ORPHEAS

Από το κύκλο των χαμένων ποιητών

Γιά ένα καλό κι ευαίσθητο φίλο.
Γιά τη φουρτούνα που περνάει.
Γιά το λιμανάκι που προσμένει,
απάνεμο, το θαλασσοδαρμένο του καράβι.

Φευ.

- Είπες πως όλη σου η ζωή
σα διαβατάρικο πουλί,
που φτερουγίζει.

- Με μιά βαλίτσα στο δεξί
και του μπουφάν σου το γιακά
ν' ανηφορίζει.

- Μέσ ' στο πολύβουο σταθμό
φιγούρα τραγική κι εγώ
να σ' ανταμώνει.

- Συνταξιδέψαμε κι οι δυό
στον άγνωστο προορισμό,
ίδιο βαγόνι.

-Ταξίδι σύντομο η ζωή,
σαν πλάκα σαπουνιού μικρή,
γρήγορα λειώνει.

- Πόσο μικρή η διαδρομή,
δυό δρασκελιές ήταν θαρρείς
και, φευ, τελειώνει.

- Στο τελικό απολογισμό
που κάνεις πάντα, θες δε θες,
κι αυτό μοιραίο,

- ταξίδι η ζωή, σκληρό,
οδυνηρό, κοπιαστικό,
.... μα τόσο ωραίο !

Ι Β Α