PERU. Λίμα, η "Πόλη των Βασιλέων"

ΛΙΜΑ.   Η πόλη των βασιλέων.

 

Plaza San Martin



   Η πρωτεύουσα του Περού χτίστηκε από τον κατακτητή Φρανθίσκο Πιθάρρο στην όχθη του ποταμού Ρίμακ και απλώθηκε στο τρίγωνο που σχηματίζει αυτός, όπως εκβάλλει λοξά στη θάλασσα, με την προς νότο ακτογραμμή. Ο Πιθάρρο, γερό παλικάρι αλλά άφιλος, καχύποπτος, αδίστακτος κι εκδικητικός, δηλαδή κάθαρμα με τα όλα του, είχε καταφέρει να γεμίσει εχθρούς και να ξεμείνει από φίλους. Έχοντας ξεκάνει τους περισσότερους συντρόφους του, όλοι τους «μπουμπούκια ευωδιαστά», που  από συναγωνιστές είχαν μεταβληθεί σε ανταγωνιστές στην κατάκτηση των εδαφών και το κυνήγι των θησαυρών που προέκυψαν στην περιοχή, φοβόταν αντεκδικήσεις και δολοπλοκίες. Γι’ αυτό έχτισε την «Πόλη των Βασιλέων», όπως ονομάστηκε αρχικά η Λίμα, δίπλα στη θάλασσα ώστε να μπορεί εύκολα, αν ποτέ χρειαζόταν, να την «κοπανήσει»! Η πόλη εγκαινιάστηκε ανήμερα των Φώτων, στις 18 Ιανουαρίου του 1535. (Παλιό ημερολόγιο).

   Τελικά δεν απέφυγε το μοιραίο. Ο Πιθάρρο στην μεγάλη εξερεύνηση είχε σαν βασικό σύντροφο και συνεργάτη κάποιον συμπατριώτη του, τον Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο, παλιόμουτρο πρώτης γραμμής, κι έναν μισοπάλαβο παπά, (διά την ευλογία Κυρίου!), τον Ερνάντο Λούκε. Κι οι τρεις μαζί συγχρηματοδότησαν την επιχείρηση, με την έγκριση του Κυβερνήτη του Παναμά, Πεδράριας ντε Άβιλα. Όσο το κάρο τράβαγε τον ανήφορο και τα συνεταιράκια βρίσκονταν στη δίαιτα, όλα πήγαιναν μιά χαρά. Όμως μόλις βρήκαν «φαΐ» μπόλικο κι άρχισαν να τρώνε καλά, μαζί με τη μάσα έπεσε η γκρίνια κι η φαγωμάρα, που πες ο ένας, πες ο άλλος, εξελίχτηκε σε μίσος αβυσσαλέο. Παγκόσμιος νόμος, βλέπεις, και διαχρονικός επιβάλλει το χρήμα να μη φέρνει, πάντα, την ευτυχία!
   Τελικά, ο παπάς χάνεται απ' τη μέση χωρίς ν' αναφερθεί ξανά τίποτε γι' αυτόν, όσο γιά τον Αλμάγκρο, κάπου τον ξεμονάχιασε  ο Πιθάρρο και του ’φαγε το γούργουρα. Πολλοί μάλιστα λένε πως τον «καρύδωσε»….. ιδιοχείρως και κάποιοι άλλοι πως τον σκότωσαν τ’ αδέλφια του Πιθάρρο.

   Λίγα χρόνια μετά, ο γιος του Ντιέγκο, ο Μότο Αλμάγκρο, μαζί με μιά ομάδα φονιάδων, εισέβαλαν στο σπίτι του Πιθάρρο, το οποίο σήμερα χρησιμοποιείται ως Προεδρικό μέγαρο της χώρας, και πριν εκείνος προλάβει να οργανώσει άμυνα, τον κατακομμάτιασαν με τα σπαθιά τους κι εξαφάνισαν το πτώμα του. Αιώνες μετά, τα οστά του βρέθηκαν θαμμένα, όπως ισχυρίζονται, χωρίς αυτό να είναι απόλυτα τσεκαρισμένο, σε κρύπτη του Καθεδρικού Ναού.

