«Ζωή μου σ΄αγαπώ…».

"Η κόρη των Αθηνών"

Επειδή την άλλη εβδομάδα μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι θα προβάλει ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με τη ζωή του μεγάλου Άγγλου φιλέλληνα Λόρδου Βύρωνα, καταπιάστηκα λιγάκι με κάποιες μισαάγνωστες-μισογνωστές πτυχές της προσωπικότητος του σπουδαίου αυτού αριστοκράτη και ποιητή, που έδωσε τα πάντα του γιά τη χώρα μας. Ακόμη και την ίδια τη ζωή του.

Ό κεραυνοβόλος έρωτάς του γιά την μικρή Αθηναία Τερέζα Μακρή, την αποκληθείσα «Κόρη των Αθηνών», στο αρχοντικό της οποίας -κάπου στου Ψυρρή- διέμενε κατά την παραμονή του στην Αθήνα ως προσκεκλημένος του πατρός της, είναι γνωστός. Καθώς και ένα ερωτικό ποίημα που έγραψε γι΄αυτήν, με την επωδό κάθε στροφής τον ως άνω τίτλο.

Ψάχνοντας στην βιβλιοθήκη μου, στο αραχνιασμένο της τμήμα, ξετρύπωσα ένα σαρακοφαγωμένο παλιό αγγλικό έντυπο με τίτλο «Ρομαντικοί Άγγλοι Ποιηταί». Στη μερίδα του George Gordon Byron (1788 – 1824), μαζί με το γνωστό ποίημα για την Τερέζα Μακρή, διάβασα και μία άγνωστη, εν πολλοίς, επιστολή που της απέστειλε από το Μεσολόγγι. Την βρήκα πολύ τρυφερή, ρομαντική, διαχρονική και επίκαιρη. Την μετέφρασα, τσάτρα-πάτρα, και συμφώνως με την μόνιμη αδυναμία μου την… «ψευτοσουλούπωσα», κατά το δοκούν, και την αναρτώ.

Πιστεύω πως πολλοί θα συγκινηθούν, όπως κι εγώ, και σε κάποια φάση της ζωής τους θα ήθελαν, άλλοι μεν να την στείλουν και άλλες, δε, να την λάβουν.

«Μωρό μου. Το... «κατεστημένο» μας υπήρξε -λειτούργησε και λειτουργεί- σαν βράχος. Στήριγμα μεν, αλλά κάπου ψυχρό, απρόσωπο, χωρίς αίσθημα και συναίσθημα, πέραν αυτών της εργατικότητος, του καθήκοντος και της ευθύνης. Εμείς είμαστε -ήμασταν και θα μείνουμε- δυό κύματα της αιωνιότητος. Παιχνιδιάρικα, κινητικά, παθιασμένα κι ανήσυχα κάποτε, αλλά όμως πάντα ρομαντικά και αιώνια ερωτευμένα. Δυό κύματα που άλλοτε γαληνεύουν και χαϊδεύουν τα βότσαλα της ακτής, άλλοτε θεριεύουν και λυσσομανούν κι άλλοτε αγκαλιάζονται με ορμή -πέφτοντας το ένα πάνω στο άλλο. Κάποτε περιπαικτικά, κάποτε παραπονιάρικα και κάποτε με παιδιάστικα πείσματα και ζήλειες. Και μαζί ταξιδεύουν στις θάλασσες της Γης, της αγάπης και του πεπρωμένου. Χωρίς ίχνος κορεσμού, ανίας και ρουτίνας, αλλά με μόνιμη δίψα, ενδιαφέρον και περιέργεια, τρέχοντας ή ηρεμώντας το ένα δίπλα στο άλλο. Κι όταν «κουτρουβαλιάζονται» σφιχταγκαλιασμένα και περιμένουν τις εκπλήξεις της στιγμής και τις «ανακαλύψεις» του ύστερα, ξέροντας πως αυτό θα είναι καλύτερο, πιό ερωτικό και πιό ενδιαφέρον του «πριν» και κατά πολύ πιό ενδιαφέρον από το... «πιό πριν». Δυό μικρά στοιχεία της φύσεως και της δημιουργίας, δυό μικρά κι ασήμαντα κομμάτια της, αλλά τόσο απαραίτητα το ένα στο άλλο. Δυό μόρια του Σύμπαντος, με τεράστια ορμή και πάθος όταν σμίγουν. Έτσι που να δικαιώνουν το σκοπό της Δημιουργίας και το πραγματικό νόημα της Ζωής.

Κυρά μου προσκυνώ το μεγαλείο της Φύσεως και ανακαλύπτοντας στο πρόσωπο και την ύπαρξή σου την πραγματική αξία της, αποκαλύπτομαι και υποκλίνομαι με δέος και σεβασμό στην «οντότητά» σου και σε όσα μαγικά με αξίωσε να γνωρίσω και γευτώ κοντά σου. Προσβλέποντας στην ανεξάντλητη ενέργεια που αναβλύζει από τα μύχια βάθη της ψυχής και του σώματος σου, παραμένω, ταπεινός ικέτης, στο «προαύλιο» της καρδιάς σου και προσδοκώ -ταπεινά και ανυπόμονα-να «μεταλάβω» σύντομα την θεία κοινωνία τους».