Θέσεις - Απόψεις
Ο κ. Γ. Παπανδρέου προέρχεται από παλιά πολιτική οικογένεια. Με παππού και πατέρα πρωθυπουργούς. Είναι πολύ λογικό, σχεδόν νομοτελειακό το φαινόμενο να ήθελε, γιά χίλιους λόγους, να φανεί αντάξιος συνεχιστής αυτής της παράδοσης. Μέχρις εκεί το γεγονός είναι κατανοητό και, εν πολλοίς, θεμιτό.
Προεκλογικά, δεν υπάρχει αμφιβολία πως σαν αρχηγός της, τότε, αξιωματικής αντιπολίτευσης και του επί 20/τία κυβερνήσαντος την χώρα κόμματος, ήταν απόλυτα ενημερωμένος (και όφειλε να είναι) γιά την οικονομική κατάσταση της Ελλάδος και την δρομολογημένη, εκ του ασφαλούς, πορεία της χώρας προς το γκρεμό, στον οποίο την οδήγησε η άφρων πολιτική των προηγουμένων κυβερνήσεων. Μία πολιτική που είχε χτίσει ο πατέρας του προκειμένου να εξασφαλίσει την μακροημέρευσή του στην εξουσία.
Αν και έβλεπε το επερχόμενο αδιέξοδο και την αδυναμίαν αντιμετωπίσεώς του, (κάτι το οποίο είχε αντιληφθεί ο προηγούμενος πρωθυπουργός, που νιώθοντας την εξουσία σαν καυτή πατάτα ήθελε να απαλλαγεί απ’ αυτήν μιά ώρα αρχίτερα), στη δίψα του γιά κατάκτηση της αρχής μετήλθε όλων των μέσων προκειμένου να πετύχει το στόχο του. Να γίνει κι αυτός πρωθυπουργός, έστω γιά μία ημέρα. Να μην φανεί ότι υστερεί έναντι των προγόνων του. Και… ό,τι ήθελε προκύψει!
Όσοι ενθυμούνται λόγους, συνεντεύξεις και πολιτικές συμπεριφορές του το 2008 – 2009 το αντιλαμβάνονται πλήρως. Την άγρια και στείρα αντιπολίτευση, το μόνιμο όχι σε κάθε κυβερνητική πρόταση, ακόμη και σε ό,τι είχε προηγουμένως αποδεχθεί (π.χ. την αναθεώρηση του Συντάγματος γιά τα ξένα πανεπιστήμια) και τόσα άλλα.
Με αποθέωση τη στάση του στα εγκαίνια του Μουσείου της Ακροπόλεως όπου διαγκωνιζόταν, σπρώχνοντας και δολιχοδρομώντας με μανία, γιά να στήνεται συνεχώς μπροστά στις κάμερες της τηλεοράσεως και να προβάλλεται !
Τελικά ο λαός στην απόγνωσή του, διαισθανόμενος αμυδρά την επερχόμενη οικονομική λαίλαπα, πάνω στην απελπισία του και με την σκέψη πως «γιά να λέει αυτός ότι λεφτά υπάρχουν, λύσεις υπάρχουν», κάτι θα ξέρει παραπάνω και μην εκτιμώντας σωστά το μέγεθος της ιδιοτέλειας, της ικανότητος και αξιοπιστίας του κ. Γ. Παπανδρέου, του έδωσε το πηδάλιο της χώρας, σαν έσχατη καταφυγή ελπίδας, με τα γνωστά σημερινά αποτελέσματα.
Αυτό όμως που ενδιαφέρει τώρα τους πολίτες, έξω από πολιτικάντικα τερτίπια, μπλόφες και μπουρδολογίες, είναι το τι μπορεί να γίνει απ’ εδώ και πέρα. Το αύριο καίει και προβληματίζει περισσότερο από το κάθε τι.
