Ζητείται πραγματική σοβαρότητα

Όλοι λαλούν κι όλοι χορεύουν... στην πλάτη μας.

"Οι καιροί αναπλάθουν αλλήλους". Δυστυχώς!

   Το πρόβλημα έχει δύο όψεις. Η μία, γιά τους πολλούς αστεία, είναι το γόητρο του ΣΥΡΙΖΑ που έγινε Κυβέρνηση. Παγιδευμένοι πίσω  από αμετροεπείς προεκλογικές μεγαλοστομίες, ("σκίζω μνημόνια", "τρόικα ουστ" και άλλα φαιδρά), δεν θέλει να φανεί και επίσημα αυτό που όλοι βλέπουμε και καταλαβαίνουμε. Δηλαδή η ανώμαλη προσγείωση σε ρεαλιστικές συμπεριφορά και η υποταγή στη σκληρή πραγματικότητα. Ήτοι κανονική κυβίστηση, κοινώς κωλοτούμπα. Έτσι συνεχίζει να κορδακίζεται και να κάνει το «κοκοράκι», προδίδοντας ανωριμότητα, ανευθυνότητα και απειρία. Αγνοώντας, ή αδιαφορώντας γιά το τί σημαίνει «γροθιά στο μαχαίρι». Με συνέπειες που θα διαχυθούν σε όλη την ελληνική κοινωνία, αφού η αλήθεια θέλει: «όπου φτωχός κι η μοίρα του».

   Δεδομένου του, ήδη, ξυσίματος του πάτου του βαρελιού, προκειμένου να μαζευτούν τα Μαρτιάτικα βερεσέδια του ΔΝΤ και του αδειάσματος των διαθέσιμων των ασφαλιστικών ταμείων, εμένα πιό πολύ με απασχολεί το αν θα πάρω σύνταξη τον άλλο μήνα, παρά εκείνη η αξιοπρέπεια που, τάχα, θα μου εξασφάλιζε το γινάτι του Τσίπρα και το πείσμα του Λαφαζάνη. Και, όπως πιστεύω, το ίδιο θα σκέφτεται ο κάθε νουνεχής… «υπερήφανος» συνταξιούχος και μισθωτός. Οι μη νουνεχείς θα συμφωνήσουν κι αυτοί, άμα γυρίσουν άπρακτοι και άφραγκοι από τα ΑΤΜ και δεν μπορούν να αγοράσουν ψωμάκι. Κι ας κάνουν τώρα τους... «αξιοπρεπείς» μάγκες. 

   Η δεύτερη όψη, η αισιόδοξη, θέλει όλους αυτούς τους θεατρινισμούς και τις κόνξες, ως μέρος ενός συμπεφωνημένου κακόγουστου σκηνικού, γιά να κρατηθούν τα προσχήματα. Λες και μπορεί να πείσει κανέναν ο λάτρης του θεάτρου του παραλόγου και γνωστός μπαρουφολόγος, ειδικός στα «ήξεις αφήξεις» και τις «δημιουργικές ασάφειες», ο οποίος πιστεύει ότι μπορεί να περιπαίζει το Σύμπαν και να παίζει με τις ζωές μας. Λες και δεν καταλαβαίνουμε ότι ζητιανιά και αξιοπρέπεια δεν συμβαδίζουν. Ότι δεν μπορείς να παρακαλάς με τσαμπουκά και τσαλίμια. Αν, πράγματι, διαθέτεις αξιοπρέπεια, αλλά και κότσια, τότε κάνεις ό,τι κι ο τύπος στα ανέκδοτο με τον γρύλο. Πετάς στον κάθε Σόιμπλε ένα: «Άει "γ…  σου", κύριε, κι εσύ και τα λεφτά σου» και πορεύεσαι περήφανος στο… όπου βγει! Και πέφτεις ηρωικά και… «Κουγκάτα», (γιά να θυμηθούμε λίγο και τον ψεκασμένο «φτωχοσυμπέθερο-δεκανίκι», που νοιώθει κι αυτός… εξουσία)!

   Μακάρι να ισχύει η δεύτερη όψη. Γιατί τότε θα ισχύσει και το «στερνά καλά κι όλα καλά». Όσο γιά την ουσία του νέου σκαλώματος και τα… "τεχνικά κλιμάκια", που δεν τα θέλουμε μεν, αλλά και τα θέλουμε, όμως κατά… μόνας: «Παιδιά, όχι όλοι μαζί. Ένας, ένας παρακαλώ και μη σπρώχνεστε. Άλλωστε όλοι θα… "σπρώξετε"!». Γελοιότητες και αηδίες, αφού έλεγχοι εξ αποστάσεως δεν γίνονται. Ιατρική εξέταση με τον γιατρό στο ιατρείο και τον ασθενή σπίτι, δεν νοείται. 

   Όμως εκείνο που προβληματίζει περισσότερο είναι η επιλογή γιά ανακίνηση του θέματος των γερμανικών αποζημιώσεων τώρα! Στην πιό ακατάλληλη στιγμή γιά ξύσιμο τέτοιων παλαιών πληγών. Τώρα, στο μέσον της δραματικής διαπραγμάτευσης όπου η κάθε λέξη που πετάγεται άκαιρα κι απερίσκεπτα καίει, τσούζει και κάνει ζημιά ανυπολόγιστη. Εκτός κι αν ο Τσίπρας στοχεύει στον επανασυγκόλληση της ομάδος αμφισβητιών του Γλέζου και τον εξευμενισμό των καιροφυλακτούντων Λαφαζανιστών. 

   ΥΓ. Στα περί Χαρδούβελη προκύπτοντα, καλό θα ήταν να «ψαχτούν» όλοι οι κήνσορες. Και ο αναμάρτητος να πετροβολήσει πρώτος. Ο κ. Γκίκας, ας μην το προσπερνάτε απρόσεχτα αυτό, είναι κι ο ίδιος… σοσιαλιστής!