Πηνελόπη Δέλτα. Η φλογερή Ελληνίδα και το χωρίς όνομα παραμύθι της.

Εικόνες ανασυρμένες από τα βάθη της μνήμης και δυστυχώς άγνωστες και, κυρίως, αδιάφορες στους πολλούς και τους "προοδευτικούς".

Πηνελόπη Δέλτα

    Από βαθειά παγιωμένες συνήθειες και συνειρμούς, που κουβαλώ από τα πρώιμα παιδικά χρόνια, ανέκαθεν η 28^η Οκτωβρίου μου προξενούσε ιδιαίτερη αίσθηση και συγκίνηση. Συνδεδεμένη με την  παιδική μου αντίληψη των πρόσφατων, τότε, γεγονότων και τις εικόνες της πολεμικής περιόδου που άκουγα εντυπωσιασμένος, σχεδόν εκστατικός, να διηγούνται οι μεγάλοι, πολλοί των οποίων υπήρξαν και πρωταγωνιστές τους. Άλλοι σε μικρό κι ασήμαντο ρόλο κι άλλοι σε μεγαλύτερο. Όπως η αείμνηστη, («θεία» τη φώναζα), Βάσω Κατράκη, η μετέπειτα σπουδαία χαράκτρια, με τον άντρα της, ακτινολόγο Γιώργο Κατράκη, και τον φίλο τους, ή συγγενή  -δεν θυμάμαι ακριβώς-  Αχιλλέα Γκιόκα, (όλους αυτούς τους θυμάμαι αμυδρά) που κάποτε σώθηκαν από τους Γερμανούς, κρυμμένοι γιά κάμποσο καιρό, στο πατρικό μας, επί της οδού Μύλων 87, στην Ακ. Πλάτωνος.  Εαμίτες όλοι, της ακολουθίας του Πευκίτη Καπετάν Πλάτανου, του συνονόματου θείου μου.

   Από τα πρώτα σχολικά χρόνια, θυμάμαι ακόμη τις μικρές χάρτινες σημαιούλες, τα εμβατήρια στο ραδιόφωνο, μ’ εκείνο  το:  «Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν, σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά ….», που μου σήκωναν την τρίχα κάγκελο, τον έρανο γιά τη «Φανέλα του Στρατιώτη», που στο παιδικό μυαλό μου δημιουργούσε μιά απορία που κανείς μεγάλος δεν μου έλυσε ποτέ, αλλά όλοι, στο άκουσμά της, με κατσάδιαζαν και μου έλεγαν: «Σσσσστ, ντροπή»!, χωρίς ποτέ να καταλάβω γιατί έπρεπε να ντραπώ.

   - Καλέ μαμά, καλά να δώσουμε γιά τη φανέλα, αλλά γιά το σώβρακο τίποτα;

   Όμως πάνω απ’ όλα γιά μας τους μικρούς, 28^η Οκτωβρίου σήμαινε…. Πηνελόπη Δέλτα! Η γεμάτη Ελλάδα ζωή της και η περήφανη αποχώρησή της απ’ αυτήν, ανακατεύονταν με τα έργα της και προκαλούσαν έντονες δονήσεις στην πιτσικαρικαρία της εποχής. Δονήσεις που είναι εντελώς αδύνατον να γίνουν σήμερα αισθητές από την ράθυμα παρελαύνουσα… «εμπριμέ» ελληνική νεολαία, καθοδηγουμένη από καθηγήτριες και δασκάλες που, προφανώς, μπερδεύουν την εθνική εορτή με το «Dancing with the stars»!

"Παραμύθι χωρίς όνομα". Η έκδοση που θυμάμαι.

   Σήμερα, που η απόλυτη σήψη έχει μολύνει και αποσυνθέτει ραγδαία λαό, κράτος, θεσμούς και έχει εξαϋλώσει εντελώς, βορά της χύδην πολυπολιτισμικότητος, την έννοια «έθνος», ένα βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα μου έρχεται έντονα στο μυαλό. Διδακτικό, προφητικό, διαχρονικό, αιώνιο. Το «Παραμύθι χωρίς όνομα».

   Σαν «παλιός φούρναρης», όρος που μου απεδόθη από τον εκλεκτό φίλο «piso sta palia», (παλιός φούρναρης κι αυτός κι οι «φούρνοι» μας πλάι-πλάι!), θα προέτρεπα όσους δεν είχαν την ευκαιρία να βαφτιστούν στα σοφά προφητικά νάματα αυτού του βιβλίου, να σπεύσουν να το κάνουν τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά. Και όσοι το διάβασαν μικροί και τα μηνύματά του, ξεθωριασμένα, βρίσκονται καταπλακωμένα στα βάθη της μνήμης τους, ας σπεύσουν να τα ξαναφρεσκάρουν. Το χρειαζόμαστε όλοι.      

Το δικό μας "ΟΧΙ". Οδηγίες προς απογοητευμένους έως απελπισμένους. «Quand meme»!

Ένα «αίτημα» πρόσκαιρης ανακούφισης από τα αφόρητα αδιέξοδα.

      - Όταν η ανασφάλεια της επιβίωσης απλώνεται στη χώρα.
   - Όταν ο λαός, αποπροσανατολισμένος, «παλαβώνει» από την απόγνωση.
   - Όταν η φτώχεια κι η ανέχεια μαστίζουν την κοινωνία η οποία, ένεκα τούτου, χάνει τα ιδανικά και το ηθικό της έρμα.
   - Όταν τα πολιτικά πάθη οξύνονται επικίνδυνα και οι πολιτικές αντιπαλότητες μεγεθύνονται.
   - Όταν τα «μικρά» που χωρίζουν γιγαντώνονται και τα «μεγάλα» που ενώνουν παραβλέπονται, με αποτέλεσμα την εξαΰλωση της  αναγκαίας  εθνικής ομοψυχίας.
   - Όταν η πνευματική αγκύλωση καθηλώνει τη ζωοδότρια «στροφορμή» της νόησης.
   - Όταν η αφροσύνη κι ο «φουριόζος» παραλογισμός επικρατούν της σύνεσης και της ήρεμης σκέψης.
   - Όταν η πολιτική δογματική τύφλωση καταργεί τον ουσιαστικό και δημιουργικό διάλογο.
   - Όταν η βλακεία, η αμορφωσιά και η αγένεια υπερτερούν της ευφυΐας, της παιδείας και της ευπρέπειας.
   - Όταν η απάτη, η «αρπαχτή», το «βόλεμα», η διαπλοκή, η ιδιοτέλεια και η πάσης φύσεως «κομπίνα», γίνονται καθεστώς και τρόπος ζωής.
   - Όταν το σαράκι της διαφθοράς και η ηθική γάγγραινα σαπίζουν βαθμιαία και αποσυνθέτουν τον κοινωνικό ιστό.
   - Όταν οι ηγεσίες, (συλλήβδην), αποδεικνύονται  ελάχιστες και, όντας κατώτερες των περιστάσεων, δεν εμπνέουν και δεν κατευθύνουν συνετά τον λαό.

   Τότε, η «παραίτηση» και η αποστασιοποίηση από την σήψη των τεκταινομένων αποτελούν την σωστότερη στάση.

   

  Α', ναι! Και με το Adagio του Albinoni ν’ αποτελεί την καλύτερη καταφυγή προς την απαραίτητη ηρεμία και ψυχική «ανασύνταξη». Ένα ισχυρό αναλγητικό και ιδανικό  πνευματικό βάλσαμο, στους αφόρητους πόνους που προκαλεί σήμερα η ζωή. Το αποτελεσματικότερο λίπασμα γιά την «αναφύτρωση» και «ανάταξη» της απαραίτητης αισιοδοξίας που απαιτεί η συνέχειά της και το αγχώδες ανέβασμα στο τραχύ και δύσβατο ανηφόρι της.