Δυστυχώς η λογική των αριθμών είναι τετράγωνη και αμείλικτη. Το δημόσιο χρέος θα αυξάνει συνεχώς, προϊόντος του χρόνου, με αποτέλεσμα την συνεχή αναζήτηση, μέσω φόρων, όλο και περισσοτέρων δημόσιων εσόδων τα οποία όμως, λόγω της ύφεσης, της ανεργίας και της ανέχειας είναι αδύνατον να ανευρεθούν χωρίς το "πνίξιμο" του λαού και τη συνεχή περικοπή των δημοσίων δαπανών, (έργα, μισθοί, συντάξεις).
Η λεμονόκουπα στράγγιξε τελείως και οι πηγές στέρεψαν. Η αγελάδα δεν κατεβάζει, πλέον, γάλα. Τέλειωσαν τα ψέματα. Όσο τα περί ανάπτυξης και επενδύσεων αποτελούν παραμύθια της Χαλιμάς, αφού ποιός τρελός ποντάρει σε κουτσό άλογο!
Η χρεοκοπία της χώρας είναι δεδομένη, αφού είναι δεδομένη η αδυναμία της να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Εσωτερικές (απολύσεις, μη επιστροφή ΦΠΑ, καθυστέρηση καταβολής εφ’ άπαξ, όχι πληρωμές σε προμηθευτές του δημοσίου, κλπ.) και, οσονούπω, στις καταβολές των επερχομένων δανειοδοτικών της υποχρεώσεων προς τους πιστωτές της.
Με όποια ωραιοποιημένη έκφραση κι αν παρουσιαστεί, (η γλωσσοπλασία αποτελεί το κυριότερο γνώρισμα του ΠΑΣΟΚ), η χρεοκοπία της χώρας είναι γεγονός τετελεσμένο και επερχόμενο.
Αυτό το ξέρει καλά ο κ. Γ. Παπανδρέου που έχοντας ικανοποιήσει το «απωθημένο» του, δηλαδή να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδος, αναζητεί λύση αξιοπρεπούς διαφυγής και αναζήτησης … διεθνούς καριέρας !
Πέραν από το πώς θα παρουσιαστεί η έξοδος αυτή στον λαό, (το ΠΑΣΟΚ είναι γκραν μαιτρ στο «φαίνεσθαι» και την παρουσίαση κάθε αρλούμπας ως θέσφατο, με την δουλική και εξώνητη υποστήριξη των φιλικών του ΜΜΕ), αυτή η ενέργεια θα είναι η μόνη ορθή πολιτική απόφαση του κ. Γ. Παπανδρέου.
Το οικονομικό φορτίο που έχει επιπέσει στις πλάτες του λαού και της χώρας, στο μέσον μιάς γενικευμένης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, είναι τεράστιο και η διαχείρισή του βάρος πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορούν ν’ αντέξουν οι ώμοι μιας μονοκομματικής κυβέρνησης η οποία, πέραν από τις, υπό αμφισβήτηση, ικανότητες και δυνατότητες των στελεχών της, επιβαρύνεται και από το σύνδρομο του πολιτικού κόστους, στο οποίο μοιραία θα λοξοκοιτάζει πάντα.
Γιά να περάσει ένα αντιλαϊκό αλλά απαραίτητο μέτρο απαιτείται, πλην της γνώσης γιά την αναγκαιότητά του και η δεδομένη αξιοπιστία και το κύρος αυτού που το επιβάλλει. Καθώς και η πλήρης αποδέσμευση από το οποιοδήποτε «πολιτικό κόστος» του μέτρου αυτού.
Οι στιγμές απαιτούν, περισσότερο από ποτέ, ικανούς τεχνοκράτες υπουργούς, (και εν γένει ταγούς), απόλυτα γνώστες του αντικειμένου του τομέα ευθύνης που θα αναλάβουν, κατά προτίμηση εξωκοινοβουλευτικούς, επιτυχημένους και αποφασιστικούς, υπό στιβαρή, σοβαρή και υπεύθυνη καθοδήγηση εξόχως ισχυρής προσωπικότητος, ως συντονιστού - πρωθυπουργού.
