Ζητείται εθνική υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.

Πραγματική όμως και όχι γιαλαντζή και χάρη λαϊκισμού και δημαγωγίας.

Οι... θεσμοί ξεπαρκάρουν και στρίβουν αριστερά χωρίς φλάς!

     Το θέμα στη βάση και την ουσία του είναι απλό. Τί ζητούμε από τους Ευρωπαίους εταίρους, (πρώην και μετά από λίγο «τοκογλύφους») μας; Ζητούμε χρήματα γιατί χωρίς δανεικά δεν επιβιώνουμε. Πεθαίνουμε! Άδεια ταμεία, «σκουπισμένα» αποθεματικά, υποχρεώσεις που τρέχουν και ο χρόνος αμείλικτος. 

   Μιά οικονομία στυμμένη λεμονόκουπα, επιχειρηματίες αβοήθητοι και απογοητευμένοι και μιά εθνική παραγωγική μηχανή νεκρή με χαριστική βολή από μία κυβέρνηση που θεωρεί την ιδιωτική πρωτοβουλία ταξικό της εχθρό και το κεφάλαιο προϊόν κλοπής! 

   Το επιχείρημα -εν πολλοίς σωστό- πως το πλείστον των νέων δανείων κατευθύνεται στην εξόφληση των παλαιών, στερείται ουσίας καθ’ όσον και τα παλαιά δάνεια εμείς τα είχαμε πάρει. Και αυτή η σκυταλοδρομία του συνεχούς δανεισμού γιά εξόφληση προηγουμένων δανείων, φτάνει κάποτε σε κάποια αρχικά, τα οποία σπαταλήθηκαν σε κακοδιαχείριση, διαπλοκή και διαφθορά. Κανείς δεν μας υποχρέωσε να δανειστούμε με το ζόρι. Μόνοι μας μπήκαμε στο «τρυπάκι» του δανεισμού με τις ανόητες  υπέρογκες ανάγκες που, εν πολλοίς, δημιουργήσαμε αφρόνως, μιμούμενοι τις δυτικές προηγμένες καταναλωτικές κοινωνίες. 

   Το τελευταίο σύμφωνο δανεισμού, διάβαζε «μνημόνιο», συνήφθη με συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις, όπως όλα τα αντίστοιχα μνημόνια και άλλων φαλιριμένων χωρών. (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία), οι οποίες τήρησαν ακριβώς τις σκληρές θεραπευτικές συνταγές και τελικά έσωσαν την οικονομία τους και απηλλάγησαν απ’ αυτά. Εμείς όμως, καθ’ όσον τσίφτες, μάγκες και καραμπουζουκλήδες -όλοι ξέρουμε τις στρεψοδικίες όλων των μεταμνημονιακών κυβερνήσεων- εφαρμόζαμε μνημονιακά ημίμετρα σε βάση περιορισμού του πολιτικού κόστους και αποθέωσης της παραδοσιακής μας κουτοπονηριάς. Ακριβώς αυτής του γνωστού θιασάρχη του θεάτρου σκιών. Το αποτέλεσμα γνωστό με κύρια συνέπεια την πλήρη ανυποληψία και αναξιοπιστία της χώρας σε όλο το ευρωπαϊκό φάσμα, πολιτικό και κοινωνικό. Δηλαδή μείναμε στη πεμπτουσία του: «Εμ΄, κόπηκες, εμ΄, δεν ξυρίστηκες!». 

   Όσοι διατηρούν κοινωνικές διεθνείς σχέσεις το εισπράττουν και το γνωρίζουν. Όσοι δεν έχουν, ας ρωτήσουν κάποιον που έχει. Και ας μην κορδώνονται επειδή κάποιοι τους κάνουν ενέσεις… ψευτοαξιοπρέπειας. Κατάπτυστοι και ρεζίληδες είμαστε στην Ευρώπη με τα καμώματα των νέων πολιτικών μας αγραβάτωτων αστέρων. Και αυτό προσωπικά και με αδικεί και με ενοχλεί.

