PERU. Οδοιπορικό στις νότιες παραλίες.

   PARACAS – ISLAS BALLESTAS




Panamericana Highway. Πορεία γιά το Νότο

   Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος γιά να γνωρίσεις την άγρια ομορφιά του Περού, από το να διατρέξεις οδικά τη χώρα, ιδίως στις νότιες παραλίες, από Λίμα μέχρι Αρεκίπα, (με τον Ειρηνικό ν’ αφρίζει δίπλα σου στο μεγαλύτερο διάστημα), τη δεύτερη σε μέγεθος και σπουδαιότητα πόλη του Περού, κοντά στα σύνορα με τη Χιλή.

   Ένας, επίσης σοβαρός λόγος που συνηγορεί σε τέτοια ταξιδιωτική οργάνωση της περιήγησης είναι και το γεγονός πως έτσι ανεβαίνεις διακεκομμένα το υψόμετρο, μέχρι το τελικό του Αλτιπλάνο, στα 4000 μέτρων και ο οργανισμός σου προλαβαίνει να προσαρμοσθεί, κατά το δυνατόν ομαλότερα, στην αραίωση του οξυγόνου που προκαλεί το μεγάλο υψόμετρο μαζί με κάποια, πιθανά, ενοχλητικά συμπτώματα. (π. χ. ζαλάδες, πονοκέφαλοι, τάση εμετού, υπνηλία).

   Η Αρεκίπα βρίσκεται στα 2310 μ, το Πούνο, επόμενος σταθμός, στις όχθες της λίμνης Τιτικάκα στα 3800 μ. και το Κούσκο γύρω στα 3500 μ.

   Η διαδρομή γίνεται, στο μεγαλύτερο κομμάτι της, ταξιδεύοντας επί της περίφημης «Παναμερικάνας Οδού», η οποία αρχίζει από το Άνκορέιτζ της Αλάσκας και καταλήγει στο Εθνικό Πάρκο της Γης του Πυρός, το Λαπατάγια. Στο αργεντίνικο κομμάτι του νησιού, έξω από την Ουσουάια, αφού έχει διασχίσει ολόκληρη την Αμερικανική Ήπειρο, (Βόρεια, Κεντρική και Νότια), με κομμάτια του εθνικού δικτύου των χωρών απ’ όπου περνάει να εντάσσονται σ’ αυτήν. Έχει επίσημο όνομα «Panamericana Highway», ανεξάρτητα αν κάποια κομμάτια της βρίσκονται σε άθλια κατάσταση, που μόνο αυτοκινητόδρομο δεν θυμίζουν, και συνολικό μήκος 17.848 χλμ., όπως τουλάχιστον, αναγράφει αυτάρεσκα η σχετική πινακίδα, υποδηλώνοντας το τέλος του κόσμου. (Fin del Mundo)!

   Ξεκινάμε από τη Λίμα και στην έξοδο της πόλης συναντούμε μία ακόμη φτωχογειτονιά με τις κλασσικές φαβέλες, που ξέρουμε πολύ καλά κι από άλλες Νοτιοαμερικάνικες πρωτεύουσες και, άρα, δεν μας εντυπωσιάζουν τόσο, όσο η κατακόρυφη μείωση των αυτοκινήτων που επιμένουν να κυκλοφορούν. Η highway γά λίγο δικαιώνει τον τίτλο της. όμως όχι γιά πάρα πολύ. Σύντομα θα μεταβληθεί σε απλό επαρχιακό δρόμο, στενός σαν τους ελληνικούς αλλά όχι ιδιαίτερα επικίνδυνος. Το μόνο αξιοσημείωτο της διαδρομής των 240 χιλιομέτρων είναι, περί τα μέσα της περίπου, ένας σταθμός καυσίμων που διαθέτει ένα καταπληκτικό εστιατόριο, τον «Πιλότο».
   Προφανώς εννοεί «οδηγό αυτοκινήτου», καθ’ όσον δεν υπάρχει φορτηγατζής γιά φορτηγατζής που να μην γεύεται τα τεράστια και πεντανόστιμα πιάτα του. Ιδίως το παραδοσιακό περουβιάνικο πιάτο «σεμπίτσε». (Κομμάτια ωμού ψαριού, μαριναρισμένα με λεμόνι και πήχτρα στα μυρωδικά).