Το μέγα ερώτημα είναι, διαθέτει σήμερα τέτοιους η χώρα και, αν ναι, κατά πόσον αυτοί είναι διατεθειμένοι να βάλουν το κεφάλι τους στη λαιμητόμο του σημερινού ελληνικού μπάχαλου, αναλαμβάνοντας να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου προέρχεται από παλιά πολιτική οικογένεια. Με παππού και πατέρα πρωθυπουργούς. Είναι πολύ λογικό, σχεδόν νομοτελειακό το φαινόμενο να ήθελε, γιά χίλιους λόγους, να φανεί αντάξιος συνεχιστής αυτής της παράδοσης. Μέχρις εκεί το γεγονός είναι κατανοητό και, εν πολλοίς, θεμιτό.
Προεκλογικά, δεν υπάρχει αμφιβολία πως σαν αρχηγός της, τότε, αξιωματικής αντιπολίτευσης και του επί 20/τία κυβερνήσαντος την χώρα κόμματος, ήταν απόλυτα ενημερωμένος (και όφειλε να είναι) γιά την οικονομική κατάσταση της Ελλάδος και την δρομολογημένη, εκ του ασφαλούς, πορεία της χώρας προς το γκρεμό, στον οποίο την οδήγησε η άφρων πολιτική των προηγουμένων κυβερνήσεων. Μία πολιτική που είχε χτίσει ο πατέρας του προκειμένου να εξασφαλίσει την μακροημέρευσή του στην εξουσία.
Αν και έβλεπε το επερχόμενο αδιέξοδο και την αδυναμίαν αντιμετωπίσεώς του, (κάτι το οποίο είχε αντιληφθεί ο προηγούμενος πρωθυπουργός, που νιώθοντας την εξουσία σαν καυτή πατάτα ήθελε να απαλλαγεί απ’ αυτήν μιά ώρα αρχίτερα), στη δίψα του γιά κατάκτηση της αρχής μετήλθε όλων των μέσων προκειμένου να πετύχει το στόχο του. Να γίνει κι αυτός πρωθυπουργός, έστω γιά μία ημέρα. Να μην φανεί ότι υστερεί έναντι των προγόνων του. Και… ό,τι ήθελε προκύψει!
Όσοι ενθυμούνται λόγους, συνεντεύξεις και πολιτικές συμπεριφορές του το 2008 – 2009 το αντιλαμβάνονται πλήρως. Την άγρια και στείρα αντιπολίτευση, το μόνιμο όχι σε κάθε κυβερνητική πρόταση, ακόμη και σε ό,τι είχε προηγουμένως αποδεχθεί (π.χ. την αναθεώρηση του Συντάγματος γιά τα ξένα πανεπιστήμια) και τόσα άλλα.
Με αποθέωση τη στάση του στα εγκαίνια του Μουσείου της Ακροπόλεως όπου διαγκωνιζόταν, σπρώχνοντας και δολιχοδρομώντας με μανία, γιά να στήνεται συνεχώς μπροστά στις κάμερες της τηλεοράσεως και να προβάλλεται !
Τελικά ο λαός στην απόγνωσή του, διαισθανόμενος αμυδρά την επερχόμενη οικονομική λαίλαπα, πάνω στην απελπισία του και με την σκέψη πως «γιά να λέει αυτός ότι λεφτά υπάρχουν, λύσεις υπάρχουν», κάτι θα ξέρει παραπάνω και μην εκτιμώντας σωστά το μέγεθος της ιδιοτέλειας, της ικανότητος και αξιοπιστίας του κ. Γ. Παπανδρέου, του έδωσε το πηδάλιο της χώρας, σαν έσχατη καταφυγή ελπίδας, με τα γνωστά σημερινά αποτελέσματα.
Αυτό όμως που ενδιαφέρει τώρα τους πολίτες, έξω από πολιτικάντικα τερτίπια, μπλόφες και μπουρδολογίες, είναι το τι μπορεί να γίνει απ’ εδώ και πέρα. Το αύριο καίει και προβληματίζει περισσότερο από το κάθε τι.
Δυστυχώς η λογική των αριθμών είναι τετράγωνη και αμείλικτη. Το δημόσιο χρέος θα αυξάνει συνεχώς, προϊόντος του χρόνου, με αποτέλεσμα την συνεχή αναζήτηση, μέσω φόρων, όλο και περισσοτέρων δημόσιων εσόδων τα οποία όμως, λόγω της ύφεσης, της ανεργίας και της ανέχειας είναι αδύνατον να ανευρεθούν χωρίς το "πνίξιμο" του λαού και τη συνεχή περικοπή των δημοσίων δαπανών, (έργα, μισθοί, συντάξεις).
Η λεμονόκουπα στράγγιξε τελείως και οι πηγές στέρεψαν. Η αγελάδα δεν κατεβάζει, πλέον, γάλα. Τέλειωσαν τα ψέματα. Όσο τα περί ανάπτυξης και επενδύσεων αποτελούν παραμύθια της Χαλιμάς, αφού ποιός τρελός ποντάρει σε κουτσό άλογο!
Η χρεοκοπία της χώρας είναι δεδομένη, αφού είναι δεδομένη η αδυναμία της να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Εσωτερικές (απολύσεις, μη επιστροφή ΦΠΑ, καθυστέρηση καταβολής εφ’ άπαξ, όχι πληρωμές σε προμηθευτές του δημοσίου, κλπ.) και, οσονούπω, στις καταβολές των επερχομένων δανειοδοτικών της υποχρεώσεων προς τους πιστωτές της.
Με όποια ωραιοποιημένη έκφραση κι αν παρουσιαστεί, (η γλωσσοπλασία αποτελεί το κυριότερο γνώρισμα του ΠΑΣΟΚ), η χρεοκοπία της χώρας είναι γεγονός τετελεσμένο και επερχόμενο.
Αυτό το ξέρει καλά ο κ. Γ. Παπανδρέου που έχοντας ικανοποιήσει το «απωθημένο» του, δηλαδή να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδος, αναζητεί λύση αξιοπρεπούς διαφυγής και αναζήτησης … διεθνούς καριέρας !
Πέραν από το πώς θα παρουσιαστεί η έξοδος αυτή στον λαό, (το ΠΑΣΟΚ είναι γκραν μαιτρ στο «φαίνεσθαι» και την παρουσίαση κάθε αρλούμπας ως θέσφατο, με την δουλική και εξώνητη υποστήριξη των φιλικών του ΜΜΕ), αυτή η ενέργεια θα είναι η μόνη ορθή πολιτική απόφαση του κ. Γ. Παπανδρέου.
Το οικονομικό φορτίο που έχει επιπέσει στις πλάτες του λαού και της χώρας, στο μέσον μιάς γενικευμένης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, είναι τεράστιο και η διαχείρισή του βάρος πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορούν ν’ αντέξουν οι ώμοι μιας μονοκομματικής κυβέρνησης η οποία, πέραν από τις, υπό αμφισβήτηση, ικανότητες και δυνατότητες των στελεχών της, επιβαρύνεται και από το σύνδρομο του πολιτικού κόστους, στο οποίο μοιραία θα λοξοκοιτάζει πάντα.
Γιά να περάσει ένα αντιλαϊκό αλλά απαραίτητο μέτρο απαιτείται, πλην της γνώσης γιά την αναγκαιότητά του και η δεδομένη αξιοπιστία και το κύρος αυτού που το επιβάλλει. Καθώς και η πλήρης αποδέσμευση από το οποιοδήποτε «πολιτικό κόστος» του μέτρου αυτού.
Οι στιγμές απαιτούν, περισσότερο από ποτέ, ικανούς τεχνοκράτες υπουργούς, (και εν γένει ταγούς), απόλυτα γνώστες του αντικειμένου του τομέα ευθύνης που θα αναλάβουν, κατά προτίμηση εξωκοινοβουλευτικούς, επιτυχημένους και αποφασιστικούς, υπό στιβαρή, σοβαρή και υπεύθυνη καθοδήγηση εξόχως ισχυρής προσωπικότητος, ως συντονιστού - πρωθυπουργού.
Το μέγα ερώτημα είναι, διαθέτει σήμερα τέτοιους η χώρα και, αν ναι, κατά πόσον αυτοί είναι διατεθειμένοι να βάλουν το κεφάλι τους στη λαιμητόμο του σημερινού ελληνικού μπάχαλου, αναλαμβάνοντας να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου