Επί τέλους, η δόση! Γενικά συμπεράσματα από το τελευταίο eurogroup.

Θέσεις - Απόψεις

   Αυτή η φάση των διαπραγματεύσεων με το eurogroup, επί τέλους, έληξε. Η δυστοκία στην επίτευξη συμφωνίας αποδεικνύει, από μόνη της, την πολυπλοκότητα του προβλήματος και τη δυσχέρεια στη λήψη των αποφάσεων. Οι επίπονες προσπάθειες όλων, και κυρίως της Ελλάδος, είναι προφανείς, καθ’ όσον σ’ αυτό το «παιχνίδι» διακυβεύονταν, πλην της άτακτης χρεοκοπίας της χώρας μας, η συνοχή και το μέλλον της ευρωζώνης και, στο βάθος, της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
   Το μυαλό της Ελλάδος, σαν διψασμένη γη, ήταν στραμμένο στην πολυπόθητη «δόση» που θα μας ξελάσπωνε προσωρινά, (μετά έχει ο Θεός!), ενώ τους υπόλοιπους τους ενδιέφερε η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Και τούτο γιατί αν προκύψει πως αυτό … «δεν»! τα λεφτά τους πάνε χαμένα. Δανεικά κι… αγύριστα!

   Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η τελική έκβαση της ιστορίας και η ληφθείσα απόφαση είναι προφανώς θετική γιά τη χώρα, χωρίς το γεγονός να επιτρέπει θριαμβολογίες και ουτοπικές προσδοκίες λυσιτελούς αποτελέσματος στο τεράστιο πρόβλημα που μαστίζει την Ελλάδα σήμερα. Οποιαδήποτε άλλη απόφαση κι αν ελαμβάνετο θα ήταν κατά πολύ χειρότερη κι ας λεν ό,τι θέλουν οι αντιπολιτευτικές μιζέριες. Δυστυχώς, όσοι είναι καλόπιστοι καταλαβαίνουν πως με τα πάσης φύσεως δανεικά δεν λύνονται τα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Απλώς της δίνουν ανάσες και την διατηρούν, ως σωληνάκι ζωής, γιά κάποιο διάστημα ακόμη. Και έχει ο Θεός! Μέχρι ο ασθενής, δηλαδή εμείς, βγει από το κώμα και πορευτεί με τις δικές του δυνάμεις. Ο χαρακτηρισμός «επιτυχία» προκύπτει αυτόματα, αν σκεφτούμε τι καταστροφή μας περίμενε αν η ετυμηγορία του eurogroup έλεγε:
   - Δεν έχετε βιώσιμο χρέος, δεν σας εμπιστευόμαστε πως θα μας επιστρέψετε τα δανεικά, εμείς δεν πετάμε τα λεφτά μας στην καταβόθρα σας και κόψτε το λαιμό σας! Κάντε ό,τι σας φωτίσει ο Θεός κι ό,τι καταλαβαίνετε.

   Γι’ αυτό είναι, τουλάχιστον, επιπόλαιες, μίζερες, στενόκαρδες και μικρόμυαλες οι αντιπολιτευτικές αιτιάσεις των αφρόνων συριζαρέων, οι οποίοι το μόνο που επιζητούν με φανατισμό είναι η εξουσία, τώρα που η «τσίκνα» της τους χτυπάει έντονα τα ρουθούνια και τους «γαργαλάει» επικίνδυνα. Πλούσιοι γόνοι, πλουσίων πατεράδων, π.χ. νεαρός και επιπόλαιος Τσίπρας, («Σκαπανέας») και θορυβώδης μαινάδα Ζωή Κωνσταντοπούλου, (θυγατέρα του μεγαλοδικηγόρου Νίκου), ορέγονται θώκους και επιζητούν «καρέκλες», παντί τρόπω και πάση θυσία!
   Ποιός σώφρων άνθρωπος μπορεί να δεχθεί πως είναι δυνατόν να χρωστάς στο σύμπαν τα μαλλιοκέφαλά σου, να βρίσκεσαι στα πρόθυρα μιας άτακτης κι ολοκληρωτικής χρεοκοπίας και να πηγαίνεις να ζητάς δανεικά με… τσαμπουκά και υποβάλλοντας… όρους!
   Έτσι, διατείνονται πως θα έπρεπε να διαπραγματευτούν, ο σεμνός, σοβαρός και αποτελεσματικός διαπραγματευτής κ. Στουρνάρας και ο -επί τέλους ένας- συνετός και ολιγόλογος πρωθυπουργός, ο κ. Σαμαράς.
   Όποιος αμφιβάλλει, ας φανταστεί κάτι ανάλογο στον μικρόκοσμό του κι ας υποθέσει ότι πάει σε φίλους του κι απαιτεί, με το έτσι θέλω, να τον δανείσουν:
   - Κου….ες, ρίξτε τα φράγκα, αλλοιώς θα…..!
   Το πολύ-πολύ που θα εισπράξει είναι ένα μεγαλόπρεπο:
   - Άει σιχτίρ!

   Το επιχείρημα πως οι δανειστές μας έχουν οικονομικό όφελος απ’ αυτή την υπόθεση, γι’ αυτό μας δανείζουν οι πονηροί, είναι τόσο αστείο, όσο κι αυτοί που το προβάλλουν. Τα κράτη που μας δανείζουν, δανείζονται ακριβότερα από τις αγορές και κινούνται από αλληλεγγύη στην αποφυγή γενικότερης διαταραχής της, ήδη, κλονισμένης ευαίσθητης οικονομικής και νομισματικής ισορροπίας στην ευρωζώνη. Αυτός είναι ο υπολογισμός που κάνουν και το κέρδος που έχουν. Αυτοί που πραγματικά εμπορεύονται το χρήμα και το προσφέρουν με κέρδος είναι οι περίφημες «αγορές». Και αυτές, λόγω των υψηλών επιτοκίων, είναι απροσπέλαστες γιά μας.
   Όμως οι εκπρόσωποι ηγέτες των κρατών-πιστωτών μας δεν είναι ανεξέλεγκτοι και δεν μπορούν να κάνουν του κεφαλιού τους γιά το …. χατίρι μας! Λογοδοτούν κι αυτοί στους λαούς τους, των οποίων τα συμφέροντα προτάσσουν και, πράγμα απόλυτα φυσικό, τυρβάζουν και γιά τη δική τους «καρέκλα».
   Επομένως, ας αφήσουμε κατά μέρος τις μιζέριες και τις κουτοπονηριές, ( όρα τον πονηρούλη διοπτροφόρο «μικρό Λένιν» του ΣΚΑΙ και τις διάφορες κοντοκουρεμένες Ιερεμιάδες της αλήστου μνήμης εποχής της τέντας του Ωνασείου και της... «άφθονης διούρησης» του ασθενούς μέντορά τους ) και των λοιπών στενόμυαλων κουλτουριαρέων, που μέμφονται την κυβέρνηση γιατί, τάχα, δεν … διαπραγματεύτηκε και δεν … νίκησε, πατώντας το κουμπί της ως διά μαγείας διόρθωσης όλων των κακών της τελευταίας 30/ετίας και της επιστροφής μας στο όλβιο παρελθόν των 4Χ4, της αστακομακαρονάδας και της εν γένει πλαστής και δανεικής ευημερίας.

