«Vassilis Levendis for President»!

Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή.

Με το βλέμμα στο μέλλον και τα πεπρωμένα της φυλής!

 

   Όταν όλοι οι παράγοντες της ελληνικής πολιτικής σκηνής, (κοινώς θιάσου), δηλαδή πολιτικοί, δημοσιογράφοι, εξωθεσμικοί παράγοντες, ψώνια, κ.λπ. κουράζονται ή βαριούνται την ενασχόληση με τα σοβαρά θέματα που απασχολούν τη χώρα και την ελληνική κοινωνία, (στα οποία ουδέποτε καταφέρνουν να δώσουν λύση της προκοπής), και θέλουν να ξεμουδιάσουν και να ξεδώσουν λιγάκι χαβαλεδιάζοντας, αμολάν και καμιά «κουφή» περί την… προεδρολογία. Ίσα γιά να γίνει τζέρτζελο και να σπάσουν πλάκα με τον θόρυβο που θ’ ακολουθήσει. Οπότε, αρχίζουν να παίζουν την κολοκυθιά: 
   - Προτείνουμε τον Χ.

   - Και γιατί να βάλλουμε τον Χ;
   - Και ποιόν θέλετε να βάλλουμε;
   - Να βάλλουμε τον Ψ!
   - Και γιατί, παρακαλώ, τον Ψ, ας βάλλουμε τον Ζ!!

   Και πάει κορδόνι το πράγμα, με τα ονόματα να πέφτουν βροχή στο τραπέζι. Συνηθέστατα άχρωμα, αδιάφορα, ασήμαντα. Όλα διαλεγμένα από το κάτω καφάσι. Aπό τα ρετάλια ή τα αζήτητα της πολιτικής επικαιρότητος. Όσο πιό ασήμαντο το πρόσωπο, τόσο πιό βολικό γιά το πολιτικό κατεστημένο. Αρκεί να μας βολεύει με τη μούγκα του, βολευόμενο και το ίδιο με τα… μεγαλεία του ύπατου αξιώματος, το οποίον, ούτως ή άλλως, είναι εντελώς απογυμνωμένο από κάθε εξουσία ή άλλη σοβαρή αρμοδιότητα. Όσο πιό αμελητέα, λοιπόν, είναι η υποψήφια προεδρική προσωπικότητα τόσο πιό κατάλληλη και πιό ενδεδειγμένη γιά τον θώκο! Γι’ αυτό θεωρώ πως ένας πολύ καλός πρόεδρος θα μπορούσε να γίνει κι ο σκυλάκος μου, ο Σποτ. Είναι ευγενής και φιλικός με όλους, υπάκουος και ευγνώμων στα αφεντικά του, κοινωνικός και πανέξυπνος. Με δείκτη ευφυΐας πολύ μεγαλύτερο από τον απαιτούμενο γιά την εκπλήρωση της αποστολής του, είναι ιδανικός γιά μιά θέση την οποίαν θέρμαιναν κάποτε τα οπίσθια ενός, π.χ. κ. Σαρτζετάκη, (του αδιάφθορου), ενός κ. Στεφανόπουλου, (του έντιμου), η ενός κ. Παπούλια, (του νυσταλέου)!

   Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί πως, ένεκα της μεγάλης σπουδαιότητος του αξιώματος, πλην των επιφανών «ολιγοτήτων» στις οποίες έκατσε, κατά καιρούς, τελικά η μπίλια της επιλογής και οι οποίες λάμπρυναν το αξίωμα και δόξασαν τη χώρα στα πέρατα της Οικουμένης, με το που δίνεται το εναρκτήριο λάκτισμα της προεδρολογίας, του σχετικού παζαρέματος και της συναφούς κολοκυθιάς, στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης πέφτει πλήθος ονομάτων. Με μία, πάντοτε, προϋπόθεση. Να είναι ασήμαντης ή μηδενικής πολιτικής επιρροής, είτε εντελώς παροπλισμένα, άρα ακίνδυνα. Προχείρως αναφέρω τον παλαιό συμμαθητή και φίλο κ. Ν. Κωνσταντόπουλο, οπωσδήποτε σοβαρό και αξιόλογο άνθρωπο, ο οποίος προτάθηκε γιά Πρόεδρος Δημοκρατίας όταν ηγείτο κόμματος του 3%, (τότε), ή όταν αποσύρθηκε από την πολιτική, (τώρα). Μη ξεχνώντας και την κ. Έλσα Παπαδημητρίου,… άνευ ουδενός σχολίου, με την οποία θα επιτυγχάνονταν και σημαντική οικονομία στις παραδουλεύτρες του Προεδρικού Μεγάρου!

