"Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ";

Η λαχτάρα της αλλαγής, η εσκεμμένη διαστρέβλωση και η αφελής παρανόηση  

 

   Και ποιός δεν γνωρίζει τον «Κεμάλ», το εκπληκτικό μουσικό δημιούργημα του αξέχαστου Μάνου, πάνω σε στίχους του επίσης μεγάλου Νίκου Γκάτσου.

   Το πρώτο άκουσμα του τραγουδιού κάνει τους ρομαντικούς επισπεύδοντες να φτιάχνουν συνειρμούς αγωνιστικούς και τους αμετανόητους αναρχικούς να ανατρέχουν σε επαγγελματίες-πρότυπα της ανατροπής και του «μπάχαλου». Αρχίζοντας πάντα από τον μόνιμα ουτοπιστή αρχιεπαναστάτη Τσε Γκεβάρα, ο οποίος με το ασίγαστο πάθος γιά συνεχείς ανατροπές καθεστώτων, έκανε τον μέντορά του Φιντέλ -όταν με τη σειρά του έγινε κι αυτός καθεστώς- να τον βαρεθεί, να τον φοβηθεί και, στο τέλος -γιά να τον ξεφορτωθεί- να τον «πουλήσει» στους Αμερικανούς συνεταίρους του, γιά τα… περαιτέρω. Και τελειώνοντας με τους made in Greece γιαλατζί αναμορφωτές της κοινωνίας και, εκ του ασφαλούς, επαναστάτες του γλυκού νερού. (Κουφοντίνες, Ξηροί, Μαζιώτηδες, κ.λπ. Μέχρι εκείνο το ανήμερο θεριό, τον... Ρωμανό!).

   Η προσεκτική ανάγνωση όμως των στίχων επιδέχεται και κάποιας άλλης  -πιό προσγειωμένης, πιό λογικής και, άρα, πιό κοντά στην πραγματικότητα-  ερμηνείας.

- «Με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί», καταλήγει ο Ποιητής! Και έτσι «αρπάζονται» και «φουντώνουν» οι σύγχρονοι ντόπιοι... Βελεστινλήδες. Γιατί όμως ενθουσιάζονται, άραγε, οι «φουριόζοι» ανατροπείς; Τί παραπάνω από τον αρχαίο Ηράκλειτο, («Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί….»), ανακάλυψε ο Γκάτσος και τί καινούριο πρόσθεσε στην παγκόσμια νομοτέλεια; Σύμφυτο με την ανθρώπινη ύπαρξη υπήρξε ανέκαθεν ο πόλεμος. Η εμπόλεμη κατάσταση, στατιστικά, δεν σταμάτησε ποτέ επί της Γης. Κάθε μέρα, σε κάποιο σημείο της, όλο και κάποιοι άνθρωποι πολεμούν με κάποιους άλλους ανθρώπους. Ανθρώπινη μοίρα! Έτσι προχωρούσε κι έτσι θα προχωρά ο Άνθρωπος πάντα.

   Αν σ' αυτόν τον στίχο του τραγουδιού προσπαθήσουμε να «φορέσουμε» βούληση και λαχτάρα γιά αλλαγή, καινοτομία, απολύτρωση, αποδέσμευση και απαλλαγή από εσωτερική καταπίεση, ανατροπή δομών και όλα αυτά τα ωραία και ευάκουστα, με τελική κατάληξη τη βελτίωση της ζωής και της κοινωνίας, λαθεύουμε! Γιατί ενώ ο Κόσμος πάντα προχωρεί, χέρι με χέρι, με τον πόλεμο και τα δεινά του, ως φυσικό παρακολούθημα της ζωής, τίποτε από τα προήγουμενα ζητούμενα δεν εδραιώθηκε με τη βία «του σπαθιού και της φωτιάς». Διεκδίκηση, υποδούλωση, ή απελευθέρωση από ξένη κατοχή, είναι τα μόνα που επιτυγχάνει ο πόλεμος. Αυτό λέει η Ιστορία. Εάν, τώρα, προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε τις «επαναστάσεις» που φέρνουν ουσιαστικές αλλαγές, ανατροπές και πρόοδο στην κοινωνία, τότε θα πρέπει να τις αναζητήσουμε στις επαναστάσεις της Τεχνολογίας και στις ανάλογες, (ειρηνικές πάντοτε), των πάσης φύσεως «Διαφωτισμών». Κάτι που γίνεται με την σκέψη, την νηφαλιότητα, το διάλογο και τη λογική και όχι τη βία. Και καρποφορούν όταν, αν και εφ' όσον, ωριμάσουν οι συνθήκες προς τούτο.  Ποτέ εκβιαστικά και ποτέ πρόωρα.
   Κατά τα άλλα, η βιαστική ερμηνεία των στίχων του Γκάτσου και η, μέσω αυτής,  καπηλευτική προτροπή, αποδοχή και ενθάρρυνση στις πάσης φύσεως τρομοκρατικές ενέργειες μαχητικών μειοψηφιών και τις άφρονες παλαβομάρες νεαρών «επισκευαστών» της Κοινωνίας, οδηγεί σε ατελέσφορες Συρίες, Γάζες, Ουκρανίες και Τζιχαντιστές, (γιά να αναφερθούν πρόχειρα τα σύγχρονα παραδείγματα). Πολλή βαβούρα, ποτάμια αίματος, πολύ μίσος και ουσιαστικό αποτέλεσμα μηδέν. Όσο γιά τη ρεαλιστική, «ηρακλείτιο» εκδοχή, αυτή απλά αποτυπώνει και ερμηνεύει νομοτελειακά το φαινόμενο του πολέμου. Έστω και αν όλοι τον ξορκίζουν και κανείς δεν τον θέλει!
   Τελικά -διαφοροποιώντας και διευκρινίζοντας το καταστάλαγμα του Χατζηδάκι- ο Κόσμος ναί, προχωρεί, αλλάζει και εξελίσσεται συνεχώς. Ο Άνθρωπος δεν...