   Κάτι τέτοιο είναι αντικειμενικά απόμακρο, χαμένο ως όνειρο σε κάποιες προσεχείς δεκαετίες, ή και εκατονταετίες, και υπό την προϋπόθεση της συνεχούς προσπάθειας, της σκληρής δουλειάς, της υπομονής, της επιμονής, της εγκράτειας και της αναπόφευκτης λιτότητος. Μέχρι να οικοδομηθεί ξανά, πετραδάκι-πετραδάκι, το οικοδόμημα της ανάπτυξης, ελπίζοντας σε πιό γερά θεμέλια έναντι αυτών του παρελθόντος, και με την ευχή να μην μπει, στο μεταξύ, κάποια καταστροφική σφήνα με τη μορφή ενός νέου λαϊκιστή ηγέτη, τύπου «Αντρέα».



Οι δεσποτάδες, ο Πετράρας, κι η αγραμματοσύνη μας!

Σχολιασμοί

   Διάβασα σε ιστοσελίδα, υψηλής κουλτούρας και προοδευτικής διανόησης, της οποίας ή κάργα στρατευμένη δημοκρατική συνείδηση δεν επιτρέπει… αντιρρήσεις, το εξής, περίπου, αμίμητο.

   - « …… θα κάνω δύο στροφές γύρω από την εαυτή μου και τάμα στη Μεγαλόχαρη γιά…..». Ας πούμε, να συναντήσω τον Πετράν! Τον μάγκα, τον μπίχτη, (όχι Μπίστη), τον καραμπουζουκλή!

   Σταματώ σ’ εκείνο το «…εαυτή μου», που με ενστικτώδες σκύψιμο και στο παρά τρίχα, γλίτωσα το μάτι μου! Αφού η εκτοξευθείσα… κοτσάνα το σκόπευσε καίρια, με το μπέρδεμα αντωνυμιών κι ουσιαστικών.

   Δηλαδή θα διατύπωνε η καλή ιστοσελίδα, π.χ. «τα παιδιά πρέπει να φροντίζουν … τα εαυτά τους, οι γυναίκες να προσέχουν τις εαυτές τους», κ.ο.κ!

   Μάλλον θα πρόκειται γιά λεκτικό μπουρδούκλωμα περισπούδαστης ημιμάθειας, όπου ανακατεύονται τα «εαυτά» μας με τα «απαυτά» μας!

   Δεν μπορώ να πω, τα φαρδομάνικα ως ένδυμα είναι πάρα πολύ καλά, πλην, ο δεσπότης απαραίτητος!

Η γερμανική «τσατσά» και το ελληνικό «τσατσόπουλο».

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Μετά το πρώτο σοκ του αιφνιδιασμού από τη συγκλονιστική και αποκαλυπτική δήλωση που περήφανα έκανε ο χαλκέντερος και σιδεροτσούτσουνος εθνοπατέρας και καμάρι της φυλής μας, άρχισαν να στριφογυρίζουν στο μυαλό μου διάφορες ιδέες-προτάσεις γιά την, όσο το δυνατόν επωφελέστερη, εκμετάλλευση της μοναδικής πηγής πλούτου που εναπέμεινε στην μαραζωμένη χώρα μας.

   Γιατί να σπαταλιέται άδικα και άσκοπα στην εγχώρια αγορά το πλούσιο…. προϊόν που διαθέτουμε και επί τόσα χρόνια αγνοούσαμε. Σε καιρούς χαλεπούς και στείρους, όπου το βασικό μειονέκτημα της χώρας αποτελεί η χαμηλή παραγωγικότητα που γεννά ύφεση και οι μειωμένες εξαγωγές της, χάνουμε άλλη μία φορά το τρένο της ανταγωνιστικότητος, κρατώντας εντός συνόρων την ισχυρότερη, παγκοσμίως, και πιό αποδοτική μηχανή παραγωγής εθνικού πλούτου. Σε εποχές που το «Viagra» και τα διάφορα …παρεμφερή ενισχυτικά κάνουν θραύση διεθνώς και μάλιστα -ας σημειωθεί παρακαλώ- σε νεαρό παγκόσμιο πληθυσμό και όχι, ως θα ήτο φυσικό, στη συμπαθή κατηγορία των ραμολί, εμείς διαθέτουμε κρυμμένο θησαυρό και επιμένουμε να τον αγνοούμε.

   Αντί να εκμεταλλευτούμε το απτό, σίγουρο και πανίσχυρο διατρητικό «εργαλείο» που διαθέτουμε, φέρνουμε κάποιους κρυόμπλαστρους Νορβηγούς να τρυπάνε με το δικό τους τη θάλασσα. Τυχοδιωκτικά κι αβέβαια, αναζητούμε φυσικά αέρια, μαύρους χρυσούς και άλλες τέτοιες αηδίες σε θαλάσσια οικόπεδα και βοσκοτόπια! Αφού διαθέτουμε απείρως αποτελεσματικότερο και αποδεδειγμένα ικανότερο διατρητικό όργανο που αξίζει πολύ περισσότερο από τα δικά τους που βυθίζονται στη… θάλασσα και κάνουν, απλώς, μιά τρύπα ….στο νερό! Του δικού μας, αν και βυθίζεται σε μικρότερο βάθος, (λες εδώ να πέφτω έξω;), αξιοποιεί την... τρύπα και φέρνει πολύ καλύτερα και πιό σίγουρα αποτελέσματα, αφού η δράση του συνοδεύεται από εκρήξεις χαράς κι ικανοποίησης και ασθμαίνουσες κραυγές, όπως:

   - Τι μου κάνεις, μάνα μου!

   Παρατηρώντας προσεκτικά την ξενέρωτη Γερμανίδα καγκελάριο, (το καγκελάριο προκύπτει, πιθανόν, και από το «κάγκελο», όπως εκφράζεται συνήθως ένα γενικότερο αισθητικό γυναικείο αποτέλεσμα), και προσεκτικότερα τον κ. Μέρκελ, προκύπτει το ασφαλές συμπέρασμα πως η «εφαρμογή Πετράν» θα φέρει γιά τη χώρα αποτελέσματα, πολύ περισσότερα και επωφελέστερα, από εκατό συνόδους και χίλια eurogroups, εφ’ όσον πρόκειται περί καταφανώς «στερημένης» γυναίκας!

   Μάλιστα, γιά τον Γερμανό αντιπρόεδρο, τον κ. Βεστερβέλε, καθώς και εκείνον τον χοντρό κι αντιπαθητικό Ολλανδό υπουργό με το κοτσιδάκι, είμαι χίλια στα εκατό σίγουρος, γιά θετικό αποτέλεσμα, αφού και «πάνε την επιστολή» και η «επιχειρηματολογία» του πολύπειρου δικού μας, λόγω κεκτημένης εμπειρίας και μεσογειακού ταμπεραμέντου θα αποτελέσει το καλύτερο φάρμακο και πειστικότερο επιχείρημα!

   Συμπερασματικά, αντί να κουβαλιόνται, σωρηδόν, πολυπρόσωπες, κοστοβόρες και άχρηστες αντιπροσωπείες στις Βρυξέλλες κι εδώ κι εκεί, αρκεί ο εκάστοτε επίσημος εκπρόσωπος της χώρας να κουβαλάει μαζί του τον Πετράρα, το απόλυτο όπλο, το ικανότερο sex-pistol!  Έναν και καλό και ..μπάνικo.

