Θάλεια Φλωρά-Καραβία. Μεγάλη ζωγράφος, μεγάλη Eλληνίδα, μεγάλη ψυχή!

Εντυπώσεις από τον πόλεμο του 1912-1913
Μακεδονία - Ήπειρος

 

   Κοντά ένα χρόνο το εικονιζόμενο βιβλίο, (έκδοση του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων), περίμενε υπομονετικά τη σειρά του, πάνω στο γραφείο, γιά να διαβαστεί και να θαυμαστεί γιά τα υπέροχα πατριωτικά κείμενα και τα έξοχα σκίτσα της ζωγράφου που τα συνοδεύουν. Οι πολλές ασχολίες κι ο περιορισμένος χρόνος δεν το επέτρεψαν νωρίτερα. Επί τέλους αξιώθηκα. Το ρούφηξα απνευστί και χωρίς πολλά σχόλια παραθέτω αυτούσιο ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό απόσπασμα:

 

   «Μέσα στη μοναχική σκηνή, σ’ ένα φορείο, ξαπλωμένο, ένα ωραίο νέο παλληκάρι, ολοζώντανο ακόμα με τα μαλλιά του άτακτα, μακρυά -ποιός ξέρει πόσον καιρό, πολεμούσε στα βουνά! Φαίνεται σαν να χαμογελά, σαν να κοιμάται και να βλέπει γλυκό όνειρο, καμμιά έκφρασι πόνου στα κανονικά του, τα ωραία χαρακτηριστικά, τρυφερά τα γυναικεία χέρια σαν μητέρας τα διορθώνουν, του χαϊδεύουν το πρόσωπο, χλιαρό ακόμα… Και κάτω από την έρημη σκηνή, ο ταπεινός στρατιώτης, ο άγνωστος ήρως πήρε από άγνωστα χείλη φιλιά και δάκρυα, που δεν τα πήρε από τους δικούς του, που θα τον λαχταρούνε, που θα τον περιμένουν. Ύστερα από λίγες ώρες τον πήραν τέσσαρες σύντροφοι, τυλιγμένο σ’ ένα σεντόνι, και τον πήγαν στο βουναλάκι, με τους σταυρούς από ξύλο κι από κλαδιά, να πάρη κι αυτός μιά θεσούλα στη γη της Ηπείρου. Το βουναλάκι εφαίνετο ψηλότερο από τους φουσκωμένους τάφους. Ο πάτερ Γεράσιμος Ηλίας, ο προϊστάμενος του Ευαγγελισμού στην Αλεξάνδρεια, εδιάβασε την ευχή κι’ ένα κλαδάκι δάφνης εσημείωσε τον τάφο του στρατιώτου.»

   Όποιος διαβάσει αυτό το βιβλίο θα καταλάβει γιατί οι Έλληνες του τότε -έναν αιώνα πριν-  έκαναν την Ελλάδα να «μεγάλωνει» και να «μεγαλουργεί», με όλες τις έννοιες και διαστάσεις των όρων, ενώ οι Έλληνες του τώρα την κάνουν να «συρρικνώνεται» ταπεινωμένη. Απελπιστικά και παντού!