- E, alors c' est la guerre!

Συμπεράσματα. Μιά πιθανή εκδοχή γιά τον στόχο των προγραμματικών δηλώσεων

Οι προγραμματικές-προεκλογικές δηλώσεις

 

   «Οι όμορφες χώρες, όμορφα καίγονται»! Παρακολούθησα χθες, μαζί με όλους τους Έλληνες και τη Γη ολόκληρη, το πλαίσιο στο οποίο θα κινηθεί του λοιπού η χώρα. Και, ειλικρινά, ένοιωσα προς στιγμή μιά έντονη εθνική υπερηφάνεια, η οποία μου επανήλθε μετά από χρόνια αισχίνης και ταπείνωσης. Την ίδια που ασφαλώς θα ένοιωθαν τα παλικάρια στην Κατοχή, όταν στημένα στον τοίχο της Καισαριανής έσκισαν τα πουκάμισά του και πρόταξαν τα στήθια τους λεβέντικα, κατάφατσα στα πολυβόλα των εκτελεστών Ναζί:

   - Βαράτε κουφ…ες, δεν σας φοβόμαστε. Ζήτω η Ελλάς! Και μετά, ο τελευταίος ήχος που πρόλαβαν ν’ ακούσουν τ’ αυτιά τους ήταν το κροτάλισμα των πολυβόλων. Αιωνία η μνήμη τους!

   Γιά λίγο ήρθε στο μυαλό μου το πόσο ωραία περνούσαμε στα προ του 2009 χρόνια, όπου δεν υπήρχε λιτότητα, αλλά αφθονία. Τότε που έτσι κι έδινες 50/λεπτο σε ζητιάνο, σε κοιτούσε περιφρονητικά, ανταποδίδοντάς σου τον οίκτο. Και με απέραντη αγαλίαση και ανακούφιση διαπίστωσα πως εκείνες οι αξέχαστες, οι ανεπανάληπτες, οι όμορφες ημέρες, οσονούπω, επιστρέφουν πλησίστιες. Έστω και σε βάθος τετραετίας με πλάτος εξαμήνου, μέχρι τον Ιούνιο! (και βλέπουμε). 

   Σύντομα όμως διαλύθηκε ο μεθυστικός ατμός από τα ωραία πατριωτικά αρώματα που σκορπίστηκαν με τις προγραμματικές υποσχέσεις του νέου πρωθυπουργού, τις οποίες, επί λόγω τιμής, άκουσα με ενδιαφέρον και τις αποδέχτηκα ευφροσύνως και με ύψιστη ικανοποίηση και ανακούφιση, μολονότι μου φάνηκαν κομμάτι προεκλογικές παρά μετεκλογικές. Πάντως ευχήθηκα να αληθεύουν και προσδοκώ να πραγματοποιηθούν, καθώς μόνο ένας ηλίθιος μαζοχιστής θα μπορούσε να διαφωνήσει μαζί τους. Παρ' όλα αυτά, ένα μικρό τριβολάκι, υπό μορφή απορίας, άρχισε να μου τριβελίζει το μυαλό:

   - Αν μέχρι το 2009 ήμασταν μιά χαρά και τα περνούσαμε φίνα, τότε ποιός ο λόγος να αναστατώσουμε την  ζωή μας, να εμπλακούμε στις περιπέτειες των μνημονίων και να γίνουμε ξεφτίλες ζήτουλες στην αυλή των Ευρωπαίων δανειστών και ρεζίλι των σκυλιών. Με τρία ψυχρά κι αγέλαστα καθίκια να μας κουβαλιόνται εδώ, κάθε τρείς και λίγο, και να μας υποβάλουν, ως επικυρίαρχοι, σε ασκήσεις διαίτης και λιτότητος, ποδοπατώντας την εθνική μας κυριαρχία και αξιοπρέπεια, κι εμείς -κλαρίνο-  να βαράμε προσοχές και χαιρετούρες, λέγοντας συνεχώς: «Γιές σερ»! Γιατί όλ’ αυτά; Γιατί αυτή η εθνική ταπείνωση; 

   Τότε άρχισαν οι ψύλλοι να με γαργαλάν κι οι αμφιβολίες να ροκανίζουν τον αρχικό ενθουσιασμό, ενισχύοντας τις αρχικές μου επιφυλάξεις και υποβάλλοντάς μου διάφορα ερωτήματα:

   - Ρε μήπως, όντως, το καράβι χτύπησε τότε ξέρα; Ρε μπας και όντως, το βασικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης λειτούργησε πάνω από το αίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας, οπότε δεν υπήρχε άλλη επιλογή; 

   Μήπως τα πράγματα ήσαν και εξακολουθούν να είναι όντως σοβαρά και δεν σηκώνουν αστεία και μπλόφες;

   Μήπως οι επιλογές είναι:  Ή επιζείς, έστω ταπεινωμένος, προσβλέποντας σε πιθανή μελλοντική βελτίωση, ή πεθαίνεις, και μάλιστα άδοξα, από πείνα κι ασφυξία έλλειψης ρευστού; 

   Μήπως, επειδή -σε πανεθνικό επίπεδο- όλοι δεν διαθέτουν την παλικαριά να σκίζουν πουκάμισα και να φωνάζουν στον κατακτητή: «Βαράτε, ρε», αλλά λειτουργούν σαν απλά ανθρώπινα όντα; Σαν εκείνα στα οποία απευθύνονταν κάποτε τα ίδια σημερινά «λιοντάρια» με το σύνθημα: «Better red, than dead» και σιγοντάριζαν τις μανάδες που κλαψούριζαν, επειδή τα παιδιά τους περιπολούσαν ακίνδυνα πάνω σ’ ελληνικά πολεμικά στην Ερυθρά θάλασσα;

   Μήπως γιά όλ’ αυτά  ο Γιωργάκης και οι συν αυτώ, κατουρημένοι από τις συνέπειες του γενικού καταποντισμού, παράτησαν τις ψευτοπαλληκαριές και φώναξαν έντρομοι στην Ευρώπη: «Μαμά βοήθεια, σώσε γιατί χάνομαι»; 

   Μήπως οι νυν κρατούντες, συνεπείς προς τις μαρξιστικές ιδέες τους, οδηγούν τα πράγματα στην οριστική μετωπική με την απέναντι συστρατευμένη  αστική Ευρώπη, ώστε να προκαλέσουν την σοσιαλιστικοποίηση της χώρας;  Μιά έξυπνα στημένη ρεβανσιστική παγίδα που θα την ρίξει, ώριμο φρούτο, στην επιστροφή στη δραχμή και στην κατευθυνόμενη οικονομία ενός απομονωμένου απόλυτου κρατισμού, με την ομόθυμη, μάλιστα, έγκριση του ελληνικού λαού; Ενός λαού που παγιδεύτηκε αφελώς στις Συμπληγάδες, αφ’ ενός του λάιφ στάιλ και της ακαταλαβίστικης χρησμολογίας ενός εκκεντρικού παραδοξολόγου «Νάρκισσου», που ανεβάζει -εις βάρος μας-  τις προσωπικές του μετοχές στην παγκόσμια σκηνή, πατώντας στις πλάτες μας, και αφ’ έτερου της -έντεχνα και υστερόβουλα- κατάλληλα υποδαυλισμένης διέγερσης της λαβωμένης εθνικής μας υπερηφάνειας;

   Οι απαντήσεις στον προβληματισμό μου θα δοθούν σύντομα, καθώς το φινάλε του δράματος επέρχεται. Κοντός ψαλμός, αλληλούια.