Της παρέλασης το κάγκελο!

Οι στρίγκλοι που γίνονται αρνάκια.

- No pasaran...!

   Η στήλη θυμάται και αναπολεί με νοσταλγία τις παλιές παρελάσεις. Τα πολύ παλιά χρόνια τις μεταπολεμικές στρατιωτικές, με τα θούρια από τα ραδιόφωνα, την παλλόμενη από ενθουσιασμό φωνή του εκφωνητή, τα ρίγη συγκίνησης που σκόρπιζε αυτή και τα τζάμια που έτριζαν από τις χαμηλές πτήσεις των αεροπλάνων. Μετά, μεγαλώνοντας, μπήκε στο κόλπο και η μαθητική με το ενδιαφέρον μου να στρέφεται, κυρίως, στα κοριτσόπουλα του βεληνεκούς της. Ωραίο πράμα! 

   Χαρακτηριστικό των παλιών παρελάσεων ήταν οι άψογοι σχηματισμοί, η ομοιόμορφη ενδυμασία και ο συντεταγμένος βηματισμός, υπό την καθοδήγηση ευσταλών γυμναστών και καλλίγραμμων γυμναστριών. Σήμερα, η αναρχία των παρελαυνόντων σχολείων -σε κάθε επίπεδο- δίνει την αίσθηση περιπατητικού «ρεμπέτ ασκέρ» και το στίγμα του γενικότερου χαβαλέ που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία. Η στρατιωτική, όμως, κρατάει ακόμη σημαντικό μέρος από την παλιά αίγλη τους. Ίσως και γι’ αυτό να ήταν καρφί στο μάτι της ελληνικής αριστεράντζας. Καθότι -και κατ’ αυτήν- ως επαναστατική, προοδευτική, κουλτουριάρικη και διεθνιστική ιδεολογία, οι παρελάσεις αποπνέουν συντήρηση, εθνικισμό και… κατεστημένο!

   Γι’ αυτό και οι γνωστοί μπαχαλάκηδες, συνταιριαγμένοι και συνεργαζόμενοι άψογα με τους ιδεολόγους νεαρούς συριζαρέους, εύρισκαν πρώτης τάξεως ευκαιρία σε κάθε παρέλαση, να εφορμήσουν και να τα κάνουν όλα ούρδου! Χωρίς να εξαιρείται από την καταστροφική τους μανία ούτε κι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που κάποτε φυγαδεύτηκε άρον-άρον. Με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να εκπέμπει μύδρους κατά του θεσμού των παρελάσεων, υποσχόμενη τη κατάργησή του. Σήμερα υπερηφανεύονται πως -επί τέλους- αυτοί, ως… «καλύτεροι από τους άλλους» έβγαλαν τα προστατευτικά κάγκελα και έτσι ο κόσμος θα παρακολουθεί του λοιπού άνετα τις… παρελάσεις! Μάλιστα και η «κυβερνητική τσόντα», ο αρμόδιος Υπουργός -εδώ είμαι κι εγώ- φρόντισε να μετατρέψει την σημερινή ιστορική επέτειο σε φολκλορικό εθνικολαϊκό πανηγύρι, θυμίζοντας εκείνους, τους αλήστου μνήμης καρακιτσάτους εορτασμούς της… «πολεμικής αρετής των Ελλήνων». Στο πιό σύγχρονο και πιό μοδάτο! 

   Όσον αφορά την αφαίρεση των προστατευτικών κιγκλιδωμάτων είναι, τουλάχιστον, αστείο να καμαρώνουν οι νυν, αφού η δράση των… «παιδιών» τους ήταν η αιτία να μπουν κάγκελα ασφαλείας. Δεν τα έβαλαν στα καλά καθούμενα. Ήταν μιά πράξη αντίδρασης στη «δράση» τους. Παγκόσμιος νόμος της Φυσικής θέλει την αντίδραση να έπεται της δράσης και να δημιουργείται χάριν αυτής.

Η ελληνική κομπανία επί τω έργω της διαπραγμάτευσης

   Με μεγάλη και ειλικρινή χαρά -αλλά χωρίς έκπληξη αφού το περίμενα, όπως προκύπτει από παλιές μου αναρτήσεις- το λογικό τμήμα της Αριστερής Κυβέρνησης δείχνει να προσαρμόζεται, επί τέλους, στην πραγματικότητα και τη λογική. Έτσι θαυμάσαμε τον κ. Τσίπρα να χαριεντίζεται με την «μαντάμ» Μέρκελ, χωρίς να της παίζει… λύρα και τα χωριατάκια της ακολουθίας του να έπονται δειλά-δειλά,  παρακολουθώντας με αμηχανία και θαυμασμό τους χώρους της Καγκελαρίας. Ακριβώς όπως οι Ινδιάνοι που κουβάλησε από την Αμερική ο Κολόμβος στο πρώτο του ταξίδι και τους ξαμόλησε, έκθαμβους, στην Αυλή του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας. 

