«Ήμουν κι εγώ εκεί…»!

Οι διαφημίσεις κι οι μνήμες που ξυπνούν.

   Τελευταία ακούω κατά κόρον μία διαφήμιση, τιμή στη μνήμη του αξέχαστου ηθοποιού Βασ. Διαμαντόπουλου.

   Οσάκις ακούω το όνομα αυτού του ηθοποιού μου έρχονται, αυθόρμητα, στο νου δύο γεγονότα με τα οποία τον έχω συνδέσει άρρηκτα. 
   Το πρώτο ήταν ο ρόλος του Λουκά, («Λουκά, μωρό μου...»), στη γλυκόπικρη σατυρική σειρά «Εκείνος κι Εκείνος», του Κώστα Μουρσελά νομίζω, (μαζί με τον Γ. Μιχαλακόπουλο), που στα τέλη της περιόδου της χούντας έφερνε μηνύματα σφάζοντας με το μπαμπάκι τους χουνταίους και ντριπλάροντας επιδέξια τους λογοκριτές και το ψαλίδι τους. 
   Το δεύτερο, λίγα χρόνια μετά, ήταν μιά δήλωσή του στην TV, σε κάποιο από τα συχνά αναρχικά «τζέρτζελα» όπου μαζί με το Πολυτεχνείο, τα γνωστά-άγνωστα «μπουμπούκια» έκαψαν, (συνηθέστατη παληκαριά!), και την ελληνική σημαία! Τότε ο «ποιών ήθος» Βασ. Διαμαντόπουλος, δικαιολογώντας την ενέργεια, δήλωσε με φυσικότητα στον μαρκουτσοφόρο δημοσιογράφο.

   - Καλά, και τί έγινε δηλαδή που έκαψαν τη σημαία! Στο κάτω-κάτω τί είναι η σημαία; Ένα κομμάτι πανί είναι!

   Αναμφίβολα και ο ίδιος θα μετάνιωσε, σε κάποιο απροσδιόριστο μεταγενέστερο χρόνο, (τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω), γι’ αυτή του τη «γκέλα». Όμως εκεί ακριβώς, σε κάτι τέτοιες «γκέλες» έγκειται η διαφορά των «μεγάλων» από τους «πολύ μεγάλους». Οι πρώτοι, πού και πού, παρασυρόμενοι από το πάθος που τους φλογίζει τα σωθικά, κυρίως πολιτικό, διαπράττουν και καμιά, οι δεύτεροι ποτέ!

   Πάντως το γεγονός το είδα με τα μάτια μου και το άκουσα με τ’ αυτιά μου. Ναι… «Ήμουν κι εγώ εκεί Δάσκαλε…». Και είπα… κρίμα! Γιατί πάντα θλίβομαι όταν γκρεμίζονται μέσα μου, με πάταγο, είδωλα που έστησα, τιμούσα κι εκτιμούσα, αποδεικνυόμενα κατώτερα του μύθου τους. Όπως, π.χ. ο Ρίτσος της «Ρωμιοσύνης», με τον εμετικό λιβανωτό που έγραψε γιά τον… Στάλιν, όταν εκείνος μας άφησε χρόνους!