Η πολιτιστική μας κληρονομιά και οι σημερινοί σκουπιδότοποι.

Αν η Ιστορία γραφόταν αλλιώς, μήπως θα ήταν καλύτερα;

Η χαρά της διατροφικής αλυσίδας των αδέσποτων θηλαστικών!

 

   Από μικρός γαλουχήθηκα, όπως και όλη η γενιά μου, με τον αρχαίο ελληνικό πνεύμα και τον πολιτισμό που δημιούργησε. Και ποτίστηκα με την υπερηφάνεια που εκείνος μας κληροδότησε, δημιουργώντας μέσα μου ένα αίσθημα υπεροχής έναντι των βαρβάρων της Εσπερίας, οι οποίοι… «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί... κ.λπ, κ.λπ, κ.λπ»,... τα γνωστά!

   Καθημερινά, κατεβαίνοντας γιά την πόλη, περνώ εμπρός από μία υδατοδεξαμενή πιέσεως, γαρνιρισμένη μονίμως από τόνους αμάζευτων σκουπιδιών τα οποία, εκτός των άλλων, απειλούν την υγεία όσων υδρεύονται απ’ αυτήν με… «λυσσεντερία», όπως θα έλεγε και ένας παλιός Κεφαλλονίτης. Το διακοσμητικό χάλι της δεξαμενής υπήρχε ανέκαθεν, καθ’ όσον οι υπηρεσίες καθαριότητος του Δήμου μας, (αλλά και πλείστων άλλων, πιστεύω, ελληνικών Δήμων), έχουν χάλι ανάλογο της εικόνας που παρουσιάζουν τα σημεία περισυλλογής των σκουπιδιών στην πόλη μας. Σήμερα η κατάσταση είναι πολλαπλώς χειρότερη, καθώς ο απερχόμενος δήμαρχος, περιορισμένης ευφυίας και υπερτροφικής κακοτροπίας, κατάφερε να γίνει αντιπαθής και να... χάσει την επανεκλογή του, μη δυνηθείς να μαζέψει στον β' γύρο 7 περισσότερους ψήφους απ' όσους πήρε στον πρώτο, προκειμένου να ξαναβγεί! Περί τέτοιου βλακός πρόκειται, ο οποίος τώρα... εκδικείται την πόλη, παρατώντας το τιμόνι της διοίκησης και τον Δήμο στη μοίρα του!  

   Εννοείται πως αυτό το παρουσιαζόμενο χάλι συντελείται με την ευγενική χορηγία των σημερινών επιγόνων του φιλοσόφου Μενεδήμου, αλλά και όλων των νυν παρεπιδημούντων εις την ωραίαν πόλη της Ερετρείας, οι οποίοι εφαρμόζουν το αρχαίο ρητό: «Μια σπιθαμή απ’ την…  «έδρα» μας κι όπου αλλού θέλει ας μπεί»! Φορτώνουν τη σακούλα με τα ψαροκόκαλα στην οροφή του αυτοκινήτου -μπας και λερωθεί το… «σαλόνι» του- κι αν αυτή ισορροπήσει μέχρι την περιοχή των κάδων, έχει καλώς. Αλλιώς… ας φάνε κάτι και τα αδέσποτα της διαδρομής! Σιγά που θα κατέβει ο… «Sir», ή η «Dame», να την μαζέψει! Πιφφφ, τσοκαρίες, που έλεγε κι η Μαντάμ Σουσού!

   Μετά θυμήθηκα, κάπου έξω από τη Λωζάννη, σ’ έναν μικρό οικισμό απογόνων του Γουλιέλμου Τέλλου, (αυτού του βάρβαρου που «βάρεσε» το μήλο στο κεφάλι του παιδιού του με το τόξο), ένα μικρό ξύλινο περιποιημένο, πεντακάθαρο και κουκλίστικο σαλεδάκι, που ήταν, λέει, ο… σκουπιδοτενεκές του συγκροτήματος από όπου το απορριμματοφόρο του Δήμου της περιοχής περνούσε και μάζευε τα σκουπίδια! Δυσκολεύτηκα να το πιστέψω, μέχρις ότου ο θυρωρός μου άνοιξε την πόρτα του χώρου και… είδα!

   Τώρα, πολύ προβληματισμένος, σκέφτομαι και ζυγίζω. Και τελικά καταλήγω. Ευχαριστότατα θα άλλαζα προγόνους, προτιμώντας ο… προπροπρο….πάππος μου να κοιμάται σε δέντρα και σπηλιές, μη χτίζοντας Παρθενώνες, «μη φιλοκαλώντας μετ’ ευτελείας» και «μη φιλοσοφώντας άνευ μαλακίας», (Θουκυδίδης: «Περικλέους επιτάφιος»), υπό την αυστηρή προϋπόθεση να άλλαζα και… απογόνους! Γιατί αυτοί που έχω, με την πάροδο των αιώνων όχι μόνο άλλαξαν εντελώς τρόπο… φιλοσοφίας, αλλά τον νέο αυτόν τρόπο με τον οποίο, πλέον, «φιλοσοφούν» τον έβαλαν, συστηματικά, και μέσα σε κάθε εκδήλωση της ζωής τους!