   Γιατί, σφίγγοντας τα δόντια, δεν πρέπει ν’ αφήσουμε την αισιοδοξία να πεθάνει. Το επίγραμμα «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία» είναι λάθος. Γιατί, "ΚΑΙ ΟΜΩΣ"! Η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ, αλλά ζει αιώνια! Κλεισμένη ασφαλής  στο κουτί της Πανδώρας. 

QUAND MEME

     -     Μη φοβηθείς τις σκοτεινιές, που άγρια σε τυλίγουν
          όταν τα φύλλα της καρδιάς μ’ απόγνωση θρηνούν,
          σαν της ψυχής τα στεγανά μ’ απελπισιά γεμίζουν
          και τρόμο, που σαν άμπωτη τα σωθικά ρουφούν.

 -     Μέσα στη παραζάλη σου μη σκύβεις το κεφάλι,
  τα δόντια σφίξε δυνατά, με καθαρό μυαλό.
  Θ’ ανθίσουν πάλι τα κλαδιά, άνοιξη θα ’ρθει πάλι,
  να ξέρης δε νικήθηκε, ποτέ του, το καλό.

 -      Με χέρι αντρίκιο, δυνατό, άδραξε τη λεπίδα,
  κάρφωσε τα σκοτάδια σου που έρχονται, καθώς
  γιά διαμαντένιο σου σπαθί, η θεϊκή ελπίδα.
  Κι από τα βάθη της πληγής θα ξεπηδήσει φως.

                                        

   Αυτό είναι το δικό μας "ΟΧΙ". Σθεναρό, μετρημένο, σίγουρο. Χωρίς φανφάρα, καπηλεία, φιγούρα.

 

Δρ. Δ. Μεντζενιώτης: "ΕΠΙΤΟΜΟΣ ΠΟΛΥΛΟΓΙΑ", μέρος ΙΙ

Ο μέγας διδάκτωρ των σύγχρονων πολιτικών επιστημών!

   Ως είναι προδήλως αυτονόητον, τοιούτον ευρύ θέμα είναι αδύνατον να εξαντληθή εις μίαν και μόνην ανάρτησιν. Το γεγονός, αφ' εαυτού, θα ήρκει διά την αυτοαναίρεσίν του και θα ισοδυναμούσε με κατάρρευσιν ολοκλήρου του οικοδομήματος της «Συγκριτικής Πολυλογίας», ήτις αποτελεί σήμερον την μοναδική μέθοδον συνδιαλλαγής του πολιτικού μας προσωπικού, (sic), μετά των υπηκόων του, τουτέστιν όλων ημών.

   Η στήλη αιφνιδιασθείσα από το εκπάγλου ωραιότητος και μεστό νοημάτων πόνημα του Δρος Διονυσίου Μεντζενιώτη, το οποίον της προέκυψεν, περίπου, ως κεραμίδα επί της κεφαλής αμερίμνως περιπατούντος διαβάτου, αντέδρασε σπασμωδικώς και βεβιασμένως και, κατά συνέπειαν, πλημμελώς. Αντιμετώπισε κείμενο και συγγραφέα αναξίως προς την βαρύτητα και των δύο, γεγονός το οποίον την θλίβει βαθύτατα και διά το οποίον «απολογείται» αιδημόνως και δημοσίως, σπεύδουσα εις  ταχείαν επανόρθωσιν.

   Ευθύς ως ανέκτησεν την ψυχραιμίαν της επεδόθη εις την πλήρη και ενδελεχή διερεύνησιν της υποθέσεως, διά κεραυνοβόλων ενεργειών των ειδικών της συνεργατών. Και, ήδη, ευρίσκεται εις την ευχάριστον θέσιν όπως ανακοινώσει εις το πανελλήνιον, και δη εις τους απανταχού Συνέλληνες πολυλογάδες, τα εξής σημαντικά:

   Κατ’ αρχήν ο συγγραφεύς κ. Δ. Μεντζενιώτης, φύσει μετριόφρων και ηπίων τόνων ανήρ, τυγχάνει διδάκτωρ και ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Μάσα-τσούτσες, κατέχων ισοβίως την έδραν της «Ακατάσχετης -ασκόπου-  Φλυαρίας», καθώς επίσης και κοσμήτωρ του Πανεπιστημίου της Πονηρεμβέργης, ειδικός επί θεμάτων «Αδιάκοπης -και άνευ αποχρώντος λόγου-  Πολυλογίας». Η απέραντος μετριοφροσύνη του, δε, τον ωδήγησεν εις την απόκρυψιν  της πραγματικότητος, σχετικά με το πόνημα της «Επιτόμου Πολυλογίας», του οποίου εμφανίζεται, αιδημόνως, ως απλούς μεταφραστής. Η στήλη όμως κατώρθωσε να ανακαλύψει πως δεν υφίσταται πρόσωπον  Αμδέ Σανκεμάς, αλλά το όνομα τούτο αποτελεί ψευδώνυμον του ιδίου του Δρος Διον. Μεντζενιώτη. Ένα είδος, τρόπον τινά, φερετζέ. Όπως, καλή ώρα, λέγομεν πως ο μύσταξ αποτελεί τον φερετζέ του κιναίδου!

   Πρόσφαται πληροφορίαι αναφέρουν πως τελευταία τιμητική διάκρισις  του Δρος Δ. Μ., αποτελεί ο, τιμής ένεκεν, ισόβιος εξοστρακισμός του, με απόφασιν του Περιφεριάρχου του νομού Λακωνίας, και η απαγόρευσις προσεγγίσεως αυτού εις τον νομόν σε ακτίνα 10 χλμ από τα όρια αυτού.

   Τέλος, έντοναι φήμαι κυκλοφορούν εις τα πηγαδάκια της Βουλής, συμφώνως προς τας οποίας, και εν όψει του καταπλέοντος 3^ου μνημονίου, (όπως λέγομεν 3^ο Ράιχ!), πρόκειται να αναλάβει την ταχύρρυθμον εκπαίδευσιν των πατέρων, (και μητέρων), του Έθνους, με δίμηνα σεμινάρια «Πολιτικής Παρλαπιπολογίας».

   Διά τελευταία φοράν σήμερον, η στήλη προτίθεται να αναρτήσει μικρόν τι απόσπασμα, (αδάμαντα σοφιστικής πολυλογίας), του πολυτίμου συγγράμματος του Δρος, καθ’ όσον δεν επιθυμεί να του κάνει αντίπραξιν αποκαλύπτοντας πλήρως την πολύτιμον ύλην.

   Η στήλη φρονεί, επίσης, πως το εν λόγω σύγγραμμα, («Επίτομος Πολυλογία»),  οφείλει να διακοσμεί την βιβλιοθήκην όλων των Ελλήνων, ομού με τα αθάνατα έργα των αρχαίων Ελλήνων κλασσικών, το «Έργα και ημέραι του Ναστραδίν Χότζα», το «Ο Μπερτόλδος κι ο υιός αυτού Μπερτολδίνος», το «Αι προφητείαι του Νοστράδαμου», η «Γενοβέφα», ο «Τσακιτζής, ο εφές του Αϊδινίου», το επίκαιρον «Ο Καραγκιόζης φούρναρης», «Ο Μεγαλέξαντρος και ο κατηραμένος όφις» και άλλα τέτοια αριστουργήματα της παγκοσμίου λογοτεχνίας. Εφ’ ω και συνιστά ενθέρμως την προμήθειαν του συγγράμματος αυτού.   

  Συνιστάται επίσης ή καλλιτεχνική βιβλιοδεσία όλων ανεξαιρέτως των ανωτέρω έργων με χρυσά γράμματα και δέρμα χρώματος γκρενά, ώστε να ταιριάζη απολύτως με «σικλαμέν» στόρια και ταπετσαρία καναπέ, χρώματος προς «σάπιο μήλο»!