   Τελικά, μέσα στην γενικότητα της διαστρέβλωσης και της μετονομασίας των πάντων στη βάση: «κρέας = ψάρι», η στήλη πρωτοπορούσα αποκαλύπτει σήμερα τη σημαντικότερη βάπτιση: «Δεξιά = Αριστερά»! Όποιος παρακολούθησε όλο τον «μύθο» -απ’ αρχής μέχρι τέλους- που έζησε η κατάπληκτη κουστωδία των ελληνικών βλαχαδερών «φτωχοσυμπέθερων» στο Βερολίνο -ε΄, ρε ψυχή μου μεγαλεία!- και φορούσε στον Τσίπρα μια μάσκα Σαμαρά, θα νόμιζε πως έβλεπε και άκουγε έναν αυθεντικό Σαμαρά, και μάλιστα… προχωρημένο σε τοποθετήσεις κι απόψεις! Προσωπικά άκουσα με ικανοποίηση θέσεις που ούτε διενοούμην ν’ ακούσω από δεξιό Κυβερνήτη. Όπως π.χ. πως γιά το χάλι μας δεν φταίνε οι ξένοι, πως αποδοκιμάζει τις ανοίκειες επιθέσεις του κομματικού του οργάνου κατά των Γερμανών αξιωματούχων, πως θα δεχτεί την αξιολόγηση των… θεσμών και διάφορες άλλες «τσιριμόνιες», αντιδιαμετρικών στην μέχρι προχθές ρητορική του! Τα περί… «μερκελισμού», «τοκογλύφων», «γερμανοτσολιάδων» και άλλες σχετικές ηρωικές βλακείες, όλα γαργάρα και όλα στη μπάντα! Με αποκορύφωση την… μεγαλόψυχη πρόταξη του «ηθικού» μέρους των πολεμικών αποζημιώσεων, έναντι των… «υλικών». Σε σημείο που ξεπέρασε και τον… μερκελιστή εμένα, που θεωρώ απαράγραπτη την απαίτηση επιστροφής του κατοχικού δανείου, ως απτή και συγκεκριμένη διακρατική εκκρεμότητα. Όλες οι άλλες απαιτήσεις με τις θηριωδίες και τις καταστροφές είναι ασαφείς και ακουμαντάριστες σε επιμέτρηση, οπότε… τρέχα γύρευε!

   Επειδή η στήλη ποτέ της δεν έτρεχε φανατισμένα πίσω από κομματικά φλάμπουρα και μισαλλόδοξα πολιτικά φληναφήματα, αλλά παραμένει πάντοτε σταθερή σε φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές ελεύθερου ανταγωνισμού και ανάπτυξης, κάθετα αντίθετη σε κρατισμούς και φαύλους κρατικοδίαιτους συνδικαλισμούς, χειροκροτεί τη στροφή Τσίπρα στην «ρεάλ πολιτίκ» και του εύχεται να σπάσει τις αγκυλώσεις και ιδεοληψίες που αναγκάζει τον νεαρό «γκεμπελίσκο» του να δικαιολογείται ως σύγχρονος Γεωργαλάς -κάθε λίγο και λιγάκι- πως ο τάδε Υπουργός εκφράζει, δήθεν,… «προσωπικές απόψεις»! Προσωπικές απόψεις δικαιούμαστε εσείς κι εγώ. Όμως ένας Υπουργός, όταν μιλάει, εκφράζει την Κυβέρνηση και όχι το… απωθημένο του. Οι προσωπικές του απόψεις -που δικαιούται να έχει- συζητούνται στα εσωκομματικά όργανα, φιλτράρονται και βγαίνουν προς τα έξω ως υπεύθυνες κουβέντες-αποφάσεις και όχι το εσώψυχο και οι αγκυλώσεις του. Όμως βασικό ερώτημα που προκύπτει έντονα και με ανάγκη άμεσης απάντησης, τί λένε επ’ αυτού οι… Λαφαζαναρέοι και τα άλλα σκληροτράχηλα «ερυθρά» παλληκαράκια; 

   Όσο γιά τον ιδιοτελή «πεπεγκρίλο» Υπουργό, με την μεγάλη κεφάλα και το κουτοπόνηρο περιεχόμενο, κάθε ώρα που παραμένει στη θέση του ζημιώνει την αξιοπιστία της νέας Κυβέρνησης και της καταφέρνει ισχυρά ραπίσματα στο… «ηθικό της πλεονέκτημα»! Δεν μπορείς, κύριε, να υπερασπίζεσαι σήμερα το δημόσιο συμφέρον, ακριβώς σ’ έναν τομέα που μέχρι χθες πολεμούσες συστηματικά και μάλιστα εκμεταλλευόμενος τη φτώχεια και την απόγνωση. Και θέλει απίθανο θράσος να ισχυρίζεσαι πως τώρα πλέον αυτές τις υποθέσεις χειρίζεται η κολλητή σου συνεργάτις, άρα εσύ βγαίνεις… λάδι! Δυό καρπούζια, και μάλιστα τεράστια -σαν τη σοφή κεφάλα του- δεν χωρούν στην ίδια μασχάλη!