Δημήτρης Χριστούλας. Η υπέρβαση.

   Δημήτρης Χριστούλας. Η υπέρβαση.

   Κάθε σημαντικό συμβάν έχει τη σημασία, τη βαρύτητα, την απήχηση και τις γενικότερες κοινωνικές προεκτάσεις του. Ιδίως γεγονότα που ξεφεύγουν από τον συρμό της καθημερινότητος και παρεκκλίνουν φυσιολογικών και καθιερωμένων συμπεριφορών, ξενίζουν, εντυπωσιάζουν και, ίσως-ίσως, παραδειγματίζουν.
   Τα «εξειδικευμένα» αυτά περιστατικά, πέραν του «ντόρου» της επικαιρότητος, χρήζουν βαθύτερης μελέτης κι ανάλυσης, ώστε να συναχθούν, απ’ αυτά, τα σωστά συμπεράσματα. Κάτι που, βεβαίως, απαιτεί πρωτίστως καταλάγιασμα του θορύβου, χρονική απόσταση και ολόπλευρη ανάλυση.

   Διαβάζοντας κανείς το επεξηγηματικό της πράξης, σημείωμα του αυτόχειρα Χριστούλα δεν μπορεί παρά, εξετάζοντας το στρωτό και σταθερό του γράψιμο, να προσέξει (και, ίσως, να θαυμάσει), την απόλυτη ψυχραιμία και συναισθηματική σταθερότητα του γράφοντος. Ήρεμος γραφικός χαρακτήρας, ομοιόμορφα γράμματα, κανονική στίξη, ευθυγράμμιση των αράδων μεταξύ τους, χωρίς ταλαντεύσεις, κενά και διορθώσεις. Πηγαία και συνεχής καταγραφή σκέψεων, με λογικό ειρμό και συγκροτημένη ροή.
   Ο «απελθών» υπήρξε άνθρωπος μορφωμένος. Επιστήμων, κατά το πτυχίο του, αλλά και «γραμματιζούμενος», κατά τη λαϊκή ρήση, αφού από το γραπτό του απουσιάζουν γραμματικά και συντακτικά λάθη. Κείμενο στρωτό, κατανοητό, επίκαιρο και απέραντα σπαρακτικό. Με την απόγνωση να ξεχειλίζει, αλλά με αξιοπρέπεια και συγκρατημένη οργή. Χωρίς βερμπαλισμούς, άναρθρες κραυγές και λαϊκίστικους «αναθεματισμούς». Σαφώς περιείχε μηνύματα και με τη γραφή του «έγραφε» υποθήκες γιά τις μέλλουσες γενιές και, ταυτόχρονα, έβαζε «στοίχημα», που μακάρι να κερδίσει. Όρθωσε το ηλικιωμένο, και οπωσδήποτε αδύνατο, παράστημά του και πρόταξε μιά δυνατή άρνηση. Ένα νέο βροντερό και περήφανο «ΟΧΙ», σε όσα συμβαίνουν και πρόκειται να συμβούν στη χώρα!
   Το ύφος της επιστολής φανερώνει, επίσης, άνθρωπο με απόλυτη επίγνωση του ότι έχει, ούτως ή άλλως, και φυσιολογικά εκμετρήσει το μείζον τμήμα του επίγειου βίου του και πως η μόνη πλέον αγωνία που τον διακατέχει, ως προς την δική του ύπαρξη, είναι η αξιοπρεπής «αποχώρηση» από τον μάταιο κόσμο. Μιά ζωή που δεν θέλει, στη δύση της, να ευτελίσει βυθίζοντάς την στην διαφαινόμενη μιζέρια κι αθλιότητα. Όμως εκείνο που συγκινεί ιδιαίτερα είναι ο τρόπος που επέλεξε να ρίξει την αυλαία της ζωής του. Ήρεμη λήψη απόφασης και ψύχραιμη εκτέλεση.
   Λέγεται πως είχε, αρκετά πριν, προμελετήσει την πράξη του και την είχε ανακοινώσει στον κύκλο του, πιθανότατα μη γενόμενος πιστευτός! Τακτοποίησε όλες του τις οικονομικές εκκρεμότητες και, «σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος», κατέβηκε στο Σύνταγμα, γιά ν’ ανέβει να συναντήσει τον Πλάστη του, χωρίς γήινες εκκρεμότητες!

   Πολλοί άνθρωποι, σε στιγμές απελπισίας και κάτω από συντριπτικό βάρος ανυπόφορου φορτίου, σκέφτονται την απόδραση με την «φυγή» από τα εγκόσμια, σαν ύστατη και μοναδική σωτηρία. Και φτάνουν στα όρια να το κάνουν. Όμως ελάχιστοι τολμούν και τα διαβαίνουν. Και απ’ αυτούς, οι λιγότεροι διατηρούν ακέραιη την αυτοκυριαρχία τους. Οι πιό πολλοί είναι ήδη «φευγάτοι», όταν φεύγουν! Το ένστικτο της επιβίωσης και αυτοσυντήρησης αποτελεί το ισχυρότερο ένστικτο όλων, ανεξαιρέτως, των έμβιων όντων. Ένα ένστικτο που δύσκολα ξεπερνιέται αυτοβούλως ώστε να οδηγηθεί το άτομο στην υπέρτατη θυσία. Ο Χριστούλας το πέτυχε. Ήρεμα, ψύχραιμα, απλά κι αποφασιστικά έκανε την υπέρβασή του και πέρασε στην αιωνιότητα, αφήνοντας πίσω του μιά ηχηρή και σπαρακτική παρακαταθήκη αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού.
   Αιωνία η μνήμη του!