Εμείς οι Έλληνες, πασίγνωστον αυτό, είμαστε ένας παρορμητικός λαός που ζει μόνιμα στον αστερισμό της υπερβολής. Άλλη μία απόδειξη περί τούτου η αντίδρασή μας στο άκουσμα της βιαστικής «φυγής» και τον μετέπειτα αποχαιρετισμό της τραγικής Φώφης Γεννηματά. Στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής της ταλαιπωρήθηκε από ένα καπρίτσιο μιάς σκληρής και άδικης μοίρας, που κατεδίωξε απηνώς ολόκληρη την οικογένειά της. Μιάς μοίρας που δεν διακρίνει «βασιλιά» ή «στρατιώτη», ούτε φείδεται, χαρίζεται, ευνοεί ή μεροληπτεί, αλλά -απλώς- επιλέγει αδιακρίτως.
Η απελθούσα Φώφη υπήρξε μικρού διαμετρήματος πολιτικός και ώφειλε την προβολή της μάλλον στο όνομα, παρά την πολιτική της αξία. Όμως απεδείχθη σπουδαία αγωνίστρια στην πρωταρχική -και σπουδαιότερη- ανθρώπινη μάχη, την οποία μετέτρεψε σε πόλεμο διαρκείας. Τον πόλεμο κατά του Θανάτου.
Σε τραγική αντίθεση με τους περισσότερους ανθρώπους, που μάχονται άπαξ, εκείνη διεξήγαγε σωρεία μαχών με τον τρομερό Μαύρο Καβαλάρη, ο οποίος την «λιγουρεύτηκε» και την γυρόφερνε γιά χρόνια και τον οποίο απέκρουε πάντοτε, μέχρι να χάσει την τελευταία και πιό αποφασιστική μάχη, όπου με σαρδόνιο θριαμβευτικό χαμόγελο ο «Αιώνιος Νικητής» κατάφερε να την αρπάξει από την ματαιότητα του Επίγειου Κόσμου και να την οδηγήσει στην Αιωνιότητα.
Τώρα που ο εδώ κύκλος της έκλεισε οριστικά, όλοι -μα όλοι- οπαδοί, πολιτικοί φίλοι ή αντίπαλοι, συνειδητοποιούμε το μέγεθος του δράματος στο οποίο πρωταγωνιστούσε γιά χρόνια και το βάρος του Σταυρού που σήκωνε –αγόγγυστα και με χαμόγελο. Κάτω από το εφιαλτικό εκκρεμές της δαμόκλειου σπάθης, που εκινείτο μόνιμα απειλητικό πάνω από το κεφάλι της, με την μορφή της επάρατου θανατηφόρου αρρώστιας. Τώρα, πέρα από τυχόν υπερβολικούς και συγκινησιακά φορτισμένους βερμπαλισμούς και κομματικούς λιβανωτούς, ένα πράγμα αναδύεται μέσα από την τραγική φιγούρα της απελθούσης. Αποκαλυφθέν με την χρονικά αναπάντεχη και βιαστική «αναχώρησή» της. Καθολικά -και δικαιωματικά- αναγνωρίσιμο. Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ! Μεγάλη, τεράστια, απόλυτη, καταλυτική! Και μεγιστοποιημένη από την σεμνότητα με την οποία κράτησε επιμελώς κρυμμένο από την δημοσιότητα το προσωπικό της δράμα και δεν σκέφθηκε -ουδ΄επί στιγμήν- να το εκμεταλλευτεί πολιτικά, αφήνοντας όλο το εσωτερικό της μεγαλείο να αναβλύσει μετά θάνατον.
Ως προς τα κατ΄ εμέ, άλλη μία φορά συνειδητοποιώ πως κάποιες φορές το μυαλό γίνεται ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Ανθρώπου, καθώς η λογική αντιστρατεύεται το συναίσθημα, μαχόμενο τα κελεύσματα της καρδιάς. Οπότε, αυθόρμητα ψιθυρίζω… Τώρα που σε γνώρισα, όψιμα και σε μεγαλύτερο βάθος, τώρα σου λέω de profundis...
«Καλημέρα Φώφη…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου