«Ώδινεν όρος….!», Η ώρα του απολογισμού.

Ας ηχήσουν οι σάλπιγγες. Ας σαλπίσουν παιάνες. Ας γκρεμίσουν τα τείχη!

Ο... Σούπεργιες!

   Έρχεται ο θρίαμβος, εκ Βρυξελλών. Οι χοροί και τα πανηγύρια μπορούν να αρχίσουν. Με πρώτον βέβαια τον… πεντοζάλη! 

   Όπως ανακοίνωσε περήφανα ο «Κότζακ» της οικονομίας, η Ελλάδα πλέον δεν θα δέχεται έτοιμα τα κείμενα των Ευρωπαίων, αλλά θα συμμετέχει -δημοκρατικά- στη σύνταξή τους. Με άλλα λόγια, και σε σχέση με εκείνο το «πήδημα» που ανέφερε στη Ρόδο ο αρχηγός του, του λοιπού η Ελλάδα θα συμμετέχει, διαλέγοντας μόνη της την… «στάση», ελέγχοντας το τσούξιμο! Κάτι είναι κι αυτό. Άλλωστε, ένας φανατικός θαυμαστής του θεάτρου του παραλόγου, θα γνωρίζει πολύ καλά πως μετά τις «Ευτυχισμένες μέρες» ακολουθεί και «Το τέλος του παιχνιδιού», που μόνο ευτυχισμένο δεν δείχνει. 

   Η κριτική απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους, εκεί έκανε ό,τι μπορούσε και όσο τον έπαιρνε. Οι όποιες ενστάσεις έχουν δύο συγκεκριμένα σημεία-στόχους. 

   Πρώτον έκανε τις διαβουλεύσεις με εκκεντρικό θεατρινίστικο τρόπο. Με ανοιχτές πόρτες και μπροστά σε «μαρκούτσια» και κάμερες, προκειμένου να δείξει στους αφελείς πόσο καλός διαπραγματευτής είναι, έναντι των «κακών» προηγουμένων και, δεύτερον, φόρτωσε το λαό -προεκλογικά και μετεκλογικά- με φρούδες ελπίδες και απατηλές προσδοκίες. Φούσκωσε τα μυαλά του κοσμάκη με φούμαρα λεβεντιάς και αξιοπρέπειας και τον έβγαλε στις πλατείες… «αυθόρμητα» γιά άσκηση πιέσεων με… αέρια και λάβαρα.

   Γιά το πρώτο, στην ουσία δεν έκαναν τίποτε περισσότερο και τίποτα λιγότερο από τους προηγούμενους, οι οποίοι, απλώς, διαπραγματεύτηκαν χωρίς φανφάρα, πίσω από κλειστές πόρτες και κλειστές κάμερες. Όμως σαν αποτέλεσμα: Και οι δύο έσπασαν τα μούτρα τους, πέφτοντας σε ανένδοτο βράχο.

   Όσο γιά το δεύτερο, εναπόκειται να δούμε πώς θα σερβιριστεί το παραμύθι της άτακτης υποχώρησης στους φανατικούς «Τσιπρίστας» και πώς θα χρυσωθεί το χάπι στους ακόμη φανατικότερους «Λαφαζανίστας», που: «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω»! Αν και οι τελευταίοι πήραν το πρώτο βάφτισμα ξεφτίλας, εγειρόμενοι και ψελλίζοντας τις λέξεις: «Προκόπης Παυλόπουλος». Ως βρεγμένοι πλέον, η βροχή της κωλοτούμπας δεν θα πρέπει να τους φοβίζει! 

   Τελικά, από όλο αυτό το φαντασμαγορικό τζέρτζελο υπάρχει, όντως, ένα μικρό -σε σχέση με τα πολλά ζητούμενα- όφελος. Ο περιορισμός του αιτούμενου πρωτογενούς πλεονάσματος γιά το ’15. Όμως κι αυτό έγινε στο φλου, με ασαφή διατύπωση και με αστερίσκους. Ότι πρέπει γιά μελλοντική, εκ μέρους μας, διαστρέβλωση και στρεψοδικία. (Μαθημένα τα βουνά…). Ένα όφελος που η Κυβέρνηση θα ανεμίζει συνεχώς σαν μπαϊράκι και θα ρίχνει μ' αυτό στάχτη στα μάτια, ενώ στην ουσία αποτελεί το γκολ της τιμής, σε μιά συντριβή.

   Κατά τα λοιπά, το δούλεμα πάει σύννεφο. Το μνημόνιο το βαφτίσαμε MOU, από το λατινικό «MEMORANDUM», που σημαίνει… μνημόνιο, την απεχθή λάμια -την τρόικα- που μας έπινε το αίμα, τη βαφτίσαμε: «τρεις θεσμούς», αλλά εξακολουθούμε να την έχουμε στην πλάτη μας, πιθανότατα με τους ίδιους ελεγκτές, και ως τόπος διεξαγωγής ελέγχου των συμφωνημένων, δεν θα είναι του λοιπού η Αθήνα -ξουτ από δω!- αλλά οι Βρυξέλλες. Επιτυχία σούπερ!!! Και εννοείται ούτε φράγκο, μέχρι να περάσουμε επιτυχώς τις επόμενες... εξετάσεις! 

   Τώρα, με όλα αυτά αναμενόμενα και αναπόφευκτα, η πραγματική μάχη μόλις αρχίζει. Στο εσωτερικό μέτωπο. Με τους ανυπόμονους μπολσεβίκους. που μαρσάρουν σαν τις φόρμουλες 1 στην εκκίνηση της Μόντσα. Ξιφουλκούν και απειλούν. Ευτυχώς, ο Μπαλντάς, (το ν είναι αυτό που πέταξε ο Βαρουφάκης), έκανε γαργάρα την κατάργηση των πειραματικών σχολείων. Ελπίζω προσεχώς να συμμαζευτεί κι άλλο, αφήνοντας τα θρανία στη θέση τους και τη «ρετσινιά» της αριστείας στο πέτο μας. Την αποδεχόμαστε ευχαρίστως και θα την καμαρώνουμε -όταν, αν και όσοι από μας- προσπαθώντας και κοπιάζοντας την κατακτήσουμε, ή έστω, μας... «λερώσει» λιγάκι.

   Κατά τα λοιπά, βλέποντας, ακούγοντας και γράφοντας.