PERU. Αρεκίπα (II)

Ταξιδιωτικά



Καθεδρικός ναός Αρεκίπα



   Γύρω από την Πλατεία των Όπλων και τον Καθεδρικό ναό, σε κάθετους και παράλληλους δρόμους, απλώνεται όλη η πολύ ενδιαφέρουσα αγορά της πόλης, καθώς και ένα πλήθος από μικρά εστιατόρια. Με πολύ χρώμα και γευστική ποικιλία. Μέχρι και σουβλατζίδικα, ένα ελληνικό και δύο τούρκικα, επεσήμανα. Δυστυχώς όμως, κρίνοντας από την κίνηση που παρουσίαζαν, αφού δεν δοκίμασα κανένα, οι Τούρκοι μας κέρδιζαν κατά κράτος!

   Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα όχι ακριβά κοσμήματα, κυρίως κρεμαστά στο λαιμό, καρφίτσες και άλλα διάφορα, από πολύ καλόγουστα σμαλτωμένο ασήμι με πολύ κομψά και πρωτότυπα σχέδια. Απολύτως χαρακτηριστικά του Περού. Όπως, π.χ. το τελετουργικό μαχαίρι των ιερέων των Ίνκας, το τούμι, σε πολλές παραλλαγές και μεγέθη. Επίσης, λόγω της γειτνίασης με τα βολιβιάνικα ασημωρυχεία, στα πολλά αντικάδικα της πόλης υπάρχουν εξαιρετικά παλιά κι αυθεντικά αποικιοκρατικά ασημένια κομμάτια, σε πολύ καλές τιμές. Άλλα πολύ ενδιαφέροντα είδη είναι τα εξαίσια κεραμικά που κατασκευάζουν, ακολουθώντας την παράδοση σε τεχνική, ποικίλλοντάς την όμως και με σύγχρονες φόρμες. Γιά το κυρίως πιάτο, από πλευράς αγορών στο Περού, τα μάλλινα πλεκτά, δεν λέω ακόμη τίποτε, επιφυλάσσομαι γιά τις επόμενες στάσεις, (Χουλιάκα, Πούνο, Κούσκο), αφού οι τιμές εκεί είναι πολύ καλύτερες και οι ποιότητες ίδιες.

Mirador Yanahuara

   Θα ήταν μεγάλη παράλειψη το να μην επισκεφτεί κανείς τα αριστοκρατικά προάστια Κάυμα και, εν συνεχεία, Γιαναχουάρα, με την ωραία σύγχρονη αρχιτεκτονική και τις άφθονες μπουκαμβίλιες, όπου μπορεί από το άκρο της κεντρικής πλατείας, (κι εκεί των Όπλων!) να απολαύσει μιά θαυμάσια πανοραμική θέα πόλης και κάμπου, μέχρι το βλέμμα να το σταματήσουν τα ηφαίστεια του βάθους. Γιά τον λόγο αυτόν το σημείο με τον μεγάλο τοξωτό τοίχο, φτιαγμένο τον 19ο αιώνα, που φαντάζει κάπως ξεκάρφωτα τοποθετημένος στον χώρο, λέγεται Mirador, δηλαδή «Καθρέφτης». Στα τόξα είναι γραμμένα λόγια κι αποφθέγματα διάσημων ντόπιων.

Εκκλησία Γιαναχουάρα

   Στην πλατεία δεσπόζει η Εκκλησία Γιαναχουάρα με την ολοσκάλιστη πρόσοψη, εννοείται από πέτρα sillar. Μαζί με τα παραδοσιακά χριστιανικά σύμβολα απεικονίζονται και στοιχεία από τη ζωή και τα βιώματα των Ινδιάνων, όπως η πούμα, ο κόνδορας, κ.λπ. Στα θέματα του προσηλυτισμού των ντόπιων στη χριστιανική θρησκεία, την κατήχηση και την εμπέδωση αυτής στην ψυχή και τη συνείδησή τους, οι πρώτοι ιεραπόστολοι και κατηχητές φέρθηκαν έξυπνα και  επέτρεψαν τη διατήρηση διαφόρων τοπικών παγανιστικών συμβόλων και την ανάμειξή τους με τα νεοείσακτα χριστιανικά. Έτσι η ρυμούλκηση των κατακτημένων πληθυσμών στον χριστιανισμό υπήρξε εύκολη και γρήγορη.

   Επίσης, ας αναζητηθεί η γέφυρα στον ποταμό Τσίλι, που κατασκεύασε ο πολύς Άιφελ! (Πολύ λίγοι ξεναγοί την γνωρίζουν). Ναι, αυτός που έφτιαξε και τον ομώνυμο πύργο στο Παρίσι. Όμως, σε σχέση με το βαρύγδουπο όνομα του δημιουργού της, η γέφυρα μάλλον απογοητεύει. Μια ασήμαντη γέφυρα και τίποτε άλλο!

Hotel Libertador, Ciudad Blanca

   Στο βόρειο τμήμα της παλιάς πόλης, στην άκρη ενός πάρκου είναι χτισμένο το καλύτερο και ωραιότερο ξενοδοχείο της πόλης, το Libertador, Ciudad Blanca. Γενικώς, η σειρά Λιμπερταδόρ είναι μία πρώτης τάξεως αλυσίδα ξενοδοχείων, της οποίας ο εκπρόσωπος σε κάθε πόλη, σπανίως δεν αποτελεί και το καλύτερο ξενοδοχείο αυτής. Στην Αρεκίπα είναι σίγουρα , και μάλιστα με διαφορά από το δεύτερο.

   Την αρχοντιά και φινέτσα του χαμηλού και εκτεταμένου κτιρίου την συμπληρώνει η διακόσμηση, σε δωμάτια και διαδρόμους, με πλήθος πινάκων, (ακουαρέλες), ενός νέου σχετικά, αλλά πολύ γνωστού εκεί ζωγράφου, του David Condori. Θαυμάσιος ακουαρελίστας και εκπληκτικά τα απεικονιζόμενα τοπία του.

   Στον μεγάλο, αχανή, κήπο του ξενοδοχείου κυκλοφορεί ελεύθερα, αλλά πολύ αργά, η μασκότ του. Μία τεράστια χελώνα! Γιά να μη θεωρηθώ υπερβολικός, δεν λέω πως μοιάζει με «σκαθάρι» Φολκσβάγκεν, σίγουρα όμως Φιατάκι πεντακοσαράκι είναι! Σε σχετική ερώτηση στα γκαρσόνια του εστιατορίου και στη ρεσεψιόν, γιά την ηλικία της χελώνας, η απάντηση ήταν.

   - Ποιός ξέρει; Μπορεί διακοσίων, τριακοσίων, πάντως κάπου εκεί!

   Απέναντι από την είσοδο του ξενοδοχείου, στην άλλη μεριά του δρόμου, είναι στημένος πάντα ένας άλλος ακουαρελίστας ζωγράφος, με επίσης καλή δουλειά, ο Χόρχε με την κυρά του γιά ταμία, που απλώνει στο χόρτο του πάρκου τα έργα του. Όταν πέφτει ελληνικό γκρουπ, ξεπουλάει! Λίγο τα εξαιρετικά τοπία, λίγο οι θεαματικές σκαλιστές προσόψεις των ναών που ζωγραφίζει, λίγο το μοναστήρι της Σάντα Καταλίνα, όλα αβανταδόρικα θέματα, κι ο Χόρχε τρίβει τα χέρια του και μου κάνει και σκόντο σε ό,τι αγοράζω κι εγώ. (Ως γνήσιος Έλλην και φιλότεχνος)!

   Χουλιάκα, Πούνο, Λίμνη Τιτικάκα

   Στην Αρεκίπα τελειώνουν τ’ αστεία, από πλευράς υψομέτρου, κι αρχίζουν τα ζόρικα. Από το ανεκτό υψόμετρο των 2325 μ. θα ανέβουμε απότομα στα 3845 μ. που είναι η στάθμη της λίμνης Τιτικάκα, της ψηλότερης λίμνης του κόσμου, την οποία μοιράζονται σήμερα, σχεδόν εξ ίσου, το Περού με τη Βολιβία. Η καθαρή ατμόσφαιρα και η φωτεινότητα που προσφέρει το μεγάλο υψόμετρο ξεπληρώνεται με το παραπάνω από την αναπνευστική δυσχέρεια και τις επιπτώσεις της. Στον ατμοσφαιρικό αέρα υπάρχει μικρότερη περιεκτικότητα οξυγόνου, με αποτέλεσμα σε κάθε ανάσα μας να κατεβάζουμε λιγότερο οξυγόνο από όσο είμαστε συνηθισμένοι, σαν οργανισμοί, να χρησιμοποιούμε εμείς οι κάτοικοι των χαμηλών υψομέτρων. Στους πλείστους των ταξιδιωτών, μετά πάροδο μερικών ωρών, ο οργανισμός αμυνόμενος προσαρμόζεται, χωρίς οπωσδήποτε να λειτουργεί όπως στο φυσικό του περιβάλλον στο οποίο γεννήθηκε και προσαρμόστηκε. Το φαινόμενο της δυσλειτουργίας σε μεγάλο υψόμετρο λέγεται AMS (Altitude Mountain Sickness), δηλαδή «Ασθένεια Ορεινού Υψομέτρου» και είναι ευθέως ανάλογη, από πλευράς έντασης συμπτωμάτων, με το μέγεθος του υψομέτρου. Καλύτερη τακτική είναι το σταδιακό ανέβασμα και αν δεν είναι αυτό δυνατόν, η επί μερικές ώρες πλήρης ανάπαυση μέχρις εγκλιματισμού στις νέες συνθήκες. Βεβαίως, επ’ ουδενί δεν είναι απαγορευτικά και επικίνδυνα γιά φυσιολογικά υγιείς ανθρώπους αυτά τα υψόμετρα, απλώς χρειάζονται κάποια τακτική αντιμετώπισης. Μόνο το Θιβέτ με τα 5 και 5,5 χιλιόμετρα ύψος θέλει μεγαλύτερη προσοχή, διερεύνηση ιατρικού ιστορικού και χρήση ειδικών χαπιών.

   Είναι ανατομικά αποδεδειγμένο πως στους ανθρώπους που ζουν σε μεγάλα υψόμετρα έχουν πνεύμονες κατά πολύ μεγαλύτερους από εκείνους που ζουν στα χαμηλά. Με πολύ περισσότερες κυψέλες γιά την αξιοποίηση του εισπνεόμενου οξυγόνου. Ειδικά οι άνθρωποι της φυλής των Ούρος (προσεχώς περισσότερα γι’ αυτούς) έχουν χρώμα ελαφρώς μελανιασμένο, δείγμα πλημμελούς οξυγόνωσης του αίματος.

   Κυρίαρχα συμπτώματα γιά ταξιδιώτες σαν και μας η ελαφρά ζαλάδα, έως ναυτία, η εύκολη κόπωση, η αϋπνία και κάποια αρχική δύσπνοια. Σε όλα τα ξενοδοχεία της περιοχής και στους χώρους υποδοχής τους διατίθεται, συνεχώς και άφθονο, τσάι από φύλλα κόκας. Μάλλον ουδέτερης γεύσης ρόφημα, αλλά πολύ αποτελεσματικό στην καταπολέμηση των πρώτων συμπτωμάτων του υψομέτρου από τους ουρανοκατέβατους ταξιδιώτες, αφού οι περισσότεροι φτάνουν εκεί αεροπορικώς.

   Από την Αρεκίπα μπορείς να ανέβεις στο Πούνο, στις όχθες της Τιτικάκα, με τρεις τρόπους. Είτε με τρένο, μισή μέρα ταξίδι, είτε με λεωφορείο, σε πολύ περισσότερο χρόνο, είτε αεροπορικώς, σε μισή ώρα! Οι "σακκιδιάρχες" νέοι κι οι λάτρεις της περιπέτειας, προτιμούν τους δύο πρώτους, οι υπόλοιποι τον τρίτο!

 (συνεχίζεται)

   Σημείωση.    Πολλοί φίλοι με ρωτούν πώς διάβολο, από ελεύθερος επαγγελματίας σε άσχετο επάγγελμα, μπόρεσα και «στριφογύρισα» έτσι στον κόσμο.

   Θεωρώ υποχρέωσή μου, αναπολώντας παλιές καλές εποχές, να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο, (δεν λέω όνομα γιά να μην θεωρηθεί "γκρίζα" διαφήμιση, άλλωστε τώρα το πήρε κι αυτό ο διάβολος με την αλλαγή του ιδιοκτησιακού του καθεστώτος και την αφραγκία των Ελλήνων), που με τίμησε με την εμπιστοσύνη του, το τίμησα με την προσφορά και τον ζήλο μου και μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω τον κόσμο, τους ανθρώπους, (δικούς και ξένους) και, εν τέλει και κατά το δυνατόν, τον εαυτό μου.

   Επειδή, όμως, πίσω από ταμπέλες και φίρμες υπάρχουν άνθρωποι, οι περισσότεροι των οποίων έχουν «αποστρατευθεί» μαζί μου σήμερα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην μνημονεύσω κάποιους παλιούς, καλούς  μου συνεργάτες, σαν ελάχιστο φόρο τιμής, νοσταλγίας κι αγάπης. Όπως την σοβαρή Αγγέλα Κουμπάρου, τη γλυκιά Λίνα Τσουρουνάκη, τη μικρή, (γιά όλες τις δουλειές) και πάντα πρόθυμη Αγγελική Κόντου, τον σεμνό Σάκη Πετρόγιαννη και τόσους άλλους, τα ονόματα των οποίων τώρα μου διαφεύγουν.

   Άφησα γιά το τέλος τον πιό καλό μου φίλο, εξαίρετο πωλητή και σύμβουλο εκδρομών Σπύρο Πετρόγιαννη, τον ικανότατο, εμπειρότατο και πολυτιμότατο οργανωτή Βαγγέλη Χριστοδουλίδη, η αποστρατεία του οποίου σηματοδότησε την κατάρρευση του γραφείου και του οποίου την ύπαρξη εκτιμώ, προϊόντος του χρόνου, όλο και περισσότερο. Τέλος, «συγκολλητική ύλη» όλων αυτών, απετέλεσε ο καλός φίλος, διευθυντής επί χρόνια, Θόδωρος Μπίθας, ο οποίος είχε τη μοναδική ικανότητα ν’ αφήνει, ό,τι πράγμα πήγαινε καλά, να τσουλάει ελεύθερα. Χωρίς αυτόν, όλα ίσως να ήσαν αλλιώτικα. Και σίγουρα προς το χειρότερο.

PERU. Αρεκίπα.

Ταξιδιωτικά

Το Ελ Μίστι καπνίζον

   Η Αρεκίπα θα ήταν σίγουρα η ωραιότερη πόλη της Νοτ. Αμερικής, αν δεν υπήρχε το Κούσκο! Πάντως κι οι δυό ανήκουν στο Περού.

   Παλιά πόλη, στο κεντρικό της τμήμα εννοείται, αν και έχει πληθυσμό κοντά στο εκατομμύριο ψυχές, είναι απολύτως ανθρώπινων μέτρων, ζωντανή και χαρούμενη, πολύχρωμη και πολύβουη, με χαμηλά κτίρια, αφού το μέρος που είναι χτισμένη χορεύει συνέχεια από σεισμούς. Οπωσδήποτε αποτελεί την πιό όμορφη ντάμα του Εγκέλαδου!

   Βρίσκεται απλωμένη σε ένα ψηλό οροπέδιο που σχηματίζει η οροσειρά των Άνδεων, (υψόμετρο 2325 μ.) και κυκλώνεται από βουνά-ηφαίστεια. Η Cordilliera de Los Andes, όπως λέγεται στα σπανιόλικα, αποτελεί τον νεώτερο γεωλογικό σχηματισμό της Γης, ο οποίος δεν έχει βρει ακόμη ευσταθή ισορροπία. Το υπέδαφός τους κοχλάζει και γι’ αυτό, κάθε λίγο και λιγάκι δίνει μεγάλα τραντάγματα και οι κορυφές τους, που σχεδόν όλες αποτελούν ενεργά ηφαίστεια, φυσάν και ξεφυσάν κατά καιρούς και κατά τις βουλές του Υψίστου, τρομοκρατώντας τον κόσμο και σωριάζοντας σ’ ερείπια τα έργα του! Η περιοχή των Άνδεων, ιδίως προς το νότιο μέρος τους, (Εκουαδόρ, Περού, Βολιβία, Χιλή), αποτελεί το πλέον σεισμόπληκτο, σε πλήθος και μέγεθος σεισμών, μέρος του πλανήτη. Μετά έρχεται η Ιαπωνία και μετά… η γειτονιά μας. Με διαφορετικό, όμως, είδος σεισμών, (τεκτονικούς κυρίως).

Κάμπος Αρεκίπα

   Η περιοχή έχει εξαιρετικά ευχάριστο και ήπιο κλίμα με μέσες θερμοκρασίες ημέρας γύρω στους 23ο βαθμούς και νύχτας περί τους 14ο. Χωρίς πολλές βροχές, καλύπτει τις υδάτινες ανάγκες της από το πλήθος των ποταμών που κατεβαίνουν από τα γύρω, μονίμως χιονισμένα βουνά και κυρίως από τον Ρίο Τσίλι, που την ξεδιψά και την ποτίζει. Γι’ αυτό και όλος ο τεράστιος κάμπος που την περιτριγυρίζει είναι καταπράσινος και παραγωγικός, αφού τα ηφαιστειογενή εδάφη είναι, ως γνωστόν, πολύ γόνιμα και εύκολα καλλιεργήσιμα, παρέχοντας άφθονη τροφή σε ανθρώπους και ζώα.

   Η ίδρυση της πόλης από τους Ινκας χάνεται στους αιώνες και, καθώς δεν υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες, ο θρύλος τις αναπληρώνει, όσο και όπως μπορεί. Λέγεται πως κάποτε ένας βασιλιάς, μάλλον ο τέταρτος Ινκα, σε κάποια εκστρατεία του περνώντας από κεί και βλέποντας την ομορφιά και τη γονιμότητα του τοπίου ανέκραξε: «Άρε κεπάι»! στη γλώσσα του, τα κέτσουα. ( Έτσι λέγεται η μία από της δύο γλώσσες που συνεννοείται ο κόσμος στην ευρύτερη περιοχή, η άλλη είναι τα αϋμάρα, που μιλιούνται κυρίως στη Βολιβία). Αυτό σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει: «Φίνα είναι εδώ»! Και αμέσως έχτισε εκεί πόλη που, με τη σχετική παραφθορά, πήρε το όνομα «Αρεκίπα».

   Όταν ήρθαν οι Ισπανοί, γύρω στο 1540, αμέσως κατάλαβαν την αξία της περιοχής τόσο από γεωργοκτηνοτροφικής άποψης, όσο και λόγω της θέσης της στη διαδρομή που ενώνει τα ασημοπαραγωγά ορυχεία της Βολιβίας με τη θάλασσα και τα λιμάνια εξαγωγής του πολύτιμου υλικού προς την Ισπανία.

   Έτσι η πόλη, η οποία κάθε λίγο και λιγάκι χτυπιόταν από σεισμούς, ξαναχτιζόταν εξ υπαρχής από τους Ισπανούς. Γι’ αυτό και δεν διατηρεί ίχνος προκολομβιανής αρχιτεκτονικής, όπως π.χ. η πρωτεύουσα των Ίνκας, το Κούσκο. Έχει όμως έντονο, καθαρό και αμόλυντο τον αποικιοκρατικό χαρακτήρα στα παμπάλαια κτίσματά της. Όλα χτισμένα με την άσπρη και πολύ βολική στην κατεργασία της λευκή πέτρα, που την λένε sillar.

   Η Αρεκίπα αποτελεί την πόλη με την μεγαλύτερη, ποσοστιαία, αναλογία ευρωπαϊκής προέλευσης πληθυσμού, σε ολόκληρο το Περού. Μπορεί η πρωτεύουσα Λίμα να στεγάζει μεγαλύτερο πλήθος λευκών, αλλά αναλογικά υπερτερεί η Αρεκίπα.

   Δεν υπάρχει πιό ευχάριστη περιήγηση από το περπάτημα στο όμορφο και γραφικό κεντρικό τμήμα της πόλης. Με μιά πολύ σημαντική επισήμανση. Εκεί «εργάζονται» νυχθημερόν, εντατικά, έξυπνα και κερδοφόρα ορδές επαγγελματιών ταχυδακτυλουργών - πορτοφολάδων, οι οποίοι «ανώδυνα, επαίσχυντα κι ειρηνικά»! σου ξαφρίζουν ανεπαίσθητα το πορτοφόλι, αν δεν το έχεις εξασφαλίσει, χωρίς να το πάρεις χαμπάρι, μέχρι να το ψάξεις όταν το ξαναχρειαστείς!

Plaza de Armas

   Σημείον αναφοράς κάθε ξενάγησης η πανέμορφη Πλατεία των Όπλων, (Plaza de Armas), σήμα κατατεθέν, όπως προαναφέρθηκε πολλές φορές, όλων των πόλεων της Λατινικής Αμερικής. Μεγάλοι φοίνικες, δρομάκια, παγκάκια κι ένα μπρούτζινο άγαλμα στρατιώτη στο κέντρο, την διαμορφώνουν και την στολίζουν.

   Στο βόρειο μέρος και καθ’ όλο το πλάτος της δεσπόζει ο Καθεδρικός Ναός, κτίσμα που άρχισε να κατασκευάζεται το 1621 και τέλειωσε το 1656, ο οποίος δεν κάνει άλλη δουλειά από το να καταστρέφεται και να ξαναχτίζεται συνέχεια! Γκρεμίζει ο σεισμός, χτίζει ο άνθρωπος! Και σαν να μην φτάνει το ταρακούνημα του Εγκέλαδου, ακολουθεί συνήθως και πυρκαγιά, προφανώς από τα αναμμένα καντήλια, που ολοκληρώνει την καταστροφή. Ο ναός, τεράστιος, θεωρείται ως το ωραιότερο θρησκευτικό κτίσμα σ’ ολόκληρο το Περού, με την λευκή πέτρα να τον καθιστά ιδιαίτερα φωτεινό. Στο εσωτερικό του βρίσκονται δωρεές από πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως ξυλόγλυπτος άμβωνας από Γαλλία και Αγία Τράπεζα από μάρμαρο Καρράρας. Εντυπωσιακό και το τεράστιο εκκλησιαστικό του όργανο, φερμένο από το Βέλγιο.

   Εδώ, αξίζει να σημειωθεί, γιά όποιον δεν διατηρεί θρησκευτικούς σωβινισμούς αλλά διαθέτει ανοιχτό μυαλό, πως δεν υπάρχει εντυπωσιακότερο και υποβλητικότερο άκουσμα σε λειτουργία, από εκείνο των ύμνων που συνοδεύονται από εκκλησιαστικό όργανο. Πολύ καλές οι ορθόδοξες βυζαντινές ψαλμωδίες, αλλά μοιάζουν πολύ φτωχές μπροστά στο δέος και την ψυχική ανάταση που προκαλεί ένας μεγαλόπρεπος ναός, με το εκκλησιαστικό όργανο σε λειτουργία, που σε καθηλώνει και σε φέρνει πιό κοντά στο Θεό!

Εσωτερική αυλή Compania

   Στην απέναντι πλευρά της πλατείας υπάρχει ένας επίσης παλιός και θαυμάσια σκαλισμένος ναός του 17ου αιώνα, ο De la Compania. Oι Καθολικοί έχουν περίεργες αφιερώσεις στους ναούς τους. Π.χ. Της Παρέας, (Κομπανίας), εννοώντας της συντροφιάς του Χριστού, της Ιερής Καρδιάς του Χριστού, και διάφορα τέτοια ιδιότροπα!

