Οι «αιώνιοι» φοιτητές.

Μιά ματιά από άλλη γωνία.

Άλα της, η μόρφωση!

 

   Ας υποθέσουμε πως οι κατ’ επάγγελμα φοιτητές δεν αποτελούν «ταξιθέτριες» και κεκράκτες όλων, ανεξαιρέτως, των κομμάτων, (αριστερών κυρίως). Ας υποθέσουμε πως δεν φροντίζουν, επίσης κατ’ επάγγελμα, γιά την άγρα των «νεοσσών» πρωτοετών φοιτητών και την ρυμούλκηση στην παράταξη που επιθυμούν και γιά την οποίαν εργάζονται κανονικά, μισθοδοτούμενοι απ’ αυτήν.

   Ας υποθέσουμε επίσης πως αυτοί οι «αιώνιοι» πρόκεινται περί… «πτωχών αλλά τιμίων» νέων, τους οποίους η «άτιμη κενωνία» κατατρύχει και η καταραμένη φτώχεια τους δέρνει και τους… γδέρνει, οπότε δεν μπορούν να… «ολοκληρώσουν»  τις ριμάδες τις σπουδές τους. Να πάρουν, δηλαδή, το πτυχίο τους σε εύλογο χρόνο και να βγουν στην αγορά εργασίας, να παλαίψουν στο στίβο της ζωής και να προκόψουν. Οπότε χρειάζονται 10-15 χρόνια και… βάλε! Ας πούμε πως συμβαίνει έτσι. Όμως τότε προκύπτει ένα σοβαρό ερώτημα.

   Είναι δυνατόν ένας φοιτητής, π.χ. Ιατρικής, που πέρασε -ας υποθέσουμε προ 8/τιας- κάποια μαθήματα και με χίλια ζόρια βγαίνει γιατρός σε άλλα 8 χρόνια, να θυμάται γρι από τα μαθήματα που διδάχτηκε επιτυχώς παλιά; Είναι δυνατόν, όταν η Ιατρική επιστήμη τρέχει και καθημερινώς εξελίσσεται, σε έναν τέτοιον πτυχιούχο… «ντόκτορ» να εμπιστευθεί κανείς την υγεία και, εν τέλει, τη ζωή του; Αυτός όχι μόνο δεν μπορεί να ασκήσει ιατρική, αλλά συνιστά και δημόσιο κίνδυνο. Κάνει μόνο γιά γραφεία κηδειών! Και κάτι ανάλογο συμβαίνει με όλες τις επιστήμες και όλες τις σχολές. «Μπαγιάτικος» επιστήμονας, ελλειπούς και ξεπερασμένου γνωστικού αντικειμένου και μηδενικής εμπειρίας, (πότε να προλάβει να την αποκτήση, αφού γέρασε σπουδάζοντας), χωρίς κανονική ροή σπουδών, όχι μόνο δεν νοείται ως επιστήμων, αλλά είναι επιστημονικά παρωχημένος από πλευράς χρησιμότητος και μάλιστα στα όρια της επικινδυνότητος γιά την κοινωνία. Εδώ, ένα μυθιστόρημα αρχίζεις να διαβάζεις και αν το πάς λίγο-λίγο γιά 2-3 μήνες, στο τέλος δεν θυμάσαι, χάνεις τον ειρμό και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Και συ πας να γίνεις επιστήμων με το… λάου-λάου σε εποχές που οι επιστήμες τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός; Αυτά τα τερτίπια είναι αστειότητες. Αλλά και πολύ επικίνδυνες αστειότητες! Σε τόσο σπουδαία ζητήματα, κανονικά, δεν χωρούν επιείκειες, ανοχές και, προ πάντων, λαϊκισμοί. Όμως, και δυστυχώς, στην Ελλάδα ζούμε, όπου όλα επιτρέπονται, αρκεί να εξυπηρετούν κομματικές σκοπιμότητες. (Μέχρι και η «καμπουλοποίηση» της Αθήνας!).

   Εν πάση περιπτώσει, σε όσους από τους «αιώνιους» ισχυρίζονται πως τυρβάζουν, τάχα, μόνο γιά τη γνώση και τη μόρφωση, και όχι γιά την εξαργύρωση του πτυχίου με κάποια δημόσια θεσούλα, (κομματική gratis), ας τους χορηγείται, (όταν και εφ’ όσον καταφέρουν στα… γεράματα να το πάρουν), ειδικό δίπλωμα που θα μένει τιμητικό, (ουφ, τα κατάφερα!), και δεν θα συνοδεύεται από αντίστοιχη άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Άλλο παίρνω πτυχίο, άλλο άσκώ επάγγελμα. Αυτοί που θ’ ανήκουν σ' αυτή την ειδική κατηγορία και σπουδάζουν από μεράκι και γιά το κέφι τους, ας σπουδάζουν κι εκατό χρόνια. Είπαμε, η μάθηση γιά τη μάθηση και μάλιστα «διά βίου», που είπε και το χαζό παιδί! Όμως πολύ αμφιβάλλω αν όλοι αυτοί οι ρέκτες της μάθησης μετρώνται στα δάχτυλα δύο χεριών!