   Η σκοπιμότητα, όπως γίνεται πάντα, επεκράτησε κι εδώ της αλήθειας. Το Περού χρειαζόταν, οπωσδήποτε, τα οστά του Πιθάρρο, και τα βρήκε! Και μάλιστα στο καταλληλότερο, συμβολικά, σημείο.

   Η φήμη των αμύθητων θησαυρών που βρίσκονταν στο «Ελδοράδο» των Νέων Εδαφών, διογκωμένη κι από τη σχετική μυθοπλασία, έκανε τα σάλια των Ευρωπαίων να τρέχουν και τους απανταχού της Γηραιάς Ηπείρου τολμηρούς τυχοδιώκτες, «ντεσπεράντος», (απελπισμένους), και λοιπούς παλιανθρωπαρέους να συρρέουν, πατείς με-πατώ σε, στην περιοχή. Με γυαλισμένο μάτι, ακόρεστη δίψα γιά γρήγορο πλουτισμό και καλοακονισμένο σπαθί.

   Δεν περίσσεψε ρεμάλι γιά ρεμάλι σε Ισπανία και Πορτογαλία, (κυρίως), απ’ αυτά που μπορούσαν να πουλήσουν τη μάνα τους γιά 10 πέσος, αφού όλα αριβάρισαν στην περιοχή. Διψασμένα γιά χρυσάφι κι αποφασισμένα γιά όλα.

Casa de Aliaga

 

Δημαρχείο

    Στην αρχή την πόλη αποτελούσαν μερικά τετράγωνα, γύρω από τη σημερινή «Πλάθα Μαγιόρ» και τέως «Πλάθα ντε Άρμας», (Πλατεία των Όπλων), με πλάτη τον ποταμό.   
   Τα πρώτα οικόπεδα τα μοίρασε ο Πιθάρρο στους δικούς του, οι οποίοι άρχισαν να κατασκευάζουν εκεί τα αρχοντικά τους δημιουργώντας, έτσι, και την πρώτη ντόπια αριστοκρατία. Ένας απ’ αυτούς, από τους πλέον επιστήθιους φίλους του, ο Jeronimo de Aliaga, πήρε οικόπεδο, δίπλα στη πλατεία και απέναντι απ’ αυτό του Πιθάρρο, στην οδό Jiron de la Union, και έχτισε την εξαίρετη Casa de Aliaga. Ένα θαυμάσιο σπίτι-μουσείο, με ζωή σχεδόν μισής χιλιετηρίδος. Άψογα συντηρημένο και αυθεντικά διατηρημένο, το σπουδαίο αυτό αρχοντικό, δείχνει και σήμερα, απόλυτα ίδιο όπως τότε που κατασκευάστηκε. Βρίσκεται, συνεχώς και αδιαλείπτως, στα χέρια της ίδιας οικογένειας, ο τελευταίος απόγονος της οποίας, και νυν κάτοχος, ένας ευγενέστατος φιλόφρων Περουβιανός κύριος, ο Gonzalo de Aliaga, μου έκανε την τιμή να με ξεναγήσει, αυτοπροσώπως και γιά ώρες, στο απέραντο και πολυδαίδαλο σπίτι-μουσείο, προσφέροντάς μου και ένα ποτήρι κρασί από την προσωπική του κάβα. Από μπουκάλι που άνοιξε ειδικά γιά την περίπτωση. Τριγυρίζοντας στα άπειρα μισοσκότεινα δωμάτια με τα κλειστά παράθυρα και την απόλυτη σιωπή, όπου μόνο τα βήματά μας ακούγονταν, είχα την επίμονη αίσθηση ότι δεν πέρασε ούτε ώρα από τότε που χτίστηκε κι ότι βρισκόμουν κι εγώ, στον 16ο αιώνα.

   Στο αρχοντικό αυτό, σήμερα οργανώνονται, κατόπιν ειδικών κρατήσεων και συμφωνιών, ξεναγήσεις μετά δείπνων. Εννοείται, με όλη την τελετουργία, την ατμόσφαιρα, τα αντικείμενα, τα σερβίτσια και τα μενού της εποχής!  

   Ένα τυπικό χαρακτηριστικό των παλιών περουβιάνικων σπιτιών είναι η προσθήκη στην πρόσοψη, κλειστών ξύλινων μπαλκονιών. Κατάλοιπα προϊόντα μουσουλμανικής μαυριτανικής σεμνοτυφίας που επεβλήθησαν, αρχικά, στην κατακτημένη από τους Άραβες Ισπανία και μεταφυτεύτηκαν με επιτυχία στη Λίμα και το Περού, γενικότερα. Ενσωματώθηκαν αρμονικά  στο υπόλοιπο κτίσμα και τελικά, όλα μαζί, συνέθεσαν το χαρακτηριστικό και εύκολα αναγνωρίσιμο, ισπανοπερουβιάνικο στυλ αρχιτεκτονικής.

Plaza Mayor

 «Πλατεία των Όπλων»! Δεν υπάρχει πόλη νοτιοαμερικάνικη, μικρή ή μεγάλη, ακόμη και σπιθαμιαίο χωριό, που η κεντρική του πλατεία, να μην λέγεται «Πλατεία των Όπλων»!

   Σημ. Το γεγονός της ονομασίας αυτής έχει την αφετηρία του, πολύ μεταγενέστερα, στον 19ο αιώνα και τον απελευθερωτικό αγώνα των χωρών της Λατινικής Αμερικής, οι οποίες στο μεταξύ είχαν αποκτήσει εθνική συνείδηση κι επαναστάτησαν γιά ν’ αποτινάξουν την ισπανική επικυριαρχία. (Μπολιβάρ, Χοσέ ντε Σαν Μαρτίν, Ο’ Χίγγινγκς, κ.λπ. επαναστάτες αγωνιστές, ή «λιμπερταδόρες», όπως απεκλήθησαν. Δηλαδή, «απελευθερωτές». Ιστορίες που θα διηγηθούμε αργότερα).



Προεδρικό Μέγαρο



   Στην «Πλάθα Μαγιόρ», τέως Πλατεία των Όπλων της Λίμα, δεσπόζουν τριγύρω, κάμποσα από τα ιστορικά κτίρια της πόλης. Στα δεξιά κάθετη πλευρά, όπως κοιτάμε, το Προεδρικό Μεγάρο, (τέως κατοικία Πιθάρρο), ευρίσκεται ο κλασσικός και απαραίτητος σε κάθε λατινοαμερικανική πόλη Καθεδρικός Ναός. Κατά σύμπτωση, σχεδόν πάντα, στην κεντρική πλατεία και κολλητά δίπλα του η κατοικία του Αρχιεπισκόπου. Στην απέναντί τους πλευρά, βρίσκεται το Δημαρχείο.

   Κάθε Καθεδρικός έχει τη σημασία του, τη μεγαλοπρέπειά του και κάποια μοναδικά χαρακτηριστικά. Εδώ αυτά είναι δύο. Ο τάφος του Πιθάρρο,  με την αμφισβητούμενη, όπως προαναφέραμε, αυθεντικότητα του «περιεχομένου» του και μιά εξωθρησκευτική παράσταση.



Καθεδρικός



   Μπαίνοντας στο Ναό, στα δεξιά, υπάρχει παρεκκλήσι μ’ ένα τεράστιο, πολύχρωμο, λαμπερό και φαινομενικά παράταιρο γιά εκκλησία, ψηφιδωτό. Απεικονίζει τον Πιθάρρο με μιά ομάδα ένοπλων στρατιωτών. Η παράσταση είναι συμβολική και καθοριστική γιά την ιστορία του Περού.



Κατοικία Αρχιεπισκόπου



   Η επιχείρηση της κατάκτησής του από τους Ισπανούς του Φρ. Πιθάρρο,   ολοκληρώθηκε σε τρεις, ας πούμε, «δόσεις». Με τρεις διερευνητικές τολμηρές αποστολές, αφού οι αποστάσεις ήσαν τεράστιες, οι συνθήκες δύσκολες κι επικίνδυνες και η όλη επιχείρηση θύμιζε «πορεία στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα». Προχωράμε ψάχνοντας και κάνουμε βλέποντας!

   Στη δεύτερη εκστρατεία, ανακάλυψαν το «νησί του Κόκορα», (Γκάλιο), όπου με τελειωμένες τις προμήθειες, ξέμειναν γιά 5 μήνες. Τα πράγματα ζόρισαν και οι περισσότεροι, κουρασμένοι από τη μακρόχρονη περιπέτεια, τους κινδύνους και τις στερήσεις,  λιγοψύχισαν κι έκαναν πίσω, στο φόβο του αγνώστου και της ανέχειας. Εκεί και τότε, ο Πιθάρρο τους εξήγησε, ορθά-κοφτά:

   - Όποιος θέλει φεύγει και γυρίζει πίσω στον Παναμά και όποιος θέλει μένει και προχωρεί μαζί μου. Στη δόξα και τον πλούτο, ή απλά, στο θάνατο. Διαλέγετε και παίρνετε!

   Έμειναν 16, (κατ’ άλλους 13). Οι πιό τολμηροί, οι πιό ανθεκτικοί κι οι πιό διψασμένοι γιά δόξα, (λιγότερο), και χρυσάφι, (κυρίως). Εννοείται, μεταξύ αυτών ο Jeronimo de Aliaga και ένας….. Έλληνας! Μάλιστα, Έλληνας. Ο Pedro de Candia! Δηλαδή ο Πέτρος απ’ την Κρήτη, αφού τότε την Κρήτη την λέγανε Κάντια. Ο τύπος ήταν, μάλλον, Χανιώτης. Γερό σκαρί, μπόλικο τσαγανό και παράτολμο παλικάρι. Αλλά, όπως όλο το συνάφι, και μεγάλο καθίκι του κερατά! Σκληρός κι ιντριγκαδώρος πρώτης, που είχε κι αυτός, σύντομα, το ίδιο τραγικό τέλος με τους περισσότερους τυχοδιώκτες της εποχής. Λέγεται πως τον στραγγάλισε ο γιος του Αλμάγκρο, με τα χεράκια του, μετά από κάποια από τις άφθονες εμφύλιες ισπανικές διαμάχες!

   Με αυτούς τους δεκαέξι ο Πιθάρρο προχώρησε, κόστα-κόστα, και πρωτομπήκε στο Περού, φτάνοντας στο σημερινό Τούμπες! Στα σύνορα με το σημερινό Εκουαδόρ.

 

Callao. Το επίνειο της Λίμα





Φαβέλες στη Λίμα

  Με την πάροδο των χρόνων, η πόλη με κορυφή την πρώτη,
παλιά πόλη και την Πλατεία των Όπλων, επεκτεινόταν προς τη θάλασσα, φτάνοντας στη σημερινή της, τριγωνική μορφή, ισομοιρασμένη, δεξιά-αριστερά, κατά μήκος της παραλίας. Βορειότερα το λιμάνι, το Καγιάο, (Callao), ναι νοτιότερα οι «αριστοκρατικές» περιοχές. Το Σαν Ισίντρο, το Μιραφλόρες και το Μπαρράνκο, με το εντυπωσιακό γιώτινγκ κλαμπ του. Φυσικά, σαν νοτιοαμερικάνικη πόλη που είναι, διαθέτει και τις απαραίτητες εξαθλιωμένες φτωχογειτονιές της, με τις άθλιες «φαβέλες», δηλαδή τις παραγκουπόλεις, που διατάσσονται στην περίμετρό της και που οι κυβερνήσεις φροντίζουν να κρύβουν και απομονώνουν οπτικά, με ψηλούς τοίχους. Όπως οι κακονοικοκυρές χώνουν τα σκουπίδια τους κάτω απ’ το χαλί και νιώθουν ευχαριστημένες θεωρώντας  πως ξένοιασαν απ’ αυτά.

   Ένα εμφανέστατο χαρακτηριστικό της Λίμα είναι τα πάμπολλα κινέζικα εστιατόρια. Ιδίως στις λαϊκές γειτονιές. Τα κόκκινα φαναράκια κι οι κινέζικες επιγραφές, τα προδίδουν από μακριά. Η εξήγηση απλή. Φαγητό πολύ και φτηνό!

   Άλλο εμφανές χαρακτηριστικό, που δεν αποκλείεται σε λίγο να το δούμε και στην Ελλάδα, τα πολλά, πάμπολλα,  σπίτια που περιβάλλονται, γιά προστασία από τους σαλταδώρους διαρρήκτες, με ηλεκτροφόρα σύρματα. Θυμίζουν τα παλιά στρατόπεδα, αλλά με εξελιγμένη τεχνολογία, (το ηλεκτρικό ρεύμα). Εννοείται πως αποτελούν μέτρα ασφαλείας, καθ’ όλα νόμιμα!

   - Αν δεν θέλεις να ξεροψηθείς, μην σκαρφαλώνεις. Εγώ, πάντως, σε προειδοποιώ!

   Προστατευτικό μέσο απλό, πρακτικό και απόλυτα σίγουρο. Κι όποιος τολμά, ας κοπιάσει.

   Λιγότερο εμφανές χαρακτηριστικό της πόλης, που απαιτεί αυξημένη παρατηρητικότητα γιά να επισημανθεί, αποτελεί το γεγονός της πλήρους απουσίας δικτύου απορροής ομβρίων. Κανένα ρείθρο δεν διαθέτει υπόνομο και κανένα οίκημα δεν κατεβάζει από την ταράτσα υδρορρόες. Κανένα απολύτως! Η εξήγηση απλή. Στη Λίμα, αλλά και σε όλη την παραλιακή ζώνη του Περού, δεν βρέχει. Ή, το πολύ, ψιχαλίζει ελάχιστα, σχεδόν αμελητέα! Κάποιους μήνες βολεύονται με την υγρασία του Ωκεανού, που δημιουργεί υποτροπικές συνθήκες κι αυτό είναι όλο. Το δε νερό, το εξασφαλίζουν από τα ποτάμια που κατεβαίνουν, πολυάριθμα, από τις Άνδεις. Τους χειμωνιάτικους, ιδίως, μήνες, δηλαδή από Ιούνιο έως τον Οκτώβριο, (ας μην ξεχνάμε πως το Περού είναι, ως προς εμάς, τούμπα στη Γη και το καλοκαίρι μας είναι γιά κείνους χειμώνας), ο ήλιος είναι μόνιμα κρυμμένος πίσω από μιά χαμηλή, μόνιμη και ενοχλητική ομίχλη, που την λένε γκαρούα. Ένα πέπλο τόσο πυκνό που σου επιτρέπει να τον βλέπεις κατάφατσα και ανενόχλητα γιά τα μάτια, λες και βλέπεις αυγουστιάτικη πανσέληνο.

   Η Λίμα, και γενικότερα το Περού, διαθέτουν τα περισσότερα μουσεία από κάθε αντίστοιχη πόλη και χώρα του κόσμου. Χιλιάδες μουσεία. Αμέτρητα! Ο παράδεισος των μουσειολάγνων και των … μουσειοτραφών! Μουσεία να δουν τα μάτια σας! Και το τελευταίο εσχατοχώρι διαθέτει όχι τό, αλλά τά μουσεία του!

Μουσείο Χρυσού

   Μεγάλη, αλλά και μάλλον αδικαιολόγητη, φήμη στην πόλη διαθέτει το Μουσείο του Χρυσού,

( Museo “Oro del Peru”), όπου στα υπόγειά του στεγάζεται πλήθος από χρυσά, και όχι μόνο, αντικείμενα διαφόρων ιστορικών και προϊστορικών πολιτισμών. Με ελλιπέστατη καθοδήγηση, αφού σχεδόν απουσιάζουν ταμπελάκια από τα εκθέματα. Η γνησιότητα, πάντως, των εκθεμάτων αμφισβητείται έντονα. 
   Προσωπικά, με εντυπωσίασε περισσότερο το ισόγειο, όπου στεγάζει μιά μοναδική στον κόσμο συλλογή όπλων, πολεμικών στολών και αντικειμένων από όλους τους λαούς, όλα τα μέρη της Γης και όλες τις ιστορικές περιόδους. Αρχαία, μεσαιωνικά, σύγχρονα, τα πάντα! Δεν υπάρχει παγκόσμια διασημότης που να μην ανακαλύψεις εκεί μέσα κάποιο πολεμικό του αντικείμενο. Ενδεικτικά θυμάμαι του Ναπολέοντα, του Χίτλερ, του Τσώρτσιλ, του Αϊζενχάουερ, κ. α. Μιά τεράστια συλλογή που και μόνο η απλή περιήγησή της απαιτεί ημέρες. Και όμως επισκιάζεται από τη φήμη των αντικειμένων του υπογείου και περνά σχεδόν απαρατήρητη από τον βιαστικό επισκέπτη.

Μουσείο Λάρκο Χερρέρα



   Πληρέστατο και μεστό το Μουσείο του Έθνους, ( Museo de la Nation) και, τέλος, πολύ εντυπωσιακό, το ιδιωτικό Μουσείο Ραφαέλ Λάρκο Χερρέρα, (Museo Rafael Larco Herrera). Κληροδότημα ενός ιδιόρρυθμου βαθύπλουτου συλλέκτη χιλιάδων περουβιανών αρχαιοτήτων, κυρίως, κεραμικών, που μετά τον θάνατό του το σπίτι, τυπική ισπανική χασιέντα πλημμυρισμένη στις κόκκινες μπουκαμβίλιες, μετετράπη σε μοναδικό και το μεγαλύτερο, παγκοσμίως, ιδιωτικό μουσείο. Παρ’ όλο το ασφυκτικό στρίμωγμα, σε προθήκες και ράφια, 50 χιλιάδων, περίπου, εκθεμάτων «ατάκτως ερριμένων», με το παλιότερο ηλικίας χιλιάδων ετών, και με ελλιπή κατηγοριοποίηση και σήμανση, η επίσκεψη σ’ αυτό είναι επιβεβλημένη.

Έργα και όχι λόγια!

   Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει μιά άψογα διατηρημένη ταπισερί από φτερά παπαγάλων και το ξεχωριστό τμήμα με τα ερωτικά κεραμικά, όπου αποδεικνύεται πως η ερωτική διάθεση, η φαντασία και όλη η γκάμα των διαστροφών και των «βίτσιων», περί το ερωτικό ένστικτο και την ικανοποίησή του, είναι στοιχεία πανάρχαια, παγκόσμια και αναλλοίωτα. Ίδια κι απαράλλαχτα, σε κάθε γεωγραφικό σημείο του πλανήτη και σε κάθε εποχή!

  

Εκλησσία και Μοναστήρι Αγ. Φραγκίσκου

    Ιδιαίτερα σημαντικό γεγονός αποτελεί η επίσκεψη στον Ναό του Αγίου Φραγκίσκου. (Inglesia de San Francisco). Είναι το μόνο κτίσμα στη Λίμα που δεν υπέστη εκτεταμένες καταστροφές από τους κατά καιρούς σεισμούς, που πλήττουν, τακτικά, την πόλη. Χτισμένος στα τέλη του 17ου αιώνα, σε στυλ ντόπιου μπαρόκ, χρησιμοποιήθηκε σαν νεκροταφείο ανάγκης, όταν μεγάλος λοιμός έπληξε την πόλη. Σκάφτηκαν βιαστικά, στη βάση του, κατακόμβες τις οποίες
γέμισαν με κάπου 80.000 άταφα πτώματα που τα κάλυπταν, βιαστικά και  πρόχειρα με στρώσεις ασβέστη, γιά να σταματήσουν τη διάδοση της επιδημίας. Τα κενά που δημιούργησαν οι κατακόμβες λειτούργησαν σαν «μονωτικό» στους σεισμούς, απορροφώντας τους κραδασμούς τους! Η επίσκεψη στις κατακόμβες δεν συνιστάται σε προληπτικούς, ευαίσθητους στις εικόνες κρανίων και τους κλειστοφοβικούς.

Rosa Nautica

   Θα ήταν σημαντική παράλειψη γιά κάθε ταξιδιώτη που σέβεται τον εαυτό του, να μην γευματίσει ή δειπνήσει ρομαντικά στην “La Rosa Nautica”. Ένα ειδυλλιακό εστιατόριο, βικτοριανού στυλ, χτισμένο σε μιά τεχνητή πρόσχωση, αρκετά μέσα στον Ειρηνικό. Εκεί, με θέα την απέραντη θάλασσα, απολαμβάνεις αξέχαστες στιγμές πάνω στα ωκεάνια κύματα και μιά εξαίρετη ντόπια κουζίνα. Φυσικά με θαλασσινά. Αρχίζοντας πάντα, μ’ ένα απεριτίφ pisco sour. Ένα εξαίρετο προϊόν ζύμωσης μούστου σταφυλιών, που με προσθήκη χυμού λεμονιού και μαρέγκας αυγού, φτιάχνουν ένα από τα ιδανικότερα απεριτίφ του κόσμου. Ένα ποτό που απετέλεσε αντικείμενο διαμάχης, γιά την πατρότητα και αποκλειστικότητα παρασκευής και διάθεσης, μεταξύ Περού και Χιλής και κόντεψε ν’ ανοίξει και νέο πόλεμο μεταξύ τους. Με την ιστορία να τελειώνει, νικηφόρα γιά το Περού, στις αρχές του 20ου αιώνα!

   Παλαιότερα, υπήρχε και κάποιο άλλο παραλιακό εστιατόριο, ανάλογο της Ρόζα Νότικα, το «Costa Verde», ιδιοκτησίας ενός πολύ ωραίου κι ευχάριστου τύπου, ολυμπιονίκη στην κολύμβηση, που προσέφερε τον πληρέστερο θαλασσινό μπουφέ του Περού. Σε κάθε μου μετάβαση εκεί, (στόλιζε πάντα το τραπέζι μου με ελληνική σημαία), τα λέγαμε και τα κουτσοπίναμε. Εννοείται πως το κόλπο με τη σημαία το έκανε σε όλους τους θαμώνες από τους οποίους ζητούσε στο ρεζερβάρισμα την εθνικότητα. Όμως ο πρόωρος θάνατός του και η ανικανότητα των επιγόνων του, έκλεισαν το μαγαζί. Κρίμα!

Πάρκο του Έρωτα

   Άλλο, πολύ χαρακτηριστικό σημείο της Λίμα, κάτω στην παραλία του Μιραφλόρες είναι και το Πάρκο του Έρωτα, (Parque del Amor), με το άγαλμα των δύο σφιχταγκαλιασμένων εραστών στο κέντρο του. Σημείο τρυφερών συναντήσεων κατά τη διάρκεια της ημέρας και η χαρά του μπανιστιρτζή τη νύχτα!

   Γιά βραδινό χάζι, υπάρχει στο Μιραφλόρες, δίπλα στο θαυμάσιο ξενοδοχείο Μιραφλόρες Παρκ, ένα ανοιχτό και πολύβουο εμπορικό κέντρο, το Larco Mar Shopping Center, γιά φτηνό φαγητό, ψώνια, βόλτα και διασκέδαση, με φόντο τον Ειρηνικό.



Miraflores Park Hotel

   Ξενοδοχεία στη Λίμα υπάρχουν πολλά και γιά όλα τα βαλάντια. Όμως όποιος θέλει το κάτι παραπάνω, ας διαλέξει μεταξύ του Μιραφλόρες Παρκ Hotel, μιά βεράντα στον Ωκεανό και του Country Club Lima Hotel, όπου θα ζήσει, γιά λίγο, μέσα σ’ ένα πραγματικό μουσείο.

   Ανεβαίνοντας από το Μιραφλόρες προς το κέντρο, βαδίζοντας στην Λεωφόρο Λάρκο, συναντάμε ένα μεγαλούτσικο πάρκο, το Πάρκο Κέννεντυ. Και μέσα σ’ αυτό το στέκι των ζωγράφων. Εκεί τα βράδια στήνονται δεκάδες πάγκοι και καβαλέτα όπου οι ντόπιοι ζωγράφοι μοστράρουν τα έργα τους. Πραγματική πανδαισία χρώματος. Κάτι αντίστοιχο με την παρισινή Μονμάρτη και τη Μπόκα του Μπουένος Άιρες. Οι φιλότεχνοι θα ευχαριστηθούν, οπωσδήποτε, έναν περίπατο εκεί και σίγουρα θ’ αγοράσουν κάποιο μικρό ζωγραφικό ενθύμιο.

Πολιτιστικό κέντροτου Πανεπιστημίου του San Marcos, Lima