   Γύρω-γύρω από την πλατεία υπάρχουν θαυμάσια διώροφα αψιδωτά κτίρια και στα πέριξ τετράγωνα παμπάλαια σπίτια, εκκλησίες με αριστουργηματικές προσόψεις, φραγκισκανικές, ιησουΐτικες, δομινικανές -απ’ όλα έχει ο μπαξές- χτισμένες από sillar . Τα πιό παλιά οικήματα των τότε αριστοκρατών αποτελούν σήμερα μουσειακούς χώρους, ή πολιτιστικά κέντρα.

Santa Catalina

   Όμως το εντυπωσιακότερο αξιοθέατο της Αρεκίπα, βρίσκεται λίγα τετράγωνα πίσω από τον Καθεδρικό. Μιά πόλη μέσα στην πόλη! Το μοναστήρι της Σάντα Καταλίνα, (Αγίας Αικατερίνης, το καθ’ ημάς), καταλαμβάνει ένα ολόκληρο μεγάλο τετράγωνο, εκτάσεως πέντε εκταρίων, και αποτελεί μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο μοναστηριού.

   Χτίστηκε το 1579, από την Ντόνα Μαρία ντε Γκουσμάν, η οποία έχει δρομολογηθεί γιά αγιοποίηση. Νομίζω ένα θαύμα της λείπει ακόμη! (Κατά τους Καθολικούς, γιά ν’ ανακηρυχθεί κάποιος άγιος πρέπει να κάνει, απόλυτα πιστοποιημένα και αρμοδίως αναγνωρισμένα, τρία θαύματα).

   Η μοναδικότητα του μοναστηριού αυτού έγκειται στο ότι επί 400, περίπου, χρόνια αποτελούσε άβατο χώρο γιά τον έξω κόσμο, καθώς και στην αριστουργηματική του διάταξη! Άνοιξε την πόρτα στο κοινό το 1970, υπακούοντας σε μιά καθαρά εμπορική λογική αύξησης των εσόδων του από τα εισιτήρια των επισκεπτών, προκειμένου ν’ αντιμετωπιστούν τα ολοένα κι αυξανόμενα έξοδα. Τότε στέγαζε περίπου 450 καλόγριες, που σήμερα έμειναν κάτω από 30, αφού έγινε απολύτως αντιληπτό, πλέον, πως η καλογερική είναι πολύ βαριά! Τώρα, ο μισός του χώρος είναι προσβάσιμος σε όλους, ανεξαιρέτως, τους τουρίστες της πόλης, καθώς δεν υπάρχει ξένος που ερχόμενος στην πόλη, να μην επισκεφτεί το μοναστήρι.

   Εδώ αξίζει ν’ αναφερθεί η συμπεριφορά των παλαιών αριστοκρατικών οικογενειών της Ισπανίας και, κατ’ ακολουθία, των αποικιών της. Το πρώτο αρσενικό παιδί κληρονομούσε ολόκληρη την πατρική περιουσία, μαζί και τους τίτλους, οικόσημα και άλλες κοινωνικές διακρίσεις. Στα πλαίσια της μη κατάτμησης και, άρα, προστασίας αυτής. Αφού είναι γνωστό πως όποια περιουσία κατακερματίζεται, σε μερικές γενιές εξανεμίζεται. Ο δεύτερος γιός ακολουθούσε ιερατική καριέρα. Καρδινάλιος, επίσκοπος και τέτοια και οι υπόλοιποι… ο σώζων εαυτόν σωθήτω! Στην ελεύθερη αγορά! Έμποροι, αξιωματικοί, καπετάνιοι, ή αληταρέοι, τυχοδιώκτες, ζιγκολό και.. ό,τι ήθελε προκύψει. Από τις κοπελιές, μία οπωσδήποτε, εκούσα-άκουσα, θα έπρεπε να κλειστεί σε μοναστήρι! Πιθανόν γιά να φροντίσει τον εξιλασμό όλων των οικογενειακών αμαρτιών! Ανάλογα με το κοινωνικό status της υποψήφιας μοναχής, ο πατέρας κατέβαλε και αντίστοιχα, αλλά οπωσδήποτε σημαντικά, ποσά στην διεύθυνση του μοναστηριού. Κάτι σαν «δίδακτρα» ή σαν προικιά. Οι πολύ πλούσιες και καλομαθημένες μοναχές είχαν δικαίωμα να κουβαλήσουν μαζί τους και… υπηρετικό προσωπικό, έπιπλα, σκεύη, κ.λπ. αγαπημένα τους αντικείμενα, κατά την χωρητικότητα του κελιού. Εννοείται πως μαζί με την μοναχή, «ενταφιαζόταν» κι η φουκαριάρα υπηρέτρια.



Santa Catalina



Santa Catalina. Εσωτ. αυλή

    Περπατώντας στο μοναστήρι αισθάνεσαι σαν να περιδιαβαίνεις σε μιά μικρή ισπανική πόλη στον 16ο αιώνα! Δρομάκια στενά, σπίτια χαμηλά, μικρά παράθυρα και χαμηλές πόρτες, αψίδες, αυλές, αίθρια, πλακόστρωτα, πολύ χρώμα και πάμπολλα λουλούδια. Ιδίως κόκκινες μπουκαμβίλιες. Ταμπέλες με ισπανικά ονόματα, όπως «Οδός Σεβίλλης», «Οδός Τολέδο», κυριαρχούν και συγκινούν κάθε σύγχρονο επισκέπτη. Χρωματικά στους εξωτερικούς τοίχους κυριαρχεί το κεραμιδί (terre de Sienne) στους χώρους των κανονικών μοναχών και το μπλε λουλακί στο χώρο των δοκίμων μοναχών. Αξέχαστη εμπειρία και μοναδική αίσθηση διείσδυσης στα βάθη των αιώνων, μέσω μιάς αυθεντικής και άψογα διατηρημένης μικρής πόλης!

Χουανίτα

   Άλλη μία, επίσης εντυπωσιακή εμπειρία αποτελεί η επίσκεψη στο μουσείο της περίφημης «Χουανίτα».

   Έχοντας επισκεφτεί, διά μέσου διαφόρων εκδρομών, αρκετές φορές το Περού, είχα παρατηρήσει πως στη χώρα αυτή η μπίλια της Ιστορίας δεν είχε «κάτσει» οριστικά, σε ξεκαθαρισμένες απόψεις, σχετικά με την προκολομβιανή περίοδο της ευρύτερης περιοχής. Η έλλειψη γραφής άφηνε πολύ χώρο για υποθέσεις, θεωρίες, φαντασία και φαντασιώσεις, ως προς τη ζωή στις, προ Πιθάρρο, εποχές. Ό,τι πρόλαβαν να εκμαιεύσουν οι πρώτοι ερευνητές από τους εν ζωή κατοίκους, χωρίς δυνατότητες διασταύρωσης των διαφορετικών θρύλων και ανεύθυνων αφηγήσεων, κατά το δοκούν, τη φαντασία αλλά και τη σκοπιμότητα του αφηγουμένου Ινδιάνου! Ένας κυκεώνας αντιφατικών κι ετερόκλητων πληροφοριών, μάλλον συσκότιζε παρά φώτιζε τους λίγους που ενδιαφέρονταν γιά την Ιστορία και την αλήθεια, αφού το πλείστον των εισρεόντων αποίκων ήσαν πλιατσικολόγοι που νοιάζονταν περισσότερο γιά την «οικονομησιά» και τον πλουτισμό, παρά γιά τα κιτάπια της Ιστορίας. Έτσι η έρευνα προχωρούσε, επί αιώνες στα τυφλά και λάου-λάου και μόνο τα τελευταία χρόνια, με εκτεταμένες ανασκαφές και σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους, οι αρχαιολόγοι προχωρούν στο μισοσκόταδο να συνθέσουν, ψιμύθι-ψιμύθι, το παζλ της ιστορικής πορείας κι εξέλιξης των λαών της περιοχής.

   Και όπως είναι γνωστό, καθοριστικό παράγοντα σ’ αυτό το γοητευτικό ταξίδι στο χρόνο προς τα πίσω, παίζει η θεά Τύχη.

   Κάθε φορά που συνόδευα γκρουπ στο Περού, άκουγα και διαφορετική εκδοχή γιά το προϊσπανικό του παρελθόν και κυρίως γιά το κοινωνικό status των Ίνκας, που κάποιοι, σοσιαλιστικά πεινασμένοι, είχαν σπεύσει να χαρακτηρίσουν «πρότυπον σοσιαλιστικής κοινωνίας» που λειτούργησε προ της διατύπωσης της σοσιαλιστικής θεωρίας! Κουταμάρες, αφού επρόκειτο γιά απολυταρχικό καθεστώς του κερατά, όπου όλοι δούλευαν γιά ν’ απολαμβάνει ο βασιλιάς, το σόι και η κλίκα του! (Εν πάση περιπτώσει, αυτά θα τα πούμε αργότερα, όταν πάμε στο Κούσκο, το λίκνο του ινκαϊσμού και καρδιά της Αυτοκρατορίας τους).

   Ο τελευταίος μύθος που κατερρίφθη, σχετικά με τα ήθη και έθιμα των Ίνκας, ήταν αυτός περί ανθρωποθυσιών. Γιά πολλά χρόνια οι ντόπιοι ξεναγοί, λόγω μιάς ανόητης και αδικαιολόγητης ντροπής, διερρήγνυαν ιμάτια πως οι μακρινοί τους πρόγονοι, δεν θυσίαζαν ανθρώπους στους θεούς, παρά μόνο ζώα.

   Από ένα τυχαίο γεγονός τον Σεπτέμβριο του 1995, ένας Γερμανός αρχαιολόγος που περίμενε υπομονετικά να φωτογραφίσει την έκρηξη ενός ηφαιστείου, γειτονικού σε άλλο ηφαίστειο, το Αμπάτο, (6310 μ.), ο Γιόχαν Ράινχαρτ, ανακάλυψε έκπληκτος, πως οι στάχτες που εκτοξεύτηκαν έλειωσαν κάποιους πάγους του Αμπάτο και μέσα στα παγωμένα θραύσματα που κατρακύλισαν στον κρατήρα του, σε μικρό βάθος, ανακάλυψε μιά άριστα διατηρημένη, λόγω των πάγων, μούμια. Ο αρχαιολογικός συναγερμός που ακολούθησε την ανακάλυψη και η εξονυχιστική έρευνα στην οποία υπεβλήθη η μούμια αυτή, την οποία προς τιμήν του Ράινχαρτ βάφτισαν «Χουανίτα», (Γιάννης – Γιαννούλα), αποκάλυψε πάρα πολλά κοινωνικά χαρακτηριστικά των Ίνκας και έβαλε πολλά πράγματα στη σωστή τους θέση, πετώντας στα σκουπίδια θεωρίες κι υποθέσεις αιώνων!

   Στα πλαίσια μιάς ταξιδιωτικής αφήγησης και τον περιορισμένο χώρο μιάς ανάρτησης, είναι αδύνατον να περιγραφούν 3 ώρες περιήγησης σ’ ένα τόσο ενδιαφέρον μουσείο και ν’ αναπλαστεί η συγκίνηση που δημιουργεί η θέα, από 30 εκατοστά απόσταση μέσα σε γυάλινο καταψύκτη, των άψογα διατηρημένων δακτύλων του χεριού, ή των τριχών της κεφαλής ενός μικρού κοριτσιού που πέθανε σε ηλικία 12 ετών, μεταξύ των ετών 1440 και 1450, χτυπημένη στο δεξί πλαϊνό του κεφαλιού με ένα χοντρό ξύλινο ρόπαλο, θυσία στους θεούς!

(συνεχίζεται)

"ΝΑ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΕΛΛΑΔΑ" !

Στοχασμοί

   - «Είσαι μικρούλα, μιά σταλίτσα,
       σαν πετραδάκι μεσ’ στη γη,
       είσαι μικρούλα Ελλαδίτσα
       στις τέχνες σου μοναδική».
  

   Χθες παίζοντας με το κουμπί του ραδιοφώνου στο αυτοκίνητο, με πολλή συγκίνηση έπεσα σε κάποιο σταθμό που μετέδιδε το παλιό τραγουδάκι του Μυρογιάννη, (νομίζω, δεν είμαι σίγουρος απόλυτα γιά τον συνθέτη), σε στίχους άγνωστου σ’ εμένα στιχουργού. Και ίσα που πρόλαβα τις τελευταίες του στροφές. Ήταν από τα αγαπημένα μου. Τότε.

   Η νοσταλγική του μελωδία και κυρίως οι στίχοι, που οι νεότεροι ακούγοντάς τους θα νομίζουν ότι αναφέρονται σε άλλη χώρα, ή πως αποτελούν προϊόν φαντασίας του στιχουργού, με γύρισαν αρκετές δεκάδες χρόνια πίσω. Σ’ αυτό που λέμε, «εποχή της αθωότητος». Εποχές που άνθιζε η μπέσα κι ο λόγος αποτελούσε συμβόλαιο. Τα παιδιά παίζαν ξέφρενα στους ασφαλείς και ήσυχους δρόμους της γειτονιάς και οι μεγάλοι, παρά τη φτώχεια τους, μπορεί να γυρνούσαν σπίτι ξεθεωμένοι απ’ τη δουλειά, αλλά μπορούσαν και να γελούν! Να γελούν και ν’ απολαμβάνουν τη ζωή τους, φτιάχνοντας όνειρα γιά ένα καλύτερο αύριο. Ο κόσμος τότε είχε πίστη και ελπίδα!

   Βασανίζοντας τη μνήμη, συμμάζεψα σχεδόν όλους τους στίχους, αφού οι παλιές εγγραφές της είναι ανεξίτηλες και η υπόμνηση έκαναν το τραγούδι ακόμη πιό νοσταλγικό. Θυμήθηκα ακόμη και κάτι αντρικά ντουέτα που το τραγουδούσαν, φορώντας παπιγιόν. Ποζάριζαν σε κάτι ολιγόφυλλα μουσικά περιοδικά, κρατώντας κιθάρες, λοξοτοποθετημένοι προς τα πάνω, λες και τραγουδούσαν στο Θεό. Μέχρι να τελειώσει το τραγούδι η συγκίνηση χτύπησε κόκκινο. Βλέπεις είναι κι εκείνη η σύγκριση με το παρόν που μας τα χαλάει.

   - «Το κάθε τι σου είναι πηγαίο,
       τίμιο, αγνό κι αληθινό…..»

   Εποχές αυτογνωσίας, σεμνότητος, ταπεινότητος και ολιγάρκειας. Αλλά και μόχθου και προσπάθειας. Χωρίς την έπαρση της άφρονης αλαζονείας, του μιμητισμού και των υπερφίαλων «σουσουδισμών». Καμία σχέση με την Ελλάδα του Άκη, του Μάκη, του Λάκη και του Σάκη!

Καμία σχέση με την Ελλαδάρα, την πρωταθλήτρια…. Ευρώπης στο ποδόσφαιρο, τις κλεμμένες επιτυχίες μας στο στίβο, κατά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας και τις ψεύτικες πρωτιές των ανίκητων αρσιβαριστών μας. Όλα προϊόντα της ντόπας και της απάτης! Ανοησίες γιά τη φιγούρα και το «φαίνεσθαι»!

   -«Λίγα πεύκα, λίγα μάρμαρα λευκά
      και μιά θάλασσα που λάμπει από φρεσκάδα…»

   Στο μυαλό μου ήρθαν τα πολυτελή γιωτ των μεγαλόσχημων φοροφυγάδων που γέμισαν τις πολυπληθείς μαρίνες και ρυπαίνουν τις παραλίες με πάσης φύσεως απόβλητα. Μαρίνες, οι οποίες με τη σειρά τους εξαφάνισαν τα ρομαντικά ακρογιάλια του Σαρωνικού. Αναπόλησα κάποια δειλινά που πέρναγα στο ταβερνάκι του Ναυτικού Ομίλου του Αγίου Κοσμά! Τότε προ της «αξιοποίησης»! Με τα λιγοστά μικρά τραπεζάκια να ισορροπούν με μεγάλη προσπάθεια πάνω στα βραχάκια της ακρογιαλιάς και τις μαρίδες και πατάτες τσιπς σε χαρτοσακούλα (!) να αποτελούν τα μοναδικά πράγματα που σερβίριζε.

   Γιά να κόψω το βήχα σε κάποιο δάκρυ, νοσταλγίας μαζί κι απογοήτευσης, που τόλμησε να σκάσει μύτη στην άκρη του ματιού και κατέβαινε απειλητικό γιά να με «ξεφτιλίσει» ως «ξεμωραμένο», τώρα στα πίσω-πίσω, σκέφτηκα να το «χτυπήσω» αποφασιστικά, κοιτώντας την πραγματικότητα κατάφατσα! Και σκάρωσα την πιό κάτω παράφραση.

   Όντας σίγουρος πως αν γραφόταν το τραγούδι σήμερα, θα ήταν κάπως έτσι:

  

           Να τι θα πει Ελλάδα

   -Έχεις ξεμείνει μιά σταλίτσα

     σαν κλωτσοσκούφι μεσ’ στη γη

     κι είσαι μικρούλα Ελλαδίτσα

     σε θέση,όντως, τραγική.

   - Κλέφτες τραβάς σαν το μαγνήτη,

      κλέφτες πολιτικοί παντού,

      που μας το έκλεισαν το σπίτι,

      μας στρίμωξαν στο ΔουΝουΤού

   - Κάργα μίζες, κάργα μαγαζιά κλειστά

      και μιά χώρα που τρικλίζει απ’ τη ζαλάδα,

      καταλήψεις και σχολεία σφαλιστά.

      Να τι θα πει Ελλάδα.

   - Με τη σύνταξη που ξέμειν’ η μισή,

     τα χαράτσια και τους φόρους στην αράδα

     κι απ’ το άγχος βγάζουμ' όλοι τη χρυσή.

     Να τι θα πει Ελλάδα.

   - Μοιάζεις φτωχούλα μου Ελλάδα,

     σαν τσόκαρο της γειτονιάς

     που τη φορτώσαν σα φοράδα

     τα χρέη μονοκοπανιάς.

   - Τίποτα δεν είναι τυχαίο,

     μήλο της έριδος γερό

     βάλαν στο μάτι το Αιγαίο

     και όποιον κρύβει θησαυρό.

   - Στα κανάλια τρώγονται σαν τα σκυλιά,

     με κραυγές κι άγρια κλωτσοπατινάδα

     και οι νέοι που αναζητούν δουλειά,

     φεύγουν απ’ την Ελλάδα.

   - Μ' ένα μάτι βλοσυρό και θολερό,

     που απ’ τη πείνα μας απέκτησε γυαλάδα

     βλαστημάμε τον κακό μας τον καιρό.

     Να τι θα πει Ελλάδα!

PERU. Από τη Νάσκα στην Αρεκίπα.

Ταξιδιωτικά

Hotel Cantayo

   Στη Νάσκα υπάρχει ένα εξαιρετικό και πολύ γραφικό ξενοδοχείο. Μιά παλιά χασιέντα ανακαινισθείσα που θυμίζει απόλυτα κλασσικές σπανιόλικες, τo Hotel Cantayo. Στη άκρη ενός αχανούς κτήματος και την καρδιά μιας όασης που δημιουργεί το κατέβασμα ενός ποταμού, το οποίο παρουσιάζει όλα τα χαρακτηριστικά ενός μικρού ζωολογικού κήπου. Κυριαρχούν τα άλογα κι εντυπωσιάζουν οι ρέες. Η αμερικανική εκδοχή της στρουθοκαμήλου λέγεται ρέα.

   Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο πουλί που…. δεν πετάει, αλλά διαθέτει ένα αρκετά μεγάλο … πουλί γιά να ζευγαρώνει! Έχει χαρακτηριστική συμπεριφορά με τους ανθρώπους και είναι πολύ επικοινωνιακή. Με άλλους είναι πολύ φιλική κι εκδηλώνει συμπάθεια και με άλλους όχι. Εμένα, κάποια που προσπάθησα να πλησιάσω, δεν με πήγε καθόλου! Παρά τρίχα γλίτωσα κτύπημα καράτε με το ράμφος της, καθώς δεν εκτίμησα καλά το μεγάλο μήκος του λαιμού της, ποντάρισα λάθος στη συμπάθειά της και ξεπέρασα τα εσκαμμένα.

   Δυό πελώρια αυγά που αγόρασα, με μιά μικρή τρύπα στο κάτω μέρος τους, προκειμένου ν’ αδειάσει το περιεχόμενό τους και να φτιαχτεί ομελέτα, τουλάχιστον γιά 15 άτομα, μου θυμίζουν το πέρασμά μου από την χασιέντα αυτή. Μαζί με μιά μικρή λάμπα ασετιλίνης που κρατούσαν οι εργάτες των παλιών ορυχείων αργύρου του Potosi, την οποία αγόρασα σε κάποιο επόμενο πέρασμα απ’ εκεί.

   Το ξενοδοχείο διαθέτει μιά εξαίρετη μικρή μπουτίκ, την οποία ο ρέκτης ιδιοκτήτης του την γεμίζει με διάφορες αντίκες και άλλα έργα τέχνης που μαζεύει από την περιοχή και την οποία αδειάζουν, με τη σειρά τους, οι φιλότεχνοι πελάτες του.



Από Νάσκα σε Αρεκίπα



   Συνεχίζοντας γιά Αρεκίπα, πάντα πάνω στην Παναμερικάνα Οδό, η οποία απέχει από τη Νάσκα περίπου 450 χιλιόμετρα, η διαδρομή σύντομα αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού γιά εκατοντάδες χιλιόμετρα ο δρόμος φλερτάρει με τη θάλασσα. Η κίνηση ελαχιστοποιείται μέχρι μηδενισμού, κάνοντάς τον, (αν και όχι ιδιαίτερα φαρδύς), να φαντάζει αρκετά ασφαλής.

   Καθώς κατεβαίνουμε, το πλάτος της παραλιακής λωρίδος συνεχώς μικραίνει και οι Άνδεις, λοξοδρομώντας συνέχεια, πλησιάζουν τον Ειρηνικό. Μάλιστα σε κάποια σημεία και γιά αρκετά χιλιόμετρα ο δρόμος είναι σκαλισμένος απάνω σε κατακόρυφες πλαγιές των βουνών και θυμίζει την παλιά Κακιά Σκάλα, στο πολύ μακρύτερο και αρκετά πιό επικίνδυνο. Ο απέραντος Ωκεανός, έστω και χωρίς φουρτούνα,  φέρνει τεράστια βουβά κύματα τα οποία τσακίζονται πάνω στα πανύψηλα τείχη των βουνών και εκτοξεύουν σε απίθανα ύψη σταγονίδια νερού που σου δίνουν την αίσθηση πως η θάλασσα κοχλάζει σαν απέραντο καζάνι και οι υδρατμοί που δημιουργούνται φθάνουν στον ουρανό και δίνουν μιά αλλόκοτη ομιχλώδη εικόνα! Το αίσθημα του φόβου, με το βάραθρο να χάσκει δεξιά σου και την μαλακή σουσπασιόν του πούλμαν να το κάνει να κλυδωνίζεται, δεξιά-αριστερά στο συνεχές στροφιλίκι, φέρνει συχνά το περιεχόμενο του στομαχιού στο στόμα και στέλνει την  ψυχή των επιβατών στην .... Κούλουρη.  Απελπισμένοι, πολλές φορές μου έτυχε, να  μου ζητούν να επέμβω στον οδηγό γιά να κατεβάσει ταχύτητα! Ιδίως σε κάτι κατηφοριές, όπου το ρολάρισμα είναι μεγαλύτερο, ο φόβος δικαιολογείται ακόμη και γιά πολύπειρους οδηγούς και ταξιδιώτες.

