νηφάλιο κ. Δήμου, ούτε διάκειμαι συμπαθώς προς το «Ποτάμι» του. Προτιμώ την απεραντοσύνη της θάλασσας!)

   Όλους τους λαούς στην μακραίωνα ιστορία τους, (άλλος μακρύτερη, άλλος κοντύτερη), τους σημαδεύουν καταστάσεις ακμής και παρακμής, καθώς και γεγονότα που τους δημιουργούν αισθήματα, άλλοτε μεγαλείου και υπερηφάνειας και άλλοτε ενοχών και ντροπής. Το ζύγισμα στην παλάντζα της Ιστορίας δίνει και το μέτρο του πολιτισμού ή της βαρβαρότητος του κάθε λαού. Στο πρώτο τάσι μπαίνουν οι εθνικές επιτυχίες, τα επιτεύγματα σε τέχνες, γράμματα, φιλοσοφία, επιστήμες, τεχνολογία και άλλα τέτοια ωραία που συμβάλλουν στην πρόοδο της ανθρωπότητος. Χλιδάτα και φωτεινά. Στη δεύτερο, μετρούν οι γενοκτονίες, οι εξανδραποδισμοί, οι εθνοκαθάρσεις, οι ομαδικές σφαγές, τα εγκλήματα πολέμου, οι βανδαλισμοί, οι καταστροφές, οι λεηλασίες και όσα δεινά επέφεραν στην παγκόσμια κοινωνία. Τα σκοτεινά και τα μαύρα.

   Προφανώς όλοι θέλουν να βλέπουν και να προβάλουν τα πρώτα, αφήνοντας στη σκιά τα δεύτερα. Όπως έκανε ο χωρικός με τις δύο σακούλες, στον σχετικό αισώπειο μύθο! Όμως στις δέλτους της η Ιστορία μόνο γράφει. Ποτέ δεν σβήνει. Και το «διάβασμά» της θέλει καθαρό μυαλό και αμερόληπτη συνείδηση. Μόνο τότε λειτουργεί διδακτικά. Και συνήθως τα καλύτερα μαθήματα τα δίνουν τα λάθη και τα παθήματα και όχι οι επιτυχίες. Γιατί, απλούστατα, η επιτυχία εξαρτάται και από κάποιον «απέναντι», ενώ στο λάθος «παίζεις» μόνος. Οπότε ευκολότερα «διορθώνεσαι», παρά… «ξανανικάς»!

   Εστιάζω στο γεγονός της άλωσης της Τριπόλεως, (τότε Τριπολιτσάς), κατά την Επανάσταση του ‘21 και θα την εξετάσω παράλληλα με την πρόσφατα ελθούσα στο φως της δημοσιότητος περίπτωση της σφαγής στις Λιγκιάδες, από τους Γερμανούς.

   Η Τρίπολη, τότε, ήταν η σπουδαιότερη πόλη του Μωριά, με πληθυσμό κοντά στις 25000 ψυχές, διαφόρων εθνοτήτων, με πάνω από τους μισούς Έλληνες. Με την έκρηξη της Επαναστάσεως και των εχθροπραξιών οι μεν Έλληνες την εγκατέλειψαν, οι δε ξένοι κάτοικοι της υπαίθρου, (Εβραίοι, Αλβανοί, Τούρκοι), έντρομοι, έσπευσαν να ταμπουρωθούν στην περιτειχισμένη πόλη, ανεβάζοντας τον πληθυσμό της στις 30 με 40.000 άτομα. Μετά πολύμηνη πολιορκία η πόλη έπεσε στις 23 Σεπτεμβρίου 1821 και μαζί της έπεσαν, μέχρις ενός, όλοι οι πολιορκημένοι. Μαχόμενοι ή άμαχοι, πλην των Αλβανών που φυγάδεψε, κατόπιν προηγουμένης συμφωνίας, ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης. Όλοι σφάχτηκαν άγρια, οι γυναίκες βιάστηκαν πρώτα, τα σπίτια κάηκαν, οι περιουσίες πλιατσικολογήθηκαν. Και το κακό κράτησε γιά πολλές ημέρες! Μέχρι και τα ζώα των Τούρκων σφαγιάστηκαν, (Πουκεβίλ). 

   Το περιστατικό συνέβη ακριβώς έτσι, κι ας λέει ο οποιοσδήποτε ό,τι άλλο θέλει!