«Κορίτσια… ο Τ(σ)ατσόπουλος»!!!

Γιά γέλια και γιά κλάματα

   Το γνωστό σλόγκαν των παλιών, νεανικών μου χρόνων, με πρωταγωνιστή τον πασίγνωστο ζεν-πρεμιέ της εποχής Ανδρέα Μπάρκουλη, ξαναζωντάνεψε αιφνίδια στο μυαλό μου από την εκπληκτική δήλωση της, όπως και να το κάνουμε, δευτεροκλασάτης «λαϊκάντζας», (μάλλον περί ζεν-ντεζιέμ πρόκειται), του διαβόητου εθνοπατέρα, συγγραφέα, ιστορικού και, όπως προκύπτει από τη δήλωσή του, μέγα πηδήκουλα, (έτσι ώστε να δικαιολογείται πλήρως ο όρος «εθνοπατέρας»),  κ. Πέτρου Τ(σ)ατσόπουλου.

   Μάλιστα! εκείνου του σαχλαμάρα, που μην εκπλαγείτε αν σε περίπτωση, ο μη γένοιτο, επιτρέψει ο Μεγαλοδύναμος στον ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει τη χώρα, τον δούμε υπουργό πολιτισμού, -μπλιάχ-, ή παιδείας. Δηλαδή στο υπουργείο που πρόσφατα και με ανάλογη σαχλότητα ονόμασε το χαζό παιδί, υπουργείο της «διά βίου μάθησης».

   - Αμάν, από τι γλίτωσα, στα στερνά μου! Ευτυχώς που έφυγα από την Αθήνα, ανέκραξα μόλις συνήλθα από την κατάπληξη του ακούσματος της τρομερής είδησης:

   - « Έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα»!!!

   Αμέσως, αφού εξ επαγγέλματος ασχολούμαι με αριθμούς, άρα και…. «νούμερα», πήρα μολύβι και χαρτί κι άρχισα τους λογαριασμούς. Με πρόχειρους υπολογισμούς και κατ’ εκτίμηση της τελευταίας απογραφής πληθυσμού, θα πρέπει, κατά προσέγγιση, ο τύπος να έχει …«βολέψει» περί τα 2,500,000 άτομα, (μην υπολογίζοντας τους προσφιλείς του λαθρομετανάστες, τους οποίους, από λόγους πραγματικού έρωτα, τους έχει… «πάρει» όλους, αλλά εκτός λογαριασμού!).

   Επειδή στη βαρυσήμαντη δήλωσή του δεν διευκρινίζεται το φύλο των ερωτικών του παρτενέρ, δηλαδή αν πρόκειται για θηλυκούς, σερνικούς ή… ανάμικτους, δημιουργούνται οι εξής πιθανές περιπτώσεις.

   - Αν εννοούσε μόνο γυναίκες, με την κατά τεκμήριο παραδοχή πως από πλευράς φύλου υπάρχει ισορροπία στον αθηναϊκό πληθυσμό, τότε έχει πηδήξει όλες τις γυναίκες των Αθηνών…. μόνος του! Βρε το θηρίο!!

   - Αν όμως τα πηδήματά του είναι…. μπρος-πίσω, τότε ο μισός αντρικός πληθυσμός της Αθήνας τον έχει…. «αρπάξει» από τον Πετράν!

   Με δεδομένο, επίσης, το νεαρόν της ηλικίας του, ακόμη και αν άρχισε να «πηδάει» από κούνιας, π.χ. την παραμάνα του, ή και τη μαμμή ακόμα που τον ξεγέννησε, θα πρέπει να πραγματοποιεί ημερησίως περί τα 250 με 300 πηδήματα! Το πλήθος είναι τρομερά μεγάλο και μοιάζει ακατόρθωτο, ακόμη και γιά έναν παιδαρά όπως ο Πετράρας.

   Γιά το γεγονός κυκλοφορούν διάφορες φήμες, όπως λ.χ. πως τους στοιβάζει γυμνούς, τον ένα πάνω στον άλλο, σκαρφαλώνει και πηδάει τον πάνω-πάνω και ανάμεσα στους άλλους έχει βάλει… καρμπόν! Πραγματικά μεγαλοφυές κόλπο που ανεβάζει πολλαπλασιαστικά των αριθμό!

   Άλλη διάδοση θέλει τον Πετράν βιονικό και διαχρονικό, κάτι μεταξύ Σούπερμαν και Δράκουλα, οπότε έτσι εξηγούνται πλήρως και ο μεγάλος αριθμός «πηδηχθέντων και πηδηχθεισών» και οι έγκυρες απόψεις του περί … Κολοκοτρώνη.

   Οι ίδιες φήμες ισχυρίζονται πως, όντως, υπήρξε ο προσωπικός επιβήτορας του «Γέρου του Μωριά» στον οποίον ο ήρωας του ΄21 οφείλει και το επίθετό του. Όπως γινόταν συνήθως στην Ελλάδα τα παλιά χρόνια, αυτό προέκυψε από παρατσούκλι που με την πάροδο του χρόνου καθιερώθηκε σαν επώνυμο. Πραρακολουθείστε τον επαγωγικό συνειρμό και θα καταλάβετε: «Κ...ς + Πέτρος, δηλαδή κοτρώνα = Κολοκοτρώνης». Νάτο το σωστό συμπέρασμα! Εκπληκτικό και φως φανάρι!!!

   Όσο γιά το κατ’ εμέ, δοξάζω τον Θεό μου με φώτισε να εγκαταλείψω, οικογενειακώς, το κλινόν άστυ και να εγκατασταθώ στην επαρχία κι έτσι δεν συγκαταλέγομαι στα «αντικείμενα του πόθου» του βαρβάτου βουλευτού μας. Όμως κι εδώ δεν αισθάνομαι ήσυχος και απόλυτα ασφαλής. Έτσι, οσάκις και γιά λόγους άφευκτης ανάγκης, κατεβαίνω στην πρωτεύουσα, γιά διάφορους λόγους ανωτέρας βίας, οργανώνομαι και λαμβάνω ειδικά μέτρα προστασίας. Όπως π.χ. φορώ, οπωσδήποτε, τσίγκινο σλιπάκι με παραπλανητικές κ… τρυπίδες. Επίσης προχωρώ πάντα επιφυλακτικά, τοίχο-τοίχο, προσέχοντας να έχω, όσο γίνεται, καλυμμένα τα … νώτα μου. Και, επ’ ουδενί, δεν σκύβω! Με τίποτα! Μακάρι να δω χάμω πεντακοσιόευρω θα το προσπεράσω αδίστακτα κι αδιάφορα! Ποτέ δεν θα σκύψω να το πάρω, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει και τι έχει σκαρφιστεί γιά σένα ο Θρύλος του «πηδήματος», το καμάρι μας!
   Τ(σ)ατσόπουλος είναι αυτός, όχι παίξε-γέλασε και όποιος φυλάει τον κ... του, τον διατηρεί... παρθένο!

Χρόνης Μίσσιος. Ο συγγραφέας που έφυγε….

Κατευόδιο

   Είναι πολύ λυπηρό το άκουσμα της «αναχώρησης» ενός ανθρώπου. Καμιά φορά και οδυνηρό. Και το κάνει ακόμη πιό μελαγχολικό η ψυχρή ολιγόλογη ανακοίνωση από μιά άχρωμη φωνή στα ερτζιανά.