«Το σεισμικώς άλλεσθαι»

Ο Κινέζος φιλόσοφος Tan Zen

  " Ο Κινέζος φιλόσοφος Tan Zen δεν έτυχε σπουδών καταλλήλων διά το ευφάνταστον και ταραχώδες πνεύμα του. Από τρυφεράς ηλικίας, το μυστήριον του αγνώστου και της μετέπειτα ζωής, κατά την συνταξιοδότησιν εξήσκησεν επ' αυτού ισχυράν επίδρασιν. Εις ηλικίαν είκοσι ετών ετέθη εις αναζήτησιν μυθολογικού ποταμού τινός εις Μογγολίαν, αλλά, κατόπιν αγόνων ερευνών, κατέληξεν άπρακτος εις την Ευρώπην. Εις την γηραιάν ήπειρον η προσοχή του εστράφη προς τους ιχθύς, των οποίων εγέμουν  τα όρη της πατρίδος του και εδημοσίευσεν τας "Ερεύνας επί των ορυκτών ιχθύων", μνημειώδες έργον, το οποίον ανέδειξε κυρίως αυτόν και τον κατέστησε διάσημον.

   Εις την ηλικίαν των παρά ένα τεσσαράκοντα ετών, εφαντάσθη ότι έλυσε το πρόβλημα του τετραγωνισμού του κύκλου κατά τον εξής απλούστατον τρόπον: Έλαβε σφαίραν εκ μολύβδου και σφυρηλατήσας αυτήν ισχυρώς μετέβαλεν εις τετράπλευρον σχήμα, ου εμέτρησεν το εμβαδόν και τας πλευράς, ακολούθως δε πάλιν διά της σφυρηλατήσεως το τετράγωνον μετέβαλεν εις σφαίραν, και ούτω πλήρης αφάτου ικανοποιήσεως ανέμενε τον θαυμασμόν του επιστημονικού κόσμου και την στεφάνωσίν του υπό της δόξης, επί τη λύσει, τέλος πάντων, του αλύτου τούτου θεωρουμένου μαθηματικού προβλήματος.

   Η οπισθοβουλία των συγχρόνων του, εκδηλωθείσα ως οξυτάτη αδιαφορία, ηνάγκασεν αυτόν όπως επιστρέψη εις την πατρίδα του. Κατά την επάνοδόν του, μετέβη εις Μογγολίαν προς αναζήτησιν της γυναικός, την οποίαν είχε νυμφευθεί, ενώ διήρχετο κατευθυνόμενος εις Ευρώπην. Ατυχήσας εις την αναζήτησίν του ταύτην, μετέβη εις την Αμερικήν όπου, ταξιδεύων διά του σιδηροδρόμου, έτυχε να απολέση το εισιτήριον και το βαλλάντιόν του. Το δυσάρεστον τούτο γεγονός συνεκίνησεν αυτόν υπέρ το δέον, διό και από εκείνης της στιγμής απέκτησεν την συνήθειαν να ερευνά εις τα θυλάκιά του, διά να βεβαιούται περί της υπάρξεως του βαλλαντίου. Εν τέλει, απεσύρθη μακράν του κόσμου εν τη εξοχή, διά να είναι ελεύθερος να ερευνά τα θυλάκιά του από πρωίας μέχρι εσπέρας. "

   Η συνέχεια της ζωής του μεγάλου διδασκάλου Tan Zen, καθώς και του υπολοίπου διδακτικού συγγράμματος του Αμδέ Σανκεμάς, (κατά κόσμον Δρ. Διον. Μεντζενιώτης), εις τα βιβλιοπωλεία.

   

   Τέρμα το τζάμπα, κύριοι! Η μάνα του "Τζάμπα" απέθανεν. Εντελώς και οριστικά. Και εξ αδιαιρέτου!