   Σήμερα ο κόμπος βρίσκεται όντως στο χτένι. Οι κουτόφραγκοι, έγκαιρα προειδοποιημένοι από δημιουργικές ασάφειες και άλλες παρεμφερείς αερολογίες, δεν εννοούν να πετάξουν ανεξέλεγκτα άλλα χρήματα, σε έναν λαϊκίστικο καιάδα που θα τα σκορπίσει κι αυτά στην ικανοποίηση παλαιολιθικών κομμουνιστικών ιδεοληψιών. Απαιτούν -περισσότερο από ποτέ- αυτό που λέμε «ονόματα και διευθύνσεις». Δηλαδή σαφήνεια και λεπτομερείς αναφορές σχετικά με προϋπολογισμό, μέτρα και μεταρρυθμίσεις χωρίς κενά, ασάφειες και κυρίως χωρίς ελλείμματα που τροφοδοτούν το δημόσιο χρέος. Όμως οι δικοί μας, με τη γνωστή baroufaκειο ασάφεια απαιτούμε χρήματα και αρνούμεθα σοβαρό έλεγχο γιά το πώς θα τα διαχειριστούμε! Και αυτή η πολιτική θεωρείται έντιμη και δίκαιη -οι Έλληνες πάντα έχουν το δίκιο με το μέρος τους- και όσοι πιστωτές αρνούνται να ξαναπιαστούν κορόιδα είναι φασίστες, ναζιστές και τουλάχιστον- ανθέλληνες!

    Όσοι πραγματικά επιμένουν να εννοούν έτσι στρεβλά και παράλογα την πραγματική υπερηφάνεια, θα πρέπει να ξέρουν πως τα υψηλά και ωραία ιδεώδη περνούν από την ατραπό της άρνησης, της στέρησης και της θυσίας. Ας βγουν λοιπόν οι... εθνικώς περήφανοι -φόρα παρτίδα- και να καταγγείλουν κάθε προηγούμενη συμφωνία-μνημόνιο, να βγάλουν τους έκπληκτους τροϊκανούς από τα γκαράζ και τα υπόγεια των ξενοδοχείων, να τους βάλουν στο αεροπλάνο και να τους στείλουν στο καλό! Μετά να διακόψουν κάθε κουτοπόνηρο κλεφτοπόλεμο με τους… τοκογλύφους και να γυρίσουν τη χώρα -χρεωκοπημένη, εξαθλιωμένη αλλά υπερήφανη- στον μοναχικό δρόμο της -κατά τη δική τους θεωρία- ανάπτυξης με νέο εθνικό νόμισμα, δραχμή, μνα ή φοίνικα, δεν έχει σημασία. Μιά τέτοια εξέλιξη, καταστροφική μεν και τελείως αντίθετη προς την επιθυμία μου, δεν μπορώ παρά να την θεωρήσω υπερήφανη. Πλανημένη μεν, αλλά συνεπή προς κάποια ιδεοληψία. Στην ίδια λογική που αντιμετωπίζω το σάλτο των Σουλιωτισσών στο Ζάλογγο. Γιά να δούμε αν θα το αντέξουν οι καλοβολεμένοι οπαδοί τους και οι εξαπατημένοι... αξιοπρεπείς.

   Αν οι κυβερνώντες διαθέτουν, πράγματι, κότσια, ιδεολογική συνέπεια και σοβαρότητα, ας πορευτούν στο δρόμο της συνείδησής τους και της ρήξης με την Ευρώπη. Η Ιστορία θα τους κρίνει και θα τους αξιολογήσει. Αλλιώς  ας αφήσουν τις κουτοπονηριές και τους ψευτολεονταρισμούς και να τελειώσουν, μιά ώρα αρχύτερα, αυτό το παραμύθι της… σκληρής διαπραγμάτευσής, όπου από τη μιά παρακαλούν και ζητιανεύουν κι από την άλλη προσπαθούν να ξεγελάσουν τους έξω… κουτόφραγκους και τους μέσα αφελείς και χαχόλους.  Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει και δεν μπορεί, γιά ό,τι κακό θα μας βρει, να φταίνε μονίμως οι κακοί… προηγούμενοι.