Η νέα μάχη των Θερμοπυλών

Η Ιστορία διδάσκει -μόνο τους καλούς μαθητές- και όποιος καταλάβει, κατάλαβε!

Allons enfants... "Delapatrides"!

  Γενικώς η Αριστερά δεν τα πάει και πολύ καλά με την Ιστορία. Την ερμηνεύει, ή την «κατασκευάζει», κατά το δικό της δοκούν και το συμφέρον του… προλεταριάτου και της κρατούσης νομενκλατούρας. Τελευταίο ελληνικό παράδειγμα ο… συνωστισμός στην παραλία της Σμύρνης! (Α΄, Ρεπούσ… η μου ξύλο που θέλεις). Παλαιότερα δείγματα, πρόχειρα σταχυολογημένα, η άρνηση των συμφωνιών της Γιάλτας, οι μετέπειτα διαστρεβλωθείσες οδηγίες του έγκλειστου, τότε, Ζαχαριάδη στην  έκρηξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου, η ερμηνεία του ιστορικού ΟΧΙ και η -από προσωπική διαπίστωση αυτό- απόλυτη διαγραφή του τελευταίου Αλβανού βασιλιά, του Άχμετ Ζώγου, από την ύπαρξη στη ζωή(!), κατά τα οργουελικά πρότυπα, (μυθιστόρημα 1984). 

   Στην ιστορική μάχη των Θερμοπυλών (Αύγουστος 480 π.Χ.), τριακόσιοι Σπαρτιάτες υπό τον βασιλιά Λεωνίδα, (ή πρόεδρο Λεωνίδα κατά τους «πούρους» αριστερούς της κουλτούρας και της προόδου) και 700 Θεσπιείς -καμιά χιλιάδα νοματαίοι δηλαδή- τα έβαλαν με εκατοντάδες χιλιάδες του Πέρση βασιλιά, του Ξέρξη. (Ιστορικές πηγές τους ανεβάζουν από 300 έως 800 χιλιάδες). Φυσικά έπεσαν όλοι και «οι Μήδοι στο τέλος διάβηκαν», όπως γράφει ο τεράστιος Καβάφης. Από την ηρωική αντίσταση και τον περήφανο θάνατο του Λεωνίδα, δεν παρέμεινε τίποτα το ουσιαστικό. Μόνον ηθικά διδάγματα αυτοθυσίας, φιλοπατρίας και άλλα τέτοια ωραία, αλλά άχρηστα στην πράξη. Άντε και μιά εμπνευσμένη και συγκινητικότατη επιγραφή του Σιμωνίδη. («Ω΄ ξειν, αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»).

   Γιά να ηττηθούν οι Πέρσες, ένα μήνα αργότερα, χρειάστηκε μιά ναυμαχία στη Σαλαμίνα και μιά μάχη στις Πλαταιές, όπου οι ευνοϊκότερες συνθήκες και ο καλύτερος συσχετισμός δυνάμεων βοήθησαν αποφασιστικά τους Έλληνες να κατατροπώσουν τους Πέρσες. Χωρίς να παραγνωριστεί η ιδιοφυΐα του Αθηναίου «ναύαρχου» Θεμιστοκλή και η, σπάνια γιά τα ελληνικά κρατούντα, επιδειχθείσα σύμπνοια  των Ελλήνων στην αντιπαράταξη κατά του κοινού εχθρού, υπό τον Σπαρτιάτη Παυσανία. 

   Σήμερα η κυβέρνηση της χώρας, υπό τον κ. Τσίπρα, είναι ταμπουρωμένη σε νέες Θερμοπύλες, αυτοπαγιδευμένη σε λεονταρισμούς, μεγαλοστομίες και ακατάσχετη υποσχεσιολογία που την οδήγησαν μαθηματικά στην εξουσία. Μεθυσμένη  από την εκπλήρωση πολιτικών φιλοδοξιών -τουλάχιστον αυτό διακηρύσσει πως θα πράξει- ετοιμάζεται να το «παίξει»: "Ο Λεωνίδας και η παρέα του", εκμεταλλευόμενη τον άκριτο ενθουσιασμό και τον αέρα που τους δίνει η υποστήριξη των μη ορθοφρονούντων συμπατριωτών μας, (που ορμούν να κατακτήσουν το Τσάμπιονς Λινγκ, ως Ολυμπιακός κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Μέσα στο Μπερναμπέου, αλλά με τον αέρα της νοερής στήριξης εκατομμυρίων οπαδών του!). 

   Δυστυχώς, η λογική περνάει από εντελώς αντίθετους δρόμους και κατευθύνσεις και όσο η ρητορική της… «πρωτότυπης λεβεντιάς» εντείνεται, τόσο η αναπόφευκτη «κωλοτούμπα» θα γίνει οδυνηρότερη. Εναπόκειται στη μαστοριά των επικοινωνιολόγων της να βρουν πως θα την καλοσερβίρουν, αλλά και τα «ευήκοα ώτα» τον χαχόλων, να την… καταπιούν αμάσητη. Σε ενάντια περίπτωση, το σημερινό φούσκωμα των μυαλών θα ακολουθήσει το φούσκωμα της κοιλιάς -τέζα από την πείνα- και μετά… ο γκρεμός! 

   Η στήλη, ειλικρινά, ταλαντεύεται στο τί να υποθέσει γιά το πού, τελικά, θα «κάτσει η μπίλια». Μιά επικρατεί μέσα της η άποψη της αυτοσυντήρησης, αυτό που οι παλιοί αριστεροί σερβίριζαν κουτοπόνηρα, γιά να δελεάσουν τον κοσμάκη: «better red, than dead»!, δηλαδή «καλύτερα «κόκκινος» παρά νεκρός». Και μιά κλείνει στην άποψη της ηρωικής έξόδου, αλά Μεσολόγγι, μέσω δημοψηφίσματος. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι Ευρωπαίοι ισχυροί δεν θ’ αφήσουν τη μικρή Ελλάδα να γίνει το κακό παράδειγμα, ξεσηκώνοντας και τους μεγαλύτερους. Αν ανοίξει ο ασκός του Αιόλου με το να ενδώσουν στις μαξιμαλιστικές απαιτήσεις της χώρας μας -που στο κάτω-κάτω είναι και άδικες και παράλογες- άντε μετά να μαζευτούν τα αντίστοιχα αιτήματα των ισχυρότερων, (Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία), που είναι πολλαπλάσιου οικονομικού κόστους και οι οποίες, (οι χώρες), παρακολουθούν καιροφυλακτώντας.  

   Εικάζω, πάντως, πως τελικά η «κακή» Ιφιγένεια οδηγείται σούμπιτη στο θυσιαστήριο, παρά τις προσπάθειες του ιδιόρρυθμου «εστέτ» των εικαστικών, κατά λάθος οικονομολόγου και αριστοκράτη νεοαριστερού, Mr. Baroufaki, ο οποίος έδωσε, ήδη, το καλό παράδειγμα και εγκαινίασε «λιτό βίο», κόβοντας ένα νι από το μικρό του όνομα!!