Ο τραμβαγέρης κι ο εισπράκτορας

Με τη θηλιά στο λαιμό και το μαχαίρι στο κόκαλο

Οι ουρές ξανάρχονται, τα τραμ μάλλον όχι.

   Μέχρι και λίγο μετά τα μισά του 20^ου  αιώνα κυκλοφορούσαν στην Αθήνα τραμ. Οι παλαιότεροι τα έζησαν και τα θυμούνται, οι νέοι είτε τα έχουν ακουστά είτε θα μάθουν γι' αυτά τώρα. Ειδικά στα μικρά, τα πράσινα, ο οδηγός, τραμβαγέρης λεγόταν, οδηγούσε όρθιος συνεχώς και ένας εισπράκτορας κυκλοφορούσε, πέρα-δώθε, κόβοντας εισιτήρια στους σαρδελλοποιημένους επιβάτες. 

   Το δίδυμο, σχεδόν πάντα ίδιο σε κάθε βάρδια, ήταν αγαπημένο, δεμένο και συνεργαζόταν με αγαστή σύμπνοια και απόλυτη συνεννόηση. Καθένας στο πόστο και τον ρόλο του. Παρ’ όλον ότι στη μακρά συνεργασία τους ο εισπράκτορας ήξερε πλήρως τις κινήσεις κατά την οδήγηση του τραμβαγέρη, αν τυχόν και για οποιονδήποτε λόγο, ο οδηγός αδυνατούσε να οδηγήσει, ο εισπράκτορας -επ’ ουδενί- δεν έπιανε τιμόνι να φέρει το τραμ στο τέρμα του. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ ριψοκίνδυνο, δεδομένης της οδηγικής απειρίας του. Ένας εισπράκτορας δεν μπορεί να γίνει καλός τραμβαγέρης, βλέποντας και παρακολουθώντας μόνο, αν δεν εξασκηθεί προηγουμένως στο πόστο αυτό.

   Θεωρώντας τα παραπάνω ως παραβολή, ας έρθουμε στα σημερινά πολιτικά δρώμενα, με την ευκολονόητη αντιστοίχιση. Ο εισπράκτορας-ΣΥΡΙΖΑ, με μακρά θητεία στην αντιπολίτευση, κατέγραψε στην πράξη όντως ιδιαίτατη επιτυχία στο ρόλο του. Εκμεταλλευόμενος ευνοϊκές συγκυρίες, με δημαγωγίες, ανεύθυνο λαϊκισμό, απέραντη υποσχεσιολογία και τον δριμύ καταγγελτικό του λόγο, άρπαξε το τιμόνι. Με λίγα λόγια, έκανε όλα όσα πράττει η οιαδήποτε αντιπολίτευση, προκειμένου να πετύχει το: «χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Και μάλιστα στον υπέρτατο δυνατό βαθμό. 

   Στην προκείμενη περίπτωση, με τις μνημονιακές συνθήκες που ζει η χώρα και την αναπόφευκτη δυσαρέσκεια που προκαλούν αυτές στον κοσμάκη, είχε υπερβάλλει εαυτόν, είχε υπερεκτιμήσει δυνάμεις και υπερακοντίσει σε δυνατότητες εκπλήρωσης υποσχέσεων, έχοντας ανεβάσει πολύ ψηλά αντιπολιτευτικές στροφές και πήχη προσδοκιών. Σε πλείστες δε περιπτώσεις, πάνω στον άφρονα ενθουσιασμό του, ξεπέρασε και τους κανόνες καλής συμπεριφοράς και ευπρέπειας στις διεθνείς δημόσιες σχέσεις,  εμφανίζοντας απαράδεκτη αλαζονεία και ιταμή ρητορική. Όπως εκείνο το ηλίθιο: «παίζω λύρα και χορεύει η Μέρκελ πεντοζάλη»!, ή το άλλο -τουλάχιστον άκομψο- με τη Ρόδο και το πήδημα. 

   Τώρα αυτοπαγιδευμένοι, (οι ΣΥΡΙΖΑριοι), στις συμπληγάδες πέτρες της προεκλογικής μεγαλοστομίας και παροχολογίας, από τη μία, και της μαρξιστικής τους ιδεοληψίας, από την άλλη, βρίσκονται στριμωγμένοι  σε αδιέξοδο σοκάκι. 

   Θεωρώντας επίσης, ή και πιστεύοντας, τον ελληνικό λαό στο σύνολό του ως κρετίνο, του πλασάρει ένα σωρό ψεύδη, απιθανότητες και φαιδρότητες με αξιώσεις να γίνουν πιστευτοί. Όπως π.χ. οι μετονομασίες, (τρόικα -τρεις θεσμοί, μνημόνια-συμφωνία, κ.λπ.). και προσπαθούν να ισορροπήσουν σε τεντωμένο σκοινί με δυό καρπούζια σε κάθε μασχάλη και την Ελλάδα στην πλάτη! Έτσι, με την αναπόφευκτη πτώση τους, αυτοί μεν θα γελοιοποιηθούν, η χώρα όμως θα καταβαραθρωθεί. Οι εκστομιζόμενες, όπως και στο παρελθόν, χιλιοειπωμένες σαχλαμάρες περί φθονερών ανθελλήνων, τιμωρών, εκδικητών και άλλα τέτοια χαζά, δεν πείθουν πέραν από όσους είναι έτοιμοι να πεισθούν. Αυτοί που θα πείθονταν ακόμη και χωρίς επιχειρήματα.

