30 - 8 - 1957. Μια σημαδιακή ημερομηνία.

   Ήταν βράδυ της 29^ης Αυγούστου του 1957. Ένας ανερχόμενος φροντιστής μαθηματικός και ένας φέρελπις εκδότης, ήδη αρκετά γνωστός στον χώρο των εκδόσεων φυσικομαθηματικών βιβλίων, συζητούσαν γιά την μελλοντική συνεργασία τους. Καλόπιστοι κι οι δυό δεν άργησαν να τα βρουν. Και στο τέλος αποφάσισαν να γιορτάσουν την συμφωνία τους μ’ ένα ποτήρι κρασί.

   Οι εποχές φτωχές και δύσκολες δεν επέτρεπαν κατοχή πολλών και καλών τροχοφόρων. Μιά μοτοσυκλέτα ADLER υπήρχε μόνο που αποτελούσε την… «κούρσα» του εκδότη και μιά ταβέρνα στους πρόποδες της Πάρνηθας επελέγη ως χώρος εορταστικού σφραγίσματος της συμφωνίας.

   Ποτήρι το ποτήρι, η νύχτα προχώρησε ευχάριστα μέχρις ότου η κόπωση κι η ζάλη έφερε, αρχές ξημερώματος, τον εκδότη να αποχαιρετά τον μαθηματικό στο σπίτι του και να κατευθύνεται κι αυτός στο δικό του, στη Ν. Ερυθραία, όπου παραθέριζε κάθε καλοκαίρι οικογενειακώς, νοικιάζοντας σπίτι και ξεκουβαλώντας όλα τα οικιακά συμπράγκαλα!

   Οι δρόμοι έρημοι, η ζάλη έντονη. Ανεβαίνοντας τη μεγάλη  ανηφόρα του Αμαρουσίου, απέναντι ακριβώς από το Αμαλίειο, τα μάτια του εκδότη έκλεισαν από τη νύστα και δεν ξανάνοιξαν ποτέ. Η γλάρα έφερε τη μηχανή σύρριζα στο πεζοδρόμιο κι ένα δέντρο στην άκρη του βρέθηκε μπροστά στην ορμητική τροχιά του κεφαλιού του οδηγού. Με τη σύγκρουση έσπασαν και τα δύο. Αρκετά μετά επισημάνθηκε το ατύχημα από ένα αυτοκίνητο με αριθμό ΞΑ, (Ξένη Αποστολή), υπαλλήλου της αμερικανικής πρεσβείας, ενώ το αίμα του μοτοσυκλετιστή είχε φτάσει μέχρι το ύψος του Γυμνασίου Αμαρουσίου. Ξεψύχησε στο νοσοκομειακό.

  Μιάς οικογένειας, η ζωή έκανε τον στρωτό της δρόμο ανηφορικό κατσάβραχο και ο πρώτος της γιός, έκτοτε, όταν γιορτάζει την ονομαστική του γιορτή το κάνει αναγκαστικά, αφού η ζωή τρέχει πάντα μπροστά, αλλά με πολλούς ανεξίτηλους αστερίσκους.

 

   Και κάτι τελευταίο. Ο σπουδαίος μαθηματικός-φροντιστής και μέγας δάσκαλος και φιλόσοφος, έμεινε μέχρι το θάνατό του πιστός συνεργάτης, αρωγός και φίλος της οικογένειας του αδικοχαμένου φίλου του. Ειδικά γιά τον γιό που σπούδασε στο Πολυτεχνείο, υπήρξε σχεδόν ευεργέτης. 

   Τώρα που, μετά από κάμποσα χρόνια, οι παλιοί φίλοι και συνεργάτες έσμιξαν και τα κουτσοπίνουν στις ταβέρνες του ουρανού είμαι βέβαιος πως κάποια άκρη του ματιού τους θα πιάσει αυτή την ανάρτηση και ίσως συγκινηθούν με την αναφορά εκείνης της αποφράδας ημέρας.