Γράφει η Μέριλ Στριπ:

 Απλές, ανθρώπινες κουβέντες!

Η ομορφιά του προσώπου παρέρχεται, της ψυχής ποτέ!

   «Δεν έχω υπομονή για κάποια πράγματα, όχι επειδή είμαι αλαζονική, αλλά επειδή έχω φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μου όπου δεν μπορώ να χάνω χρόνο με ό,τι με δυσαρεστεί, ή με πληγώνει. Δεν έχω υπομονή για τον κυνισμό, για την υπερβολική κριτική και τις απαιτήσεις οποιασδήποτε φύσης.

   Δεν έχω πια τη διάθεση να αρέσω σε όσους δεν αρέσω, να αγαπάω αυτούς που δεν με αγαπάνε και να χαμογελάω σε αυτούς που δεν μου χαμογελάνε. Δεν μπορώ να χαλαλίσω ούτε λεπτό σε αυτούς που λένε ψέματα, ή θέλουν να με χειραγωγήσουν.

   Αποφάσισα ότι δεν θέλω να συνυπάρχω με οποιονδήποτε προσποιείται, υποκρίνεται, είναι ανειλικρινής ή με κολακεύει. Δεν μπορώ να ανεχθώ ούτε την επιλεκτική γνώση, ούτε την ακαδημαϊκή αλαζονεία. Δεν με ενδιαφέρει ούτε το κουτσομπολιό.

   Αντιπαθώ τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρίσεις. Πιστεύω στον κόσμο των αντιθέτων και γι αυτό αποφεύγω ανθρώπους με δύσκαμπτες και άτεγκτες προσωπικότητες. Στη φιλία απεχθάνομαι την έλλειψη αφοσίωσης και την προδοσία. Δεν τα πάω καλά με όσους δεν ξέρουν να πουν μια καλή κουβέντα, ή μια λέξη ενθάρρυνσης. Βαριέμαι τις υπερβολές και δεν μπορώ να αποδεχθώ αυτούς που δεν αγαπάνε τα ζώα.

   Και πάνω από όλα δεν έχω υπομονή για όποιον δεν αξίζει την υπομονή μου».

   Κατά έναν περίεργο τρόπο οι πιό πάνω απόψεις -πέντε πάνω, πέντε κάτω- ως καταστάλαγμα ζωής με εκφράζουν απόλυτα. Τα δε λόγια της, απλά, ξεκάθαρα και απολύτως κατανοητά, όσοι με γνωρίζουν τα έχουν, ήδη, ακούσει από το στόμα μου πολλές φορές, ή τα έχουν διαπιστώσει στο φέρσιμό μου. Η τεράστια διαφορά μας σε προβολή, αξία και αναγνωρισιμότητα, (με την μεγάλη ηθοποιό), απλή σύμπτωση. 

   Στα καθημερινά τετριμμένα, τις ανθρώπινες τοποθετήσεις και την εν γένει στάση ζωής, που με την πρόοδο της ηλικίας συνεχώς μεταβάλλονται, όλοι μοιάζουμε. Καθένας τίθεται και διαφοροποιείται ανάλογα με τις εμπειρίες, τις γνώσεις, την πνευματικότητα, τον χαρακτήρα, τις εμμονές, τις αντοχές, την προσωπικότητά του. Και, εν τέλει, ακόμη και με το... «έτσι μου γουστάρει» του! Σαν άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

   Και μιά προσθήκη-επωδός, καθαρά ελληνικής προέλευσης, ψυχοσύνθεσης και φιλοσοφίας, που μάλλον παρέλειψε να γράψει, αν και συνάγεται εύκολα από το πνεύμα των θέσεών της:

    -  «...και σ' όποιον αρέσουμε. Γιά τους άλλους... δεν θα μπορέσουμε»!

   Συνεπώς, στα λόγια της αγαπητής μου Μέριλ θέτω προσυπογραφή και σφραγίδα. Με την καρδιά μου.