Με την είσοδο στην Μεγάλη Εβδομάδα, την εβδομάδα των Παθών του Κυρίου μας, δράττομαι της ευκαιρίας -τώρα στο γέρμα της ζωής, των προβληματισμών και των αναζητήσεών μου- να βγάλω ένα βαθιά «απωθημένο», το οποίο με απασχολούσε και βασάνιζε γιά χρόνια. Σχεδόν από παιδί.
Πολλοί, ίσως θεωρήσουν βλάσφημη και αμαρτωλή αυτήν την -οπωσδήποτε αιρετικήν ως προς τα χιλιόχρονα δογματικά παγιωμένα και παραδεδεγμένα- άποψη, όμως πιστεύω απόλυτα πως σε πάρα πολλούς νουνεχείς και σκεπτόμενους ανθρώπους -ουδόλως φανατικούς και ιδεολήπτες- θα πέρασαν από τον νου τους κάποιες τέτοιες -απλές και λογικές- σκέψεις.
Αναφέρομαι στο Θείο Δράμα το οποίον αναπαρίσταται ετησίως και κορυφώνεται με την Ανάσταση του Χριστού, ανανεώνοντας τις αξίες της Ζωής και φρεσκάροντας την Διδασκαλία Του, ως ελαχίστη προσπάθεια επαναφοράς της Κοινωνίας των Ανθρώπων στον θεάρεστο προσανατολισμό.
Όλη αυτή η -τρόπον τινά- αναπαράσταση στη μνήμη μας του δράματος που ξετυλίχθηκε τότε στην Ιερουσαλήμ, με κύριο πρωταγωνιστή τον Ιησού, αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να «στηθεί» από τον Παντοδύναμο Μεγάλο Σκηνοθέτη, χωρίς κεντρικότατο και βασικότατο συμπρωταγωνιστή τον κατασυκοφαντημένο… Ιούδα! Αναρωτιέμαι αν θα υπήρχε η σύλληψη του Ιησού, τα Θεία Πάθη, η Δίκη, η Σταύρωση, η Ανάσταση και, εν τέλει, η Χριστιανική Πίστη στο Πάνθεον των θρησκειών.
Στην όλη ιστορία, οπωσδήποτε ο ρόλος του Ιούδα ήταν, τραγικός μεν, αλλά ακρογωνιαίος. Ο… αποκαλούμενος «δυσσεβής» Ιούδας απετέλεσε το νομοτελειακό, ιστορικό, εμβρυουλκό, άνευ του οποίου δεν θα γιορτάζαμε ποτέ… Χριστιανικό Πάσχα.
Προσωπικά πιστεύω πως ο ίδιος ο Θεός, ως Μέγας Σκηνοθέτης εκείνων των γεγονότων, εμπνεύστηκε και κατασκεύασε τον Ιούδα και του ανέθεσε τον απεχθή ρόλο του… «προδότη». Ιούδας… ο μισητός αποδιοπομπαίος τράγος του Χριστιανισμού, που θυσίασε υπόσταση, ζωή και υστεροφημία προκειμένου να ολοκληρωθεί το Θείο Δράμα και να θεμελιωθεί ο Χριστιανισμός!
Αυτός ο μιαρός πρωταγωνιστής Ιούδας μου θυμίζει, έντονα, τον Αρτέμη Μάτσα, τον κακό του Ελληνικού Κινηματογράφου, ο οποίος -από προσωπική εμπειρία- ήταν ένας αγαθότατος και γλυκύτατος άνθρωπος. Καθόλου… κακός!
Κοντολογίς, θεωρώ σκόπιμη την, κάποτε, κατανόηση της σκοπιμότητος του ρόλου του τραγικού Ιούδα και την αποκατάστασή του στο Πάνθεον των Αγίων της χριστιανικής πίστεως. Ένας αδικημένος Άγιος -ακρογωνιαίος λίθος του Χριστιανισμού- της ουμανιστικότερης από όλες της θρησκείες του Κόσμου. Και προσωπικά πιστεύω πως -κάπου εκεί στον Παράδεισο- θα κατέχει σίγουρα εξέχουσα θέση δίπλα στον Κύριο και, κάθε τέτοια εποχή, θα γελά με τους αναθεματισμούς και τις κατάρες που του σέρνει ο απλοϊκός, φανατικός κοσμάκης, παρακινούμενος -ίσως σκόπιμα- από τις «δογματικές» γραφές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου