Η πραγματική λεβεντιά και οι τζάμπα μάγκες

   Θέατρον Σκιών: Η «Αξιοπρεπής Ψωροκώσταινα». 

 Απόψε νέον  έργον: «Ο Χατζατζάρης κωλοτούμπας» 

-Ώπα, ώπα, μπαμπάκο!

   Το αν συμφωνείς, ή όχι, με κάποιον και τις ιδέες του, δεν έχει καμία επίπτωση προκειμένου να σεβαστείς τη διαφορετικότητα, να αναγνωρίσεις τη συνέπεια με την οποία τις υπηρετεί  και να τιμήσεις τη λεβεντιά του, αν διαθέτει. Η Παγκόσμιος Ιστορία βρίθει από τέτοια παραδείγματα και η Ελληνική διαθέτει αρκετά. Ανατρέχω στη δική μας και ανασύρω, εντελώς πρόχειρα, μερικά αξιοθαύμαστα δείγματα λεβεντιάς, που αναγνωρίστηκε από τον αντίπαλο, όντας μάλιστα και νικητής.

   Ο Πορθητής Μωάμεθ ο Β΄, αναζητούσε μάταια το πτώμα του Παλαιολόγο, γιά να τον τιμήσει νεκρό. Ο Χουσεΐν  στο Μανιάκι στήριξε σε δέντρο τον αποκεφαλισμένο Παπαφλέσσα και τον φίλησε. Ο Χίτλερ έβαλε τα στρατεύματά του στο Ρούπελ να σταθούν προσοχή μπροστά στους ηττημένους του ταγματάρχη Δουράτσου κι επέτρεψε στους Έλληνες αξιωματικούς να κρατήσουν τα ξίφη τους. 

   Με τον Μανώλη Γλέζο μας χωρίζει άβυσσος στα θέματα των πολιτικών απόψεων και ιδεών. Το ίδιο και με τους παλαιότερους Ηλιού, Φλωράκη, Κύρκο και την νεώτερη Παπαρήγα, αλλά μας ενώνει -από πλευράς μου- ισχυρός λώρος σεβασμού και εκτίμησης. Όμως αυτή η άβυσσος γεμίζει αηδιαστικά περιττώματα προκειμένου γιά σύγχρονα μορμολύκεια και θρασίμια, που βάφτισαν το κρέας, ψάρι, μπας και χάσουν την «καρεκλίτσα» και την κουτάλα της πολυπόθητης εξουσίας, την οποία υπέκλεψαν εν ονόματι…  «μιάς άλλης πολιτικής», που τελικά προκύπτει ίδια κι απαράλλαχτη. Με μόνη διαφορά τον κατάφωρο βιασμό της λογικής και της νοημοσύνης μας.

   Την ανθρώπινη «πάστα» του Μανώλη Γλέζου την έχω βιώσει στην οικογένεια, ώστε την λεβεντιά της την αναγνωρίζω από μίλια μακριά και την τιμώ αφάνταστα. Την είχα «οσμιστεί» σε εντελώς ανύποπτο χρόνο και περίμενα την βέβαιη εκδήλωσή της. (Βλέπε ανάρτηση της 29^ης Ιανουαρίου, με τίτλο: «Μανώλης Γλέζος. Ο ιδεολόγος, ο αγωνιστής, ο ανυποχώρητος»).

   Κάποιοι σαν τον Γλέζο σώζουν την τιμή του αγώνα και την αξιοπρέπεια της διεξαγωγής του. Και όχι οι φανφαρόνοι «καρναβαλιστές», των οποίων η μόνη διαφορά, (ειδοποιός, μετρήσιμη και ουσιαστική), βρίσκεται στα -όπως φαίνεται- σινιέ πουκάμισα  έξω και τα -όπως αποδεικνύεται- «βρεγμένα» σωβρακάκια… κάτω. Προφανώς γιά διευκόλυνση στην… «διείσδυση»! 

   Το κωμικοτραγικό, δε, είναι πως πανηγυρίζουν κιόλας. Το ευχαριστούνται, αλλά με… «αξιοπρέπεια»!

   Ε΄, λοιπόν όχι! Εμάς μας έτσουζε και μας τσούζει. Γι’ αυτό και δεν το γιορτάζουμε.