Το όνειδος που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο.

Βεσπασιανή ή αφιόνι του λαού. Και τα δύο προσοδοφόρα.

"Νους ανεγκέφαλος εν σώματι τραυματισμένω"

   Εντελώς ξαφνικά μου γεννήθηκε στο μυαλό μιά τρελή, τρελή σκέψη. (Κοίτα φίλε μου τί μπορείς να πάθεις στα καλά καθούμενα!). Πίστεψα προς στιγμή πως η μαρξιστική μας κομπανία, μετά τον περιφανή θρίαμβο που κατήγαγε κατά των μισητών Ευρωπαίων τοκογλύφων, (νυν εταίρων), που τους πίνουμε -βερεσέ- το αίμα, και με τη γενική φόρα που μπήκε στο "γήπεδο" να σαρώσει τον φαύλο καπιταλισμό, θα μπορούσε να συντρίψει  πολύ εύκολα και το ποικιλόχρωμο αληταριό που διαφεντεύει το ελληνικό ποδόσφαιρο και να διαλύσει τις σφηκοφωλιές τους. Γιά το φοιτητικό αληταριό δεν γίνεται συζήτηση. Έχει αναλάβει την ισοπέδωσή του ο μπαλντάς του... Μπαλντά, (το "ν" απ' το περίσσεμα του Baroufakis).

   Αν πραγματικά, όπως θέλουν κορδακιζόμενοι να διαλαλούν, διαθέτουν… ηθικά πλεονεκτήματα, ανυπόγραφα «γραμμάτια» και είναι άμοιροι διαπλοκών και δεσμεύσεων, θα μπορούσαν να το κάνουν. Αμέσως και άνετα. Θα το κάνουν όμως; Αμ, πριτς! Το ποδόσφαιρο έχει πολύ ψωμί γιά όλους. Έτσι το μόνο... θεριακλήδικο μέτρο που αποφασίστηκε τελικά, προκειμένου να χτυπηθεί η σαπίλα των γηπέδων, είναι να... ξεκουράσουμε τους χουλιγκάνους γιά μιά εβδομάδα. Άλλωστε: "είναι πολλά τα λεφτά, Άρη", όπως έλεγε κι ο αείμνηστος Σπύρος Καλογήρου.

   Στο κάτω-κάτω, η βασική διαφορά μεταξύ παρθένας και πόρνης χτίζεται από μία… "πρώτη" φορά, (που είναι και... τζάμπα).