Τάμπο Κολοράδο

   Στο Πίσκο, το μέρος όπου πρωτοφτιάχτηκε το εθνικό ποτό του Περού, το ομώνυμο «pisco», γιά του οποίου την αποκλειστικότητα παραγωγής και διάθεσης κόντεψε να ξεκινήσει και δεύτερος πόλεμος μεταξύ Περού και Χιλής, ένας μικρός δρόμος προς το εσωτερικό, σε φέρνει στα ερείπια ενός ινκαϊκού κτηριακού συγκροτήματος, μάλλον διοικητικού κέντρου ελέγχου της περιοχής. Από το χρώμα, κόκκινο, των κτηρίων το μνημείο λέγεται Τάμπο Κολοράδο και είναι εξ ολοκλήρου πλίνθινο.
   Ξαναγυρίζοντας στο Πίσκο, αλλά με κατεύθυνση προς θάλασσα καταλήγεις στο Παράκας. Ένα φαινομενικά ασήμαντο ψαροχώρι που μυρίζει ψαρίλα, απ’ άκρου σ’ άκρο, αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί το μεγαλύτερο παραθαλάσσιο δρυμό της χώρας. Με μιά τετράωρη, περίπου, μίνι κρουαζιέρα με ανοιχτό ταχύπλοο, έχεις την ευκαιρία να διαπιστώσεις του λόγου το αληθές.


Πινγκουίνοι Χούμπολντ



Νησιά Μπαγιέστας

   Αρκετά έξω από το λιμάνι, και καμιά δεκαριά μίλια από την ακτή, στη μέση του ωκεανού, βρίσκεται μιά μικρή συστάδα νησιών, τα Ιslas Ballestas, (Ιζλας Μπαγιέστας). Ακατοίκητα από ανθρώπους και πυκνοκατοικημένα από χιλιάδες θαλασσοπούλια, πιγκουΐνους, φώκιες και θαλάσσια λιοντάρια που δίνουν φοβερή ζωντάνια και θόρυβο με τις φωνές, τους έρωτες και τις μάχες τους στα απόμακρα αυτά νησάκια. Η προσέγγιση εκεί δεν επιτρέπεται και μόνο από το σκάφος μπορείς να δεις τα απομεινάρια κάποιων ανθρώπινων εγκαταστάσεων, που παλιά εξασφάλιζαν τη περισυλλογή και φόρτωση των χιλιάδων τόννων… κουτσουλιάς των πουλιών, το οποίο, κάποτε, αποτελούσε το μοναδικό φυσικό και πανάκριβο λίπασμα, (γκουανό). Σήμερα, όμως, με την ανακάλυψη των χημικών, έχασε τη σπουδαιότητα, την εκμεταλλευσιμότητα, άρα και την ανάγκη περισυλλογής του.



La Candelabra

    Στην έξοδο από τον κόλπο του Παράκας υπάρχει, αριστερά στην πλαγιά, ένα μεγάλο γεωγλυφικό, χαραγμένο στην αμμώδη επιφάνεια, το οποίο λόγω απουσίας βροχών διατηρείται ατόφιο γιά εκατοντάδες χρόνια, που το βάφτισαν La Candelabra, (Το Κηροπήγιο), λόγω ομοιότητος με καντηλέρι. Ένα πρελούντιο των περίφημων γραμμών της Νάσκα, που βρίσκονται περίπου 200 χλμ. νοτιότερα γιά την προέλευση των οποίων υπάρχει τεράστια παραφιλολογία και μυθοπλασία. Μέχρι και γιά διαστημοδρόμιο εξωγήινων έγραψε σε βιβλίο του ο ατσίδας Νταίνικεν και θησαύρισε, εξάπτοντας φαντασίες και πουλώντας εκατομμύρια αντίτυπα.
   Στην περιοχή άνθισε ο ομώνυμος πολιτισμός που έδωσε, πλην άλλων, εξαίσια υφαντά. Στο Μουσείο Λάρκο της Λίμα βρίσκεται υφαντό με το μεγαλύτερο πλήθος κόμπων που κατασκευάστηκε ποτέ στον κόσμο! (398 κόμποι ανά τετραγωνική ίντσα), το οποίο οι ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες της περιοχής το κάνουν να μοιάζει σαν να φτιάχτηκε χθές.





