Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ (III)
Όπως όλα τα πράγματα στον κόσμο, έτσι και το ταξίδι κάποτε τελειώνει κι ο ταξιδιώτης επιστρέφει στη θαλπωρή της φωλιάς του. Στη λατρευτή του ρουτίνα, στην γνώριμη και οικεία καθημερινότητα. Αυτήν που συνεχώς καταριέται κι αναθεματίζει και που, μόλις αφήσει γιά 15 ημέρες, αναζητεί με μανία, σαν τον «στερημένο» ναρκομανή που ψάχνει τη δόση του, ή απλώς γκρινιάζει συνέχεια, όπως ένα μωρό που βγάζει τα πρώτα του δοντάκια!
Τον πρώτο καιρό της επιστροφής και γιά λίγες ημέρες ο άνθρωπος, από μόνος του, αρκείται στην αποφόρτιση από την συσσωρευμένη κούραση που ο βαθύς λυτρωτικός ύπνος «ξεπλένει», θεραπεύοντας μαζί και το λεγόμενο «τζετ λαγκ», ένα φαινόμενο κατά το οποίο ο οργανισμός μπερδεύει και μπερδεύεται με τις διαφορές της ώρας και τις αναγκαίες, απότομες μεταβολές του βιολογικού του ρυθμού. Κάτι σαν απαραίτητη διαδικασία τακτοποίησης και «σουλουπώματος» ενός σπιτιού, μετά από ξέφρενο γιορτινό πάρτι.
Αφού κυλήσουν κάποιες ημέρες, το πλήθος των οποίων είναι αντιστρόφως ανάλογο με την ταξιδιωτική εμπειρία ενός εκάστου, η οποία λειτουργεί καταλυτικά γιά την επάνοδο στην «ομαλότητα», αρχίζει η τρίτη ταξιδιωτική περίοδος. Η ουσιαστικότερη και μεστότερη, που τακτοποιεί τους ταξιδιωτικούς «λογαριασμούς» και «κλείνει ταμείο», όπως λένε οι έμποροι! Με το κορμί και το πνεύμα ξεκούραστα, τσουπ!, αρχίζουν ν’ αναδύονται, αργά-αργά κι από μόνες τους, από τα βάθη του μυαλού όλες οι ταξιδιωτικές εικόνες και εμπειρίες και, μία-μία, να επεξεργάζονται, αξιολογούνται και αποθηκεύονται στο νου και την καρδιά. Αποπλυμένες από όλα τα δυσμενή και δυσάρεστα, τις ατυχίες και αναποδιές και όσα, τότε, μας πίκραναν και μας στενοχώρησαν. Λαμπικαρισμένες, ξεκάθαρες και απαλλαγμένες από τα ενοχλητικά ιζήματα ταλαιπωρίας και μικροψυχίας, που ήδη κατακάθισαν και χάθηκαν, αποκαθιστούν το ταξίδι και, αξιολογώντας το αντικειμενικά πλέον, το τοποθετούν στη σωστή του θέση της κλίμακας των ενδιαφερόντων μας. Αντικειμενικά ή υποκειμενικά, ανάλογα με το υπόβαθρο, την κουλτούρα και τα ενδιαφέροντα του κάθε ταξιδιώτη.
Η αξιολογότητα, ο πλούτος, η ομορφιά, η μορφωτική διάσταση ή και ο συνδυασμός κάποιων απ’ αυτά, δυστυχώς, αποκαλύπτεται όταν αυτό έχει τελειώσει, ως βίωμα, και αναζητείται, σαν χαμένη ευκαιρία, στην αναπαράσταση, την αναμόχλευση της μνήμης και τον μηρυκασμό χωνεμένων βιωμάτων κι εντυπώσεων! Με την νοσταλγία όσων βιώθηκαν και το -αχ’- αυτών που θα θέλαμε να ζήσουμε αλλά δεν προλάβαμε, και το -βαχ’- των χαμένων ευκαιριών, που δεν θα ξαναχάναμε, αν μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω! Με την γλυκόπικρη γεύση στο στόμα και την ίδια αίσθηση νομοτελειακής απογοήτευσης που αφήνει το γλίστρημα του νερού από τη χούφτα.
Έτσι, με την απόρριψη και διαγραφή όλων των δυσάρεστων κι ενοχλητικών στοιχείων, ως ασήμαντων κι επουσιωδών, αποθηκεύεται στο αρχείο της μνήμης ό,τι άρεσε, ό,τι εντυπωσίασε, ό,τι ευχαρίστησε, ό,τι έθελξε και ό,τι δίδαξε. Πολύτιμο υλικό μόρφωσης, εμπειρίας και νοσταλγίας. Και από εκεί, κατά τα καπρίτσια του νου στον ξύπνιο και του υποσυνείδητου στον ύπνο, ανασύρονται κατά καιρούς και επ’ ευκαιρία, οι διάφορες ταξιδιωτικές «καρτέλες» και αναβιώνουν νοερά, νοσταλγικά, και γι’ αυτό απείρως γοητευτικότερα, όλα εκείνα τα μοναδικά και εκπληκτικά στοιχεία που συνθέτουν την πολύπλοκη διαδικασία που λέγεται «ταξίδι». Κάτι που γιά κάποιους, (κι ο γράφων μαζί), αποτελεί ύψιστο τρόπο και σκοπό ζωής. Modus vivendi, απόλυτη προτεραιότητα, πάθος και πηγή χαράς, γνώσεως και μηχανισμό παραγωγής αυτογνωσίας. Με τον ευκολότερο, μάλιστα, κι αποτελεσματικότερο τρόπο, αφού οι προσλαμβανόμενες εμπειρίες δημιουργούνται με συμμετοχή όλων των αισθήσεων. Άρα αργάζουν καθοριστικά τον εγκεφαλικό φλοιό και αποταμιεύονται σχεδόν ανεξίτηλα στη μνήμη.
Με βαθιά συνειδητοποίηση των προαναφερθέντων και σταθερή ιδεολογική ταξιδιωτική πλατφόρμα την αναζήτηση του χώρου, (γεωγραφία), με αντίστοιχη εμβάθυνση στο χρόνο, (ιστορία), κινήθηκα γιά μιά ολόκληρη ζωή. Θεωρώντας αυτά ως το άπαν της ουσιαστικής μόρφωσης και όχι τη στοχευμένη ειδική επιστημονική γνώση, που αποτελεί μόνο επαγγελματικό εργαλείο βιοπορισμού, με στενό γνωστικό ορίζοντα, αφέθηκα στην εσωτερική παρόρμηση ενός πλάνητα βίου, αντλώντας σαν αδηφάγα μέλισσα, το νέκταρ της Γης και των Όντων της. Κατά τις δυνάμεις, τις οικονομικές μου δυνατότητες και τις προσωπικές συλληπτικές μου αντένες.
Σε προσεχείς αναρτήσεις, κόντρα στην μιζέρια των ημερών, τη μονοτονία των λεγομένων και τη βαρετή μονοπώληση του ενδιαφέροντος περί τα εκλογικά, μία φενάκη που θα καταλήξει σίγουρα σε «μία από τα ίδια», (με την σχετική, και πάλι καθολική απογοήτευση), θα εμφανίσω ό,τι και όσα αποτύπωσε η δική μου ματιά σε διάφορους τόπους, πέρα από τα τετριμμένα και συμβατικά των ταξιδιωτικών οδηγών και ξεναγικών λογυδρίων που αναμεταδίδονται συνεχώς, σαν μαγνητοφωνημένη κασέτα, από τα μικρόφωνα των τουριστικών πούλμαν. Αυτά που ο δικός μου δάκτυλος διαπίστωσε από την επαφή του με τον «τύπον των ήλων».
Όπως προανέφερα, θα περιγράψω, κυρίως και κατά το δυνατόν, στοιχεία που συνήθως δεν αναφέρουν οι επαγγελματίες ξεναγοί, παρά μόνο οι πολύ «ψαγμένοι», οι γνώστες και οι «χομπίστες». Αφού πιστεύω ακράδαντα πως ό,τι κάνει κανείς από χόμπι, το κάνει καλύτερα! Εφ’ όσον στη «δουλειά» βάζει ψυχή και μεράκι. Και την κυνηγάει με δόση τελειομανίας, που συνήθως απουσιάζει κι απ’ τον ίδιο, όταν ασκεί το κύριο επάγγελμά του. Και γιατί το χόμπι δεν ρουτινιάζει ποτέ. «Λειτουργεί» χωρίς τον επαγγελματικό καταναγκασμό, τη φειδώ του χρόνου και του κόπου, την οικονομική σκοπιμότητα και δεν ακολουθεί τους κανόνες κέρδους και αγοράς.
ΤΕΛΟΣ
***
Τον πρώτο καιρό της επιστροφής και γιά λίγες ημέρες ο άνθρωπος, από μόνος του, αρκείται στην αποφόρτιση από την συσσωρευμένη κούραση που ο βαθύς λυτρωτικός ύπνος «ξεπλένει», θεραπεύοντας μαζί και το λεγόμενο «τζετ λαγκ», ένα φαινόμενο κατά το οποίο ο οργανισμός μπερδεύει και μπερδεύεται με τις διαφορές της ώρας και τις αναγκαίες, απότομες μεταβολές του βιολογικού του ρυθμού. Κάτι σαν απαραίτητη διαδικασία τακτοποίησης και «σουλουπώματος» ενός σπιτιού, μετά από ξέφρενο γιορτινό πάρτι.
Αφού κυλήσουν κάποιες ημέρες, το πλήθος των οποίων είναι αντιστρόφως ανάλογο με την ταξιδιωτική εμπειρία ενός εκάστου, η οποία λειτουργεί καταλυτικά γιά την επάνοδο στην «ομαλότητα», αρχίζει η τρίτη ταξιδιωτική περίοδος. Η ουσιαστικότερη και μεστότερη, που τακτοποιεί τους ταξιδιωτικούς «λογαριασμούς» και «κλείνει ταμείο», όπως λένε οι έμποροι! Με το κορμί και το πνεύμα ξεκούραστα, τσουπ!, αρχίζουν ν’ αναδύονται, αργά-αργά κι από μόνες τους, από τα βάθη του μυαλού όλες οι ταξιδιωτικές εικόνες και εμπειρίες και, μία-μία, να επεξεργάζονται, αξιολογούνται και αποθηκεύονται στο νου και την καρδιά. Αποπλυμένες από όλα τα δυσμενή και δυσάρεστα, τις ατυχίες και αναποδιές και όσα, τότε, μας πίκραναν και μας στενοχώρησαν. Λαμπικαρισμένες, ξεκάθαρες και απαλλαγμένες από τα ενοχλητικά ιζήματα ταλαιπωρίας και μικροψυχίας, που ήδη κατακάθισαν και χάθηκαν, αποκαθιστούν το ταξίδι και, αξιολογώντας το αντικειμενικά πλέον, το τοποθετούν στη σωστή του θέση της κλίμακας των ενδιαφερόντων μας. Αντικειμενικά ή υποκειμενικά, ανάλογα με το υπόβαθρο, την κουλτούρα και τα ενδιαφέροντα του κάθε ταξιδιώτη.
Η αξιολογότητα, ο πλούτος, η ομορφιά, η μορφωτική διάσταση ή και ο συνδυασμός κάποιων απ’ αυτά, δυστυχώς, αποκαλύπτεται όταν αυτό έχει τελειώσει, ως βίωμα, και αναζητείται, σαν χαμένη ευκαιρία, στην αναπαράσταση, την αναμόχλευση της μνήμης και τον μηρυκασμό χωνεμένων βιωμάτων κι εντυπώσεων! Με την νοσταλγία όσων βιώθηκαν και το -αχ’- αυτών που θα θέλαμε να ζήσουμε αλλά δεν προλάβαμε, και το -βαχ’- των χαμένων ευκαιριών, που δεν θα ξαναχάναμε, αν μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω! Με την γλυκόπικρη γεύση στο στόμα και την ίδια αίσθηση νομοτελειακής απογοήτευσης που αφήνει το γλίστρημα του νερού από τη χούφτα.
Έτσι, με την απόρριψη και διαγραφή όλων των δυσάρεστων κι ενοχλητικών στοιχείων, ως ασήμαντων κι επουσιωδών, αποθηκεύεται στο αρχείο της μνήμης ό,τι άρεσε, ό,τι εντυπωσίασε, ό,τι ευχαρίστησε, ό,τι έθελξε και ό,τι δίδαξε. Πολύτιμο υλικό μόρφωσης, εμπειρίας και νοσταλγίας. Και από εκεί, κατά τα καπρίτσια του νου στον ξύπνιο και του υποσυνείδητου στον ύπνο, ανασύρονται κατά καιρούς και επ’ ευκαιρία, οι διάφορες ταξιδιωτικές «καρτέλες» και αναβιώνουν νοερά, νοσταλγικά, και γι’ αυτό απείρως γοητευτικότερα, όλα εκείνα τα μοναδικά και εκπληκτικά στοιχεία που συνθέτουν την πολύπλοκη διαδικασία που λέγεται «ταξίδι». Κάτι που γιά κάποιους, (κι ο γράφων μαζί), αποτελεί ύψιστο τρόπο και σκοπό ζωής. Modus vivendi, απόλυτη προτεραιότητα, πάθος και πηγή χαράς, γνώσεως και μηχανισμό παραγωγής αυτογνωσίας. Με τον ευκολότερο, μάλιστα, κι αποτελεσματικότερο τρόπο, αφού οι προσλαμβανόμενες εμπειρίες δημιουργούνται με συμμετοχή όλων των αισθήσεων. Άρα αργάζουν καθοριστικά τον εγκεφαλικό φλοιό και αποταμιεύονται σχεδόν ανεξίτηλα στη μνήμη.
Με βαθιά συνειδητοποίηση των προαναφερθέντων και σταθερή ιδεολογική ταξιδιωτική πλατφόρμα την αναζήτηση του χώρου, (γεωγραφία), με αντίστοιχη εμβάθυνση στο χρόνο, (ιστορία), κινήθηκα γιά μιά ολόκληρη ζωή. Θεωρώντας αυτά ως το άπαν της ουσιαστικής μόρφωσης και όχι τη στοχευμένη ειδική επιστημονική γνώση, που αποτελεί μόνο επαγγελματικό εργαλείο βιοπορισμού, με στενό γνωστικό ορίζοντα, αφέθηκα στην εσωτερική παρόρμηση ενός πλάνητα βίου, αντλώντας σαν αδηφάγα μέλισσα, το νέκταρ της Γης και των Όντων της. Κατά τις δυνάμεις, τις οικονομικές μου δυνατότητες και τις προσωπικές συλληπτικές μου αντένες.
Σε προσεχείς αναρτήσεις, κόντρα στην μιζέρια των ημερών, τη μονοτονία των λεγομένων και τη βαρετή μονοπώληση του ενδιαφέροντος περί τα εκλογικά, μία φενάκη που θα καταλήξει σίγουρα σε «μία από τα ίδια», (με την σχετική, και πάλι καθολική απογοήτευση), θα εμφανίσω ό,τι και όσα αποτύπωσε η δική μου ματιά σε διάφορους τόπους, πέρα από τα τετριμμένα και συμβατικά των ταξιδιωτικών οδηγών και ξεναγικών λογυδρίων που αναμεταδίδονται συνεχώς, σαν μαγνητοφωνημένη κασέτα, από τα μικρόφωνα των τουριστικών πούλμαν. Αυτά που ο δικός μου δάκτυλος διαπίστωσε από την επαφή του με τον «τύπον των ήλων».
Όπως προανέφερα, θα περιγράψω, κυρίως και κατά το δυνατόν, στοιχεία που συνήθως δεν αναφέρουν οι επαγγελματίες ξεναγοί, παρά μόνο οι πολύ «ψαγμένοι», οι γνώστες και οι «χομπίστες». Αφού πιστεύω ακράδαντα πως ό,τι κάνει κανείς από χόμπι, το κάνει καλύτερα! Εφ’ όσον στη «δουλειά» βάζει ψυχή και μεράκι. Και την κυνηγάει με δόση τελειομανίας, που συνήθως απουσιάζει κι απ’ τον ίδιο, όταν ασκεί το κύριο επάγγελμά του. Και γιατί το χόμπι δεν ρουτινιάζει ποτέ. «Λειτουργεί» χωρίς τον επαγγελματικό καταναγκασμό, τη φειδώ του χρόνου και του κόπου, την οικονομική σκοπιμότητα και δεν ακολουθεί τους κανόνες κέρδους και αγοράς.
ΤΕΛΟΣ
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου