ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΑ

Επικαιρότης και Σκέψεις


   Έχοντας κουραστεί φοβερά από την σημερινή και μελλούμενη πολιτική κατάσταση και βαρεθεί φοβερότερα την ζοφερή μας πραγματικότητα, επιχειρώ μιά διέξοδο, που ο νους μου βρίσκει πιό πρόχειρη αυτή τη στιγμή. Τη φυγή..... στο παρελθόν!
   Αναπόληση παλιών, καλών στιγμών, οι οποίες, φευ, παρήλθαν ανεπιστρεπτί αφήνοντας μνήμες, νοσταλγία και μηρυκασμός παλιών ταξιδιωτικών περιπλανήσεων. Γιά παρηγοριά και νοερή φυγή απο την παρατεταμένη "εβδομάδα των παθών μας". 
   Αφού η πραγματική, όχι θρησκευτική, Ανάσταση θα καθυστερήσει γιά καμιά 40/ριά χρόνια, (και βλέπουμε), το μόνο που μας μένει είναι η αναπόληση του παρελθόντος και ο κόσμος των αναμνήσεων. Και διηγώντας τες να κλαίς.... 
   Σε μιά σειρά αναρτήσεων θα ξεδιπλώσω ένα οδοιπορικό, ανά τον πλανήτη, 34 ολόκληρων ετών! Σε μικρές δόσεις, γιά να μην κουράσω, θ' αποτυπώσω όσα είδα, βίωσα και, βεβαίως, θυμάμαι καλώντας όλους, όσοι είναι προσβεβλημένοι από το ίδιο μικρόβιο, να παρακολουθήσουν την περιπλάνησή μου.


   Επ' ευκαιρία των Αγίων ημερών, εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες να περάσουν όσο γίνεται καλύτερα το Πάσχα και το μαρτύριο του Θεανθρώπου να τους οπλίσει με την ίδια δύναμη και αντοχές γιά τη συνέχεια, που προβλέπεται δύσκολη και σε δρόμο ανηφορικό.    

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΥΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Πρόλογος

   Υπάρχει μιά ειδική κατηγορία ανθρώπων, φτιαγμένη από την ίδια πάστα που ήσαν φτιαγμένοι ο αρχαίος περιηγητής Παυσανίας, ο πολύπαθος περιπλανώμενος Οδυσσέας και τόσοι άλλοι νεώτεροι, που γι’ αυτούς το ταξίδι, το «ταξιδεύειν», όπως μ’ αρέσει νοσταλγικά ν’ αποκαλώ την περιπλάνηση ανά τον κόσμο, είναι όχι μόνο τρόπος, αλλά και σκοπός ζωής. Στους λίγους «ψαγμένους» συνειδητά και στους πολλούς «ανύποπτους», σαν παρόρμηση του υποσυνείδητου. Όμως σε όλους το ταξίδι λειτουργεί σαν αδιόρατη, αλλά ισχυρή, ναρκωτική ουσία.

   Κατά καιρούς, ένα ιδιότυπο «στερητικό σύνδρομο» τους κάνει να φτιάχνουν βαλίτσα και να εξορμούν γιά όπου η φαντασία, η προσμονή κι η δίψα της περιπέτειας τους κατευθύνει. Το σύνδρομο εκείνο που, όταν παραμείνουν γι’ αρκετό καιρό στο σπίτι τους, αρχίζει, σιγά-σιγά, να τους γαργαλάει. Στην αρχή απαλά και μετά αφόρητα έντονα και να τους σπρώχνει σε νέες περιπέτειες, νέες αναζητήσεις, νέους προορισμούς και νέες εμπειρίες. («Πολλών ανθρώπων τα άστεα είδεν και νόον έγνω». Ομήρου Οδύσσεια). Αφού προηγουμένως ο αέρας της φαντασίας έχει φουσκώσει μυαλά, έχει πλάσει όνειρα και η λογική έχει καταστρώσει πλάνα και προγράμματα.
Τα ταξιδιωτικά φυλλάδια, οι αναζητήσεις μέσω ταξιδιωτικών γραφείων, τα φιλικά τηλεφωνήματα γιά περισυλλογή ταξιδιωτικής παρέας, ή πληροφοριών από γνώστες του επιλεχθέντος προορισμού, απορροφούν γιά αρκετό καιρό το ενδιαφέρον του υποψήφιου ταξιδιώτη και γεμίζουν αποκλειστικά τον χρόνο και τη σκέψη του.
   Πολλές φορές μάλιστα, όχι μόνο τον ελεύθερο. Ταξίδι! Για κάποιους, η πιο μαγική λέξη της ελληνικής γλώσσας.

   Και μαζί όλες οι σχετικές και συμπαρομαρτούσες λέξεις και έννοιες, όπως φυγή, δράση, άγνωστο, μαγεία, ξεκούραση, αλλαγή, εκτόνωση, και, και…., οι οποίες «ποτίζουν» σώμα και ψυχή μ’ ένα απόλυτο, καταπραϋντικό βάλσαμο, που λειτουργεί ανασταλτικά και καταλυτικά πάνω σε κάθε έννοια και σκοτούρα. Μιά μεγάλη κι ευεργετική παρένθεση «διαφορετικότητος» που αναστέλλει και ρίχνει, πρόσκαιρα έστω, πέπλα λήθης στη ρουτίνα της καθημερινής μονοτονίας, ακόμη και με την προσδοκία και προσμονή.

   Ταξιδεύοντας χρόνια, βαριά προσβεβλημένος από το ίδιο μικρόβιο, συμφυρόμενος και συναναστρεφόμενος με πλήθος κόσμου, διαφορετικών ηλικιών, φύλων και φυλών, από ολόκληρο το κοινωνικό, μορφωτικό, οικονομικό και πολιτικό φάσμα, προσπάθησα, (κατευθυνόμενος από άλλη μία περίεργη εσωτερική παρόρμηση), να καταγράψω και μελετήσω -σχεδόν ακτινογραφήσω- ψυχές και χαρακτήρες. Χαρτογραφώντας έτσι, με μεγάλη προσέγγιση κι ελαχιστοποίηση του στατιστικού σφάλματος, μέσω αυθόρμητων αντιδράσεων, ενστικτωδών συμπεριφορών, αλλά και συγκροτημένων νοητικών διαδρομών, ολόκληρο σχεδόν το φάσμα των Ελλήνων ταξιδιωτών. Η παρατήρηση της ταξιδιωτικής συμπεριφοράς των ανθρώπων, εντελώς διαφορετική της αντίστοιχης στην καθημερινότητά τους, είχε γίνει γιά μένα μανία! Ένα δυνατό χόμπι μέσα σ’ ένα άλλο δυνατό χόμπι!


   Έτσι, μόλις το αεροπλάνο ξεκολλούσε από την ελληνική γη, πετώντας προς το άγνωστο, γιά τα μέλη του γκρουπ, αλλά σε απολύτως προγραμματισμένη και γνωστή πορεία γιά μένα, ο μηχανισμός της μυστικής «ψυχανάλυσης» των συνταξιδιωτών μου, έμπαινε σ’ εφαρμογή. Συνηθέστατα δε, σε λίγες, ελάχιστες ημέρες, είχα στα χέρια μου τις «ταυτότητες» όλων τους. Ή, γιά να μη γίνομαι υπερβολικός και απόλυτος, σχεδόν όλων!
Είναι απίστευτος ο καταλυτικός τρόπος με τον οποίον επενεργούν κάποιες αόρατες, μα υπαρκτές δυνάμεις και το πόσο εύκολα «ξεκλειδώνουν» και αποκαλύπτουν τον πραγματικό χαρακτήρα των ανθρώπων, αρκεί να κρατάς το κατάλληλο κλειδί. Βασικός καταλύτης η εγγενής ανασφάλεια του άγνωστου, το αίσθημα της αποκοπής από ό,τι αφήνουμε πίσω μας και το ευχάριστο συναίσθημα της αιώρησης σε κάποιο άγνωστο αλλά πολύ ευχάριστο κενό. Μαζί με την ετοιμότητα υποδοχής νέων και άγνωστων εντυπώσεων. Και σε όλο αυτό το πλέγμα, εσύ ν’ αποτελείς το κέντρο αναφοράς και της κεντρομόλου δύναμης που συγκρατεί συσπειρωμένο το γκρουπ.
   Ένα αίσθημα που γεννά ικανοποίηση, αλαζονεία και καλαμοκαβάλημα, (αν είσαι μολυσμένος, έστω κατ’ ελάχιστον, σ’ αυτά), και πολλές, πάρα πολλές ευθύνες. Μιά ομάδα ανθρώπων έχουν εναποθέσει τις τύχες τους στα χέρια σου. Από σένα εξαρτάται η μετακίνησή τους, η στέγαση, η διατροφή, η ψυχαγωγία, η μόρφωση και, πάνω απ’ όλα, η καλή διάθεση κι η ψυχική τους ισορροπία. Η συναίσθηση των ευθυνών του αρχηγού-συνοδού, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της επιτυχίας μιάς εκδρομής. Απ’ εκεί απορρέουν όλες οι ενέργειές του κι εκεί καταλήγουν. Στην εκτέλεση του καθήκοντος. Κάτι που, άλλωστε, ισχύει γιά το πλείστον των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Με μιά σημαντική, όμως, διαφορά. Ένα λάθος στην καθημερινότητα μπορεί να διορθωθεί, ή να περάσει απαρατήρητο, ενώ ένα λάθος ή μιά αβλεψία, στο ταξίδι τινάζει τα πάντα στον αέρα, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, δημιουργεί καχυποψίες, αμφισβητήσεις και κρυφοκουτσομπολιά, που χαλάν τη «ζαχαρένια» της ομάδας. Κι εσύ χάνεις την παρτίδα!

   Σ’ ένα ταξίδι, ο χρόνος συμπυκνώνεται αφάνταστα, οι συμπεριφορές απελευθερώνονται, οι ψυχές απογυμνώνονται και, μοιραία, εμφανίζουν γυμνή την πραγματική τους υπόσταση. Στο ταξίδι αποκαλύπτεται ο καλός, ο καλόβολος, ο δύστροπος, ο γκρινιάρης, ο ανικανοποίητος, ο υπομονετικός, ο ανυπόμονος, ο αγχώδης, κ.ο.κ.. Καμία μάσκα δεν αντέχει γιά πάνω από δυό-τρεις ημέρες ταξιδιού και όλες πέφτουν, σαν ώριμα σύκα, μετά από λίγες ώρες, στον πρώτο προορισμό.


Μετά από μερικά ταξίδια, έχοντας διαβάσει και το σχετικό βιβλίο του Ανδρέα Λασκαράτου, περί των ανθρώπινων χαρακτήρων, («Ίδε ο άνθρωπος»),διαπίστωσα έκπληκτος πως θα μπορούσα, ωραιότατα, να το συμπληρώσω και εμπλουτίσω. Έκτοτε μου κόλλησε γιά τα καλά το «χούι» της μελέτης των ανθρώπινων χαρακτήρων. Οπότε είδα, έμαθα κι απόλαυσα πολλά, πέραν των λοιπών ταξιδιωτικών εμπειριών του συρμού και των πολλών!

*

(συνεχίζεται)