Θέσεις - Απόψεις
Ο άνθρωπος χρειάζεται την ελπίδα. Η ζωή στηρίζει τη διαιώνιση της σ’ αυτήν. Έτσι η άφευκτη ανάγκη της τον οδηγεί, πολλές φορές, σε καταφυγή στην πλατειά αγκαλιά της ουτοπίας. Παραβλέπει την ψυχρή λογική και την αμείλικτη πραγματικότητα κι αφήνεται έρμαιο στη φενάκη των παχυλών υποσχέσεων των, λογής-λογής λαοπλάνων δημαγωγών. Ρέποντας στην έμφυτη ολβιότητα που η πλάνα ελπίδα του τάζει.
Εμείς οι Έλληνες, επί αιώνες βουτηγμένοι στην μιζέρια και την ανέχεια, (πασίγνωστος ο όρος «Ψωροκώσταινα»), είμαστε εξόχως ευεπίφοροι στις πάσης φύσεως Σειρήνες και ιδιαίτερα ευαίσθητοι στο γλυκόλαλο άσμα τους. Οπότε, βλέποντας το τυρί και μη βλέποντας τη φάκα, τσιμπάμε σαν χάνοι το κάθε δόλωμα του κάθε πονηρού «ψαρά» και τον ακολουθούμε, μέχρι το τηγάνι!
Αρεσκόμαστε στο παραμύθι και τη γλυκιά παραμυθία που διαχέουν δημαγωγικά αναίσχυντοι πολιτικοί, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους. Άλλωστε, ολόκληρες γενιές προγόνων μας γαλουχήθηκαν και διαβίωσαν με την πραγματικότητα και τον «μύθο» σε αγαστή σύμπνοια και συμπόρευση.
Αποστρέφουμε, από ένστικτο, το πρόσωπο από κάθε υπεύθυνο, αλλά δυσάρεστο λόγο και ιδίως από κάθε επαπειλούμενη καταστροφή, λειτουργώντας με την ψυχολογία του χαρωπού τζίτζικα, (Όπα! Να καούν τα… κάρβουνα!), και όσα έρθουν κι όσα πάνε!
Ακολουθούμε άκριτα τυχάρπαστους εξουσιολάγνους και μηδενικής ικανότητος εξουσιομανείς τυχοδιώκτες, που προκειμένου να ικανοποιήσουν το βίτσιο τους μας μεταχειρίζονται ως πειραματόζωα και μας οδηγούν συνειδητά, (οι ασυνείδητοι!), στο γκρεμό. Συνειδητοποιούμε, δε, το μέγεθος της συμφοράς όταν αυτή συντελεστεί πλήρως. Οπότε αρχίζουμε το θρήνο και τις κατάρες, αιτιώμενοι πάντα κάποιους άλλους. Ποτέ εαυτούς! Και σε λίγο…. ξεχνάμε. Μηδενίζουμε κοντέρ και… φτου κι απ’ την αρχή! Και αυτό το βαφτίζουμε «αισιόδοξη φύση» και όχι επιπολαιότητα, ανερματισμό και αβελτηρία, όπως θα ήταν σωστότερο.
Το χειρότερο απ’ όλα τα κακά είναι πως δεν παραδειγματιζόμαστε, δεν μαθαίνουμε και δεν σωφρονιζόμαστε, αλλά ζώντας στον αστερισμό του «Όπα»!, ξαναπέφτουμε στα ίδια λάθη και την ίδια «λακκούβα». Επαιρόμενοι και διατυμπανίζοντας μάλιστα τις ίδιες κουταμάρες περί «σοφίας», «μνήμης» και διάφορες άλλες καλές ιδιότητες που στην πραγματικότητα απουσιάζουν εντελώς από το DNA της φυλής. Με γαρνιτούρα διάφορα ηχηρά συνθήματα και στομφώδεις πομφόλυγες. Όπα!
Συνεπέστατοι προς τις παραπάνω «αρετές» της ράτσας μας, ως κλασσικοί Λωτοφάγοι, αρνιόμαστε να χωνέψουμε πως την 7η Μαΐου ο δρόμος θα εξακολουθήσει να είναι κατηφορικός και γλιστερός και θα οδηγεί με την ίδια μαθηματική ακρίβεια και νομοτέλεια σε περαιτέρω επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης, την εξαθλίωση των μεσαίων στρωμάτων και τη συντριβή των κατωτέρων. Ό,τι κι αν γίνει, όποιος κι αν εκλεγεί. Από το σημείο που βρισκόμαστε επιστροφή δεν υπάρχει στις παλιές καλές ημέρες. Αυτές θ’ αναβιώνουν μόνο στα χείλη των σημερινών νεαρών κοριτσιών όταν, γιαγιάδες πλέον, θα διηγούνται στα εγγονάκια τους ιστορίες και παραμύθια, αρχίζοντας με το κλασσικό: «Μια φορά κι ένα καιρό…..».
Αυτά για τα παραμύθια του μέλλοντος. Όμως γιά να μπορέσουν να υπάρξουν ακόμη κι αυτά, θα πρέπει ν’ αποπλυθούμε από τα παραμύθια του παρελθόντος και ν’ απαλλαγούμε από τους «παραμυθάδες» που μας τα πούλησαν. Φύκια γιά μεταξωτές κορδέλλες. Παραμύθια που ως «ξύπνιος» λαός, χάψαμε με απίστευτη ευκολία και ελπιδοφόρο αφέλεια!
Γιά τους πολλούς, τους «Λωτοφάγους», που σίγουρα έχουν ξεχάσει η στήλη επισυνάπτει πρωτοσέλιδα παραμονής εκλογών του ’09, μήπως και τους θυμίσουν κάτι. Ναι, είναι της εποχής του «Λεφτά υπάρχουν»!
Μιά εικόνα, χίλιες λέξεις!
Ειδικό αφιέρωμα προς ακραιφνείς πασόκους, που επιμένουν αφελώς να χάφτουν δολώματα. Και αν αυτό γινόταν με τόση ευκολία τότε, με το χαζό αυτιστικό παιδί που εχρίσθη ηγέτης, ελέω ονόματος, φανταστείτε τί μας περιμένει τώρα, με αρχηγό τον μαιτρ της λογοδιαρροϊκής παπαρδέλας, τον πλαδαρό παρλαπίπα κ. Ευφράδεια!
Ζητείται φρόνηση και ένστικτο αυτοσυντήρησης. Η φωτιά είναι δίπλα. Τζίιιιιιζζζζζ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου