ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟΣ. Επίλογος

Αποχαιρετισμός σ' έναν μεγάλο.

   Ο Μητροπάνος υπήρξε, αναμφίβολα, ένας σπουδαίος ερμηνευτής του λαϊκού τραγουδιού. Κυρίως, όμως, υπήρξε σεμνή και διακριτική παρουσία στο χώρο της τέχνης του. Χωρίς φανφάρα, βεντετισμό, επαγγελματικές αντιζηλίες και διαγκωνισμούς, στην προσπάθεια να διατηρείται στην επιφάνεια. Γεγονός συνηθέστατο στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Αυτό το πετύχαινε εύκολα με την ποιότητα της φωνής του, τη διαχρονική αξία των τραγουδιών του και τον μοναδικό τρόπο ερμηνείας τους.

   Γεννήθηκε, σταδιοδρόμησε και έκλεισε τον κύκλο της ζωής του παραμένοντας σταθερά ένα απλό και καλό, μεγάλο παιδί. Ελάχιστες φορές άπλωσε το πόδι του έξω από το επαγγελματικό του αντικείμενο και δεν προσπάθησε να καπηλευτεί τις προσωπικές του ιδέες και απόψεις, εντάσσοντάς τις, όπως κάνουν πολλοί, στην υπηρεσία προπαγανδιστικών μηχανισμών και σε κομματικές παρατάξεις, κατά τους κανόνες του σύγχρονου πολιτικού marketing. Γι’ αυτό και κατέκτησε ξεχωριστή θέση στις καρδιές όλων των Ελλήνων και θα κρατήσει, τώρα που έφυγε από κοντά μας, και εξέχουσα θέση στη μνήμη τους. Μαζί με τη γλυκιά αναπόληση παλιών καλών ημερών που θα φέρνει η νοσταλγική χροιά της φωνής του.

   Κάποιες αμφιλεγόμενες, και μάλλον άκομψες και άστοχες, κόντρες του με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, αποτελούν παρωνυχίδες μέσα στην συνολικά ευπρεπή δημόσια διαδρομή του. Άλλωστε τώρα που συναντήθηκαν εκεί πάνω, θα έχουν την ευκαιρία να τα πουν και να διευθετήσουν τις όποιες διαφορές τους. Καλόπιστοι και αγαθοί, όπως υπήρξαν κι οι δύο.

   Όμως τη μεγαλύτερη μεταθανάτια εντύπωση προκάλεσε, (σε μένα τεράστια), η δήλωση της οικογένειας Μητροπάνου, προφανώς ερμηνεύουσα δική του θέληση, περί αποποίησης προσφοράς γιά δημόσια δαπάνη της κηδείας του! Στη μακρότατη διάρκεια της ζωής μου, δεν θυμάμαι άλλη τέτοια συμπεριφορά. Πιθανώς να λαθεύω, αλλά δεν θυμάμαι. Ίσως η σημερινή συγκυρία, όπου κανόνας είναι η «αρπαχτή», θεσμός η μίζα και υπέρτατη αξία το χρήμα, να χρωματίζει έντονα τέτοιες ενέργειες, που κάποτε μπορεί να θεωρούνταν φυσιολογικές και να πέρναγαν απαρατήρητες. Στο άκρως υλιστικό μας, όμως, σήμερα αποκαλύπτουν σπάνια αξιοπρέπεια, περηφάνεια και μεγάλα αποθέματα ψυχικού μεγαλείου. Γι’ αυτό τέτοια συμπτώματα εντυπωσιάζουν ιδιαίτερα, συγκινούν και συνεγείρουν.

   Συνειδητοποιώντας έντονα τη σημασία του αρχαίου ρητού: «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστο των προ υπαρξάντων κρίνεται», πιστεύω ακράδαντα πως ο Μητροπάνος δεν θα μείνει στην Ιστορία μόνο σαν μεγάλη και ξεχωριστή φωνή που λατρεύτηκε εν ζωή, αλλά πάνω απ’ όλα, θα αφήσει ανεξάληπτο στίγμα λεβέντικης κι αξιοπρεπούς παρουσίας, σε εποχές που η ποιότητα στους ανθρώπινους χαρακτήρες σπανίζει απελπιστικά. Αθάνατος!