   Τελικά ο θάνατος είναι πολύ κρύο πράγμα που παγώνει, μαζί με τον νεκρό, και τις ψυχές αυτών που τον πληροφορούνται.

   Η «μετακόμιση» σε άλλους, άγνωστους χώρους, παρά τις έντεχνα κατασκευασμένες θεωρίες που ομιλούν γιά μετάβαση σε «έναν καλύτερο κόσμο». Aκόμη κι αν, πράγματι, συμβαίνει έτσι και ξαναδιασταυρώνονται εκεί οικείοι κι αγαπημένοι, εμένα αυτό καθόλου δεν με παρηγορεί, σαν μήνυμα, ούτε μου καλλιεργεί καμιά αισιοδοξία. Το κάθε άτομο που «φεύγει» αφήνει πίσω του κενό. Ένα κενό, όχι απλά δυσαναπλήρωτο, αλλά ένα κενό που δεν θα γεμίσει ποτέ. Το υποδηλώνει έντονα η μοναδικότητα των ανθρώπων. Εφ’ όσον ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, το σημάδι της πληγής που αφήνει ο χαμός του δεν επουλώνεται ποτέ. Υποκατάσταση μπορεί να γίνει, αντικατάσταση με τίποτα!

   Τον Χρόνη Μίσσιο τον γνώρισα μέσα από ένα βιβλίο του που πρόφτασα να διαβάσω, αλλά είχα ήδη «προσέξει» την εκχειλίζουσα ευαισθησία του σε μιά δημοσιευμένη συνομιλία που είχε με … ροδιά στον κήπο του. Μιά συνομιλία που απέπνεε ανείπωτη τρυφερότητα!

   Οι περιγραφές του Μίσσιου στα κείμενά του έξοχες, σχεδόν ονειρικές. Ένας μοναδικός, ξέφρενος κι αχαλίνωτος οίστρος οδηγεί μαεστρικά την πέννα-χρωστήρα του πάνω στον στέρεο καμβά της δημιουργίας και με τα φτερά μιάς γόνιμης και λογοπλαστικής φαντασίας φέρνει την διεισδυτική ματιά του μέχρι τα βάθη, τα άδυτα της ψυχής. Λεπτές πινελιές, γεμάτες φως, χρώμα, συναίσθημα κι ευαισθησία που απογειώνουν τον αναγνώστη και τον «ταξιδεύουν» μακριά, στα όρια της δικής του.

   Προικισμένος μ’ ένα μεγάλο, πηγαίο και αυθεντικό συγγραφικό ταλέντο που όμως άφησε να σπαταληθεί, μάλλον άσκοπα και άδικα, συνθλιβόμενο στις μυλόπετρες κακών και μίζερων βιωμάτων κι εμπειριών της νεανικής του εποχής. Φυλακισμένος σε κελί προκαταλήψεων που δεν μπόρεσε να υπερβεί και σφιχτοδεμένος με δεσμά πολιτικών σκοπιμοτήτων που δεν μπόρεσε να σπάσει, αυτοπεριόρισε το πεδίο της πνευματικής του δημιουργίας, φαλκιδευμένο, σε μονοδρομικές κατευθύνσεις που μονοπώλησαν το πλούσιο ταλέντο του και δεν το άφησαν ν’ «απλωθεί» σύμφωνα με τις πραγματικά μεγάλες του δυνατότητες.

   Εάν, μάλιστα, απέφευγε και κάποιες ακραίες υπερβολές που νόθευσαν τον ρομαντικό ιδεαλισμό των έργων του με έναν άκρατο ερωτισμό ρεαλισμό, δημιουργημένο από τον δικό του, τον καταπιεσμένο και ξεστρατισμένο στα πρώιμα νιάτα του, (γεγονός που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει), μαζί με τη χρήση πολλών, άσκοπων και περιττών, βωμολοχιών που «διανθίζουν» χωρίς έννοια τα έργα του, και στα οποία δεν προσδίδουν αξία, αλλά μάλλον αφαιρούν, σίγουρα η ελληνική λογοτεχνία θα τον κατέτασσε σε πολύ ψηλότερη θέση, από αυτήν την ήδη περίοπτη, που κατέκτησε και δικαιωματικά κι επάξια κατέχει.

   Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει, αφού η μνήμη του, ούτως ή άλλως και λόγω του έργου του, θα παραμείνει αιώνια, ακολουθώντας κι αυτός την μοίρα των ξεχωριστών, των μεγάλων θνητών.

Η χώρα της εικονικής πραγματικότητος.

Θέσεις - Απόψεις

   Πολλές χώρες, βάσει κάποιων τοπικών ή άλλων χαρακτηριστικών τους, αποκτούν έναν ιδιαίτερο επιθετικό προσδιορισμό που τις καθιστά διεθνώς αναγνωρίσιμες. Έτσι, π.χ. η Ιαπωνία είναι γνωστή ως «η χώρα του ανατέλλοντος ηλίου», η Φινλανδία ως «η χώρα των χιλίων λιμνών», κ.ο.κ.

   Ασυζητητί, η Ελλάδα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «η χώρα της εικονικής πραγματικότητος»! Και εξηγούμαι γιατί, στηριζόμενος σε συμπεριφορές και χαρακτηριστικά που μαζί, λαός και κυβερνήσεις, ανέπτυξαν τα τελευταία 30, κυρίως, χρόνια.

   - Ο διαβόητος «Αντρέας» μας οδήγησε στον πιό πρωτότυπο σοσιαλισμό, που κανείς Μαρξ ή Ένγκελς ποτέ δεν υποψιάστηκε, από την …. πίσω πόρτα. Συγγνώμην, τον 3ο δρόμο εννοούσα! Αυτόν που οδηγούσε στο «ζοζιαλισμό» των βλοσυρών γενειοφόρων πρασινοφρουρών κλητήρων που έτρεμαν όλοι οι αλλόδοξοι δημόσιοι υπάλληλοι μέχρι διευθυντού. Δυστυχώς όμως η προσπάθεια του έμεινε από… λάστιχο και το μόνο που κατάφερε ήταν η δημιουργία μιάς νέας γενιάς νεόπλουτων αρχικλεφταρέων, (τα περίφημα «νέα τζάκια»), που προστέθηκε στην υπάρχουσα του παρελθόντος και καταρήμαξαν, όλοι μαζί, τη χώρα (π.χ. Άκης, Γιάννος, Τάσος, Κώστας και ου συμμαζεύεται).

   - Ο «καθηγητής» Σημίτης, ζάπλουτος αρχισοσιαλιστής και βαφτιστήρι βασιλιά, που αντικατέστησε το «κύριε» με το «σύντροφε», φορώντας κι αυτός, που και που, το ζιβάγκο, έπεισε μπόλικους αφελείς, παρλάροντας τον μύθο της «ισχυρής Ελλάδας», πως τα χιλιάρικα φυτρώνουν στα Χρηματιστήρια, όπως τα μαρουλάκια στα μποστάνια. Να, έτσι κάνεις και τα μαζεύεις!

   - Οι λαμπροί Ολυμπιακοί Αγώνες σάλπισαν στα πέρατα της Οικουμένης το μήνυμα της αποκάλυψης μιάς νέας «Γης της Επαγγελίας», μιάς σύγχρονης γης Χαναάν με ονειρώδη τρόπο εύκολης, ξένοιαστης κι ανέμελης ζωής. Με ξενυχτάδικα, μπουζούκια, αστακομακαρονάδες, 4χ4, χορούς  -ώπα!-  καθαρή πόλη, μαγευτικά ακρογιάλια, ονειρεμένα ηλιοβασιλέματα και καλοσυνάτους, γελαστούς και φιλόξενους κατοίκους. Τι καλά!

   Ένα φοβερό μήνυμα πως τελικά η «Ευδαίμων Αραβία» δεν βρίσκεται στην Υεμένη, όπως κακώς νομιζόταν, αλλά στην … Ευρώπη. Και είναι η ... Ελλάδα! Βούρ, όλοι γιά εκεί!

   -Ένα καλοστημένο και «χουβαρντάδικο» σύστημα κοινωνικής πρόνοιας επέβαλε στα ασφαλιστικά μας ταμεία να γεμίσουν από νεοείσακτους αλλά ουδέποτε πληρώσαντες εισφορές και ν’ άπολαμβάνουν γερές συντάξεις, καθώς τα νοσοκομεία πλημμύρισαν από ολόκληρα τα συγγενολόγια των μεταναστών, (λαθραίων και μη), που σωρεύονται στη χώρα γιά να βρουν την υγειά τους …. τζάμπα. Στα πλαίσια της «ισχυρής Ελλάδας», της πατροπαράδοτης ελληνικής γαλαντομίας και της «αλληλεγγύης των λαών». Στην πράξη όμως, στου κασίδη το κεφάλι!

   - Η ανεξέλεγκτη πολιτικάντικη διαπλοκή γέμισε τις δημόσιες υπηρεσίες με πλεονάζον προσωπικό και τη «θεσούλα» να αποτελεί πλέον το όνειρο κάθε νεοέλληνα νεοτεμπέλη!

   Είναι πασίγνωστο πως σε προεκλογικές περιόδους οι νεοπροσλαμβανόμενοι στο δημόσιο υπάλληλοι δεν διέθεταν ούτε καρέκλα να καθίσουν και περιφέρονταν στους διαδρόμους, παρασύροντας και τους εργατικούς και ευσυνείδητους συναδέλφους τους στον «ωχαδελφισμό» και την αργοσχολία. Καλυμμένοι πίσω από ένα ισχυρό και φαύλο συνδικαλισμό, βολεύονται, εδραιώνονται και… ας κλαίει που τα ’χει. Εις δε τους Δήμους, είναι πασίγνωστον, οι περισσότεροι των θρονιασμένων στα γραφεία υπάλληλοι προσελήφθησαν ως …. σκουπιδιάρηδες και από το παράθυρο!

   Και διαμαρτυρόμαστε, κουτοπόνηρα και με ιερή αγανάκτηση, όταν οι Ευρωπαίοι μας θεωρούν τεμπέληδες γιατί ενώ αυτοί αναφέρονται στο παραγόμενο εθνικό έργο εμείς στεκόμαστε στο … χτύπημα της κάρτας που δημιουργεί μεν προϋποθέσεις απασχόλησης αλλά όχι και, υποχρεωτικά, εργασίας! Όμως τα κάστανα εισάγονται από την Κίνα, τα μήλα από τη Χιλή και τα λεμόνια από την Αργεντινή. Τα δικά μας σαπίζουν στα δέντρα περιμένοντας την… αποζημίωση ή την επιδότηση!

   Θα μπορούσα ν’ αναφέρω ατέλειωτο πλήθος από παραδείγματα γιαλατζί-πραγματικότητος και μαϊμουτζίδικων καταστάσεων που πλασάρονται γιά πραγματικές και διαμόρφωσαν την κατάσταση από την οποία η αφύπνιση μας προσγειώνει στην πραγματικότητα ανώμαλα και οδυνηρά. Όπως π.χ. γιά επιδοτούμενους τυφλούς οδηγούς ταξί, (Θαύμα, θαύμα, ανέβλεψαν!), ή νεκρούς που ξεκοκαλίζουν συντάξεις, στην υγεία των ζωντανών κορόιδων, (κι άλλο θαύμα!), αλλά μάλλον δεν χρειάζεται. Όλοι, ανεξαιρέτως όλοι, και ιδίως όσοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, κατά βάθος γνωρίζουν πολύ καλά τι γίνεται και πού πάει το πράγμα. Όσο πιό φαύλοι και πιό παρασιτικά διαβιούν, σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, τόσο πιό ενήμεροι είναι και τόσο πιό πολύ ασχημονούν και φωνάζουν κατά… της Μέρκελ, και της τρόικας, καταφεύγοντας γιά σωτηρία στην αγκαλιά του …. ΣΥΡΙΖΑ. Στην λογική του Τσίπρα και την πραότητα της Κωνσταντοπούλου!

   Γι’ αυτό και σταματώ εδώ.

"Υπόθεση Ρουπακιώτη".

Επικαιρότης

   Ο επί σειράν ετών διατελέσας πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου κ. Ρουπακιώτης κατέχει σήμερα το αξίωμα του Υπουργού Δικαιοσύνης στην τρικομματική κυβέρνηση.

   Ο κ. Ρουπακιώτης εθεωρείτο, κατά τεκμήριον, ως σοβαρό και υπεύθυνο άτομο και όπως βλέπω στα δελτία ειδήσεων τον αντιμετωπίζουν με έναν αδικαιολόγητο και υπερβολικό σεβασμό και ευλάβεια που ανήκει περισσότερο σε Πάπα, Πατριάρχη ή, έστω, Αρχιεπίσκοπο, τουλάχιστον. Όμως, όπως ο ίδιος απέδειξε, δεν δικαιούται τέτοιων τιμών, στον βαθμό που του αποδίδουν, μετά τη απαράδεκτη και απομυθοποιητική «γκέλα» που διέπραξε.

   Ο κ. Υπουργός, παρ΄ όλες τις επιφυλάξεις του, (τράβα με κι ας κλαίω!), υπέγραψε τελικά το τελευταίο νομοσχέδιο του τρίτου μνημονίου θέτοντας εαυτόν αλληλέγγυο με τα υπόλοιπα μέλη της συγκυβέρνησης. Όμως πριν, καλά-καλά, στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής του, τα «στρίβει» και πίσω από ένα μισοακαταλαβίστικο λογύδριο-χρησμό, με τον απαραίτητο ιδεολογικό «μαϊντανό» της, τάχα, προάσπισης των δικαιωμάτων των λαθρομεταναστών σε θέματα …. ιθαγένειας, αποκαλύπτει το πραγματικό συντεχνιακό του πρόσωπο και, ταυτόχρονα, τον καταστροφικό ρόλο του ιδιοτελούς και φαύλου συνδικαλισμού στον αμοραλιστικό κατήφορο της χώρας.

   Λησμόνησε, μέσα σε 10 ημέρες, τον όρκο που έδωσε να υπερασπίζει τα συμφέροντα ολόκληρου του ελληνικού λαού και του τόπου και μετετράπη σε λακέ της συντεχνίας του.

   Τα δημοκρατικά του ιδεώδη του επιβάλλουν, όπως ισχυρίζεται όψιμα, ν’ αποκηρύξει αυτά που υπέγραψε με το επιχείρημα πως δεν ….. τα έγραψε ο ίδιος (!) και τα οποία ξεζουμίζουν, όπως λέει, τον λαό και εξοντώνουν την ελληνική κοινωνία. Γι’ αυτό, προφανώς ως αντίβαρο, καταθέτει «εμπνευσμένο» νομοσχέδιο που επιβάλλει στην καμπούρα του χειμαζόμενου κοσμάκη την υποχρεωτική παράσταση δικηγόρου στην υπογραφή συμβολαίων μεταβίβασης, τον έλεγχο τίτλων στα υποθηκοφυλάκεια αποκλειστικά από δικηγόρους και διάφορα τέτοια τερτίπια που αδειάζουν τις τσέπες του κόσμου και γεμίζουν αυτές των δικηγόρων! Αθλιότητες και κουτοπόνηρες ιδιοτελείς συντεχνιακές λογικές και πρακτικές που φορτώνουν το λαό με άχρηστα «κερατιάτικα» και αρμόζουν μόνο σε μικρούς και ασήμαντους ανθρωπάκους. Και όλα αυτά γιά λόγους …. συνειδησιακούς!

   Φαίνεται πως κάποιοι άνθρωποι, έχουν κρυμμένη και καταχωνιασμένη τη συνείδησή τους σε μύχια ή…. απόκρυφα μέρη του σώματός τους και την ανακαλούν στην επιφάνεια κατά περίπτωση και κατά τη βολή τους.

   Το βέβαιον είναι πως ο κ. Ρουπακιώτης αποτελεί ξεκούρντιστο βιολί που παίζει τελείως φάλτσα σε μιά, ήδη, ξεχαρβαλωμένη ορχήστρα. Ένας όντως σοβαρός άνθρωπος θα είχε το σθένος να μην μετάσχει, εξ αρχής, σε κυβερνητικό σχήμα του οποίου ο ρόλος ήταν εκ των προτέρων γνωστός, εφ’ όσον τα όσα επρόκειτο να υπογράψει παραβαίνουν τις αρχές του. Και αν η «μεγάλη άρνηση» του προέκυπτε καθ’ οδόν θα έπρεπε να παραιτηθεί αμέσως. Όμως, και δυστυχώς, η «καρέκλα» είναι γλυκιά, αλλά τα οφίτσια, αν δεν ξέρεις να τα «χειριστείς» σωστά, κρύβουν στο τέλος τη γελοιοποίηση.

   Ο κ. Ρουπακιώτης, μια υπερτιμημένη μικρή αξία που τη φούσκωσε η ίδια τύφλωση που έφερε στην πρωθυπουργικό αξίωμα έναν….. Γιωργάκη! Όσο γρηγορότερα εγκαταλείψει τον υπουργικό θώκο της Δικαιοσύνης, τόσο το καλύτερο …. γι’ αυτήν.

Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου. Το μεγαλείο, η καπηλεία, η εκμετάλλευση.

Επικαιρότης

   Η στήλη, όπως πάμπολλες φορές έχει δηλώσει, βίωσε εκ του σύνεγγυς στα πρώιμα νεανικά της χρόνια την μεγαλειώδη εξέγερση της ελληνικής νεολαίας,  διψασμένης κι αυτής, όπως ολόκληρος ο ελληνικός λαός, (πλην γραικύλων οι οποίοι αργότερα και κατόπιν οβιδιακής μεταμόρφωσης επέπλευσαν ως «φελλοί» και …. «αντιστασιακοί»), γιά ελευθερία στην έκφραση και δημοκρατία στη διακυβέρνηση του τόπου.

   Ταμπουρωμένοι γιά 4 ημέρες στον περιφραγμένο χώρο του Πολυτεχνείου, έκαναν την στεντόρεια φωνή τους ν’ ακουστεί στα πέρατα του κόσμου, να συγκινήσει την παγκόσμια κοινή γνώμη και ν’ αποτελέσει το πρώτο καίριο πλήγμα στην χούντα των συνταγματαρχών και την απαρχή της διαδικασίας πτώσης της.

   Η υπόθεση, μετά την 4/ήμερη δυσφορία του στριμωγμένου δικτατορικού καθεστώτος, έληξε με την κατεδάφιση από τανκ της κεντρικής πύλης του Ιδρύματος και το «μπουκάρισμα» της Αστυνομίας η οποία άδειασε τον χώρο του Πολυτεχνείου από την εξεγερμένη νεολαία και γέμισε μ' αυτήν τα μπουντρούμια της! Η συνέχεια γνωστή κι αναμενόμενη. Μπόλικη «πειθώ» στους συλληφθέντες με άφθονο ξύλο, σφαλιάρες, βασανιστήρια και τα υπόλοιπα γνωστά και .…κλασσικά.

   Η εποχή ήταν πολύ ταραγμένη, απ’ άκρου σε άκρο της χώρας, η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη κι η μυρωδιά του μπαρουτιού διάχυτη. Ντουφεκιές ακούγονταν παντού, η αναρχία διάπλατη, η ανασφάλεια του κόσμου έντονη και το χάος στο οποίο είχε περιπέσει ο τόπος απόλυτο! Η Αστυνομία, γενικώς, παρακολουθούσε με έκδηλη την αμηχανία, ενώ οι φήμες οργίαζαν και μιλούσαν γιά…. χιλιάδες νεκρούς και μυριάδες τραυματίες!

   Μετά την πτώση της χούντας χύθηκε πολύ μελάνι και φαντασία πάνω στην αιματοβαμμένη εκείνη εξέγερση, προεξάρχοντος δημοσιογραφικού οργανισμού, πιστού φερέφωνου της χούντας, ο οποίος, τσούπ!, αναγεννήθηκε σαν σύγχρονος φοίνικας που ξεφύτρωσε από τις στάχτες της δικτατορίας και των παλαιών του θέσεων, ως ένθερμος υποστηρικτής της δημοκρατίας αποτελώντας, ακόμη και σήμερα, έναν από τους έντυπους στυλοβάτες αυτής μέσω της πασοκικής αυτοκρατορίας! Εκμεταλλεύτηκε, (και εκμεταλλεύεται ακόμη και τώρα), την αμνησία και αφέλεια του ελληνικού λαού και…. «κονομάει», αφήνοντας τη σιχασιά και την απέχθεια σε λίγους… ρομαντικούς ιδεολόγους της πραγματικής ελευθερίας κι ανεξαρτησίας, που δεν ξεχνούν και δεν συγχωρούν.

   Η πιο έγκυρη έρευνα και καταγραφή των δραματικών γεγονότων της εποχής έγινε από τον τότε Πρύτανη κ. Κωνστ. Κονοφάγο, (ο οποίος σημειωτέον συνελήφθη και… μακροημέρευσε στα κρατητήρια της ΕΣΑ, μαζί με τους καθηγητές κ.κ. Θ. Σκουλικίδη, Γ. Βέη, Ν. Κουμούτσο και Π. Σακελλαρίδη), και αποτυπώθηκε σε βιβλίο 209 σελίδων που κυκλοφόρησε το 1982 και είναι σήμερα εξαντλημένο.

   Από το βιβλίο αυτό αναδημοσιεύω, αυτολεξεί, τις πρώτες αράδες της εισαγωγής του και τον κατάλογο των απανταχού της Ελλάδας νεκρών θυμάτων της περιόδου της Εξέγερσης, με τον ακριβή τόπο και χρόνο θανάτου αυτών.

