Νομολαγνεία!

ή,…. της τρελής το κάγκελο.

   Στη θεοπάλαβη εποχή που ζούμε προσπαθώ,  κάνοντας κάποιες σκέψεις, να κρατηθώ μέσα στην ατραπό της  λογικής  επαλληλίας  και την λεωφόρο της επαγωγικής σειράς. Ούτως ώστε να πορεύομαι, πάντοτε, κρατημένος από  μιά ισχυρή λογική αλυσίδα συλλογισμών.

   Έτσι μεταξύ άλλων, ξεκινώ από την αναγκαιότητα ψήφισης ενός Νόμου, ο οποίος θα απαγορεύει την ξενοφοβία.  Δηλαδή δεν θα μου επιτρέπεται να φοβάμαι τους ξένους. Ακόμη κι αυτούς που μπορεί να μπουκάρουν τη νύχτα σπίτι μου και να με σφάξουν σαν κοτόπουλο. Αν επιμένω να τους φοβάμαι, τότε παραβαίνω τον Νόμο! Κι αυτό δεν το θέλω, ως φύσει νομοταγής πολίτης.

   Κατά συνέπεια, χρειάζομαι έναν άλλο, ακόμη,  Νόμο, (στον οποίον και πάλι θα υπακούσω), και  ο οποίος θα μου απαγορεύει να φοβάμαι,  όσα με τις διατάξεις του επιτρέπει ο προηγούμενος Νόμος! Και πάει λέγοντας!

   Είναι απλό. Καταλάβατε;  Όχιιιι!!! Ούτε κι εγώ!

Ρατσισμός και ξενοφοβία!

Μιά καραμέλα που δεν λέει να λιώσει.

  

   Με δεδομένη την  απαράδεκτα παρατεινόμενη βυζαντινολογία και παραφιλολογία γύρω από το περιβόητο νομοσχέδιο «περί ρατσισμού, κ.λπ.», γεγονός που, όπως πιστεύω, λειτουργεί αποπροσανατολιστικά από άλλα, ζέοντα προβλήματά μας, θα ήθελα να ασχοληθώ και πάλι μ’ αυτό το θέμα, ελπίζοντας να είναι η τελευταία φορά. Προσθετικά και διευκρινιστικά, εν συνεχεία προηγουμένης ανάρτησής μου.

     Διερμηνεύω, όπως πιστεύω, την θέση όλων ημών που αγαπάμε την πατρίδα μας και την υπηρετήσαμε με διάθεση να της προσφέρουμε αίμα και ζωή, αν χρειαζόταν. Κάτι που, ευτυχώς, δεν χρειάστηκε στη γενιά μας! Γι’ αυτό δεν είμαστε διατεθειμένοι αυτά  τα μοναδικά, πολύτιμα και αναντικατάστατα αγαθά, να τα «πετάξουμε» κοροϊδίστικα, βορά στη διάθεση του πρώτου «μπουκαδόρου» κακοποιού. Είτε πωρωμένος εγκληματίας είναι αυτός, είτε περιστασιακός λωποδυτάκος, που λειτουργεί κάτω από το φάσμα της πείνας.

   

   Επειδή, λοιπόν, δηλώνω ευθαρσώς ότι, όχι μόνο φοβάμαι, αλλά τρέμω την πιθανότητα να αποτελέσω θύμα τέτοιου ενδεχομένου, δεν ανέχομαι, επ’ ουδενί, τον περιφρονητικό χαρακτηρισμό του «ρατσιστή» και «ξενόφοβου», τους οποίους, προφανώς, μου προσάπτει η «προοδευτική θολοκουλτούρα». Η συντονισμένη κι ευθυγραμμισμένη με διάφορα νεαρά και άπειρα δημοκρατικά φιντανάκια της δημοσιογραφίας, τα οποία δεν έζησαν εποχές του κλεινού άστεως, όπου μπορούσες να κοιμηθείς καλοκαίρι, άφοβα, στην ταράτσα  και με την εξώπορτα ξεκλείδωτη!

   

   Και γιά να βάλουμε τάξη στα πράγματα. «Ρατσισμός», με την ορθή εννοιολογία του όρου, δεν υπάρχει στη χώρα μας, πέραν την ηγετικής ομάδος του χρυσαυγίτικου φασισταριού, (όχι των απελπισμένων ψηφοφόρων τους, που εκεί βρίσκουν προστασία και καταφύγιο), αφού τα 400 χρόνια οθωμανικής κατοχής μας κατατάσσουν, ως λαό, στην… απέναντι όχθη. Στα θύματα του ρατσισμού και όχι στους θύτες! Και αυτό αποδεικνύεται από την στάση και συμπεριφορά του λαού μας επί του θέματος, μέχρι μερικά χρόνια πριν.

   

   Ο «ρατσισμός» είναι επιθετικό φαινόμενο και όχι αμυντικό. Οποία σχέση μπορεί να υπάρχει μεταξύ της αγανακτισμένης αντίδρασης των καταπιεσμένων Ελλήνων που βλέπουν την χώρα, τη ζωή και το βιός τους να καταστρέφεται, άδικα και άδοξα, με εκείνης, π.χ. των Μπόερς της Ν. Αφρικής,   που μπήκαν κατακτητές και δυνάστες, γιά να υποδουλώσουν, εκμεταλλευτούν και καταπιέσουν του γηγενές ανθρώπινο στοιχείο με το απεχθές και αλαζονικό «άπαρτχάιντ» που εφήρμοσαν. Αν επιμόνως αναζητηθεί κάποια τέτοια σχέση, πιθανότερο μοιάζει οι Έλληνες να αποτελούμε τα θύματα, παρά τους θύτας!

   «Ρατσισμό» απέπνεε το καθεστώς της δουλείας και εκμετάλλευσης των περασμένων αιώνων, όταν οι σκλάβοι απήγοντο βιαίως από τις αφρικανικές πατρίδες τους και δεν προσήρχοντο, εκούσια και λάθρα, γιά να… καταπιεστούν σε Ευρώπη και Αμερική, όπως συμβαίνει τώρα με τις ορδές Ασιατών κι Αφρικανών! 

   «Ρατσισμός» είναι  η απρόκλητη εγκληματική συμπεριφορά, ακόμη και τώρα, της Κου Κλουξ Κλαν, στις νότιες πολιτείες των ΗΠΑ και οι γενοκτονίες των Εβραίων, Ποντίων, Αρμενίων από Χίτλερ και Νεότουρκους του Κεμάλ. Οι καταγόμενοι από Κωνσταντινούπολη, Μικρά Ασία, Πόντο και Βόρ. Ήπειρο συμπατριώτες μας διατηρούν μνήμες από τις εκεί διώξεις και σίγουρα αντιλαμβάνονται καλύτερα τον όρον, αφού τον έζησαν στο πετσί τους!

   

   Νομίζω, καιρός είναι να σταματήσει αυτή η πλύση εγκεφάλου με την άθλια προβοκατόρικη «λαθρομεταναστολαγνεία» των διαφόρων … «αλληλέγγυων», που υπακούει σε πονηρά και υστερόβουλα πολιτικά τερτίπια, τα οποία στοχεύουν στην πλήρη ισοπέδωση και εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να διυλισθεί μέσα στον ενσκήπτοντα βαρβαρισμό και «προλεταριοποιηθεί», σαν ώριμο φρούτο. Αποκομμένη από ιστορία, γλώσσα, θρησκεία, παράδοση και πολιτισμό της.

   Καλοί οι νόμοι που θα προστατεύουν τους «δε», (κανείς μας δεν επιθυμεί το κακό  οιουδήποτε συνανθρώπου μας, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής και θρησκείας), αλλά να κοιτάξουμε, πρώτα, και τους «μεν»! Και πάνω απ' όλα, το εθνικό συμφέρον.

Ο …. εξοχότατος φιλόσοφος κύριος Σλαβόι Ζίζεκ.

Μάλιστα, τώρα τα πιάσαμε τα λεφτά μας!

   

 

  Είναι γνωστόν πως το ΠΑΣΟΚ, με ιδρυτή και ηγέτη την παμπόνηρη …γάτα, τον διαβόητο Αντρέα, (παρακαλώ, όχι Ανδρέα),  είχε καταφέρει να ενσωματώσει  στα σπλάχνα του, ένα μεγάλο και ετερόκλητο, πολιτικά, πλήθος οπαδών. Πίσω από την μαγική εικόνα της σοσιαλιστικής ιδεολογίας είχε προσκολληθεί, μεταξύ άλλων και από τους πρώτους,  όλη η σκαρταδούρα της ελληνικής κοινωνίας που ανέκαθεν υπήρχε και επλανάτο στην ατμόσφαιρα, προσκολλώμενη πάντοτε, όπου μύριζε ψητό, κομπίνα και βόλεμα. Στην βάση της αρχής της κομματοκρατίας, του φαβοριτισμού και της «ήσσονος προσπαθείας».

  

    Όταν το ΠΑΣΟΚ ξεμπροστιάστηκε, ξεδοντιάστηκε και βυθίστηκε αύτανδρο, κάτω από το βάρος των ανομημάτων και της φαιδρής ηγεσίας του, όλο αυτό το φαύλο πασοκικό μελίσσι μεταφορτώθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ. Η άκριτα εκδηλωμένη δίκαιη αγανάκτηση του στενάζοντος οικονομικά κοσμάκη, με την προσθήκη του πασοκικού κατιμά, μετέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ, από κόμμα διαμαρτυρίας και ενοχλητική αλογόμυγα στα καπούλια της εξουσίας, σε αξιωματική αντιπολίτευση, στο κατώφλι της.

   Το ουρανόπεμπτο δώρο της πιθανής διακυβέρνησης, μετά τα πρώτα συμπτώματα ιλίγγου και ναυτίας που προκάλεσε στους Συριζέους, έφερε και την αναγκαιότητα γνωριμίας με το ευρύτερο διεθνές πολιτικό κατεστημένο. Ακριβώς όπως οι παλιές «ντεμπιτάντ» της παλιάς αριστοκρατίας

   Λογικό ήταν, ο νεαρός… ηγέτης Τσίπρας να φαντάζει, αρχικά, σαν την μύγα μέσ’ στο γάλα και επαρχιωτάκι «βλαχαδερό», εν μέσω μεγάλης εκδήλωσης, «γκαλά», της  καλής κοινωνίας!

   Και να τα εντατικά πασαλείμματα της αγγλικής γλώσσας, και να οι επαφές γνωριμίας με τα… θηρία της παγκόσμιας διακυβέρνησης, (Σόϊμπλε, Λούλα, κ.λπ.), μπας και ξεφύγει από τα…. «μαντάμ Μέρκελ» και χωθεί κι αυτός, έστω σε μιάν ακρούλα, του παγκόσμιου κάδρου των ηγετών!

    

   Μέσα σ’ αυτή την, πολύ λογική τακτική, είχε την ατυχία να διασταυρωθεί, αναγκαστικά και λόγω ιδεολογικής εξ αίματος συγγενείας,  με τον αντιαμερικανό Αμερικανό σκηνοθέτη Όλιβερ Στόουν, αυτόν που παρουσίασε τον Μεγ. Αλέξανδρο ως ομοφυλόφιλο, και του οποίου η εν γένει στάση τον έχει καταστήσει γραφικό στον τόπο του. Απολαμβάνοντας, βέβαια, όλα εκείνα τα αγαθά της κοινωνίας που λιθοβολεί…. εκ του ασφαλούς. Καλυμμένος από τον προστατευτικό μανδύα της και απολαμβάνοντας όλα τα προνόμια και τις ευκαιρίες που του παρέχει, την…. λοιδορεί και την καθυβρίζει!

