Και γιά να τελειώνουμε με τον ΕΝΦΙΑ.

Η ένσταση του Μενίππου... στο κόκκινο!

   Πάγια λογική και πρακτική απαιτεί τα έξοδα ενός κράτους να καλύπτονται από τα έσοδα του ίδιου, όταν λειτουργεί ως επιχειρηματίας, και  την φορολόγηση του πλούτου που παράγεται από τους πολίτες του.

   Πάγια επίσης τακτική των Ελλήνων, υπαγορευόμενη από εγγενή ανασφάλεια, οφειλομένη κυρίως στην μακραίωνα κατοχή από την φεουδαρχική Τουρκία, ήταν η τοποθέτηση των πλεονασμάτων τους στην γη και τα ακίνητα. (Παμπάλαιο σλόγκαν: «Ουδείς μετενόησε αγοράζοντας γη»!). Κάτι που μακροσκοπικά φαινόταν απτό, ασφαλές και σίγουρο σε βάθος χρόνου. 

   Έτσι το «ακίνητο», ακριβώς λόγω της… ακινησίας του, αποτέλεσε ανέκαθεν  το ευκολότερο και προχειρότερο στόχο της φορολογικής τσιμπίδας του ελληνικού κράτους, (καμιά 15/αριά φόροι πάνω του!), το οποίο ράθυμο και καθόλου ρηξικέλευθο αρκούνταν μόνιμα σ’ αυτή την παχουλή αγελάδα που λεγόταν «ακίνητο», την εκτροφή και διάδοση της οποίας συστηματικά προπαγάνδιζε και υποβοηθούσε, (αφορολόγητη αντιπαροχή, γονικές παροχές, στεγαστικά δάνεια, κ.λπ.), γιά προφανείς λόγους.

   Σήμερα που η εποχή των «παχιών αγελάδων» παρήλθε, και κατά τα φαινόμενα ανεπιστρεπτί, ο αδηφάγος Μινώταυρος του Δημοσίου προκειμένου να χορτάσει την πείνα του στρέφεται, με μεγαλύτερη μάλιστα μανία, ενάντια στον συσσωρευμένο από μακρύ χρόνο πριν, ακίνητο πλούτο. Και στην αγωνιώδη προσπάθεια γιά εξεύρεση μετρητών, κυριολεκτικά, τον κατατρώγει. Όπως ο Κρόνος έτρωγε τα παιδιά του!

   Είναι λογικό, και προφανές επίσης, πως κεκτημένη περιουσία η οποία δεν παράγει πλούτο αν φορολογηθεί, ανεξάρτητα μικρού ή μεγάλου φόρου, συνεχώς απομειούται. Οπότε σε κάποιο βάθος χρόνου, αντιστρόφως ανάλογου με το ύψος της φορολόγησης, η περιουσία αυτή δημεύεται, άρα χάνεται γιά τον ιδιοκτήτη της. Τελεία και παύλα!

   Κάποιες φωνές, από αφέλεια ή εκ του πονηρού, προκειμένου να δικαιολογήσουν την διαπραττώμενη ανηθικότητα του ΕΝΦΙΑ, επικαλούνται την ύπαρξη ανάλογου φόρου ακινήτων που υπάρχει σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Το λάθος εν προκειμένω, συγγνωστό ή μη, ευρίσκεται στο ότι η εκεί φορολόγηση είτε αφορά πολύ μεγάλες ακίνητες περιουσίες, (πύργους, τσιφλίκια, κ.α.), είτε πρόκειται γιά μιά συνιστώσα ενός φορολογικού πακέτου το οποίον όμως, σε σχέση με τα εισοδήματα του πολίτη, βγάζει θετικό αποτέλεσμα γι' αυτόν, που του επιτρέπει να διατηρεί την περιουσία του και όχι μόνο να ζει αξιοπρεπώς, αλλά και να… αποταμιεύει περισσεύματα. Καθ’ όσον μπορεί οι φόροι που πληρώνει στο κράτος του να είναι όντως μεγάλοι, αλλά πλήρως ανταποδοτικοί, (π.χ. Δανία). Έτσι από το συνολικό του εισόδημα, ό,τι του απομένει είναι καθαρό, αρκετό και απόλυτα στην καταναλωτική του διάθεσή του, χωρίς το άγχος της επιβίωσης!

   Στην περίπτωσή μας το κράτος λειτουργεί κάτω από μία και μόνο σκέψη-τρίπτυχο: «Χρειάζομαι, μου λείπουν, σου παίρνω»! Αδιαφορώντας πλήρως αν εσύ έχεις να πληρώσεις. Και αν ακόμη μπορείς να το κάνεις, τί θα σου μείνουν γιά να ζήσεις! Η απόλυτη λογική του: «ο θάνατός σου, η ζωή μου»!

   Προφανώς, στο πίσω μέρος του μυαλού των πάσης φύσεως Καραβίτηδων και των άλλων οικονομολόγων της πλάκας, βρίσκεται η πεποίθηση πως όλοι οι Έλληνες διαθέτουν αποθηκευμένα λίπη, οπότε… «Άσε τους που….δες να τα κάψουν, τώρα που τα χρειαζόμαστε!». Η μεγάλη πληρότητα των φαγάδικων και η απόλυτη των θερινών δρομολογίων καραβιών και των εξοχικών προορισμών, συνηγορεί σε μιά τέτοια θεωρία, η οποία μπορεί και να είναι, εν μέρει, σωστή, όμως δεν αφορά το σύνολο του λαού ο οποίος ασφυκτιά και στενάζει. Επίσης ένα μέρος από την κατανάλωση που δείχνει ευμάρεια, στην ουσία οφείλεται σε… σπάσιμο των φρένων! «Ρε κάτσε να περάσουμε τώρα εμείς καλά και… χε…. ους. Αν βρουν, ας πάρουν. Ουφ, όχι θα κάτσω να σκάσω!». Δηλαδή… μονομερής διαγραφή του χρέους! Άλλωστε το είπε κι ο… Τσίπρας!