   Σήμερα, εποχή ιδιαίτατου παραλογισμού, (στα όρια τραγελαφικής παραφροσύνης), το τί σχετική παλαβομάρα στις πιθανές υποψηφιότητες κυκλοφορεί δεν λέγεται, προκειμένου ν' αποφευχθούν οι εκλογές. Από τον συμπαθή, μειλίχιο και ανώδυνο -ήξεις, αφήξεις- κυρ Φώτη, το… φαβορί πολιτικό υστερόγραφο, από τα ρετσέλια της αριστεράς, τον βαρύμαγκα Βάγγο Μεϊμαράκη της λαϊκής δεξιάς, μέχρι τη γνωστή σουλατσαδόρισσα της πολιτικής την κ. Μ. Δαμανάκη, (Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί παπάς!), η οποία όμως εξαργύρωσε ήδη την πολιτική της προσφορά και, μάλλον, στρέφεται προς στην ιδιωτική πρωτοβουλία και κονομησιά. Στ’ αχνάρια της γνωστής «κηπουρίνας» του Γιωργάκη, της κ. Τίνας, η οποία την άραξε στο Ναϊρόμπι με 141.000 δολάρια το χρόνο, ποσό με το οποίο ίσα και τα φέρνει βόλτα, κατά δήλωσή της! (Καταραμένη φτώχεια, κακούργα ξενιτιά).

   Η στήλη, πάντα ρηξικέλευθη και πάντα τολμηρή στις πρωτοπόρες απόψεις της, αφού διατυπώσει απορία πως και δεν κατετέθη ήδη η σχετική πρόταση, προτείνει αναφανδόν και στηρίζει φανατικά την υποψηφιότητα του κ. Βασ. Λεβέντη. Πρόκειται περί ιδεώδους υποψηφιότητος γιά έναν, επί τέλους, ιδανικό Πρόεδρο. Είναι δημοκρατικός, αντιμνημονιακός, υβριστής, («Είστε ζώα!»), μαχητικός, πείσμων, (δεν πτοείται από τους τόνους φούμο που τρώει επί χρόνια), και το σπουδαιότερο, είναι αποτυχημένος. Δηλαδή ό,τι πρέπει γιά Πρόεδρος, αφού ποτέ του δεν ξεπέρασε το 0,5% σε εκλογική αναμέτρηση.

   Με τη μηδαμινή λαϊκή απήχηση την οποία απολαμβάνει, φρονώ πως αποτελεί προσωπικότητα ικανή να ενώσει τους Έλληνες και μία ενδεχόμενη προεδρική του θητεία θα αφήσει, οπωσδήποτε, εποχή. Ευελπιστών πως η λογική και η σύνεση θα πρυτανεύσουν εν τέλει, καταθέτω την πρόταση και το σλόγκαν: «Βασίλης Λεβέντης, ο πρόεδρος που μας αξίζει»!, και αναμένω αυτή να εισακουστεί.

   Στην απίθανη των περιπτώσεων, όπου η ελληνική κοινωνία κουρασμένη από τους ντόπιους πολιτικούς και αγανακτισμένη από το κοινοβουλευτικό τους έργο, («Να καεί, να καεί το μπου…λο η Βουλή!»), αναζητήσει Πρόεδρο εκτός των πολιτικών τειχών, η στήλη και πάλι διαθέτει αξιόλογη εναλλακτική λύση. Πιστεύει ακράδαντα πως ο Μίμης Δομάζος, ο πάλαι ποτέ «στρατηγός» του ΠΑΟ και της Εθνικής, δεδομένης της «ποδοσφαιροποίησης» της πολιτικής, σε συνδυασμό με την «πολιτικοποίηση» του ποδοσφαίρου, θα μπορούσε να αποτελέσει μία πολύ καλή επιλογή.