   Η «Εξέγερση του Πολυτεχνείου» ήταν μιά μεγαλειώδης εξέγερση των φοιτητών εναντίον της Δικτατορίας γιά την πτώση της και την Ελευθερία του ελληνικού λαού. Ο Αθηναϊκός λαός συμπαραστάθηκε στους φοιτητές και εξεγέρθηκε μαζί τους γιά τους ίδιους σκοπούς.

   ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ (σελ. 121 και 122)

1. Διομήδης Ιωάννου ΚΟΜΝΗΝΟΣ

    Ετών 17 μαθητής. Σκοτώθηκε έξω από το Πολυτεχνείο στις 16/11, ώρα 22.15΄

2. Βασίλειος Παναγιώτου ΦΑΜΕΛΛΟΣ

    Ετών 26. Σκοτώθηκε κοντά στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξεως την 16/11 από σφαίρα.

3. Τόριλ ΕΝΓΚΕΛΕΝΤ

    Σπουδάστρια Νορβηγίδα. Σκοτώθηκε στην πλατεία Αιγύπτου την 16/11 ώρα 23.30΄.

4. Γεώργιος Ανδρέου ΣΑΜΟΥΡΗΣ

    Ετών 22, σπουδαστής. Σκοτώθηκε τα μεσάνυχτα στις 16/11 σε άγνωστο σημείο.

5. Αλέξανδρος Ευστρατίου ΣΠΑΡΤΙΔΗΣ

    Ετών 16, μαθητής. Σκοτώθηκε στην οδό Κότσικα την 17/11 στις 10.30΄.

    (Σημ. Ο εν λόγω τυγχάνει μακρινός συγγενής μου).

6. Μάρκος Δημητρίου ΚΑΡΑΜΑΝΗΣ

    Ετών 23. Σκοτώθηκε σε πολυκατοικία της Πατησίων στις 17/11 στις 10.30΄.

7. Βασίλειος ΚΑΡΑΚΑΣ

    Ετών 43. Σκοτώθηκε στην πλατεία Αιγύπτου από σφαίρα στις 17/11 ώρα 13.00΄.

8. Βασιλική Φωτίου Μπεκιάρη

    Ετών 17. Σκοτώθηκε ενώ βρισκόταν στην ταράτσα στο σπίτι της στις 17/11 και ώρα 12.30΄.

9. Δημήτριος Θεοδ, ΘΕΟΔΩΡΑΣ

    Ετών 6. Σκοτώθηκε σε οδό του Ζωγράφου στις 17/11 ώρα 13.30΄από στρατιώτες που

    βρίσκονταν μπροστά στο ναό του Αγίου Θεράποντος.

10. Γεώργιος Αλεξάνδρου ΓΕΡΙΤΣΙΔΗΣ

      Ετών 48. Εφοριακός υπάλληλος. Σκοτώθηκε ενώ βρισκόταν σε υπηρεσία στα Νέα 

      Λιόσια    στις 17/11 ώρα 12.15΄από αδέσποτη σφαίρα άρματος.

11. Νικόλαος Πέτρου ΜΑΡΚΟΥΛΗΣ

      Ετών 25. Σκοτώθηκε στη πλατεία Βάθης στις 17/11 και ώρα 11 από άρμα.

12. Στυλιανός Αγαμ. ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗΣ

      Ετών 19. Εργάτης. Τραυματίστηκε θανάσιμα μπροστά στον κινηματογράφο «Ελληνίς» την 

      17/11 και ώρα 10.00΄από σφαίρα άρματος.

13. Ανδρέας Στεργίου ΚΟΥΜΠΟΣ

      Ετών 63. Τραυματίστηκε σοβαρά και πέθανε στην οδό Καποδιστρίου στις 18/11 και ώρα 

      11.00΄από σφαίρα άρματος.

14. Μιχαήλ Δημητρίου ΜΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣ

      Ετών 20. Σκοτώθηκε Πατησίων και Στουρνάρα στις 18/11 και ώρα 13.30΄ από σφαίρα

      πυροβόλου όπλου στο κεφάλι.

15. Κυριάκος Δημητρίου ΠΑΝΤΕΛΕΑΚΗΣ

      Ετών 45 Δικηγόρος. Τραυματίστηκε και ύστερα πέθανε από σφαίρα άρματος στην οδό

      Γλάδστωνος την 18/11 και ώρα 12.40΄.

16. Σπύρος ΚΟΝΤΟΜΑΡΗΣ

      Δικηγόρος. Πέθανε από τα αέρια που έριχνε η αστυνομία στις 16/11.

17. Αικατερίνη Αργυροπούλου

      Ετών 75. Τραυματίστηκε σοβαρά και αργότερα πέθανε από αδέσποτο βλήμα άρματος στις

      17/1 και ώρα 11.00΄.

18. Δημήτριος ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ

      Ετών 60, ιδιωτικός υπάλληλος. Πέθανε από συγκοπή καρδίας λόγω αερίων.

   Όπως προκύπτει από την ανωτέρω έρευνα, οι νεκροί της ιστορίας ούτε…. χιλιάδες είναι, όπως τους θέλει η λαϊκή μούσα κι η αριστερή…. μουσίτσα, με την προπαγάνδα των γνωστών χώρων και γνωστών τύπων οι οποίοι εξαργύρωσαν και εξαργυρώνουν ακόμη πανάκριβα την ολιγοήμερη δράση τους, με πλουσιοπάροχη ισόβια αντιπαροχή βολέματος, ούτε σκοτώθηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο, τη μοιραία νύχτα.

   Επειδή ένας θάνατος είναι πάντοτε θάνατος και κόβει οριστικά το νήμα μιάς ζωής, το γεγονός με συγκλονίζει πάντοτε αφάνταστα. Ανεξάρτητα συνθηκών θανάτου, οι ως άνω νεκροί δεν παύουν να αποτελούν τα αθώα θύματα μιας ταραγμένης περιόδου που δεν θα έχαναν τη ζωή τους αν δεν συνέβαιναν τα δραματικά γεγονότα. Γι’ αυτό τους πρέπει κάθε τιμή και αναφορά στη μνήμη τους με σεβασμό και κατάνυξη, έστω κι αν δεν έπεσαν ηρωικά εκτελώντας ύψιστο καθήκον θυσίας αλλά «πήγαν» βαδίζοντας αμέριμνοι κι ανύποπτοι από τρελές ή αδέσποτες σφαίρες.

   Η στήλη με συγκίνηση αποτίει ευλαβικά την δέουσα τιμή στη μνήμη αυτών των αδικοχαμένων θυμάτων που, έστω ακούσια, συνέβαλαν στην απελευθέρωση της Ελλάδος από την ελληνική…. Κατοχή, μακράν από κάθε καπηλεία της σπεκουλαδόρικης παμπόνηρης αριστεράς και της μηδενιστικής συμπεριφοράς των τραμπούκων της Χρυσής Αυγής.



Βουλή των Ελλήνων – Τζεμάα ελ Φνα. Βίοι παράλληλοι.

Θέσεις - Απόψεις

   Στο Μαρακές του Μαρόκου, εκεί που αρχίζει η Σαχάρα, υπάρχει μια τεράστια πλατεία που λέγεται «Τζεμάα ελ Φνα», (στα ελληνικά η «Συνάντηση των νεκρών»), όπου οι διάφοροι Χαλίφηδες παλούκωναν και άφηναν σε κοινή θέα τα κομμένα κεφάλια των εχθρών τους, προς… γνώση και συμμόρφωση! Αυτά γιά την ιστορία.

   Σήμερα σ’ αυτή την τεράστια πλατεία αναπτύσσεται καθημερινά, από το απόγευμα και μέχρι αργά τη νύχτα, ένα από τα εντυπωσιακότερα θεάματα του κόσμου. Έμποροι, μικρέμποροι, μικροπωλητές, χαρτορίχτρες και μάγοι, σαλτιμπάγκοι, τσαρλατάνοι, μπεχλιβάνηδες, υπαίθριοι γιατροί και οδοντογιατροί, θαυματοποιοί, ηθοποιοί, τραγουδιστές, τζογαδόροι και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ανθρώπου νους, μαζεύεται εκεί και δίνει την «παράστασή» του μπροστά σ’ ένα αμέτρητο «φιλοθεάμον» κοινό. Εννοείται πως δεν υπάρχει επισκέπτης του Μαρακές που να μην περάσει απ’ αυτή την πλατεία και να μην χαζέψει επί ώρες.

   Παρακολουθώντας τις τελευταίες ημέρες τις συνεδριάσεις της Βουλής, άθελα, το μυαλό μου στριφογύριζε σ’ εκείνη την έξοχη πλατεία. Χωρίς να παρακολουθώ την ουσία των λεγομένων, αφού η κατάσταση, δυσμενής μεν αλλά, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, ξεκάθαρη από πλευράς του τι πρέπει να ψηφιστεί και να γίνει, αφέθηκα να παρακολουθώ το ύφος, το ήθος και, κυρίως, τη συγκρότηση των ανθρώπων και του πολιτικού τους λόγου, οι οποίοι διαφεντεύουν την τύχη της χώρας και κρατούν στα χέρια τους τη μοίρα των ανθρώπων της.

   Το αποτέλεσμα μελαγχολικό και εξόφθαλμα απογοητευτικό πιστοποιεί, άλλη μιά φορά, την αλήθεια του αποφθέγματος του Τσώρτσιλ: «Ο κάθε λαός έχει την ηγεσία που του αξίζει»! Δεν υπάρχει καραγκιοζιλίκι, σαχλαμάρα και φανφάρα που να μην επιστρατεύθηκε και κατατέθηκε από βήματος της Βουλής στις σοβαρότερες συνεδριάσεις της Νεώτερης Ελλάδος, στον βωμό του φτηνού εντυπωσιασμού ενός, κατά κανόνα, απαίδευτου, αμόρφωτου και εντελώς αποπροσανατολισμένου κοινού.

   Ο τραγέλαφος με τις ψηφοφορίες στα πανεπιστήμια, της υποτιθέμενης μελλοντικής πνευματικής ελίτ της χώρας, με κορυφαία τη στάση φοιτητών της Ιατρικής και προσεχών «υπηρετών» του Ιπποκράτη που κατέβασαν διακόπτες θέτοντας σε κίνδυνο ζωές ασθενών, δίνει ανάγλυφα την ποιότητα του λαού και κυρίως των γενεών που έρχονται, τώρα που ο κίνδυνος κι η άμεση ανάγκη «κατέβασαν» τις μάσκες του καθωσπρεπισμού κι αποκάλυψαν αυτό που συστηματικά καλλιέργησε η τελευταία 30/τία στη χώρα. Δηλαδή την απόλυτη γύμνια από κάθε είδους ποιότητα και ηθική αξία. Σήμερα ο οιοσδήποτε φωνακλάς καραγκιόζης μπορεί να δώσει άφοβα και με περισσή αυταρέσκεια την σαχλή του παράσταση στον, υποτιθέμενο, ναό της Δημοκρατίας. Να κουβαλάει φραντζόλες και γάλατα, μαγνητοφωνάκια, πανώ με συνθήματα, φωτογραφίες με πανάκριβα ρολόγια και άλλες τέτοιες αηδίες, να ασχημονεί, να απειλεί και να υβρίζει ανενόχλητα, μετατρέποντας τη Βουλή σε Τζεμάα ελ Φνα.

   Όσο το Κοινοβούλιο «κοσμείται» από την ψυχρή αγριότητα των Χρυσαυγιτών και την ανεγκέφαλη θηλυκή υστερία του ΣΥΡΙΖΑ, γαρνιρισμένη με μεσαιωνικές εφαρμογές δικαίου κάποιων ανόητων ετερόφωτων «εισπρακτόρων» αδελφικής αίγλης και διάφορων κουτοπόνηρων ιδιοτελών πολιτικάντηδων που δουλεύουν μόνο γιά πάρτη τους, παίζοντας αφελές «κρυφτούλι», νοιαζόμενοι, δήθεν, γιά τη σωτηρία της πατρίδος, προκοπή δεν πρόκειται να γίνει.

   Και κάτι σαν ξεκαθάρισμα ως προς την …ιδιοκτησία της βουλευτικής έδρας. Ο κάθε βουλευτής που εκλέγεται με την σημαία ενός κόμματος οφείλει να ακολουθεί τη γραμμή του, ιδίως στα σοβαρά και κρίσιμα θέματα.

   Δικαιούται, αν δεν το επιτρέπει η συνείδησή του, να διαφοροποιηθεί παραιτούμενος, όμως, του βουλευτικού αξιώματος και επιστρέφοντας την έδρα στο κόμμα. Το επιχείρημα «ο λαός ψήφισε εμένα γι’ αυτό και γι’ αυτό και μπλά, μπλά», δεν στέκει. Ο λαός επιλέγει πρόσωπα κάτω από συγκεκριμένες κομματικές σημαίες και δεν αποτελεί προσωπική «βαλίτσα» του κάθε βουλευτή, ώστε να μπορεί να τον περιφέρει σε άλλους πολιτικούς χώρους και σχηματισμούς απ' αυτόν που εξελέγη, κατά το δικό του δοκούν. Τόσοι και τόσοι που βγήκαν θριαμβευτικά με το ένα κόμμα, όταν άλλαξαν στρατόπεδο, πάτωσαν σε επόμενες εκλογές! Π.χ. είναι δυνατόν βουλευτής εκλεγμένος με ψήφους του ΚΚΕ, να προσχωρήσει, ας πούμε, στη…. Χρυσή Αυγή επειδή… έτσι του υπαγόρευσε ξαφνικά η συνείδησή του και να παραμένει βουλευτής; (Παρακαλώ όπως το παράδειγμα μην θεωρηθεί εξωπραγματικό αφού σημερινός βουλευτής του δεξιού κ. Καμμένου, μουσοφόρος και θορυβώδης, προέρχεται από το εξωκοινοβουλευτικό Μουλουκουκού!).
   Όποιος, γιά οιονδήποτε λόγο, αλλάζει κομματικό χώρο ή έστω ανεξαρτητοποιείται, παραιτείται πρώτα από βουλευτής και μετά κάνει ό,τι θέλει. Και αν στις επόμενες εκλογές επανεκλεγεί με τις ψήφους του νέου χώρου ή κρατώντας και προσωπική δύναμη, τότε χαλάλι του. Όμως όχι κουτοπονηριές του τύπου «και την «κάνω» και κρατώ την έδρα», γιά να παίρνω το μισθό και να «κολλάω» συνταξιοδοτικά ένσημα. Αυτά αλλού!