Με τον αγιασμό της ενάρξεως της νέας σχολικής χρονιάς εν όψει, ακούω, βλέπω, διαβάζω -μέσα στην απόλυτη γκρίνια και μουρμούρα- τους απανταχού στην επικράτεια αριστερούς, (ναι αυτούς που θέλουν την οδό «Σόλωνα» και όχι Σόλωνος, που θέλουν άλλη την Λέσβο και άλλη την Μυτιλήνη και που δεν ξέρουν πού θα βρεθούν αν στρίψουν κατά 360ο μοίρες, αλλά ανακάλυψαν όψιμα τον «νεοποτισμό» και την «ενσυναίσθηση»), να διαμαρτύρονται επειδή το Υπουργείο Παιδείας συσπειρώνει κάποια σχολεία και οι τάξεις τους θα έχουν 20 ή 25 μαθητές, αντί... 15!
Γυρίζοντας πίσω κάμποσα χρόνια -κάπου στο 1954- θυμάμαι πως στο σχολείο μου, το Βαρβάκειο, κάθε τάξη είχε τρία τμήματα με 40 μαθητές σε κάθε τμήμα!
Παρεμπιπτόντως, από το δεύτερο πρακτικό τμήμα που απεφοίτησα, θυμάμαι πως μόνο 3 συμμαθητές μου δεν εισήχθησαν σε Ανώτατη Σχολή. (Πανεπιστήμια και Πολυτεχνείο).
Με όλους τους Καθηγητές μου να κατέχουν βαθμό Διευθυντού, αλλά να προτιμούν να μένουν απλοί Καθηγητές στο Βαρβάκειο αντί να διευθύνουν κάποιο άλλο Γυμνάσιο, η δουλειά γινόταν άριστα, καθώς -εμείς οι μαθητές- δεν είχαμε κινητά στις σάκες, δεν είχαμε «δεκαπενταμελέ» να μας ποδηγετεί, δεν κάναμε... καταλήψεις, (αφού δεν θεωρούσαμε το σχολείο μας ως ύψωμα στην... Κορυτσά), ούτε μαχαίρια στην κωλότσεπη γιά το καθημερινό μπούλινγκ στα διαλείμματα. Είχαμε σεβασμό και... «ενσυναίσθηση» του σκοπού γιά τον οποίο ο πισινός μας γυάλιζε το θρανίο.
Και -δόξα τω Θεώ- οσονούπω τερματίζουμε, (κάποιοι τερμάτισαν ήδη), τον επίγειο κύκλο μας αξιοπρεπώς, με διαδρομή ανάλογη με την παγκόσμια νομοτέλεια της αξιοκρατίας και της κατάταξης. Όλα τα άλλα εκ του πονηρού, της αναξιοκρατίας, της αρχής της... «ήσσονος προσπαθείας» και της ενδόμυχης επιθυμίας... «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα»!
Και ... ο νοών νοήτω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου