Έθνος ανάδελφον!

Ζώντας τον θρίαμβον της εθνικής υπερηφάνειας. Παρακαλώ μη με ξυπνάτε. Ονειρεύομαι!

"Πώς μας θωρείς ακίνητος πού τρέχ' ο λογισμός σου..."

   Είναι λίαν λυπηρόν, θλιβερόν ώσπερ θανάτου -θα ηδυνάμην να είπω- το γεγονός εκείνον καθ' ο η πτωχή, πλην τιμία, Ελλάς ευρίσκεται και πάλιν μόνη εν τω σπηλαίω των λεόντων, δίδουσα τον αγώνα τον καλόν, τον ωραίον, τον άδικον, εναντίον των συνασπισθέντων, (λέγεμε και μπλοκ),   μιαρών Ευρωπαίων. Εκείνων των «ανθελλήνων», όπως λίαν προσφυώς είχεν αποκαλέσει, περιφρονητικώς, κάποτε (η παμπόνηρη… μισοριξιά), ο πρώτος Υπουργός Εξωτερικών της χούντας, εξοχότατος κ. Πιπινέλας αποχωρών υπερηφάνως από το Συμβούλιο της Ευρώπης, (πριν… μας πετάξουν έξω με τις κλωτσές). 

   Πόσον δίκαιον δεν εγκλείεται, τω όντι, εις την σοφήν, πλην μελαγχολικήν, ρήσιν του αδέκαστου δικαστού, (αλλά καθόλου αδέκαρου μετά την εκλογήν του στον ύπατο θώκο της Προεδρίας της Ελληνικής Δημοκρατίας), επίσης εξοχοτάτου κ.κ. Χρ. Σαρτζετάκη. (Τα δύο κ.κ. τίθενται διά λόγους μεγαλοπρέπειας του ανδρός!). Πόσον δίκαιον και αιωνίαν αξίαν δεν περιέχει η απόκλησις του ελληνικού έθνους ως: «Έθνος ανάδελφον»! (Ακόμη και οι τάχα αδελφοί μας, οι Κύπριοι, μας τα μασάνε. Έχουν κι αυτοί τον δαυλόν στο... γνωστό μέρος και τρέχουν και δεν φτάνουν!). Ούτως, απομείναντες μόνοι, (σαν τη καλαμιά στον κάμπο), θα πορευθώμεν πλέον -ωραίοι ως Έλληνες!- (ως γνωστόν μόνον οι ωραίοι έχουν χρέη. Εδώ προκύπτουμε συνεπέστατοι), εις την ένδοξον οδόν των μεγάλων ιδανικών και των πεπρωμένων της φυλής! (Τρομάρα μας οι αδιόρθωτοι μπαταξήδες και πρωταγωνιστές του θιάσου των σκιών, που… κοκορευόμαστε κι από πάνω γιά το χάλι μας!).

   ΥΓ. Η διχρωμία στη γλώσσα και τη γραφή, πιστεύω κατανοητή.