Κατάλυση της Αυτοκρατορίας. Ολοκλήρωση κατάκτησης.
Ο Πιθάρρο χειρίστηκε πανέξυπνα την αιχμαλωσία του Ίνκα βασιλιά, που δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει πως από την κορυφή βρέθηκε, στη στιγμή, στον πάτο!
Του φέρθηκε, υποτίθεται, με σεβασμό και κολακείες και του έφερε υπηρέτες, αυλικούς και γυναίκες να τον υπηρετούν. Με καθημερινές, όμως, συζητήσεις τον «ψάρευε» γιά την οικονομική κατάσταση του κράτους του και τους θησαυρούς που διέθετε. Επίσης καταλάβαινε πως, με «αμανάτι» τον ηγέτη του, ο ινκαϊκός στρατός δεν θα τολμούσε να κινηθεί. Επί του παρόντος, ο Αταχουάλπα ήταν το πιό πολύτιμο λάφυρο των Ισπανών.
Ο τελευταίος, εξακολουθητικά ανώριμος και αφελής, παζάρεψε την απελευθέρωσή του με τον πανούργο νικητή του, που σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί τόση αφέλεια κι ανοησία. Στο τέλος συμφώνησαν, με πρόταση-πλειοδοσία του Ίνκα, την προσφορά, ως λύτρα, ενός δωματίου με χρυσάφι και δύο με ασήμι! Το δωμάτιο αυτό, με διαστάσεις 6,50 Χ 5,00 μ. θα το τιγκάριζαν με κάθε είδους μαλαματένια κι ασημένια αντικείμενα, σε ύψος ενός ανθρώπινου αναστήματος, οι πιστοί του υπήκοοι, κατάλληλα ειδοποιημένοι, μέσα σε δυό μήνες. Αντικείμενα και σκεύη που θα κουβαλούσαν απ’ όλη την επικράτεια, προκειμένου ν’ απελευθερώσουν τον ηγέτη τους.
Ταυτόχρονα, εκμεταλλευόμενος την άγνοια των Ισπανών στη ντόπια γλώσσα, την κέτσουα, έστελνε μυστικές οδηγίες γιά επίθεση και εξολόθρευση των οχυρωμένων στην Καχαμάρκα κατακτητών. Ήδη είχε γίνει γνωστός ο τρόπος που αυτοί πολεμούσαν. Έμαθαν γιατί υπερείχαν, είχαν απομυθοποιηθεί τα όπλα τους και εξαφανιστεί το δέος κι η τρομάρα που προκαλούσαν τα πυροβόλα και τα άλογα. Τώρα ήξεραν πώς να τους αντιμετωπίσουν!
Όμως στη «γάτα» Πιθάρρο δεν περνούσαν αυτά. Εφαρμόζοντας την κλασσική μέθοδο «καρότο – μαστίγιο», είχε στήσει ολόκληρο κατασκοπευτικό μηχανισμό που ήλεγχε κάθε οδηγία και ορμήνια που έστελνε ο φυλακισμένος αρχηγός προς τους επιτελείς του και, μάλιστα, εντέχνως τις κατεύθυνε εφαρμόζοντας την τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Δημιούργησε εύνοιες κι αντιπαλότητες μεταξύ των αξιωματούχων Ινδιάνων και διοικούσε αφανώς κι αφ’ υψηλού.
Στο μεταξύ, η είδηση της εύκολης νίκης του Πιθάρρο, της αιχμαλωσίας του Αταχουάλπα και της αποκάλυψης ύπαρξης αμύθητων θησαυρών άνοιξε το δρόμο γιά την συρροή Ισπανών στο Περού. Με πρώτο και καλύτερο τον Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο, το συνεταιράκι. Ταυτόχρονα άρχισαν να συρρέουν απ’ όλη την επικράτεια και τα φορτώματα χρυσού και ασημιού, στα πλαίσια της συμφωνίας γιά τη συγκέντρωση των λύτρων.
Οι Ισπανοί, βλέποντας τόσο χρυσάφι τρελάθηκαν και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Μεθυσμένοι στη θέα του και με εξημμένη τη φαντασία από τις διηγήσεις των Ινδιάνων περί των διαθεσίμων αποθεμάτων, αφού εκείνοι δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία στο χρυσό, που τον είχαν άφθονο και απλώς τον χρησιμοποιούσαν στην καθημερινότητά τους, ξαμολήθηκαν ξέφρενοι σε ολόκληρη την επικράτεια κι επιδόθηκαν σε συστηματικό και οργανωμένο πλιάτσικο. Ταυτόχρονα, έφεραν ειδικούς τεχνίτες από το Κούσκο και άρχισαν το λιώσιμο των χρυσών και ασημένιων σκευών, γιά ευχερέστερη διανομή και μεταφορά. Ειδικά στο Κούσκο, η κατάπληξή τους έφτασε στο κατακόρυφο, αφού το χρυσάφι που συνάντησαν εκεί δεν υπήρχε σε όλη την Ιβηρική χερσόνησο. Μέχρι και γιά σοβά σε κτίρια το χρησιμοποιούσαν οι Ίνκας! Ολόκληρη η εσωτερική επιφάνεια ενός μεγάλου κτιρίου, του Ναού του Ήλιου, (Κορικάντσα), ήταν επενδεδυμένη με φύλλα ατόφιου χρυσού!
Ο Αταχουάλπα, εκτός της συνομωσίας γιά αντεπίθεση και απελευθέρωσή του, μοχθηρός και ανόητος όπως ήταν έκανε ένα ακόμη, μοιραίο γι’ αυτόν, λάθος. Έδωσε εντολή να σκοτώσουν τον αδελφό του Ουασκάρ, που ήταν κι αυτός αιχμάλωτος, πριν από τη μάχη της Καχαμάρκα, στα χέρια των δικών του στρατευμάτων. Θεώρησε πως οι Ισπανοί θα μπορούσαν να τον αποκαταστήσουν, ως αρχηγό του κράτους, στη θέση του. Και φρόντισε να τον εξοντώσει.
Ο Πιθάρρο, αφού εδραίωσε την κυριαρχία του στην περιοχή και μάζεψε όσους θησαυρούς μπόρεσε σε πρώτη ανίχνευση, τακτοποίησε τους λογαριασμούς με τους στρατιώτες του. Λιώνοντας τα πολύτιμα μέταλλα έκανε δίκαιη μοιρασιά. Κανόνισε πρώτα το συμφωνηθέν βασιλικό μερίδιο, στο οποίο πρόσθεσε και ό,τι εξαίσιο αντικείμενο ξεχώριζε, το οποίο άφησε άλιωτο, και τα υπόλοιπα τα μοίρασε ανάλογα με το βαθμό, την ιεραρχία και την επιδειχθείσα ανδρεία των στρατιωτών του. Όλοι έμειναν ευχαριστημένοι και όσοι το επιθυμούσαν πήραν το δρόμο της επιστροφής. Κατάκοποι, καταταλαιπωρημένοι, άρρωστοι, αλλά κατά βάθος ικανοποιημένοι, αφού πέτυχαν το στόχο τους, δηλαδή τον γρήγορο πλουτισμό.
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ένα σημαντικό γεγονός ανταλλαγής ασθενειών, φοβερών ασθενειών που, κατά καιρούς, δημιούργησαν μεγάλες επιδημίες. Οι Ευρωπαίοι έφεραν από την Γηραιά Ήπειρο την ευλογιά, η οποία ήταν άγνωστη στην Αμερική και η οποία αποδεκάτισε σε απίθανο βαθμό τον πληθυσμό της. Βρήκε τους οργανισμούς των ντόπιων παρθένους και τους θέρισε! Ολόκληρες περιοχές ερήμωσαν από πληθυσμό αφού, ούτως ή άλλως, δεν ήταν και ιδιαίτερα μεγάλος. Σαν αντίδωρο όμως, πήραν κι αυτοί στην πατρίδα τους την τρομερή μάστιγα της σύφιλης. Αρρώστια άγνωστη μέχρι τότε στην Ευρώπη, που θέρισε με τη σειρά της και σημάδεψε γενεές επί γενεών, περνώντας στο DNA των νοσούντων. «Η τιμωρία των Ίνκας» και η εκδίκηση γιά την καταστροφή των πολιτισμών μιάς ολόκληρης ηπείρου και τον εξανδραποδισμό των κατοίκων της.
Αφού στέριωσε γιά τα καλά στην περιοχή ο Πιθάρρο κι έκανε την πρώτη γερή «μπάζα», θεώρησε, (και πολύ σωστά), πως έπρεπε να φροντίσει την οργάνωση της μεταϊνκαϊκής εποχής και την διοίκηση του τεράστιου κράτους. Στα πλαίσια της ένταξής του στο ισπανικό στέμμα και της συστηματικής, πλέον, λειτουργίας κι εκμετάλλευσής του. Να μην μείνει η κατάκτηση σε επίπεδο λεηλασίας κι «αρπαχτής».
Με βάση τη λογική αυτή, ο Αταχουάλπα του ήταν, όχι μόνο άχρηστος αλλά και επιζήμιος. Κουβαλώντας ένδοξο και ιντριγκαδώρικο ηγετικό παρελθόν ήταν αδύνατο να συμβιβαστεί με τη νέα κατάσταση υποτέλειας. Έσπερνε συνεχώς ζιζάνια και χρειαζόταν συνεχώς αυξημένη επιτήρηση, ενώ η παραμονή του στη ζωή αποτελούσε πόλο συσπείρωσης και αντίστασης των Ινδιάνων. Ένα πρόχειρο συμβούλιο, κατηγορίες εύκολες και προσχηματικές, (συνομωσία, δολοφονία του αδελφού του και κάτι τέτοια) έλυσαν ένα εύκολο πρόβλημα. Και η απόφαση μία και ομόφωνη. Θάνατος! Μάλιστα, κατά την ισπανική νομοθεσία της εποχής, (Ιερά Εξέταση, γαρ), πας μη σωστός χριστιανός οδηγούνταν, τσιφ!, στην πυρά.
Έτσι, αφού γιά δυό-τρεις ημέρες πριν, φόρεσαν στο λαιμό και τα χέρια του φουκαρά Αταχουάλπα χοντρές αλυσίδες, όπως στις ταλαίπωρες αρκούδες οι παλιοί αρκουδιάρηδες γύφτοι, μίαν «ωραίαν πρωίαν» τον ξεπροβόδισαν, εν πομπή, γιά τη…. ψησταριά. Με όλο το σχετικό τελετουργικό και το παπαδαριό από πίσω, να τον ψέλνει! Καθ’ οδόν, κάποιος πιστός του ακόλουθος του σφύριξε κάτι κι εκείνος γύρισε στον παπά που ακολουθούσε, ψέλνοντας τις υποκριτικές παρακλήσεις, «διά την σωτηρία της ψυχής του αμαρτωλού και απολωλότος τέκνου το οποίον… μπλα, μπλα, μπλά…..» και του είπε ότι θέλει επειγόντως να …. βαπτισθεί χριστιανός! Η πομπή σταμάτησε αμέσως, μαζί με τη διαδικασία, ειδοποιήθηκε ο Πιθάρρο ο οποίος, μετά χαράς, απεδέχθη το αίτημα του μελλοθάνατου. Έτσι αμέσως άλλαξαν τα σχέδια και ο Αταχουάλπα, σε σύντομη τελετή, βαφτίστηκε χριστιανός, παίρνοντας το όνομα Χουάν, (και γιά άλλους «Φρανθίσκο»), οπότε ο νονός του έκανε και ένα πολύ ωραίο δώρο, το καλύτερο. Αντί γιά το μαρτυρικό θάνατο,( …. κοκορέτσι στα κάρβουνα), του προσέφερε έναν σύντομο κι ανώδυνο. Με περιποιημένο …. απαγχονισμό στην κεντρική πλατεία της Καχαμάρκα! Ήταν Σάββατο 26 Ιουλίου του σωτήριου έτους 1533. (Κατ’ άλλους 29 Αυγούστου).
Εκεί που άρχισε η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας των ‘Ινκας, της ισχυρότερης αυτοκρατορίας της Νοτίου Αμερικής, εκεί κι ολοκληρώθηκε η διάλυσή της. Με το θάνατο του τελευταίου πραγματικού ηγεμόνα και την εδραίωση της κυριαρχίας των Ισπανών κατακτητών.
Ακολούθησε μιά μακρόχρονη περίοδος ανταγωνισμών, έριδων και αντιζηλιών, (η κατάρα του Αταχουάλπα!), που ξεκλήρισε όλους τους μεγάλους πρωταγωνιστές της υπόθεσης. Ο ένας έτρωγε τον άλλο. Ο Αλμάγκρο τον Πέδρο ντι Κάντια, ο Πιθάρρο τον Αλμάγκρο, ο γιός του τελευταίου τον Πιθάρρο και πάει λέγοντας. Το Περού πέρασε, ώριμο φρούτο, στα χέρια της επόμενης φουρνιάς εποίκων. Η πρώτη έγινε αγάλματα στις πλατείες!
Όσον αφορά τους Ίνκας βασιλείς, μετά μιά αλληλουχία ανδρεικέλων, με σποραδική εμφάνιση και κάποιου λεβέντη επαναστάτη που «ψιλοκουνιόταν» μάταια, τρώγοντας το κεφάλι του, βρέθηκε και κάποιο πολύ βαρβάτο, παλικάρι, ο Τούπακ Αμάρου, που ανεβαίνοντας στο θρόνο, το 1569, ξεσήκωσε τους συμπατριώτες του σε γερή επανάσταση. Στην αρχή τα πήγαινε καλά και στρίμωξε τους Σπανιόλους, αλλά τελικά ηττήθηκε σε αποφασιστική μάχη στη Βιλκαμπάμπα, το 1572 και πιάστηκε αιχμάλωτος. Τον μετέφεραν με συνοδεία στο Κούσκο, όπου τον εκτέλεσαν με τον εξής φρικτό τρόπο. Έδεσαν στα 4 άκρα του από ένα δυνατό άλογο που, καλπάζοντας προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, τον διαμέλισαν!
Αυτός υπήρξε κι ο τελευταίος επίσημος ηγέτης Ίνκα. Έκτοτε η βασιλική οικογένεια, στερουμένη προνομίων, επιμείχθηκε με Ισπανούς και ντόπιους, δημιουργώντας «μεστίζος» απογόνους, κοινούς θνητούς. Οπότε μην εκπλαγείτε καθόλου αν συναντήσετε στο Κούσκο ιδιοκτήτη ρεστοράν, π.χ., που σας δηλώσει βασιλικός απόγονος των Ίνκας!
Περισσότερα γιά τους Ίνκας και την αξιοθαύμαστη κρατική και κοινωνική τους οργάνωση, προσεχώς. Η Ιστορία διδάσκει πάντα, ο Άνθρωπος, δυστυχώς, δεν διδάσκεται ποτέ!
Ο Πιθάρρο χειρίστηκε πανέξυπνα την αιχμαλωσία του Ίνκα βασιλιά, που δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει πως από την κορυφή βρέθηκε, στη στιγμή, στον πάτο!
Του φέρθηκε, υποτίθεται, με σεβασμό και κολακείες και του έφερε υπηρέτες, αυλικούς και γυναίκες να τον υπηρετούν. Με καθημερινές, όμως, συζητήσεις τον «ψάρευε» γιά την οικονομική κατάσταση του κράτους του και τους θησαυρούς που διέθετε. Επίσης καταλάβαινε πως, με «αμανάτι» τον ηγέτη του, ο ινκαϊκός στρατός δεν θα τολμούσε να κινηθεί. Επί του παρόντος, ο Αταχουάλπα ήταν το πιό πολύτιμο λάφυρο των Ισπανών.
Ο τελευταίος, εξακολουθητικά ανώριμος και αφελής, παζάρεψε την απελευθέρωσή του με τον πανούργο νικητή του, που σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί τόση αφέλεια κι ανοησία. Στο τέλος συμφώνησαν, με πρόταση-πλειοδοσία του Ίνκα, την προσφορά, ως λύτρα, ενός δωματίου με χρυσάφι και δύο με ασήμι! Το δωμάτιο αυτό, με διαστάσεις 6,50 Χ 5,00 μ. θα το τιγκάριζαν με κάθε είδους μαλαματένια κι ασημένια αντικείμενα, σε ύψος ενός ανθρώπινου αναστήματος, οι πιστοί του υπήκοοι, κατάλληλα ειδοποιημένοι, μέσα σε δυό μήνες. Αντικείμενα και σκεύη που θα κουβαλούσαν απ’ όλη την επικράτεια, προκειμένου ν’ απελευθερώσουν τον ηγέτη τους.
Ταυτόχρονα, εκμεταλλευόμενος την άγνοια των Ισπανών στη ντόπια γλώσσα, την κέτσουα, έστελνε μυστικές οδηγίες γιά επίθεση και εξολόθρευση των οχυρωμένων στην Καχαμάρκα κατακτητών. Ήδη είχε γίνει γνωστός ο τρόπος που αυτοί πολεμούσαν. Έμαθαν γιατί υπερείχαν, είχαν απομυθοποιηθεί τα όπλα τους και εξαφανιστεί το δέος κι η τρομάρα που προκαλούσαν τα πυροβόλα και τα άλογα. Τώρα ήξεραν πώς να τους αντιμετωπίσουν!
Όμως στη «γάτα» Πιθάρρο δεν περνούσαν αυτά. Εφαρμόζοντας την κλασσική μέθοδο «καρότο – μαστίγιο», είχε στήσει ολόκληρο κατασκοπευτικό μηχανισμό που ήλεγχε κάθε οδηγία και ορμήνια που έστελνε ο φυλακισμένος αρχηγός προς τους επιτελείς του και, μάλιστα, εντέχνως τις κατεύθυνε εφαρμόζοντας την τακτική του «διαίρει και βασίλευε». Δημιούργησε εύνοιες κι αντιπαλότητες μεταξύ των αξιωματούχων Ινδιάνων και διοικούσε αφανώς κι αφ’ υψηλού.
Στο μεταξύ, η είδηση της εύκολης νίκης του Πιθάρρο, της αιχμαλωσίας του Αταχουάλπα και της αποκάλυψης ύπαρξης αμύθητων θησαυρών άνοιξε το δρόμο γιά την συρροή Ισπανών στο Περού. Με πρώτο και καλύτερο τον Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο, το συνεταιράκι. Ταυτόχρονα άρχισαν να συρρέουν απ’ όλη την επικράτεια και τα φορτώματα χρυσού και ασημιού, στα πλαίσια της συμφωνίας γιά τη συγκέντρωση των λύτρων.
Οι Ισπανοί, βλέποντας τόσο χρυσάφι τρελάθηκαν και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Μεθυσμένοι στη θέα του και με εξημμένη τη φαντασία από τις διηγήσεις των Ινδιάνων περί των διαθεσίμων αποθεμάτων, αφού εκείνοι δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία στο χρυσό, που τον είχαν άφθονο και απλώς τον χρησιμοποιούσαν στην καθημερινότητά τους, ξαμολήθηκαν ξέφρενοι σε ολόκληρη την επικράτεια κι επιδόθηκαν σε συστηματικό και οργανωμένο πλιάτσικο. Ταυτόχρονα, έφεραν ειδικούς τεχνίτες από το Κούσκο και άρχισαν το λιώσιμο των χρυσών και ασημένιων σκευών, γιά ευχερέστερη διανομή και μεταφορά. Ειδικά στο Κούσκο, η κατάπληξή τους έφτασε στο κατακόρυφο, αφού το χρυσάφι που συνάντησαν εκεί δεν υπήρχε σε όλη την Ιβηρική χερσόνησο. Μέχρι και γιά σοβά σε κτίρια το χρησιμοποιούσαν οι Ίνκας! Ολόκληρη η εσωτερική επιφάνεια ενός μεγάλου κτιρίου, του Ναού του Ήλιου, (Κορικάντσα), ήταν επενδεδυμένη με φύλλα ατόφιου χρυσού!
Ο Αταχουάλπα, εκτός της συνομωσίας γιά αντεπίθεση και απελευθέρωσή του, μοχθηρός και ανόητος όπως ήταν έκανε ένα ακόμη, μοιραίο γι’ αυτόν, λάθος. Έδωσε εντολή να σκοτώσουν τον αδελφό του Ουασκάρ, που ήταν κι αυτός αιχμάλωτος, πριν από τη μάχη της Καχαμάρκα, στα χέρια των δικών του στρατευμάτων. Θεώρησε πως οι Ισπανοί θα μπορούσαν να τον αποκαταστήσουν, ως αρχηγό του κράτους, στη θέση του. Και φρόντισε να τον εξοντώσει.
 |
| Φρανθίσκο Πιθάρρο |
Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ένα σημαντικό γεγονός ανταλλαγής ασθενειών, φοβερών ασθενειών που, κατά καιρούς, δημιούργησαν μεγάλες επιδημίες. Οι Ευρωπαίοι έφεραν από την Γηραιά Ήπειρο την ευλογιά, η οποία ήταν άγνωστη στην Αμερική και η οποία αποδεκάτισε σε απίθανο βαθμό τον πληθυσμό της. Βρήκε τους οργανισμούς των ντόπιων παρθένους και τους θέρισε! Ολόκληρες περιοχές ερήμωσαν από πληθυσμό αφού, ούτως ή άλλως, δεν ήταν και ιδιαίτερα μεγάλος. Σαν αντίδωρο όμως, πήραν κι αυτοί στην πατρίδα τους την τρομερή μάστιγα της σύφιλης. Αρρώστια άγνωστη μέχρι τότε στην Ευρώπη, που θέρισε με τη σειρά της και σημάδεψε γενεές επί γενεών, περνώντας στο DNA των νοσούντων. «Η τιμωρία των Ίνκας» και η εκδίκηση γιά την καταστροφή των πολιτισμών μιάς ολόκληρης ηπείρου και τον εξανδραποδισμό των κατοίκων της.
Αφού στέριωσε γιά τα καλά στην περιοχή ο Πιθάρρο κι έκανε την πρώτη γερή «μπάζα», θεώρησε, (και πολύ σωστά), πως έπρεπε να φροντίσει την οργάνωση της μεταϊνκαϊκής εποχής και την διοίκηση του τεράστιου κράτους. Στα πλαίσια της ένταξής του στο ισπανικό στέμμα και της συστηματικής, πλέον, λειτουργίας κι εκμετάλλευσής του. Να μην μείνει η κατάκτηση σε επίπεδο λεηλασίας κι «αρπαχτής».
Με βάση τη λογική αυτή, ο Αταχουάλπα του ήταν, όχι μόνο άχρηστος αλλά και επιζήμιος. Κουβαλώντας ένδοξο και ιντριγκαδώρικο ηγετικό παρελθόν ήταν αδύνατο να συμβιβαστεί με τη νέα κατάσταση υποτέλειας. Έσπερνε συνεχώς ζιζάνια και χρειαζόταν συνεχώς αυξημένη επιτήρηση, ενώ η παραμονή του στη ζωή αποτελούσε πόλο συσπείρωσης και αντίστασης των Ινδιάνων. Ένα πρόχειρο συμβούλιο, κατηγορίες εύκολες και προσχηματικές, (συνομωσία, δολοφονία του αδελφού του και κάτι τέτοια) έλυσαν ένα εύκολο πρόβλημα. Και η απόφαση μία και ομόφωνη. Θάνατος! Μάλιστα, κατά την ισπανική νομοθεσία της εποχής, (Ιερά Εξέταση, γαρ), πας μη σωστός χριστιανός οδηγούνταν, τσιφ!, στην πυρά.
 |
| Καταδίκη Αταχουάλπα |
Εκεί που άρχισε η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας των ‘Ινκας, της ισχυρότερης αυτοκρατορίας της Νοτίου Αμερικής, εκεί κι ολοκληρώθηκε η διάλυσή της. Με το θάνατο του τελευταίου πραγματικού ηγεμόνα και την εδραίωση της κυριαρχίας των Ισπανών κατακτητών.
 |
| Ενθρόνηση Ίνκα |
Ακολούθησε μιά μακρόχρονη περίοδος ανταγωνισμών, έριδων και αντιζηλιών, (η κατάρα του Αταχουάλπα!), που ξεκλήρισε όλους τους μεγάλους πρωταγωνιστές της υπόθεσης. Ο ένας έτρωγε τον άλλο. Ο Αλμάγκρο τον Πέδρο ντι Κάντια, ο Πιθάρρο τον Αλμάγκρο, ο γιός του τελευταίου τον Πιθάρρο και πάει λέγοντας. Το Περού πέρασε, ώριμο φρούτο, στα χέρια της επόμενης φουρνιάς εποίκων. Η πρώτη έγινε αγάλματα στις πλατείες!
Όσον αφορά τους Ίνκας βασιλείς, μετά μιά αλληλουχία ανδρεικέλων, με σποραδική εμφάνιση και κάποιου λεβέντη επαναστάτη που «ψιλοκουνιόταν» μάταια, τρώγοντας το κεφάλι του, βρέθηκε και κάποιο πολύ βαρβάτο, παλικάρι, ο Τούπακ Αμάρου, που ανεβαίνοντας στο θρόνο, το 1569, ξεσήκωσε τους συμπατριώτες του σε γερή επανάσταση. Στην αρχή τα πήγαινε καλά και στρίμωξε τους Σπανιόλους, αλλά τελικά ηττήθηκε σε αποφασιστική μάχη στη Βιλκαμπάμπα, το 1572 και πιάστηκε αιχμάλωτος. Τον μετέφεραν με συνοδεία στο Κούσκο, όπου τον εκτέλεσαν με τον εξής φρικτό τρόπο. Έδεσαν στα 4 άκρα του από ένα δυνατό άλογο που, καλπάζοντας προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, τον διαμέλισαν!
Αυτός υπήρξε κι ο τελευταίος επίσημος ηγέτης Ίνκα. Έκτοτε η βασιλική οικογένεια, στερουμένη προνομίων, επιμείχθηκε με Ισπανούς και ντόπιους, δημιουργώντας «μεστίζος» απογόνους, κοινούς θνητούς. Οπότε μην εκπλαγείτε καθόλου αν συναντήσετε στο Κούσκο ιδιοκτήτη ρεστοράν, π.χ., που σας δηλώσει βασιλικός απόγονος των Ίνκας!
Περισσότερα γιά τους Ίνκας και την αξιοθαύμαστη κρατική και κοινωνική τους οργάνωση, προσεχώς. Η Ιστορία διδάσκει πάντα, ο Άνθρωπος, δυστυχώς, δεν διδάσκεται ποτέ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου