Η ελπίδα ως αυτοσκοπός και όχι ως μέσον.

Άντε και καλή Σαρακοστή, που προβλέπεται μακρά

- Ελπίδα, κάτσε μέσα γιατί τη "κάτσαμε " τη βάρκα!

   Από τον καιρό της απώτατης αρχαιότητος οι Έλληνες γνώριζαν την αξίας της ελπίδας. Ήταν, και είναι, η κονσερβαρισμένη τροφή των ονείρων και καταψύκτης διατήρησης προσδοκιών. Γι’ αυτό και στον σχετικό διδακτικό μύθο, ήταν το μόνο στοιχείο που κατάφερε να διασώσει στο κουτί της η άφρων και περίεργη Πανδώρα. 

   Χωρίς ελπίδα δεν ζεις. Όπως και δεν ζεις μόνο με την ελπίδα και γιά την ελπίδα! Χρειάζεσαι και το «αντικείμενο του πόθου» σου. Δηλαδή αυτό γιά το οποίο… ελπίζεις. 

   Η ελπίδα, γιά να αποκτήσει ουσιαστική αξία, θα πρέπει να «εξαργυρωθεί» και μάλιστα σε εύλογο χρόνο, που κι αυτός ποικίλλει. Γιά άλλα πράγματα μπορεί να εκταθεί μέχρι το εύρος μιάς ζωής, π.χ. κυνηγώντας ένα δεκατριάρι στο Προ-πό, ή ένα τζακ ποτ στο λόττο. Το κυνηγάς κι ελπίζεις, ελπίζεις και πας συνεχώς στο πρακτορείο. Μέχρι να σε πάνε τέσσερεις! Και κάποια άλλα που ελπίζεις, ακόμη κι αν πραγματοποιηθούν αργά, π.χ. μετά την «αποδημία» σου, αποτελούν δώρο άδωρον.

   Σε πολιτικό επίπεδο, ο χρόνος ζωής της ελπίδας εξικνείται μέχρι το βάθος της τετραετίας ηγεμονίας του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος. Μία τετραετία που στην Ελλάδα δεν έχει ποτέ συμπληρώσει τέσσερα χρόνια ζωής. Κάτι σαν τις επιτροπές του αμίμητου Βαμβακούλα που έφτιαχνε τριμελείς επιτροπές με 5-6 άτομα η κάθε μιά!

   Στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει μεγάλη περιέργεια γιά το πόσο η ελπίδα θα θερμαίνει τις καρδιές των… «αυθόρμητων» οπαδών της, που ζητούν αξιοπρέπεια στις πλατείες και εμπιστεύονται, μονοκούκι, τη νέα Κυβέρνηση. Προσδοκώντας… «μίγμα άλλης πολιτικής» και καλύτερες συνθήκες ζωής. Να δούμε πώς θα αντιδράσει και η κοιλιά, όταν θ’ αρχίσει να διαμαρτύρεται.  Όταν ο ζόφος της πραγματικότητος δεν θα μπορεί να συγκαλυφθεί πλέον από ψεύδη, διαστρεβλώσεις και... τη μπάλα στην εξέδρα γιά καθυστέρηση. Όταν η κατασκευασμένη αλήθεια που θα "σερβίρει", μπουρδουκλωμένη και ωραιοποιημένη με λεκτικές φιοριτούρες, θ' αντιμετωπίζεται με χλευασμό και ειρωνία από τον... σοφό λαό. (Ναι, τον λαό που έδωσε... σοφά στον Γιωργάκη μιά από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικές πλειοψηφίες. Γιά τέτοια σοφία μιλάμε!!!).  Τότε και οι πλέον αφελείς θ' αντιληφθούν την πραγματική φιλοσοφία και τις εμμανείς ιδεοληψίες της αριστεράς. Την αξία του ρεαλισμού ως εφικτό στόχο και την πραγματικότητα ως πεδίο αναφοράς. Η κατασκευασμένη αλήθεια, ουτοπική στο μέγιστο τμήμα της, δεν θα θέλγει, δεν θα αρκεί και δεν θα πείθει πλέον. Τότε θα δούμε το πραγματικό της πρόσωπο και θα ψάχνουμε γι' αγκαλιά να κλάψουμε γοερά. Ψάχνοντας γιά νέα ελπίδα, κάπου αλλού!

   Προσπαθώ να υπολογίσω πόσο, και γιά πόσο, η υπερηφάνεια θ’ αντέξει τον «λιτό βίο», τώρα που η «λιτότητα» πάει, τα… «κακάρωσε». Πόσο θα κρατήσει ο ενθουσιασμός γιά το εξωπέταγμα από τη χώρα της μισητής «τρόικα», τώρα που την αντικαταστήσαμε  με τους αγαπημένους «τρεις θεσμούς» των Βρυξελλών! Και γιά πόσο θα κρατήσουν οι χοροί, τώρα που δεν έχουμε πλέον μνημόνιο, αλλά «παράταση συμφωνίας».

   Μπορεί ο τράχηλος του Έλληνα, ζυγόν να μην αντέχει, το κουτόχορτο όμως το κατεβάζει με διπλομπούκια και σε απίθανες ποσότητες. Τα δε αυτιά του τέρπονται με μπαρούφες λαμπερών «εσσέντρικ» των… εικαστικών οικονομικών, εικάζοντας πως το δούλεμα δεν είναι δούλεμα, αλλά ευαγγελικά αποστάγματα σοφίας και παπικής αυθεντίας. Και όλοι οι «ελπιδοφόροι» οραματίζονται επιστροφή στην «εποχή της αστακομακαρονάδας», την οποία όμως, του λοιπού θα γεύονται μόνο από τις εκπομπές του Δρίσκα και της Ψιχούλη.

   Παρ’ όλ’ αυτά, γιά μιά ελπίδα ζούμε! Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε, με τη ελπίδα πήραμε και το… Πανευρωπαϊκό. Όλε!