«…νίκας τοις… ευσεβέσι κατά βαρβάρων…κ.λπ»!

Πολιτική εμπάθεια vs Ιστορική πραγματικότης = 1 - 0

   Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους, βάσει της παράδοσης και των ιστορικών κειμένων.

   Το επίμαχο απολυτίκιο έχει σχέση με την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Σύμφωνα με την παράδοση, το 326 μ.Χ. η γηραιά μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, Αυγούστα Ιουλία Φλαβία Ελένη μετέβη στους Αγίους Τόπους γιά να ανιχνεύσει τα διάφορα μέρη στα οποία έζησε και δίδαξε ο Χριστός. Στα Ιεροσόλυμα πραγματοποίησε μεγάλες ανασκαφές ώστε να βρεθούν τα σημεία της Σταύρωσης και της Ανάστασης, επάνω στον λόφο του Γολγοθά. Η μετέπειτα αναγορευθείσα Αγία Ελένη λέγεται πως οδηγήθηκε στην εύρεση του Τιμίου Σταυρού από ένα αρωματικό φυτό που φύτρωνε στα μέρη, τον γνωστό μας βασιλικό. Ύστερα από επίπονες ανασκαφές βρέθηκαν οι τρεις σταυροί. Του Ιησού και των δύο ληστών.    

   Οι εκκλησιαστικοί ιστορικοί Φιλοστόργιος και Νικηφόρος αναφέρουν ότι ο Σταυρός του Κυρίου εντοπίσθηκε ύστερα από θαύμα, όταν τοποθετήθηκε πάνω σε νεκρή γυναίκα και αυτή αναστήθηκε. Στη θέση αυτή υπήρχε ο ναός της Αφροδίτης, που είχε ανεγείρει το 135 μ.Χ. ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός, μετά τη δεύτερη καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Η Αγία Ελένη, αφού διέταξε να τον γκρεμίσουν, έχτισε στη θέση του τον περικαλλή Ναό της Αναστάσεως, ο οποίος αποτελεί μέχρι σήμερα ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του Χριστιανισμού. Ο Σταυρός του Κυρίου παραδόθηκε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Μακάριο, ο οποίος τον τοποθέτησε στον Ναό της Αναστάσεως στις  14 Σεπτεμβρίου του 335 μ.Χ. Το γεγονός αποτελεί την πρώτη Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.

   Η δεύτερη Ύψωση σχετίζεται με τους Βυζαντινο-Περσικούς Πολέμους (602-628 μ. Χ.). Το 614 μ.Χ. οι Πέρσες κυρίευσαν την Παλαιστίνη και αφού λεηλάτησαν και κατέστρεψαν τα ιερά προσκυνήματα του Χριστιανισμού, πήραν μαζί τους ως λάφυρο τον Τίμιο Σταυρό. Οι πυρολάτρες Πέρσες θεώρησαν τον Σταυρό μαγικό, εξαιτίας κάποιων θαυμάτων που έγιναν και τον προσκυνούσαν. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος, μετά την οριστική νίκη του εναντίον των Περσών το 628 μ.Χ., ανέκτησε το ιερό σύμβολο της Χριστιανοσύνης και το μετέφερε αρχικά στην Κωνσταντινούπολη (14 Σεπτεμβρίου του 629 μ.Χ.), όπου αποτέλεσε μέρος του θριάμβου του και στη συνέχεια στα Ιεροσόλυμα. Κατά την δεύτερη αυτή Ύψωση, συνδυασμένη με την συντριβή των βαρβάρων Περσών, ο λαός της Κωνσταντινουπόλεως έψαλε το απολυτίκιο:

   «Σῶσον, Κύριε, τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου, νίκας τοῖς βασιλεῦσι κατὰ βαρβάρων δωρούμενος, καὶ τὸ σὸν φυλάττων διὰ τοῦ Σταυροῦ σου πολίτευμα».

   Συνεπώς, κάθε παραποίηση του απολυτίκιου, πλην της πλαστογραφίας, εκφράζει απέραντη ασέβεια στην Ιστορία, τυφλή εμπάθεια, σαχλή  μισαλλοδοξία και, εν τέλει, απύθμενη ηλιθιότητα. Αφού μπλέκει ιστορικά κείμενα σε σύγχρονες πολιτικές αντιπαλότητες που φθάνουν σε παραχαράξεις και διαστρεβλώσεις ιστορικών κειμένων, προκειμένου να ικανοποιηθούν τα δημοκρατικά στερεότυπα ορισμένων φανατικά... ηλιθίων!

   Γιά την κατανόηση του μέχρι ποίου απύθμενου βάθους μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη βλακεία παραθέτω κλασσικές και παραδεδεγμένες φράσεις και εκφράσεις, μεταφρασμένες στην «προοδευτική θολοκουλτουριάρικη» διάλεκτο του λεβέντη δήμαρχου με την… γκλίτσα.

- «Μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθεις εν τη… Προεδρία σου»

- «Η… δημοκρατία των ζώων». (Αντί: «Το βασίλειο των ζώων»)

- Ο λέων είναι ο… πρόεδρος των ζώων!
- Ο αετός είναι ο… πρόεδρος των αιθέρων!
- «Πρόεδρε Ουράνιε, παράκλητε, το πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών….»
- «Ήλιε μου, ήλιε μου,… προεδρέ μου…» (Τραγούδι με τη Δ. Γαλάνη).

   Νομίζω πήραμε όλοι μιά ιδέα γιά το γελοίον της μπαστουνόβλαχης αρχοντοχωριατιάς και πνευματικής ολιγόνοιας αυτών που μας κυβέρνησαν, μας κυβερνούν και θέλουν να μας κυβερνήσουν!    

   Πέρα απ’ όλα αυτά όμως, ας ασχοληθούμε λιγάκι και με το ετυμολογικό μέρος της ανατριχιαστικής λέξης -φτού, κακά!- «βασιλεύς, βασιλιάς». Το επίτομο λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης του αείμνηστου Καθηγητού μου στο Βαρβάκειο, του Π. Χ. Δορμπαράκη μάς πληροφορεί πως η λέξη «βασιλεύς» προέρχεται από το «βαίνω» και «λαός» που σημαίνει ξεκινώ από το λαό και προχωρώ προς το λαό. Ο βασιλεύς έχει ως βάση του το λαό. Ο λαός τον εκλέγει ή τον ορίζει. Κι αποτελεί τη βάση του λαού, αυτός διοικεί και κυβερνά. Δηλαδή, στηρίζει και στηρίζεται στο λαό. Βασιλεύς, κατά την αρχαία Ελληνική γλώσσα μας, θεωρείτο ο αρχηγός, ο ηγεμών, αφού πολύ αργότερα εισήγαγαν στην Ελλάδα το ξενόφερτο φρούτο της κληρονομικής βασιλείας. Στον άρχοντα λοιπόν, αναφέρεται η φράση του απολυτίκιου. Ζητούσαμε και ζητάμε ο Θεός να δωρίζει «νίκες στους άρχοντές μας».

   Αυτά όμως αφορούν όσους ξέρουν γράμματα και όσους θέλουν να τα μαθαίνουν. Πέρα από την… «διά βίου μάθηση» κάποιων που δυσκολεύονται να διαβάσουν, ακόμη και τ’ όνομά τους!