   Όμως η καλύτερη επαφή και γνωριμία του ηγέτη Αλέξη, (ό,τι το εκλεκτότερο στον ευρύτερο σοσιαλιστικό και δημοκρατικό χώρο), είναι αυτή του γνωστού αγνώστου Κροάτη, (ως μη ειδήμων του χώρου τον αγνοούσα, χωρίς ιδιαίτερη στενοχώρια γι’ αυτό), προοδευτικού χιουμορίστα αμπελοφιλόσοφου κ. Σλαβόι Ζίζεκ.

  

    Ασφαλείς πληροφορίες  γιά τον «τύπο», τον φέρνουν να απεχθάνεται εντελώς κάθε αστική συνήθεια, μεταξύ των οποίων και το… σαπούνι! Λέγεται, μάλιστα, πως η εικονιζόμενη στο σχετικό βίντεο ασφαλής απόσταση που χώριζε τους δύο … συντρόφους κατά την κοινή τους συνέντευξη, οφειλόταν στην μπόχα και την αποφορά που εξέπεμπε ο φιλόσοφος της απλυσιάς. Συνεπής στην μούχλα των ιδεών που κυριαρχεί στον εσωτερικό του κόσμο, όπως αποδεικνύουν το κάδρο με τον Στάλιν στον τοίχο και η προτομή του «πατερούλη» στο διπλανό κομοδίνο, αυτές συνταιριάζουν θαυμάσια με την απλυσιά και αφροντισιά της εξωτερικής του εμφάνισης.

   

  

  Πάντως, όλα κι όλα, ο Τσίπρας λίγδης δεν είναι! Ίσα, ίσα που διαθέτει πολύ ευγενικό παρουσιαστικό και εκπέμπει πάστρα και καθαριότητα. Μπορεί να αρλουμπολογεί στην προσπάθεια να «γλείψει» κι αυτός λίγο κοκαλάκι εξουσίας, (φυσικός στόχος όλων των πολιτικών), ειδικά τώρα που οι καιροί του επιτρέπουν αυτή τη φιλοδοξία, με την αναμπουμπούλα και την αγανάκτηση που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία, αλλά βρωμίλας  δεν είναι! Ομορφόπαιδο, κυριλάτος και καλοβαλμένος, μοιάζει περισσότερο  με νεαρό δανδή της δεκαετίας του ’60, παρά με τον ομογάλακτό του φιλόσοφο που… ζέχνει.        

Μικρά, τρελά κι αδόκιμα.

Χαράς ευαγγέλια

   

    - Ο κ. Χρ. Ζώης ίδρυσε ήδη το κόμμα του, ο κ. Αλ. Αλαβάνος το ίδιο. Ο κ. Ανδρ. Λοβέρδος έχοντάς  μας απειλήσει από καιρό, περιμένει στην ουρά γιά να… «αναγγείλει» κι αυτός το δικό του!  Καιρός ήταν.
   Ο ΛΑΟΣ του κ. Γ. Καρατζαφέρη, (ο υιός του σανοπώλου), συνεχώς μαραίνεται και αν και ορθόδοξος, διακρίνεται από την καθολική αποχώρηση διαμαρτυρομένων στελεχών. Ο κ. Βασ. Λεβέντης κόλλησε στο 0.000000κάτι και δεν τραβάει και ο οικολόγος κ. Βεργής, ντύθηκε και ασχολείται πλέον με αγροτικές και βουκολικές εργασίες. (προφανώς το ηλεκτροσόκ απέδωσε τα αναμενόμενα).
   Από την άλλη, ο Αρμάνδος Δελαπατρίδης, δυστυχώς, έχει αποβιώσει προ πολλού, η Μαρίκα Παλαίστη επίσης και ο αείμνηστος συντοπίτης μου, ο Μπάος, του οποίου το σύνθημα, «Ή Μπάος,  ή χάος», δονούσε κάποτε τους ευβοϊκούς αιθέρες, απ’ άκρου εις άκρο, το ίδιο.
   Το κενό στον πολιτικό στίβο διευρύνεται επικινδύνως. Οι κίνδυνοι ελλοχεύουν, ο χρόνος πιέζει και οι καιροί ου μενετοί. Απαιτείται άμεση αναπλήρωση πολιτικών δυνάμεων.
   Αρχίζω να το σκέπτομαι!!!! Ήδη εμπλουτίζω το λεξιλόγιό μου με διάφορα μπινελίκια και από πρώτης του μηνός αρχίζω και μαθήματα καράτε. Ετοιμάζομαι πυρετωδώς, διά παν ενδεχόμενον! Οι εκλογές πλησιάζουν.

   - Με μεγάλο ενδιαφέρον διάβασα την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ, σχετικά με την θαρραλέα απόφαση της Αντζελίνας Ζολί να κάνει προληπτική μαστεκτομή και την ακόμη γενναιότερη, να ανακοινώσει δημόσια το πρόβλημά της, γενομένη έτσι ζωντανό παράδειγμα γιά ομοιοπαθείς γυναίκες.  Και ομολογώ πως αυτή την ανακοίνωσα την χάρηκα και την απήλαυσα. Και μάλιστα συγκινήθηκα πάρα πολύ, όταν έμαθα πως την συνέταξε νεαρό στέλεχος του κομματικού μηχανισμού του ΚΚΕ. Δηλαδή, υποτίθεται, φρέσκο μυαλό!
   Με γύρισε μισό αιώνα πίσω, στα διαλείμματα στους διαδρόμους του Πολυτεχνείου, όταν ακούγαμε τους λιγοστούς αριστερούς συναδέλφους, (τότε δεν υπήρχε ιδεολογική ποικιλία, όλοι πούροι κομμουνιστές ήσαν), να προπαγανδίζουν τα ίδια πράγματα με τα ίδια ξύλινα κι ακαταλαβίστικα λόγια. Μας φάνταζαν σαν ΟΥΦΟ και κουνώντας θλιβερά το κεφάλι, σχολιάζαμε:
   - Το πολύ το Κ. Κ. κάνει το παιδί μα…α!  Κρίμα στο παιδί!
   Ωραίες και αξέχαστες εποχές!

   - Κατά καιρούς, όλο και κάποια στομφώδης έκφραση, κατά κανόνα ακαταλαβίστικη και πομπώδης,  πέφτει στο πολιτικό τραπέζι από την γνωστή μας σοσιαλιστική θολοκουλτούρα. Έτσι γιά να εντυπωσιάσει την αγράμματη πελατεία της!
    - Τς, τς, τς! Τι μόρφωση, ρε παιδιά! Τί βάθο και τι πλάτο!
   Θυμάμαι, (ξεχνιέται άλλωστε), τον αλήστου μνήμης Αντρέα, (όχι Ανδρέα, προς Θεού!), με το περίφημο «mea culpa», που ξεστόμισε σε μιά περίπτωση που ήθελε να ομολογήσει κάποιο λάθος του. Χωρίς όμως και να τον πάρει χαμπάρι το βαθειά μορφωμένο κοινό των οπαδών του. Κάποιος γνωστός μου, κλασσικός πασόκος. Με τα μούσια, τα γένια, το ζιβάγκο και όλα τα «σεπρεπά» του, ακούγοντας το «mea culpa» αναφώνησε, δίπλα μου:
    - Ρε τον π… τη, τον Αντρέα! Πάλι κόλπα τους κάνει. Πάλι τους την έφερε, η… γάτα!!!
   Σήμερα, η φράση της μόδας είναι το «Συνταγματικό τόξο»! Όπου εννοείται εκείνη η καμπύλη γραμμή που συμπεριλαμβάνει όλα τα κόμματα που έχουν ορκιστεί πίστη και υπακοή στο Σύνταγμα της χώρας.
   Ο πειρασμός είναι μεγάλος και δεν αντέχω. Γι’ αυτό βάζω νέο κουίζ με το ίδιο έπαθλο. Μάλιστα τώρα στα κέρδη προστίθεται και η δωρεάν μετάβαση στα… Τρίκαλα, των νικητών.
   «Ποιό είναι το κόμμα που αποκαλεί, περιφρονητικά, το Σύνταγμά μας «αστικό» και η πρώτη του δουλειά, αν ποτέ έρθει στην εξουσία, θα είναι να το καταργήσει!»;
   Κατά τα άλλα, οι τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής μας μάραναν. Γι' αυτό και όλοι μαζί, κατά τον πλέον ηλίθιο τρόπο, διαγκωνίζονται ποιός θα ρίξει περισσότερο νερό στον μύλο τους!

   Και το πιό ωραίο, της τελευταίας στιγμής! Πληροφορούμαι πως η ευφυής μας κυβέρνηση προτίθεται να δώσει, σε όποιον Κινέζο αγοράσει σπίτι στην Ελλάδα, αξίας άνω των 250.000 ευρώ, σε μιά κίνηση εξόχου γαλαντομίας, ......πενταετή άδεια παραμονής στην χώρα! Τέτοια γενναιοδωρία! Όταν συζητούσαμε, λίγο πριν, να δώσουμε μόνιμη σε ... λαθρομετανάστες, οι οποίοι το μόνο που επενδύουν στη χώρα είναι η φτώχεια τους, τα ούρα τους στις πλατείες και τα κόπρανά τους σε ζαρντινιέρες και εισόδους υπογείων! Γάτες αυτοί οι αρμόδιοι, τελικά!

Ρατσισμός και ξενοφοβία.

Μία ακόμη συνέχεια του μπεστ σέλερ σήριαλ.

   Στη χώρα της συνεχούς και εσκεμμένης διαστρεβλώσεως των πάντων, προκειμένου αυτά  να «χωρέσουν» σε προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες, δεν ήταν δυνατόν να γλυτώσουν «αβανταδόρικες» του φαινομένου  έννοιες, όπως  «ρατσισμός» και «ξενοφοβία».

   

   Έχοντας ταξιδέψει αρκετά, σε όλα τα μήκη και πλάτη, έχω την τιμή να διαθέτω καλούς κι αγαπημένους φίλους, στα πέρατα της Γης, γιά τους οποίους, φυσικά, δεν τρέφω φόβο και άπωση, αλλά εκτίμηση και αγάπη.  Ζυμωμένος με τον τουρισμό, με πολλή συγκίνηση είδα κι άκουσα, προχθές, πλήθος ξένων επισκεπτών του Μουσείου της Ακροπόλεως, από κάθε ράτσα και φυλή, να εκφράζουν δέος, θαυμασμό κι αγάπη γιά την Ελλάδα, τον πολιτισμό και τους ανθρώπους της.  Όλους αυτούς, όχι μόνο δεν τους φοβάμαι και δεν τους απεχθάνομαι, αλλά τους αποδέχομαι και τους λατρεύω. Φοβάμαι όμως, κυριολεκτικά τρέμω, όλους εκείνους τους εξαθλιωμένους κι απελπισμένους, τους οποίους θεωρώ, (και αποδεδειγμένα), εν δυνάμει, δολοφόνους μου. Είτε Έλληνες είναι, είτε ξένοι.  Τρέμω όλους όσοι μπορεί να «μπουκάρουν» αιφνιδίως στο σπίτι μου, να με ληστέψουν και να με σφάξουν! Και δυστυχώς, όπως αποδεικνύουν οι στατιστικές, η μεγαλύτερη μερίδα του φόβου μου πηγάζει από τις ορδές πεινασμένων λαθρομεταναστών. Ταλαίπωροι κι απελπισμένοι, προσπαθούν παρακινούμενοι από το ανίκητο ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως να επιβιώσουν. Και έχουν απόλυτο δίκιο γι’ αυτό. Όμως το ίδιο και μεγαλύτερο, έχω κι εγώ. Αφού αρνούμαι ... να πεθάνω άδικα και αμύνομαι, υπακούοντας στο ίδιο ακριβώς ένστικτο!

   

   Θεωρώ  αδιανόητο το γεγονός,  ότι άνθρωποι  οι οποίοι δεν μπορούν να «χτίσουν» τη ζωή τους στον τόπο τους, δικαιούνται να έρχονται, απρόκλητα κι απρόσκλητοι, γιά να «γκρεμίσουν» την δική μου, στον δικό μου τόπο! Και εγώ να τους ανέχομαι, να μην τους φοβάμαι, να μην αντιδρώ, αλλά….. να τους αγαπώ και να τους προστατεύω κι από πάνω!

   Αυτός, τέλος πάντων, ο απολύτως βάσιμος και υπαρκτός φόβος που προκύπτει από την εγκατασταθείσα, άδικα των αδίκων, ανασφάλεια στη χώρα, δεν μπορεί να γίνει κατανοητός, ως φυσιολογική αντίδραση, από την υψηλή διανόηση και την θολή κουλτούρα της αριστεράς;  Αν όχι, ας γίνει τουλάχιστον αποδεκτή και σεβαστή η ύπαρξή του. Αφού αυτοί πρώτοι πρεσβεύουν την πολυφωνία, την διαφορετικότητα, την ποικιλότητα και την ανοχή. Η δε κυβέρνηση, στο κυοφορούμενο... αντιρατσιστικό και αντιξενοφοβικό νομοσχέδιο, ας λάβει υπ' όψη και τα δίκαια αντανακλαστικά του αμυνόμενου ντόπιου πληθυσμού. Γιατί ελλοχεύει σοβαρότατος κίνδυνος, ως μόνα θύματα ρατσιστικής καταπίεσης, να προκύψουν τελικά οι.... Έλληνες!

 

   Πιστεύω  ακράδαντα πως διερμηνεύω τα αισθήματα και τις διαθέσεις της  απόλυτης και υγιούς πλειοψηφίας του  ελληνικού λαού, ο οποίος όμως σιωπά. Παραπληροφορημένος, παραπλανημένος και, άρα, πελαγωμένος, γιά να μην θεωρηθεί.... «ρατσιστής» και «ξενόφοβος»!

   Και ο αναμάρτητος, πρώτος τον λίθον βαλέτω.

   Είναι φοβερά κωμική η εμφάνιση κάποιων φουκαράδων στο γυαλί, οι οποίοι αφού αρχίσουν και κλείσουν την τοποθέτησή τους με τη φράση: «Εγώ δεν είμαι ρατσιστής και ούτε φοβάμαι τους ξένους....», γιά να μην προκαλέσουν την αντίδραση των....αλληλέγγυων θολοκουλτουριαρέων, στη συνέχεια αραδιάζουν κατεβατά περιστατικών εγκληματικότητος, που τους κάνουν να κλείνονται από νωρίς στα σπίτια τους, έντρομοι και ανασφαλείς. Με ύφος που προδίδει όχι μόνο εμφανέστατο φόβο, αλλά απέραντο τρόμο! Διπλοί χέστες, που φοβούνται να δείξουν τον... φόβο τους!

   Ουαί υμίν, υποκριτικά και φαρισαϊκά μορμολύκεια!