   Επειδή η απόκρυψη, παρασιώπηση ή διαστρέβλωση ιστορικών γεγονότων δεν μπορεί να σταθεί, κόντρα στην πληθώρα των εγγράφων μαρτυριών, το παιχνίδι της άμβλυνσης των εντυπώσεων περνάει στα… ελαφρυντικά. Κατά το δοκούν των ενδιαφερομένων και την αναγκαιότητα ή τη σκοπιμότητα της… στιγμής, μέχρις ότου η Ιστορία να κατακαθήσει και οι πρωταγωνιστές λαοί να ωριμάσουν στο βαθμό που να μπορούν να  αντικρύσουν την Ιστορική Αλήθεια, με θάρρος και ειλικρίνεια, στα μάτια και να διδαχθούν απ’ αυτήν. Μέχρι τότε οι εθελοτυφλούντες και μεροληπτούντες εθναμύντορες θα υποτονθορίζουν και θα ψελλίζουν, (οι θρασύτεροι θα βοούν), τη δική τους εκδοχή. Όπως, εν προκειμένω, με κάτι περί  αντιποίνων της σφαγής της Βοστίτσας, (Αιγίου), των διωγμών των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως, (λυντσάρισμα του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’), και διάφορα τέτοια. Λες και νοείται ηθικός συμψηφισμός επί εγκλημάτων!

   Στα φρικτά ιστορικά γεγονότα, όπως ο σφαγιασμός της Τριπολιτσάς, δεν υπάρχει δικαιολόγηση, ευλογία και νομιμοποίηση, παρά μόνο εξήγηση, κατανόηση και ανοχή των κινήτρων τους. Και κάπως έτσι κινήθηκαν διάφοροι λόγιοι της εποχής, ως ο Αμβρόσιος Φραντζής, κ.λπ. Ενώ ο Κωνστ. Παπαρρηγόπουλος, ο γίγας ιστορικός, χαρακτηρίζει το γεγονός ως «ανηλεές και ανώφελο».

   Γιά να γίνει απτή η ορθή αντιμετώπιση των ιστορικών γεγονότων, (και όχι «άσπρο» όταν μας συμφέρει και «μαύρο» όταν όχι), ας αναφερθούμε στις αντίστοιχες γερμανικές θηριωδίες αμάχων κατά τον τελευταίο πόλεμο. Ποιός σώφρων Γερμανός με καθαρή κρίση και έντιμη συνείδηση θα μπορούσε να συμφωνήσει, σήμερα, με την σφαγή στα Καλάβρυτα, στους Λιγκιάδες, ή το κάψιμο των χωριών της Βιάννου και τον αντίστοιχο εξανδραποδισμό τους. Ποιός νηφάλιος, ψύχραιμος και τίμιος άνθρωπος μπορεί να δεχτεί το επιχείρημα των αντιποίνων, με καθορισμένη μάλιστα «ταρίφα», απέναντι στη δράση των ανταρτών και τον θάνατο, στη μάχη μ’ αυτούς, Γερμανών φαντάρων.

   Κλείνοντας, νομίζω πως ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος που είπε πως: «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», αν ζούσε σήμερα, σίγουρα θα πρόσθετε «και ωριμότητα και σθένος η αποδοχή της ιστορικής αλήθειας».       

Οι παρελάσεις ως εκδηλώσεις μνήμης στη Χώρα των Λωτοφάγων.

Γιά να θυμάσαι, να νοσταλγείς, να ντρέπεσαι.

 

Στο άκρο δεξιό ο άγωνιστής Μάξιμος Χαρακόπουλος και δεύτερος από αριστερά ο... Μίνιμος Κασσής. Αγωνιστές στα λευκά, καθ' ότι του... γάλακτος.

   Χθες στις βραδινές ειδήσεις παρακολούθησα τις, ανά την χώρα, παρελάσεις επ’ ευκαιρία της 25^ης Μαρτίου και τα διάφορα σχετικά σχόλια του κοινού. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Θυμάμαι μικρός και μέχρι έφηβος, στην αρχή με συνοδεία συγγενούς και αργότερα μόνος, με μιά χάρτινη σημαιούλα στο χέρι, λάτρευα να παρακολουθώ τις παρελάσεις. Στημένος πάντοτε μπροστά από το μέγαρο Σλήμαν ένοιωθα μεγάλη συγκίνηση κι υπερηφάνεια καθώς έβλεπα τα πεζοπόρα, κυρίως, τμήματα να βαδίζουν καμαρωτά και λεβέντικα με βήμα συντονισμένο. Ένα αίσθημα ασφάλειας και αγαλλίασης με πλημμύριζε και με «έφτιαχνε» γιά αρκετό καιρό.

   Στην χθεσινή παρέλαση, από τις πιό όμορφες και άρτιες που θυμάμαι τα τελευταία χρόνια, η θλίψη της έρημης πλατείας και των πέριξ πεζοδρομίων μετρίαζε, σχεδόν έπνιγε, κάθε εθνική έξαρση μέσα στη μοναξιά, τις αστυνομικές κλούβες και τα παρατεταγμένα τμήματα των ματ-θεατών. Μελαγχολία, κατήφεια κι ένα μεγάλο γιατί. Τώρα που χώρα και λαός χρειάζονται, (και το παραμικρό ψήγμα), κίνητρα και ερεθίσματα γιά να τονωθεί το καταρρακωμένο εθνικό τους αίσθημα και να σηκώσουν λιγάκι το ταπεινωμένο τους κεφάλι, η μιζέρια, ο λαϊκισμός, ο ανερυθρίαστος πολιτικαντιδισμός και η μπαμπεσιά το σπρώχνουν χαμηλότερα.

   Πριν προλάβουν να τελειώσουν, στο γυαλί, οι διαμαρτυρίες και απορίες κάποιων αφελών Λωτοφάγων:

   -  Γιατί δεν αφήνουν τον κόσμο να παρακολουθήσει ελεύθερα (!) την παρέλαση;  -Αλήθεια γιατί, τάχατες ;;;

Να, στο επόμενο πλάνο, η απάντηση μαζί με κάτι αξούριγες φάτσες που έμοιαζαν με ληστές των Ορέων, όπως τους περιέγραφε ο περιηγητής Εδμόνδος Αμπού, παρά με εκπαιδευτικούς που ήσαν, όντως. (Ναι, αυτοί που διδάσκουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας ήθος και γράμματα!). Να θέλουν να κάνουν γιουρούσι και να… παρελάσουν κι αυτοί... διαδηλώνοντας!! Να σπρώχνονται με τους αστυνομικούς που, προφανώς και δικαίως, τους εμπόδιζαν, καταστρατηγώντας, λέει, το… δημοκρατικό τους δικαίωμα να παρελάσουν, (κατ’ αυτούς), και να εξευτελίσουν, (κατ’ εμέ), κάθε νόημα και κάθε συμβολισμό της επετείου, μπαχαλοποιώντας την τελετή.  Το ίδιο στην Καλαμάτα, το ίδιο και σε άλλες πόλεις όπου ο κάθε πικραμένος, δυσαρεστημένος, αδικημένος έστω, να θέλει να βγάλει το άχτι του και να πει τον πόνο του… παρελαύνοντας στην εθνική επέτειο! Το ίδιο κι οι απολυμένες καθαρίστριες με τα σφουγγαρόπανα και τα σκουπόξυλα! Τραγέλαφος και κλαυσίγελος. Αλλά και ντροπή απέραντη γιά όσους απέμειναν με λίγη τσίπα στο σώμα και λίγο μυαλό στο κεφάλι.

   Έτσι χθες, το μόνο που απέμεινε, πραγματικά αυθεντικό και συγκινητικό, αλλά δυστυχώς φθίνων, ήταν τα τρία καροτσάκια των υπέργηρων αναπήρων, που ηγούνταν της παρέλασης. Θυμάμαι, από εκείνα τα χρόνια τα παλιά, το ρίγος και, (γιατί να το κρύψω), κάποιο κάψιμο στο άκρο του ματιού που μου προκαλούσε η θέα του πλήθους των μακρόστενων αναπηρικών τρίκυκλων που η φτωχή, (τότε, νυν και αεί), πολιτεία είχε παραχωρήσει σε κάποια παιδιά της, ως αντάλλαγμα γιά τα κομμάτια του κορμιού τους που της πρόσφεραν, θυσία γιά την λευτεριά της, με τα οποία άρχιζε πάντα η παρέλαση. Τα ίδια τρίκυκλα που πάντοτε, τιμής ένεκεν, έμπαιναν στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου του Παναθηναϊκού, από την πάνω πόρτα που έμπαινε και η… καταβρεχτήρα του Δήμου (!), γιά να παρακολουθήσουν δωρεάν τον αγώνα. Προϊόντος του χρόνου τα τρίκυκλα μετατρέπονταν σε κυλιόμενα καροτσάκια, λόγω ανημποριάς στην οδήγηση, αλλά και λιγόστευαν απελπιστικά. Όπως, δυστυχώς, λιγοστεύουν το ίδιο απελπιστικά και όλοι όσοι απέμειναν να κατανοούν το βαθύ νόημα μιάς εθνικής εορτής και μιάς παρέλασης. Και να επιμένουν να το θέλουν μακριά από κάθε νόθευση μικρο ή μεγαλο-πολιτικής και αμόλυντο από κάθε σύγχρονα προβλήματα και αιτήματα. Έστω και δίκαια.

   Οι επέτειοι αναφέρονται στο παρελθόν και έχουν στόχο να συντηρούν μνήμες στον λαό που θα τον εμπνέουν και καθοδηγούν παραδειγματικά, στοχεύοντας σ’ ένα καλύτερο μέλλον. Γιά να τον ενώνουν και να τον ωθούν σε ανάταση, βελτίωση και πρόοδο. Και όχι να τον «τσαλαβουτούν» στο τέλμα με τα μικροσυμφέροντα και τις ταξικές ιδιοτέλειες ή τις παλαβομάρες κάποιων περιθωριακών μικροομάδων.

   

   

Κατά τα άλλα, κάποιοι απορούν γιατί εφαρμόζονται μέτρα προστασίας της αδιατάρακτης διεξαγωγής των παρελάσεων. Και θυμίζουν αυτόν που, αφού σκότωσε τους γονείς του, ζητάει επιεική μεταχείριση ως... ορφανός!       

Το… πλεόνασμα, η διανομή του και του Κουτρούλη το πανηγύρι.

«Δώσε και μένα μπάρμπα»!

Ένας, ένας! 'Ολοι θα πάρετε!

 

   Ας υποθέσουμε πως, όντως, υπάρχει φέτος το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα. Ας δεχθούμε ότι ένα μέρος του (;) αποφασίστηκε να επιστραφεί, ως κοινωνικό μέρισμα, στον δεινά χειμαζόμενο λαό και ειδικά σε κάποιες ευπαθείς ομάδες πολιτών. (Κακώς κατά τον γράφοντα, ο οποίος θεωρεί προτιμότερο την δημιουργία «καβάτζας», καθ’ όσον το «στύψιμο» έχει στραγγίξει οικονομικά τον κοσμάκη και του χρόνου μάλλον έλλειμμα θα ξαναπροκύψει, οπότε... φτου κι απ' την αρχή! Ας όψονται, όμως, οι εκλογές).

   Και ας πούμε πως επιλέγονται να ενισχυθούν οι πλέον αδύνατες τάξεις. (Πάλι κακώς, κατά τον γράφοντα, αφού θεωρεί σκοπιμότερο την ενίσχυση των παραγωγικών διαδικασιών, αντί του καιάδα της πρόσκαιρης κατανάλωσης).

   Τελικά, βάσει των όσων λέγονται, οι υποψήφιοι προς… ενίσχυση ανέρχονται σε 1 με 2.000.000 κόσμο! Με ποικίλο μερίδιο στο… τσιμπούσι!

   Αναρωτιέμαι, λοιπόν, αν σκέφτηκε κανείς, τί μπάχαλο μας περιμένει στη διαδικασία της… διανομής. Με τις αιτήσεις, τις παρααιτήσεις, τα δικαιολογητικά, τις ασυνεννοησίες, τα λάθη, τις κουτοπονηριές, το στριμωξίδι στις ουρές, το γα….ρίδι των αγανακτισμένων… δικαιούχων και τόσα ακόμη κωμικοτραγικά που θα συμβούν, όλα πέραν της φαντασίας της στήλης;

Μακάρι να διαψευστώ, αλλά προβλέπω έναν τραγέλαφο άνευ προηγουμένου. Η χαρά των μαρκουτσοφόρων… δαιμόνιων ρεπόρτερς του πεζοδρομίου και των περινούστατων παντογνωστών αναλυτών στα βραδινά παράθυρα!

Όταν στα διάφορα «δώσε» της κυβέρνησης γινόταν ο κακός χαμός, φαντάσου στην «μουνταρία»* του «πάρε» τί αλαλούμ πρόκειται να γίνει!

* «μουνταρία» : Παλιό παιδικό παιχνιδάκι… συναναστροφής γαβριάδων! Όπου κυριαρχούσε η κλωτσοπατινάδα και η σφαλιάρα των δυνατότερων προς τους ασθενέστερους. Ο φίλος μου, εραστής των παλιών ωραίων εποχών, σίγουρα ξέρει!

ΥΓ.  Επ' ευκαιρία της σημερινής εορτής, τις καλύτερες ευχές μου προς άπαντες τους εορτάζοντες.