Η ώρα της κρίσεως και των μεγάλων αποφάσεων

«Ες αύριον, όμως, τα σπουδαία»!

Η εκτελεστική επιτροπή των... εκτελέσεων.

    Ραγδαία τρέχουν τα γεγονότα, «ραγδαία» στρίβει και το μυαλό μας, επεξεργάζοντας πληροφορίες γιά καταστάσεις που συνεχώς μεταβάλλονται. Ασφαλής πρόβλεψη του τί θα συμβεί απόψε στο Eurogroup, αλλά και τις αμέσως προσεχείς κρίσιμες ημέρες, δεν μπορεί να υπάρξει, τουλάχιστον σε επιφανειακό, πρώτο επίπεδο.

   Προσωπικά όμως, θεωρώ πως τελική σύγκρουση δεν θα υπάρξει. Μιά διένεξη όπου η διαπραγμάτευση παρατείνεται με συνεχείς συζητήσεις και διαβουλεύσεις, σε προσκήνιο και παρασκήνιο, σπανιότατα καταλήγει σε ρήξη. Αν στην άψα της φούριας και εν θερμώ δεν πέσουν οι «σφαλιάρες», το μπλα-μπλά που ακολουθεί στρογγυλεύει τα πράγματα. Το σίδερο κολλάει μόνο στη βράση του. 

   Στην προκειμένη περίπτωση, οι θεοί και δαίμονες που έπεσαν στη μέση, είναι αδύνατον να μην έφεραν αποτέλεσμα. Μέχρι κι ο… πλανητάρχης -έστω λιγάκι «ξεπουπουλιασμένος» και αρκετά ανυπόληπτος πλέον- έβαλε το χεράκι του γι’ αυτό. («- Αμάν, ρε παιδιά, μη, δεν κάνει. Τί θα πει κι ο κόσμος!»).

   

   Το πρόβλημα πλέον -όπως πιστεύω- είναι μετατοπισμένο στο επίπεδο του γοήτρου όλων και στο πώς θα κρατηθούν τα προσχήματα και των δύο πλευρών που έχουν εκτεθεί σε μεγαλοστομίες. Γιά μεν την Ελλάδα οι στομφώδεις λεονταρισμοί, («όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω» και ο πεντοζάλης της… μαντάμ), ξεσήκωσαν τον πληγωμένο εγωισμό του Έλληνα, που δεν πρέπει ν’ απογοητευτεί, υποκύπτοντας πάλι. Γιά δε την ευρωπαϊκή ηγεσία η αποφυγή ανοίγματος ασκού του Αιόλου, με την Ελλάδα να γίνεται κακό παράδειγμα και ν’ ανοίγει ατραπό, την οποίαν -εκ του ασφαλούς-  θα θελήσουν ν’ ακολουθήσουν και άλλοι. Αποτέλεσμα η ευρωζώνη να γίνει σκορποχώρι και… «αμέρικαν μπαρ»! 

   Τώρα έχει επιστρατευτεί η μαγεία των λέξεων και του «λέγειν πολλά, χωρίς να λες τίποτα», ώστε να στρωθεί στο δάπεδο παχύ στρώμα αφρολέξ και να εκτελεστούν ανώδυνα και ασφαλώς οι όποιες, ένθεν-κακείθεν, «κωλοτούμπες». Άλλωστε το μεγαλύτερο προσόν των πολιτικών όλου του κόσμου είναι η «παπαρολογία». Όσο περισσότερο πηγαίο ταλέντο διαθέτεις στον τομέα αυτόν, τόσο πιό ψηλά ανεβαίνεις στην κλίμακα. Μέσα από λεκτικές φιοριτούρες, τύπου «νέα συμφωνία», «νέο συμβόλαιο», «συμφωνία γέφυρα», ή ό,τι άλλον τίτλο σοφιστούν, γαρνιρισμένο από διάφορα ακαταλαβίστικα στον πολύ κόσμο, όπως: «χρηματοπιστωτικά ταμεία σταθερότητος», «μηχανισμοί στήριξης», «δίχτυ ασφαλείας», «ELA»,…φύγε! και διάφορα τέτοια, θα προσπαθήσουν να μπαλωθεί η κατάσταση. Και το ντόπιο πόπολο, σαν πεινασμένος χάνος, θα χάψει ό,τι δόλωμα του πετάξει ο επικοινωνιακός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος του ανέστησε το κουρελιασμένο ηθικό και ο οποίος -ομολογουμένως- λειτουργεί άψογα κι αξιοζήλευτα, μεταφέροντας στο προσκήνιο μόνο όποιο τμήμα των παρασκηνιακών διαπραγματεύσεων τον συμφέρει.

   

   Εκείνο όμως που πρωτίστως  ενδιαφέρει -άμεσα και βραχυπρόθεσμα- τον κόσμο, βρίσκεται σ΄ αυτό που ακολουθεί. Στα προβλήματα της καθημερινότητός του. 

   Στο εσωτερικό μέτωπο, όμως, τα μηνύματα -με βάση τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης-  δεν είναι καθόλου αισιόδοξα. Οι διαπιστώσεις της στήλης είναι μελαγχολικές και οι προβλέψεις δυσοίωνες. 

   Δυστυχώς, το μείζον τμήμα του ελληνικού λαού είναι νέοι, άπειροι, άνεργοι κι απελπισμένοι. Άρα ώριμοι γιά «σάλτα μορτάλε». Δεν γνωρίζουν, αφού δεν βίωσαν στο πετσί τους, τα αγαθά του σοσιαλισμού και αντιμετωπίζουν ανάλαφρα, (-Τί καλά, τραλα,λά!), την επιλογή τους, μη έχοντας επίγνωση σε τί λούκι έβαλαν τη χώρα και το μέλλον τους. Έδωσαν το τιμόνι της σ’ ένα κράμα σκληρών κομμουνιστών παλαιάς κοπής, (Λαφαζανοστρατούληδες), αφ’ ενός, και μιάς ομάδας νεαρών και «άκαπνων» στον επίπονο αγώνα της ζωής, αφ’ ετέρου, όπου το μόνο βιβλίο που διάβασαν -και απαγγέλουν παπαγαλία- είναι το «Κεφάλαιο» του Μαρξ και μόνη πηγή χρημάτων που ξέρουν και αναγνωρίζουν, το πορτοφόλι του μπαμπά και η τσέπη των… «πλουσίων», όπως εκείνοι εννοούν βεβαίως.

   Αλλά, περισσότερα προσεχώς.