   Το πρόβλημα στη βάση του είναι απλό και οι εταίροι της Ελλάδος δείχνουν μεγάλη υπομονή και ανοχή στα αδιόρθωτα και απείθαρχα Ελληνάκια. Επαναλαμβάνουν συνεχώς και μονότονα: «Τηρείστε τις δεσμεύσεις σας, σεβαστείτε την υπογραφή σας!  Μετά ελάτε να τα βρούμε»! Εμείς όμως, λεβέντικα, και τσαμπουκαλίδικα, πριν στεγνώσει το μελάνι της κάθε βεβιασμένης υπογραφής μας σε συμφωνίες, με πρώτη και καλύτερη εκείνη που έβαλε απερίσκεπτα ο πανικόβλητος Γιωργάκης, αρχίζουμε κόλπα και τσαλίμια. Μετά από κάθε σύμβαση, που -θέλουμε δεν θέλουμε- συνιστά συμβόλαιο με δικαιώματα και υποχρεώσεις και λέγεται «μνημόνιο», αρχίζουμε τις υπεκφυγές, τις κουτοπονηριές, τις κωλυσιεργίες και τις διαστρεβλώσεις, προκειμένου να μην εφαρμόσουμε όσα συμφωνήσαμε. Το μόνο που αποδεχόμαστε ευχαρίστως είναι… οι δόσεις! Ακριβώς το ίδιο γίνεται και σήμερα με τη «δημιουργική ασάφεια» του δόκτωρα της μπαρούφας. (Π.χ. επιστράτευση του «ρούφιαν σύστεμ» προκειμένου να γεμίσει τα άδεια μας ταμεία). 

   Με δεδομένη την σημερινή κατάσταση, μία μόνο ρεαλιστική και βιώσιμη λύση υπάρχει, ικανή να μας κρατήσει στην ευρωπαϊκή οικογένεια, ως ισότιμο μέλος. Να σοβαρευτούμε, γενικώς. Ο Τσίπρας, κατά βάθος, είναι έξυπνο άτομο. Ας αποκόψει από το παρδαλό κόμμα του τα εξτρεμιστικά και αγκυλωμένα σε ξεπερασμένες ιδεοληψίες στοιχεία και ας αναζητήσει συμμαχίες σε σοβαρά τμήματα των πραγματικά φιλοευρωπαϊκών κομμάτων του παρόντος Κοινοβουλίου. Και τέτοια υπάρχουν. Μέσα στο αξιοπρεπές «Ποτάμι», στο σοβαρό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, καθώς ο Βενιζέλος -αφ’ ότου ανέλαβε την ηγεσία του- έδωσε πολλά δείγματα υψίστης σοβαρότητος και υπευθυνότητος και τέλος στο σοβαρό τμήμα της ΝΔ, η οποία επίσης θα πρέπει -επί τέλους- να ξεσκαρτάρει τους δικούς της παλαικομματικούς Καραγκιόζηδες. Όλοι αυτοί, υπό την ηγεσία του Τσίπρα, ως αρχηγού του πρώτου κόμματος, (αφού φορέσει οπωσδήποτε γραβάτα), να μηδενίσουν το κοντέρ του παρελθόντος και να καθίσουν να καταστρώσουν σοβαρό πρόγραμμα εθνικής σωτηρίας, βασισμένο στην πραγματική θέση της χώρας στο ευρωπαϊκό στερέωμα, στο εφικτό προσδοκιών και απαιτήσεων και στην έντιμη συνδιαλλαγή με τους Ευρωπαίους εταίρους. Να εξηγήσουν καθαρά και έντιμα την πραγματική κατάσταση στο λαό και με ισομοιρασμένο το πολιτικό κόστος να τον προσγειώσουν στη δυσχερή θέση όλων. Και μετά να στρωθούν στην ανοικοδομητική δουλειά. Χωρίς φούμαρα, λαϊκισμούς, ουτοπικές υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες.

   Οι εμμονές σε ιδεολογήματα και καρέκλες είναι καταστροφικές και οι κορώνες περί εκλογών και, κυρίως, δημοψηφισμάτων είναι ό,τι πρέπει γιά έναν νέο διχασμό. Πολύ μεγαλύτερο και καταστρεπτικότερο των προηγουμένων. Όμως τιμόνι και απόφαση είναι στο χέρι του νέου Πρωθυπουργού. Και η ευθύνη μαζί.