Τσάλα

   Στο τρίτο, σχεδόν, της απόστασης Νάσκα – Αρεκίπα, συναντάμε το μεγαλύτερο χωριό της διαδρομής και το μόνο σημείο όπου η γεωγραφική αγριάδα υποχωρεί, δημιουργείται κάποιο πλάτωμα και σχηματίζονται μικροί όρμοι. Εκεί χτίστηκε το μοναδικό ψαροχώρι της περιοχής, η Τσάλα. Πρώτης τάξεως ευκαιρία γιά ένα πλούσιο σε θαλασσινά γεύμα και κυρίως απόλαυση του γνωστού, παραδοσιακού περουβιάνικου «σεβίτσε». Κομμάτια ωμού ψαριού μαριναρισμένα και ψημένα στο χυμό λεμονιού. Όπως εδώ κάνουμε τον γαύρο στο ξύδι.

   Η συνέχιση του ταξιδιού, και μέχρι το Καμανά, όπου θ’ αποχαιρετίσουμε τη θάλασσα, στρεφόμενοι βόρεια προς την ενδοχώρα και την Αρεκίπα , γίνεται συνεχώς και παράλληλα με τον Ειρηνικό. Μόνο που όσο κατεβαίνουμε και πλησιάζουμε στην επαρχία Τάκνα που γειτνιάζει με την Χιλή, η μυρουδιά της Ατακάμα, της περίφημης χιλιάνικης ερήμου, ίσως της πλέον αφιλόξενης της Γης, γίνεται αισθητή. Το τοπίο ερημώνει συνεχώς και διαμορφώνεται από σχηματισμούς τρομακτικών βράχων που προκαλούν δέος. Την έκφραση «σεληνιακό τοπίο» την έχω ακούσει άπειρες φορές, εδώ όμως την έζησα κυριολεκτικά, μαζί με όσους ταξιδιώτες είχαν την τύχη ν’ ακολουθούν αυτή την εκδρομή! Οι πιό πολλοί την απολαμβάνουν με κομμένη την ανάσα και οι πιό έμπειροι και ψαγμένοι δακρύζουν ασυναίσθητα, κατασυγκινημένοι από δύναμη του Δημιουργού και τα συγκλονιστικά του δημιουργήματα. Εικόνες απίστευτες,  μοναδικές!

   Κάπου εκεί, στη μέση του πουθενά, του απείρου και του χάους έζησα, στην τελευταία ιδιωτική μου μετάβαση, μιά σκηνή περίεργη, μοναδική και ανεξήγητη. Προπορευόμενο λεωφορείο αποβίβασε επιβάτη ο οποίος αμέσως τράβηξε, κάθετα στον δρόμο, προς το εσωτερικό. Ερχόμενος πίσω με βανάκι και σε αρκετή απόσταση, πρόσεξα το γεγονός και ζήτησα από τον οδηγό να σταματήσει. Γιά πολλή ώρα, σίγουρα πάνω από μισή, παρακολουθούσαμε κατάπληκτοι τον άνθρωπο να τραβάει, συνεχώς και κατ’ ευθείαν, προς το άγνωστο, μέχρι που έγινε μικρό κινούμενο σημαδάκι στο βάθος του ορίζοντα. Όσο έφτανε το ανθρώπινο μάτι, σε όλο το μήκος και το πλάτος, το τοπίο ήταν εντελώς άδειο. Χωρίς ίχνος ζωής και καμιά ένδειξη κτίσματος ή πρόχειρου καταλύματος. Στην απορημένη μου ερώτηση προς τον οδηγό:

   - Καλά, που πάει αυτός; Ο οδηγός ανασήκωσε τους ώμους! Δείγμα πως κι εκείνος, αν και Περουβιανός, απορούσε το ίδιο!

Αεροφωτογραφία Καμανά και ζώνη τσουνάμι

   Στο Καμανά οι δρόμοι μας με τον Ειρηνικό Ωκεανό χωρίζουν οριστικά. Θα τον ξαναβρούμε στη Λίμα, όταν τελειώσει το ταξίδι, προετοιμαζόμενοι γιά την ανασυγκρότηση και την επιστροφή. Η πόλη αποτελεί θέρετρο των κατοίκων της Αρεκίπα και όχι μόνο. Δυστυχώς γι’ αυτή, την βρήκα συντετριμμένη από κάποιο μεγάλο, παλαιότερο, σεισμό και όσες επόμενες φορές πέρασα τα σημάδια της καταστροφής δεν είχαν επουλωθεί. Καταραμένη φτώχεια! Παραγκαριό και ου συμμαζεύεται!

   Και όμως, πριν από το μοιραίο πρωινό της 23ης Ιουνίου του 2001, το Καμανά ήταν μιά θαυμάσια λουτρόπολη, στα περουβιάνικα μέτρα πάντοτε, που έσφυζε από ζωή και προοπτική. Τότε το χτύπησε ο μεγάλος σεισμός των 8,4 ρίχτερ, που τράνταξε και την μισή Χιλή. Τη μεγαλύτερη νίλα, όμως, την έπαθε από το τσουνάμι που ακολούθησε 20’ λεπτά, περίπου, μετά. Μολονότι το παλιρροϊκό κύμα ήταν, σχετικά, μικρότερο από άλλα τέτοια που γνωρίζουμε πλέον, (περίπου 8 μέτρα), η μορφολογία του εδάφους ήταν τέτοια, που δημιούργησε στην πόλη φοβερές καταστροφές.

   Σε βάθος 1200 μέτρων, αφού το μέρος είναι εντελώς επίπεδο και η κλίση ελάχιστη, όπου το υψόμετρο ανέβηκε στα 8 μέτρα, δηλαδή όσο και το τσουνάμι, δεν έμεινε όρθιο τίποτα! Σαρώθηκαν τα πάντα με αποτέλεσμα την πλήρη ισοπέδωση των, ούτως ή άλλως, ευπαθών οικοδομών της πόλης. Οι νεκροί έφτασαν τους 140, γεγονός που θεωρήθηκε θεϊκή εύνοια, αφού η νίλα τους χτύπησε ημέρα και σε νεκρή, τουριστικά, σαιζόν. Ως γνωστόν, λόγω νοτίου ημισφαιρίου, οι εποχές είναι αντίστροφες από τις δικές μας. Εκεί και τότε ήταν ντάλα….. χειμώνας. Έξι μήνες αργότερα, ή νύχτα και το δράμα θα ήταν τεράστιο.

   Όπως φαίνεται και στην αεροφωτογραφία της περιοχής εκτός από την εύφορη κοιλάδα που δημιουργεί ο ομώνυμος ποταμός, που κατεβαίνει από τις απότομες βουνοπλαγιές της Κορδιλιέρας, (όπως λέγεται από τους ισπανόφωνους η οροσειρά), το τοπίο είναι κατάξερο. Κυριαρχεί ένα λευκό πέτρωμα που λέγεται sillar και, αφού είναι ηφαιστειογενές είναι, προφανώς, μαλακό και ευκολοσκάλιστο. Από το πέτρωμα αυτό χτίστηκε η Αρεκίπα και από το χρώμα του πήρε την προσωνυμία της: «Λευκή Πόλη».

   Από το μηδενικό υψόμετρο του Καμανά μέχρι τα 2325 μ. της Αρεκίπα η ανάβαση είναι συνεχής και επίπονη. Το απόλυτο λευκό του τοπίου γύρω δίνει μιά αλλόκοτη αίσθηση, λες και κυκλοφορείς στο βασίλειο των φαντασμάτων, λες κι έγινες «ψυχή» που ανεβαίνει στους ουρανούς! Ευτυχώς η κίνηση που προοδευτικά πυκνώνει σε κρατάει στην πραγματικότητα. Είναι λογικό να υπάρχει έντονη κίνηση, αφού πρόκειται γιά πόλη με, σχεδόν, ένα εκατομμύριο κατοίκους, χτισμένη σ’ ένα εύφορο οροπέδιο και περιτριγυρισμένη από τρία μεγάλα κι ενεργά ηφαίστεια.



Η Αρεκίπα στην αγκαλιά του Ελ Μίστι



   Από αυτά, πλησιέστερα είναι το Ελ Μίστι, ύψους 5822 μ., επιβλητικό και σχεδόν απόλυτα κωνικό, που μοιάζει σαν να κρατά την λευκή πόλη στην ποδιά του και…. να την ταρακουνά, κάθε λίγο και λιγάκι!



Το ηφαίστειο Τσατσάνι, 6075 μ.



Όσες φορές πήγα στην Αρεκίπα, σε αρκετά μεγάλο διάστημα, ποτέ δεν το βρήκα να μην καπνίζει! Ευτυχώς όμως ποτέ δεν διασταυρώθηκα με σεισμό. Μία φορά μάλιστα, του ξέφυγα παρά τρίχα. Την επομένη της αναχώρησής μου η πόλη χόρεψε…. σουίνγκ και το αριστερό καμπαναριό του Καθεδρικού της ναού μετακινήθηκε τόσο που ήταν απορίας άξιο το πώς δεν ήρθε τούμπα. Σε επόμενη μετάβαση το είδα να κρέμεται σε μιά κλωστή κι απόρησα πως έστεκε ακόμη!  Μετά επισκευάστηκε.

Τα άλλα δύο ηφαίστεια, που λειτουργούν σαν ορχήστρα που επιμελείται των ….χοροεσπερίδων της πόλης, είναι το πανύψηλο Τσατσάνι, 6075 μ. και το Πίτσου-Πίτσου, 5571 μ., που φαίνονται στο βάθος, αρκετά μακρύτερα της πόλης.

(συνεχίζεται)

Του Κουτρούλη το πανηγύρι!

Επικαιρότης

   Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην κεντρική πολιτική σκηνή και θα ανεβαίνει, κρετσέντο, όσο θα βαδίζουμε προς τις εκλογές, μόνο ο τίτλος της ανάρτησης μπορεί να αποδώσει.

   Όλοι εναντίον όλων. Πυρ ομαδόν και αδιακρίτως! Προκειμένου δε περί του ΣΥΡΙΖΑ, των 10-11 «συνιστωσών», και μεταξύ των φίλιων δυνάμεων!

   - «Άλα της η πρόοδος, που έλεγε κάποτε ο Χάρρυ Κλιν!

   Ένα ακόμη σύμπτωμα κι αυτό του γενικού φαινομένου της αποσύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας και του εκτραχηλισμού των πολιτικών μας ηθών. Και όλα αυτά σε μία Ευρώπη που, επίσης, παραπαίει. Βρισκόμαστε όλοι σε βάρκες στο Νιαγάρα και τρωγόμαστε, καθ’ όλους τους δυνατούς συνδυασμούς, ενώ οι βάρκες τραβούν γιά τον καταρράχτη, με πρωτοπόρο την ελληνική. Πάντα πρώτοι οι Έλληνες. (Που έλεγε μεθυσμένη από τη χαρά της ντόπας και της νίκης κάποια… ολυμπιονίκις μας που, ως ξανθιά, χρήζει κατανόησης και ελαφρυντικών).

  

   Εστιάζοντας στα ελληνικά δρώμενα, εκείνο που εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η συμπεριφορά της αριστεράς. Φαινόμενο, όμως, εξηγήσιμο από όσους γνωρίζουν Ιστορία και διδάσκονται απ’ αυτήν.

   Η αριστερά σήμερα θυμίζει μεθυσμένη πολιτεία. Γιά πρώτη φορά στην ελληνική ιστορική της διαδρομή βρίσκεται τόσο κοντά στην εξουσία και μάλιστα χωρίς τη συνδρομή των όπλων! Και μόνο σαν πιθανότητα, το γεγονός αρκεί γιά να την «τρελάνει». Απελευθερώνει, με εκρηκτική δύναμη χειροβομβίδας, καταπιεσμένες γιά χρόνια δυνάμεις, εκτονώνει συμπυκνωμένα πάθη και ξεκλειδώνει σφαλισμένα στόματα επιτρέποντας σε γλώσσες να τρέξουν ροδάνι, χωρίς να «βουτιούνται», έστω πού και πού, στο μυαλό. Όλοι και όλα κινούνται άκριτα, ασυλλόγιστα, απόλυτα και παρορμητικά. Χωρίς πολιτικότητα και δεύτερες σκέψεις. Με πλήρη αδιαφορία γιά τις οποιεσδήποτε συνέπειες. Απλώς το άχτι μας να βγάλουμε και…. γαία πυρί μειχθήτω!

   Όπως είναι γνωστό, και ιστορικά αποδεδειγμένο, οι εμφύλιες διαφορές και συρράξεις είναι σφοδρότερες, αιματηρότερες και καταστροφικότερες, από τις εκ παρατάξεως διαφορές αλλοφύλων, αφού τις πρώτες τις «γαρνίρει» το μίσος και το μένος.

   Σήμερα στα παράθυρα των καναλιών, (άλλο που δεν θέλουν οι «μουσίτσες» τους -σερνικές και θηλυκές- προκειμένου ν’ ανεβάσουν τις δικές τους μετοχές τηλεθέασης, με το τζέρτζελο που δημιουργείται και δημιουργούν), το πανελλήνιο παρακολουθεί κατάπληκτο την εμφύλια, κυρίως, σύρραξη των «προοδευτικών» δυνάμεων, που «σφάζονται» στο κατώφλι της εξουσίας! Οι μπόλικες «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ κονταροχτυπιούνται λυσσαλέα με τις, επίσης «προοδευτικές», δυνάμεις της ΔΗΜΑΡ και τις «προοδευτικότερες» εκείνες του ΚΚΕ! Στα διαλείμματα δε, γιά να μην χάνουν τη φόρμα τους, πλακώνονται και μεταξύ τους, αλληλοαναιρώντας η μία, κάθε σαχλαμάρα που εξαγγέλλει κάποιο απύλωτο στόμα της άλλης. Μύλος!

   Δεν θέλω να χαρακτηριστώ άδικα ρατσιστής, αλλά οι δύο λαλίστερες Συριζαίες τσαπερδόνες, (ωραιότατες κατά τα λοιπά), που μονοπωλούν…. τις αρχές και τα ιδανικά της παράταξης, ανταγωνιζόμενες επάξια σε λογοδιάρροια κάποιες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, (αγνώστου προς το παρόν «συνιστώσας»), τυγχάνουν…. ξανθές! Συνεπώς με, από χέρι, ελαφρυντικά!

   Βεβαίως, το αντίστοιχο και σε μικρότερη κλίμακα γίνεται και στην κεντροδεξιά… πολυκατοικία και το σουρομαδημένο ΠΑΣΟΚ. Όμως εκεί, πιό έμπειροι πολιτικά και με το ζεμάτισμα της νίλας που υπέστησαν, λειτουργούν πιό χαμηλόφωνα και πιό συμμαζεμένα.

   Στη σημερινή, ρευστή κατάσταση όλα «παίζουν», όλα «παίζονται» και όλα είναι δυνατά. Ο έλεγχος έχει χαθεί και τα πράγματα γιά τη χώρα ακολουθούν χαοτική πορεία και ο Θεός να βάλει το χέρι του, γιατί μέχρι τώρα το βάζει μόνο ο διάβολος.

   Η στήλη αδυνατεί να παρακολουθήσει τη ροή των εξελίξεων και να κάνει προβλέψεις. Από έμφυτη φιλυποψία όμως και κακή πείρα του παρελθόντος, θεωρεί πολύ περίεργη κι επικίνδυνη τη μεγάλη συζήτηση που γίνεται τώρα γιά το ντέρμπυ ευρώ-δραχμή. Και μάλιστα θεωρεί το χρόνο, σχετικά άκαιρο. Στο παρελθόν υπήρξαν πολύ «καταλληλότερες» συνθήκες και προϋποθέσεις γιά τέτοια «ματς».

   Φυσιολογικά, με τις εκλογές μπροστά μας τέτοιες συζητήσεις, θα πρέπει να μοιάζουν πρόωρες, αφού τα πράγματα, επί του παρόντος, τσουλάνε στον προγραμματισμένο δρόμο τους. Εκτός και αν κάτι έχει αποφασιστεί, πίσω από την πλάτη μας, και μας το σερβίρουν σιγά-σιγά, με τη μέθοδο του μιθριδατισμού. Μέθοδο που τα τελευταία χρόνια τη δοκιμάσαμε πολλές φορές και την μάθαμε απ’ έξω κι ανακατωτά.

   Πολύ φοβάμαι πως όλες αυτές οι δηλώσεις και ξεδηλώσεις των μεγάλων και ο σκελετός του δημοψηφίσματος που βγαίνει, ξαφνικά, από το ντουλάπι, δεν είναι τυχαία κρούσματα αλλά προλειαίνουν το έδαφος γιά κάτι, ήδη αποφασισμένο και «κλειδωμένο». Η κατάσταση μυρίζει έντονα μπαρούτι κι αλίμονο στις ασθενικές μύτες.

   Υ.Γ. Δια ταύτα, σαν νόμιμη άμυνα και καταφυγή, ξαναγυρίζω στις ταξιδιωτικές μου αναμνήσεις κι ενασχολήσεις. Στην επόμενη ανάρτηση πιάνω πάλι τη σκυτάλη της περιπλάνησης στην πιο ενδιαφέρουσα χώρα του πλανήτη, το Περού. Είχαμε μείνει στη Νάσκα!

Και τώρα η ώρα του απολογισμού και της περίσκεψης.

Θέσεις - Απόψεις

   Από την πρώτη στιγμή που, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, φάνηκαν οι προθέσεις των κομμάτων, η στήλη χωρίς να διεκδικεί εύσημα μαγείας έγραψε στην ιστοσελίδα της πως με τέτοια ποσοστά και τέτοιους συσχετισμούς η επανάληψη των εκλογών ήταν αναπόφευκτη.

   Δυστυχώς, ο ελληνικός λαός με την ψήφο του έβγαλε οργή, έβγαλε αγανάκτηση, μίσος, αποδοκιμασία, απελπισία, αλλά κυβέρνηση δεν έβγαλε. Ψήφισε παρορμητικά και απερίσκεπτα και, πάνω απ’ όλα, κόντρα στο συμφέρον του και το συμφέρον της χώρας. Κι ας λένε τα διάφορα παπαγαλάκια, μέσα από τα γυάλινα κλουβιά, τα δικά τους.

   Βασικό χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών ήταν η απελευθέρωση των δυνάμεων, κυρίως, της αριστεράς, αφού η αντίστοιχη της δεξιάς  ήταν, ήδη, σε εξέλιξη. Μέχρι τώρα, γιά διάφορους λόγους, ίσως και από σύμπλεγμα μειονεξίας και ανασφάλειας, τις δυνάμεις αυτές τις «πρακτόρευε», τις καπηλευόταν και τις διαχειριζόταν το ΠΑΣΟΚ.

   Όμως το μνημόνιο, με τις καταστροφικές οικονομικές συνέπειες γιά τα κατώτερα και μέσα στρώματα, αλλά και ο, εν γένει, τρόπος διακυβέρνησης της χώρας από τον ανεπαρκέστατο «κληρονόμο» του ιδρυτή του, κατά τα τελευταία χρόνια, τους έδωσε δύναμη να σπάσουν τα δεσμά που τις κρατούσαν προσκολλημένες στο πασοκικό άρμα και να τολμήσουν την «απόδραση». Ήδη, απελευθερωμένες και σίγουρες, όπως δείχνουν οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, θεωρείται βέβαιον πως θα κινηθούν στο μέλλον αυτόνομα και με ανοδικές τάσεις. Το προς τα πού θα κατευθυνθούν πολιτικά, (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ),προς το παρόν, είναι άγνωστο και οι καιροί θα δείξουν. Πάντως στο «κλουβί», πιστεύω, δεν θα ξαναγυρίσουν.

   Οι διεργασίες που ακολούθησαν τις άκαρπες εκλογές, απέδειξαν ακόμη μία φορά πως, στη σημερινή υλιστική εποχή, γνώμονας κάθε παράταξης είναι, πρωτίστως, το κομματικό συμφέρον και αν περισσέψει κομματάκι χώρος και γιά το καλό του τόπου, έχει καλώς. Αλλιώς, ας πρόσεχε! (Το καλό του τόπου, εννοείται).

   Οπότε ας προετοιμαστούμε γιά τον επόμενο γύρο των προσπαθειών των κομμάτων να γραπώσουν, το ένα την πελατεία του άλλου. Κυρίως του γείτονα.

   - Ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ποντάρει στον αέρα της απροσδόκητης νίκης και τη δυναμική που του δημιούργησε η ανένδοτη στάση στις καθολικές πιέσεις γιά συνεργασία. Σ’ αυτό βοηθούν και οι ραγάδες που εμφανίστηκαν στην μπετονένια, μέχρι σήμερα, τακτική των Ευρωπαίων δανειστών και τις αναφυείσες δυνατότητες αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου. Δυστυχώς όμως, με τη γνωστή ελληνική πρακτική, (ή του ύψους, ή του βάθους), τα παίζει όλα γιά όλα και, πολύ φοβάμαι, πως μιά υπερβαλλόντως μεγάλη αύξηση της δύναμής του, θα αποδειχθεί μοιραία γιά την χώρα. Είτε με όσα κάνει, είτε με όσα δεν κάνει, ξεπερνώντας και στις δύο περιπτώσεις τα όριά του. Η αλαζονεία που επέδειξαν τα στελέχη του, η απειρία τους, η υστέρησή τους περί τα οικονομικά και τα αλλεπάλληλα φάουλ, (περίπτωση Στρατούλη και Γλέζου, μαζί με τα μισόλογα του οικονομικού μέντορα Δραγασάκη), δεν προοιωνίζονται καλά μαντάτα. Προσωπικά πιστεύω πως η ηγεσία του βρίσκεται εν επιγνώσει των ανωτέρω και πως η κατάληψη της πρώτης θέσεως στις προσεχείς εκλογές και ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δηλαδή  μεγάλος αριθμός βουλευτών, αποτελεί τον κύριο στόχο του. Αν τον πετύχει θα μείνει πολύ ευχαριστημένος και θα μπορεί να κατακεραυνώνει το μνημόνιο εκ του ασφαλούς και εξ αποστάσεως.

   - Ο Κουβέλης ποντάρει στη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω αδιαλλαξίας, και το ομολογημένο «σάπισμα» του ΠΑΣΟΚ. Υπήρξε αναμφίβολα ο νικητής, στα σημεία, του μετεκλογικού μαραθωνίου με τη νηφάλια κι ευπρεπή του στάση και την αταλάντευτη και σαφή θέση του. Προσδοκά κι αυτός ρόλο ρυθμιστού, τώρα μάλιστα που τα μηνύματα από την Ευρώπη αφήνουν ελπίδες επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου και χαλάρωση της ασφυκτικής οικονομικής πολιτικής. Ένας χαλίφης στη θέση του χαλίφη της αριστεράς.

   - Ο πολύς, κυριολεκτικά, Βενιζέλος άρχισε κιόλας το μόνο βιολί που ξέρει να παίζει καλά. Το μπλα-μπλά. Στη διάρκεια των διαβουλεύσεων, αν και λαλίστατος εκ φύσεως, έπαιξε, εκ του ασφαλούς, τον ρόλο της «σεμνής παρθένου» και του «αγαθού πατρός», γνωρίζοντας ότι οι διαβουλεύσεις δεν θα οδηγούσαν πουθενά. Γι’ αυτό και στην αρχή σκέφτηκε να μην πάρει, καν, τη διερευνητική εντολή, αλλά μετά κατάλαβε τη γκάφα του κι ανέκρουσε πρύμνα. Τώρα παριστάνει τη…. ήρεμη φιλοευρωπαϊκή δύναμη και τον αναδιοργανωτή του πτωχευμένου πασοκικού «μαγαζιού». Βασικός του αντίπαλος ο εαυτός του. Συγκεντρωτικός, αλαζόνας, υπερφίαλος, βουλιμικός γιά εξουσία και επιρρεπής στη γκάφα, λόγω του παρορμητικού του χαρακτήρα. Με παρουσιαστικό μάλλον αντιπαθητικό και απωθητικό, βλέμμα παγωμένο και μάτια που ακτινοβολούν κακία κι εκδικητικότητα, δεν τον βλέπω να μακροημερεύει στην καρέκλα του αρχηγού. Στη σημερινή πραγματικότητα, η φλύαρη μπουρδολογία δεν πολυπερνάει και, κυρίως, δεν χορταίνει άδεια στομάχια. Με δεδομένη τη λίστα στις ερχόμενες εκλογές, το φουντάρισμα των παπανδρεϊκών βουλευτών και τη διάθεση σύγκρουσης με το όνομα Παπανδρέου, μάλλον θα συναντήσει πολλά εσωτερικά εμπόδια, τα οποία, χοντρός όπως είναι, θα δυσκολευτεί να υπερπηδήσει και να σηκώσει το βαρύ το φορτίο ανόρθωσης του εκφυλισμένου κόμματος που παρέλαβε. (Ίσως γι’ αυτό προσέλαβε και τον Πύρρο αρωγό!). Αυτά εσωτερικά, στο κόμμα του. Γιά την εξωτερική, τώρα, πελατεία έχει επιστρατεύσει όση λογοδιάρροια διαθέτει και προσπαθεί με ακατάσχετη πολυλογία να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Καθώς τον ακούς, να μιλάει ωραία και γλαφυρά, νομίζοντας πως τον μισοκαταλαβαίνεις και απάνω που σε μισοπείθει, φέρνεις ξαφνικά στο μυαλό σου τις μακροσκελείς του παρλαπίπες, μιά κατά του χαρατσίου και μιά, λίγο μετά καπάκι, υπέρ του και….. αμέσως συνέρχεσαι!

   - Ας τη, ρε φίλε, την παραμύθα. Σε μάθαμε!

   - Ο Σαμαράς είναι περίπτωση. Ενώ στην ουσία έχει δικαιωθεί και στις αρχικές αντιμνημονιακές του θέσεις, όταν η ευρωπαϊκή δεξιά τον έφτυνε και τον λοιδορούσε, και στις τελευταίες του επισημάνσεις περί δυνατοτήτων επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, κάτι που πλέον είναι δυνατόν, εν τούτοις το άλογο…. δεν τραβάει! Λίγο η φυσιογνωμία του, λίγο οι κινήσεις του που θυμίζουν αλαφιασμένο νευρόσπαστο, αλλά κυρίως η χρόνια αντιδεξιά παραφιλολογία, (η επάρατος, κ.λπ.) έχουν δημιουργήσει μία ανεξήγητη και, πιθανώς, άδικη προκατάληψη εναντίον της μόνης ιδεολογίας που πρώτα νοιάζεται να φτιάξει την πίτα και μετά να δει πώς θα την μοιράσει. Δυστυχώς, η Ανδρεϊκή δημαγωγία, (ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, ίδιο συνδικάτο, Τσοβόλα, δώστα όλα, κ.λπ.), και ο μακροχρόνια εφαρμοσμένος λαϊκισμός έκανε τη χώρα να ζει με δανεικά και το λαό να διεκδικεί μαξιμαλιστικά, στη λογική πως τα λεφτά φυτρώνουν όπως τα μαρούλια και δεν χρειάζεται μόχθος γιά να τ’ αποκτήσεις. (περίπτωση Χρηματιστηρίου).

   Προσπαθεί, ματαίως κατά τη γνώμη μου, να ξανασυγκολλήσει το σπασμένο βάζο της κεντροδεξιάς, αλλά αυτό είναι πάνω από το μπόι του και πέρα από τις δυνάμεις του. Ο χώρος, κατ’ εξοχήν χώρος ατίθασων, μωροφιλόδοξων και ανυπότακτων καπετανάτων, απαιτεί πολύ ισχυρή προσωπικότητα γιά να την συσπειρώσει και ο Σαμαράς δεν την διαθέτει. Πολιτικοί του βεληνεκούς του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν γεννιούνται συχνά.

   Χαρακτηριστικό της κουτοπόνηρης, πλην αποτελεσματικής, εναντίον του Σαμαρά φθοροποιού τακτικής, ήταν και η εκτοξευθείσα εναντίον του κατηγορία:

   - Κι αυτός ο Σαμαράς, πήρε την εντολή και σε 6 ώρες την κατέθεσε. Δεν προσπάθησε, βρε παιδί μου. Τελείως ανίκανος!

   Λες και μπορούσε να πάρει απ’ το χεράκι τον Τσίπρα και τον Στράτα-Στρατούλη, να τους μιλήσει γλυκά, να τους κεράσει γλειφιτζούρι και χωνάκι παγωτό και να τους… πείσει. Και ο άχρηστος, δεν το έκανε!

   Άλλος, τελείως άδικος, είναι και ο χαρακτηρισμός του «κωλοτούμπα», που του προσάπτεται λόγω προσυπογραφής του δεύτερου μνημονίου, ενώ είναι πασίγνωστο πως τότε είχαν πέσει απάνω του όλοι να το φάνε, επειδή δεν υπέγραφε και θα «κατέστρεφε τη χώρα» που θα έχανε τη ζωοδότρα 6η δόση! Το να ενδώσεις σε κάτι, με το μαχαίρι στο λαιμό, δεν είναι κωλοτούμπα απόψεων, αλλά υποταγή στην ανάγκη, («ανάγκαν και θεοί πείθονται»). Άλλωστε ποιός μπορεί να κατηγορήσει ως κωλοτούμπα τον Γαλιλαίο, επειδή προτίμησε να απαρνηθεί τις ιδέες του, ενδίδοντας στην Ιερά Εξέταση, γιά να μην γίνει….. οβελίας!

   - Ο Καμμένος θα συνεχίσει να καλπάζει στα σύννεφα, καβάλα στον φτερωτό Πήγασο, ως νέος Βελλεροφόντης της αστικής δυσαρέσκειας, περιστοιχισμένος από τα ρετάλια και τις μωροφιλοδοξίες ολόκληρου του πολιτικού φάσματος, οραματιζόμενος κι αυτός, εαυτόν πρωθυπουργό. Αν φυσικά, δεν διασπαστεί η παράταξή του μέχρι τις εκλογές. Αν τον «παίξει» έξυπνα ο Σαμαράς, μπορεί να τον ξεφουσκώσει.

   - Το ΚΚΕ, ο φωτοδότης και αποκλειστικός φορέας της «προόδου» στην κοινωνία, ετοιμάζεται ν’ αφήσει την Εποχή του Χαλκού και να εισέλθει, θριαμβευτικά, σ’ αυτή του Σιδήρου. Υπομονή, οσονούπω έρχεται η ώρα! Οπότε θα ξεκινήσει κι εκείνη η ρημάδα, η χιλιοσαλπισμένη «αντεπίθεση των λαϊκών στρωμάτων και των εργαζομένων, κόντρα στην κυριαρχία του κεφαλαίου και της πλουτοκρατίας τσακίζοντας με το λαϊκό προτσές, τη ρεβιζιονιστική μπουρζουαζία, τα ντόπια και ξένα μονοπώλια και τους εχθρούς της λαϊκής τάξης που…..κ.λπ., κ.λπ.».

   - Ο Χρυσαυγίτης Μιχαλολιάκος, αν χειριστεί έξυπνα την αντιδημοκρατική συμπεριφορά που του επεφύλαξε σύσσωμος ο τύπος, τα κανάλια και ο πολιτικός κόσμος, μηδέ του Προέδρου της Δημοκρατίας εξαιρουμένου, αν κυκλοφορήσει σωστά τις πολιτικές του απόψεις, μετατρέποντας την «εθνικιστική» του ρητορεία σε «εθνική» και αν συνεχίσει να προσφέρει υπηρεσίες καλού Σαμαρείτη, σε ανήμπορους παππούδες και απροστάτευτες γιαγιάδες, θα σπάσει το σημερινό του ρεκόρ στον προσεχή εκλογικό αγώνα.

   - Τα υπόλοιπα μικρά κόμματα, φυσιολογικά, δεν έχουν καμία τύχη, λόγω της αναμενόμενης συσπείρωσης των μεγάλων, εκτός και αν συσπειρωθούν κι αυτά συνενούμενα σε μεγαλύτερους και αξιόμαχους συνδυασμούς.

   Όσο γιά το εκλογικό σώμα, εμάς, ας ευχηθούμε να μας συνεφέρει το τελευταίο, άστοχο, αποτέλεσμα και με κατασιγασμένο πλέον το τιμωρητικό πάθος, βοηθούσης και της Θείας φώτισης, να προβούμε τώρα σε πιό συνετή επιλογή. Αμήν.

«Μύθοι και πραγματικότητα», συνέχεια.

Θέσεις - Απόψεις

   Όλοι παρακολουθούμε, έκπληκτοι, τη φαρσοκωμωδία της επομένης των εκλογών, που συνεχίζεται ακόμη, με αλλεπάλληλα επεισόδια. Η χαρά των καναλιών και των εμβριθών αναλυτών-χαζοδημοσιογράφων που συνεχίζουν να μας πιλατεύουν με τη «σοφία του λαού» και των «σαφών εντολών» του, λαϊκίζοντας επαίσχυντα γιά προφανείς λόγους αυτοπροβολής και θεαματικότητας.

   Γιά όσους, πράγματι, μπορούν να αντιληφθούν, το εκλογικό αποτέλεσμα είναι απολύτως συμβατό με τη γενική κατάσταση σήψης και αποσύνθεσης στην οποία βρίσκεται η χώρα και απεικονίζει την απελπισία και την απόγνωση ενός λαού, που τρέχει, εδώ κι εκεί, σαν τρομαγμένο κοπάδι. Χωρίς λογική επαγωγή στη σκέψη και χωρίς επίγνωση των συνεπειών της απόφασής του.

   Τελικά, ό,τι μας αξίζει βιώνουμε, ό,τι μας γυαλίζει ψηφίζουμε και ό,τι μας πρέπει εκλέγουμε. Η Γαλάτεια Καζαντζάκη δικαιώνεται και πάλι: «Καθρέφτης σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»!

   - Πρώτος και βασικός μύθος, τα στομφώδη περί της σοφίας του λαού και της ψήφου του. Στην πράξη καθένας ψηφίζει κατά το δοκούν, την κρίση και την πολιτική του προτίμηση, αλλά και την παρόρμηση της στιγμής. Και η καταμέτρηση βγάζει τη «θέληση του λαού», στο σύνολό του. Αθροίσματα προσωπικών επιλογών. Αν οι πολλοί, καθένας ξεχωριστά, κάνει λάθος και το άθροισμα θα βγει λάθος. Στην προκείμενη περίπτωση αν αυτό το τελευταίο αποτέλεσμα, που δημιουργεί αδιέξοδα συνεργασιών  και κυβερνητικό χάος, εκφράζει λαϊκή «σοφία», τη λαϊκή βλακεία πώς θα την αποτυπώναμε; Με τι ποσοστά και τι συσχετισμούς; Εκτός κι αν στη λαϊκή σοφία χωράνε κι οι 440.000 ψήφοι της Χρυσής Αυγής!

   - Άλλη βλακώδης μεγαλοστομία που εκπέμπεται συνεχώς από κουφιοκεφαλάκηδες μεγαλοδημοσιογράφους, (εκείνον τον καράφλα με το, αλά Λένιν, μουσάκι και τα μικρά κουτοπόνηρα ματάκια, πολύ άχτι τον έχω), ερμηνεύει το αποτέλεσμα της Κυριακής ως «εντολή συνεργασίας»!

   - Εγώ, ο κυρίαρχος λαός προστάζω. Συνεργαστείτε!!!

   Σιγά τα ωά! Τί θα πει συνεργαστείτε, όταν τα προγράμματα των διαφόρων κομμάτων είναι αντιδιαμετρικά, οι μεγάλες αντιπαλότητες δεδομένες, οι αντιδικίες χρόνιες και οι πολιτικές φιλοδοξίες προφανείς. Με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται. Σε μιά χώρα που οι έννοιες «συνεργασία» και «προγραμματική σύγκλιση» δεν υπάρχουν ούτε σαν λέξεις στο λεξιλόγιο των κομμάτων και ο δικομματισμός, (άσπρο – μαύρο), βασιλεύει γιά χρόνια. Χώρια που κάθε υποχώρηση από δεδηλωμένη και πομπωδώς διατυμπανισμένη προηγούμενη θέση θα εκλαμβάνεται, κατά τη μοντέρνα έκφραση, ως «κωλοτούμπα» και θα χρεώνεται ανάλογα.

   Το τελευταίο παράδειγμα της λυκοσυνεργασίας στην κυβέρνηση Παπαδήμου δεν το κατάλαβε κανείς; Χειραψία πάνω στο τραπέζι και κλωτσιά από κάτω, προκοπή δεν φέρνει!

   Είναι δυνατόν ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και Ανεξάρτητοι Έλληνες να συνεργαστούν, κάτω από μνημονιακό πρόγραμμα; Πώς θα εμφανιστούν μετά στους ψηφοφόρους τους; Ή, γίνεται Σαμαράς και Βενιζέλος να αποσύρουν τις υπογραφές τους από την τελευταία δανειακή σύμβαση; Ούτε το χαζό παιδί δεν θα διεννοείτο κάτι τέτοιο. Με τί σοβαρότητα θα αντιμετώπιζαν μετά το κόμμα τους, αλλά και το πανελλήνιο, αν υπάκουαν στον Τσίπρα και έκαναν τέτοια δήλωση…. μετανοίας! Ουτοπίες των ρομαντικών κι αιθεροβασίες των επιτηδείων, γιά το θεαθήναι, το μπούγιο και το τζέρτζελο. Με τέτοια έλλειψη ρεαλισμού είναι δυνατόν να προχωρήσει η χώρα;

   - Βλέποντας τις εμφανίσεις στα τηλεοπτικά πάνελς των διαφόρων, ημιαγράμματων στην πλειοψηφία τους, κοκορομάχων νέων βουλευτών, υπάρχει κανείς τόσο αφελής που να πιστεύει πως μπορούν αυτοί που τρώγονται τώρα σαν τα σκυλιά, (ιδίως οι αριστεροί, μεταξύ τους!), να καθίσουν αύριο στα έδρανα της Βουλής και να μεριμνήσουν, συνεργαζόμενοι (!), γιά το καλό της πατρίδας! Αλίμονο αν το πιστεύει κανείς!

   Ευτυχώς που εκεί μέσα θα υπάρχει και η Χρυσή Αυγή, η οποία με την ευάριθμη κοινοβουλευτική της ομάδα και την ηρεμία και πραότητα που διακρίνουν τα στελέχη της, αλλά και τα πολιτικά της πιστεύω, θα προτάσσει τον ακαταμάχητα πειστικό της λόγο και θα επιβάλλει, άμεσα, την τάξη, όταν και όπου δεν θα πίπτει λόγος! (Εδώ, όντως, διακρίνονται κάποια στοιχεία λαϊκής σοφίας, στη σύνθεση του Κοινοβουλίου, ως προς την τήρηση της ευπρέπειας και της τάξης εντός του).

   - Και το άκρον άωτον της απαξίας εκλεγόντων και εκλεγομένων. Αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζεται σοβαρά η περίπτωση εξωκοινοβουλευτικής κυβέρνησης εκ προσωπικοτήτων! Δηλαδή, με άλλα λόγια, ταπεινωτική ομολογία αδυναμίας και ανικανότητος συγκρότησης κυβέρνησης με πολιτικά πρόσωπα και πολιτικούς όρους, οπότε η καταφυγή σε εξωκοινοβουλευτικές λύσεις κρίνεται επιβεβλημένη. Τότε τι τις θέλουμε τις Βουλές, τις εκλογές, τα κόμματα και όλη αυτή τη βαβούρα που δημιουργεί τόση ανασφάλεια και τέτοια αναστάτωση, χωρίς λόγο και χωρίς αποτέλεσμα; Μόνο γιά τους εμβριθείς επαγγελματίες σαχλαμαράκηδες των καναλιών που τρίβουν τα χέρια τους και γεμίζουν την ατμόσφαιρα με θεωρίες, σενάρια και πομφόλυγες;

Απλή αναλογική. Μύθοι και πραγματικότητα.

Θέσεις - Απόψεις

   Το πιό βασικό και μόνιμο, (σχεδόν αιώνιο), αίτημα των μικρών κομμάτων, μεταξύ των οποίων και όλων των αριστερών, ήταν και είναι η απλή αναλογική. Αίτημα που σε μιά πρώτη θεώρηση ακούγεται λογικό, ηθικό και δίκαιο. Ζητούμενο, όμως, και εξεταστέο το κατά πόσον είναι πρακτικό και αποτελεσματικό γιά τη διακυβέρνηση μιάς χώρας. Αυτό θα αποδειχθεί από την κατωτέρω διερεύνηση.

   Οι πρόσφατες εκλογές και το αποτέλεσμά τους αποτελούν πρώτης τάξεως ευκαιρία, κάτι σαν τη λυδία λίθο, γιά ν’ αποδειχθεί, επί τέλους, στην πράξη το βάσιμο του αιτήματος.

   Με δεδομένο το μέγεθος της ελληνικής Βουλής, (300 μέλη), αν εφαρμοστεί η απλή αναλογική, θα απαιτείται ποσοστό ψήφων 0,333 γιά την εκλογή ενός βουλευτού. (100:300).

   Παραθέτω, κατωτέρω, σε τρεις στήλες, κατά σειράν, τα ποσοστά των κομμάτων που πήραν μέρος στις εκλογές, τις έδρες που καταλαμβάνουν με το ισχύον σύστημα και εκείνες που θα έπαιρναν, αν ίσχυε η απλή αναλογική, όπου τα εισερχόμενα στη Βουλή κόμματα θα ήσαν 21!

- ΝΔ                                                    18,85     108     57

- ΣΥΡΙΖΑ                                             16,78       52     50

- ΠΑΣΟΚ                                             13,18       41     40

- Ανεξάρτητοι Έλληνες                       10,60       33     32

- ΚΚΕ                                                    8,48       26     25

- Χρυσή Αυγή                                        6,97       21     21

- Δημοκρ. Αριστερά                               6,11       19     18

- Οικολόγοι Πράσινοι                             2,93        -        9

- ΛΑ.Ο.Σ                                                2,90        -        9

- Δημοκρ. Συμμαχία                              2,55         -        8

- Δημιουργία, ξανά                                2,15         -        6

- Δράση                                                 1,80         -        5

- ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α                                       1,19        -        4

- Κοινωνική Συμφωνία                           0,96         -       3

- ΟΧΙ                                                       0,92         -       3

- ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ                        0,88        -        3

- Ένωση Κεντρώων                                 0,61         -       2

- Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητος                0,60         -       2

- Κόμμα Πειρατών Ελλάδος                     0,51         -       1

- ΚΟΙΝΩΝΙΑ                                             0,45         -       1

- ΚΚΕ (μ-λ)                                              0,25         -       1 

   Παρατηρώντας τα πιό πάνω αποτελέσματα, διαπιστώνουμε πως η σημερινή 7/κομματική Βουλή θα μπορούσε να δώσει άνετα κυβέρνηση με πληθώρα συνδυασμών των μεγεθών των 7 κομμάτων. Μάλιστα, ο ψυχρός συνδυασμός των 7 αριθμών δίνει, μαθηματικά, πολλά αθροίσματα που ξεπερνούν τον μαγικό αριθμό «151»! Στην πράξη όμως, ο σχηματισμός του είναι αδύνατος λόγω των αντιδιαμετρικών απόψεων και των αβυσσαλέων διαφορών που χωρίζουν τις 7 παρατάξεις.

   Ας προσπαθήσουμε τώρα να φανταστούμε τι αλαλούμ μας περίμενε, αν είχαμε μαζέψει 150 έδρες και με ζητούμενο το 151 πέφταμε στον «έρωτα», π.χ. των….. Πειρατών, ή του κ. Λεβέντη!

   Αδυνατώ να φανταστώ τη γελοιότητα ενός παζαριού με μιά «πολύφερνη» νύφη της μιάς ή δύο εδρών, στα …. «αυτά» της οποίας θα κρεμόταν η τύχη ενός Έθνους. Όπως αδυνατώ να φανταστώ τις απαιτήσεις, τους εκβιασμούς, τις μικροκομματικές συμπεριφορές, τις μωροφιλοδοξίες, τους χρηματισμούς, τη διαφθορά και όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα οδηγούσαν στην εξαχρείωση προσώπων και τον εξευτελισμό των θεσμών. Εν όψει ψηφίσματος κάθε νομοσχεδίου, θα είχαμε χορούς και πανηγύρια και σκηνές απείρου κάλλους, τύπου Κοινοβουλίου Ταϊβάν και Νοτ. Κορέας. Πολύ περισσότερο τώρα που η Βουλή μας θα «κοσμείται» και από τα κατάλληλα εκτελεστικά … όργανα, τύπου κ. Καιάδα!

   Ας το λάβουν αυτό υπ’ όψη τους κάποιοι κουφιοκεφαλάκηδες «δημοκράταροι» δημοσιογράφοι, στους οποίους η σοβαροφάνεια έχει εκπαραθυρώσει τη σοβαρότητα και των οποίων η ευφυΐα αρχίζει από το, αλά Λένιν, μουσάκι του πηγουνιού τους και τελειώνει σε κάποια θέση επισήμων του γηπέδου Καραϊσκάκη. (Βαράτε βιολιτζήδες τη… λύρα σας!).

   Όπως βλέπετε στα αποτελέσματα και την κατανομή εδρών, η μόνη πιθανή αντίρρηση έως επιφύλαξη, βρίσκεται στο περίφημο bonus των 50 εδρών που οι διάφοροι εκλογομάγειροι σοφίστηκαν γιά να ισχυροποιήσουν το πρώτο κόμμα, (πριν ήταν 40), προκειμένου να του δώσουν ανετότερη πλειοψηφία, κάτι που μπορεί να συζητηθεί και τροποποιηθεί. Κατά τα λοιπά, όπως βλέπετε, υπάρχει αναλογικότητα στην κατανομή των εδρών των εισερχομένων στη Βουλή κομμάτων, υπό την προϋπόθεση υπέρβασης του ελαχίστου ποσοστού σοβαρότητος της εκπροσώπησης που καθορίστηκε στο 3 %. Κι αυτό δεν θεωρείται μεμπτό. Τα μικρότερα κόμματα ας σοβαρευτούν, ας «δουλέψουν» και όταν μεγαλώσουν αρκετά κι αποκτήσουν ρίζες στο λαό και την κοινωνία, με γειά τους και χαρά τους, ας εκπροσωπηθούν και στη Βουλή! Όχι μαζεύουμε 28.000 ψήφους, στα 6.000.000 ψηφοφόρων και θέλουμε να έχουμε κι εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο!

   Η Ιταλία, μεταπολεμικά, κάτι τέτοια συστήματα εφάρμοζε κι άλλαζε τις κυβερνήσεις της σαν τα πουκάμισα. Μέχρι που έβαλε μυαλό, σοβαρεύτηκε και, πολιτικά, οπωσδήποτε προόδευσε.