   ICA – NAZCA




    Αφήνοντας το Παράκας και συνεχίζοντας τον Παναμερικάνικο αυτοκινητόδρομο, μέσα σ’ ένα άνυδρο, έρημο και μάλλον φοβικό τοπίο που θυμίζει περισσότερο Σελήνη, παρά Γη, σε 60 περίπου χιλιόμετρα φθάνουμε στην Ίκα. Μικρή, αποικιοκρατικού στυλ πόλη που προδίδει έκδηλα την εξ αρχής εγκατάσταση Ισπανών εδώ. Με το να βρίσκεται σε υψόμετρο 420 μ., είναι πάνω από το επίπεδο της γκαρούα, άρα πάντα ηλιόλουστη! Χτισμένη στις όχθες ομώνυμου ποταμού διαθέτει αξιολογότατο μουσείο. (Museo Regional de Ica).

Έρημος Χουακατσίνα

   Όμως το πιό περίεργο και ενδιαφέρον χαρακτηριστικό της είναι μιά μικρή όαση, στο μέσο ψηλών αμμόλοφων που την περιτριγυρίζουν. Όμορφη μικρή λιμνούλα στη μέση, τριγύρω της σπίτια, καταστήματα, ρεστοράν, πανδοχεία και εξωτερικός δακτύλιος από πανύψηλους αμμόλοφους, που τολμηροί σκιέρ και σέρφερ τους κατεβαίνουν με ταχύτητα κι επιδεξιότητα!

Όαση Χουακατσίνα

   Η όαση λέγεται Huacachina, (Χουακατσίνα), και οπωσδήποτε το τοπίο αξίζει γιά μιά επίσκεψη, μιά στάση γιά ανάσα κι ένα γεύμα, ή αναψυκτικό, κάτω από τη σκιά των πελώριων φοινίκων. Γιά τους πιό τολμηρούς ένα γλίστρημα από κάποιον αμμόλοφο αποτελεί οπωσδήποτε, μοναδική εμπειρία.
   Με την περιέργεια συνεχώς εντεινόμενη συνεχίζουμε γιά την περίφημη Νάσκα. Ένα σημείο του Περού και της Γης που το περιβάλλει αρκετό μυστήριο, γοητεία, παραδοξολογία και μπόλικο παραμύθι. Ό,τι πρέπει γιά την τόνωση του τοπικού τουρισμού. Παρ’ όλα αυτά ποτέ μου δεν συνάντησα ασφυκτική συγκέντρωση πλήθους, σε βαθμό ενόχλησης ή παρεμπόδισης της παρατήρησης και απόλαυσης του φαινομένου. Καθ’ οδόν προς Νάσκα, υπάρχουν διάσπαρτα, εκατέρωθεν της οδού μικρά σπιτάκια, φαινομενικά έρημα αφού ποτέ μου δεν είδα να μπαινοβγαίνει ψυχή, τα οποία κατά τους ξεναγούς, αποτελούν εξοχικά! Δηλαδή ο κόσμος μαζεύεται εκεί τα Σαββατοκύριακα. Βασικό χαρακτηριστικό όλων τους, η απουσία στέγης. Η οροφή είναι ακάλυπτη. Είσαι μέσα και βλέπεις ουρανό! Στην αρχή νομίζεις πως, όλα τους, είναι ατελείωτα και πως περιμένουν κάποιον εργολάβο «στεγά» να τους βάλει στέγη. Λάθος! Η στέγη δεν χρειάζεται, αφού ποτέ δεν βρέχει και η απουσία της εξασφαλίζει δροσιά κι οικονομία στην κατασκευή.

Ο γίγαντας του Τσέρνι Άμπες

Το λευκό άλογο του Ούφφινγκτον

   Πριν ασχοληθούμε με τις γραμμές της Νάσκα, αξίζει ν’ αναφέρουμε πως το φαινόμενο δεν είναι μοναδικό εκεί, αλλά εμφανίζεται και σε άλλα μέρη της Γης. Όπως τα Κέλτικα γεώγλυπτα του «Γίγαντα του Τσέρνι Αμπες» στο Ντόρσετ, που θεωρείται πως φτιάχτηκε τον 1ο π.Χ. αιώνα και το «Λευκό άλογο του Ούφφινγκτον», στο Όξφορντσάιρ, του 1ου μ Χ.




Αστροναύτης

    Στη Νάσκα το φαινόμενο είναι πιό εκτεταμένο πιό χαρακτηριστικό και πιό μυστηριώδες, αφού καλύπτει τεράστια έκταση και οι γραμμές, κυρίως οι ευθείες παρουσιάζουν αξιοθαύμαστη τελειότητα χάραξης. Το φαινόμενο επισημάνθηκε τυχαία το 1929 από αεροπλάνου και απετέλεσε, από το 1950, σκοπό ζωής μιάς ιδιόρρυθμης Γερμανίδας μαθηματικού, της γεροντοκόρης Μαρίας Ράιχε που αφιέρωσε τη ζωή της στην ανακάλυψη, μελέτη και καθαρισμό των γραμμών, μένοντας εκεί γιά πάνω από 40 χρόνια, ούτως ώστε να είναι παρατηρήσημες, κυρίως από αέρος, λόγω μεγέθους. Σήμερα σμήνη μικρών αεροπλάνων υπερίπταται σαν μελίσσι πάνω από τις γραμμές, με τον πιλότο να δείχνει και να εξηγεί στους επιβάτες του το κάθε γεώγλυπτο. Αυτή η πτήση, μαζί με την προ της πτήσης παρακολούθηση σχετικού επεξηγηματικού βίντεο, αποτελεί εξαιρετική ταξιδιωτική εμπειρία. Γιά όποιον, μάλιστα, προσβάλλεται εύκολα από ναυτία, η πτήση αυτή θα του μείνει, πράγματι, αξέχαστη!


Αράχνη



Κολιμπρί

  










   Τα περισσότερο εντυπωσιακά, δημοφιλή  και χαρακτηριστικά σχήματα είναι αυτά της αράχνης, του αστροναύτη και του κολιμπρί.

   Τα σχήματα, των οποίων η κατασκευή τους πιθανολογείται ότι έγινε  μεταξύ 900 π. χ. και 600 μ. Χ., διατηρούνται άριστα λόγω παντελούς απουσίας βροχών και είναι στην ουσία τους αφαίρεση επιφανειακών σκουρόχρωμων λίθων και εμφάνιση των από κάτω ανοιχτόχρωμων.



Αναμνηστικό δίπλωμα πτήσεως



   Γιά τη σκοπιμότητα αυτών των κατασκευών έχουν διατυπωθεί, κατά καιρούς, πολλές θεωρίες χωρίς καμία να θεωρείται απολύτως πειστική και αμάχητη. Η Ράιχε, πάντως, αποκλίνει υπέρ της άποψης του αστρονομικού καλανταριού και ο παμπόνηρος Νταίνικεν του κοσμοδρόμιου εξωγήινων!

   Πέραν όμως από τις μυστηριώδεις γραμμές στη Νάσκα, από το 100 π.Χ. έως το 700 μ. Χ., αναπτύσσεται εδώ και ένας αξιόλογος πολιτισμός, με κύριο χαρακτηριστικό του τα θαυμάσια κεραμικά. Πολύ λαμπερά χρώματα και  περίεργα σχήματα. Σήμερα φτιάχνονται, από σύγχρονα παραδοσιακά μικρά εργαστήρια, αριστουργηματικά αντίγραφα που όταν τα παραβάλεις με τ’ αυθεντικά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποιά είναι ποιά!