Τα παχιά λόγια κρύβουν χοντρά ψέματα.

Και τα μεγάλα ταξίματα πικρές απογοητεύσεις.

- Μιά φορά κι έναν καιρό.....

   Το πρόσφατο παρελθόν και η κρισιμότητα των στιγμών επιβάλλει στη μνήμη να λειτουργεί και στην κρίση να βγάζει συμπεράσματα. Γιά όποιον θέλει να σκέπτεται και ενεργεί ως ελεύθερα σκεπτόμενος πολίτης και όχι ως οπαδός. (Νίκη της «ομαδάρας», παντί τρόπω και πάση θυσία! Έστω με γκολ οφσάιντ ή ανύπαρκτο πέναλτυ στο 90΄).

   Ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα της ηγεσίας της αριστεράς είναι η διακήρυξη αποστασιοποίησης από την διακυβέρνηση στη μεταπολιτευτική περίοδο και, συνεπώς, η αποενοχοποίησή της από κάθε ευθύνη πεπραγμένων, τα οποία οδήγησαν τη χώρα, με τη φρενήρη κατρακύλα της, στην «οδό της απωλείας» και το σημερινό της χάλι. Η άφθαρτη… αριστερά και το… ηθικό της πλεονέκτημα!!

   Πέραν από τα κρούσματα διαφθοράς αριστερών σε προσωπικό επίπεδο και της, δι’ απεγνωσμένων προσπαθειών, συγκάλυψης και αποσιώπησης αυτών, (αφού κορυφαία απόδειξη φαυλότητος και ανευθυνότητος αποτελεί η συσκότιση και απόκρυψη της αλήθειας), η μεγαλύτερη φενάκη βρίσκεται σε συλλογικό αντίστοιχο και αποτυπώνεται στην κουτοπόνηρη και αιδήμονα φράση:

   - Εμείς τί φταίμε γιά την κρίση; Εσείς οι αστοί κυβερνούσατε όλα αυτά τα χρόνια. Εσείς τα κάνατε σκ….!

   Μπορεί, όντως, η αριστερά να μην κυβέρνησε ευθέως τη χώρα από την κύρια πολιτική σκηνή, αλλά από εκεί και κάτω κυριαρχούσε και αλώνιζε συστηματικά. Διοίκηση δεν ασκεί μόνον η κεντρική κυβέρνηση, αλλά σ' αυτήν μετέχει ολόκληρο πλέγμα… φορέων. Και το πλέγμα αυτό - δήμοι, κοινότητες, συνεταιρισμοί, συνδικάτα, σωματεία, κ.λπ. εκτροφεία κομπίνας, διαφθοράς και λαθροχειρίας, με διοικήσεις που έβριθαν από αργόμισθα αδηφάγα «τρωκτικά»- υπήρχαν ανέκαθεν στα χέρια της αριστεράς και λειτουργούσαν πάντοτε ως μοχλοί πιέσεως στη λήψη αποφάσεων. Μήτρες υπερβολικών, παράλογων, ή και μαξιμαλιστικών απαιτήσεων και πολιορκητικοί κριοί κατεδάφισης της κάθε κυβερνητικής απόφασης που δεν ήταν αρεστή σ’ αυτά. Καθώς και εμβρυουλκά λαϊκίστικων μέτρων και αναξιοκρατικών επιδιώξεων, στα πλαίσια, πάντοτε, του... εκδημοκρατισμού της κοινωνίας, τρομάρα μας! (Ενδεικτικά αναφέρεται η πολυήμερη τραπεζική απεργία, επί Μητσοτάκη, της ΟΤΟΕ υπό τον δερβέναγα Πρωτόπαπα, η συμμορία των Σταμουλοκολλάδων στο «γουέστ σάιντ στόρυ» -φτερά και πούπουλα- των λεωφορειούχων, τα σκουπίδια του Μπαλασόπουλου και η αυτοκρατορία του αρχιτραμπούκου Φωτόπουλου στη ΔΕΗ). Όλα αυτά αποτελούν αυταπόδεικτη διάψευση του επιχειρήματος της μη συμμετοχής της αριστεράς στην κατεδάφιση της χώρας και της οικονομίας της. Με το επιχείρημα του, δήθεν,… «ηθικού πλεονεκτήματος» να αναδεικνύεται σε μνημείο υποκρισίας. Γιατί οι περισσότεροι κλεφταρέοι και τα μεγαλύτερα λαμόγια, κρυμμένα στο σκοτάδι της ανωνυμίας και της αφάνειας, βρίσκονται στις τάξεις της. Η εκάστοτε κυβέρνηση, είτε καθαρή νεοδημοκρατική κεντροδεξιά, είτε η υποκριτικά κεντροαριστερή του ΠΑΣΟΚ, συχνότατα εσύρετο σε αποφάσεις κόντρα στο πραγματικό λαϊκό συμφέρον προκειμένου να μην υστερήσει σε... προοδευτικότητα, ή ακόμη και να... πλειοδοτήσει έναντι των αριστερών αιτημάτων, (π.χ. με τις άκριτες, αφειδείς και παράνομες παροχές στους αγρότες -περίπτωση Χατζηγάκη- υποκύπτοντας στην καθιερωμένη ετησίως επαναστατική γυμναστική των τρακτέρ και του κλεισίματος των εθνικών οδών, που μας βγαίνει τώρα ξυνή).

   Όμως γιά την ακρίβεια της κριτικής, αλλά και λόγους τάξεως και εντιμότητος, οφείλω να ομολογήσω πως όλος αυτός ο εσμός της κομπίνας, της λοβιτούρας, της ανηθικότητος και του προσωπικού ωφελιμισμού που κατέστρεψε τη χώρα κι εξόκειλε την οικονομία της, δεν αποτελεί συστατικό της αριστεράς, ούτε του αγνού και ιδεολόγου κόσμου της. Αυτών των αφελών ουτοπιστών που χάφτουν τις αερολογίες των παμπόνηρων βολεψιματιών ηγετών της και απλά τους ακολουθούν, αλλά των διαφόρων τυχοδιωκτών πολιτικάντηδων που την εκμεταλλεύονται και την χρησιμοποιούν ως όχημα προσωπικών επιδιώξεων και ιδιοτελών ωφελημάτων. Και τούτο φαίνεται ξεκάθαρα από τις συνεχείς μετακινήσεις των τυχάρπαστων… «ιδεολόγων» που πηδούν τώρα, σαν τα κοτσύφια από κλαδί σε κλαδί, προκειμένου να βολέψουν την πάρτη τους. Και… όλως τυχαίως, όλα αυτά τα μορμολύκεια της πολιτικής σπεύδουν σήμερα, πατείς με πατώ σε, να συσστρατευτούν στον... «αγνό», «αδιάφθορο»  και φαβορί ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με τα εμετικά κομπιναδόρικα κατάλοιπα του κιτρινιάρικου Τύπου, τα πάλαι ποτέ εξυμνηθέντα, από τον Πρωτομάστορα της διαφθοράς Αντρέα, ως υποδείγματα... δημοκρατικής δημοσιογραφίας! 
   Τρέξτε, λοιπόν, όλοι οι φαύλοι γλειψιματίες να στεγαστείτε κάτω από τη σκέπη του και να ζεσταθείτε στη ολόθερμη αγκαλιά του. Είτε...επανεκλεγόμενοι, είτε... βολευόμενοι ποικιλλοτρόπως. Και μετά… βλέπουμε. Το «ηθικόν πλεονέκτημα της Αριστεράς»!

   Όμως, νομίζω, επέστη ο καιρός να «δούμε», επί τέλους, κι… εμείς!