Αι «Ειδοί του Μαρτίου». (Idus Martiae).

  

Μία ακόμη ιστορική αποφράδα ημέρα

Η δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρος.  ( C.arl Th. von Piloty.  1826 - 1886 )

           Ως ημερολογιακό γεγονός, αι «Ειδοί» του Μαρτίου, (Idus Martiae), δηλαδή η 15η του μήνα αυτού, καθώς και των μηνών Μαΐου, Ιουλίου και Οκτωβρίου, αποτελούσαν ημέρες γιορτής της Αρχαίας Ρώμης, προς τιμήν του Διός. Όπως και κάθε 13η  ημέρα εκάστου των υπολοίπων μηνών αποτελούσε γιορτή,  αφιερωμένη όμως σε διάφορα άλλα πρόσωπα ή γεγονότα.

    Ειδικά αι Ειδοί του Μαρτίου, μετά την δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα και κάτω από τις συνθήκες που συντελέστηκε αυτή, έχουν πάρει περίοπτη θέση στο καλαντάρι των προλήψεων. Όπως, π.χ. η Τρίτη και 13, (γιά τους Έλληνες), ή Παρασκευή και 13, (γιά τους Ευρωπαίους), και γενικά οι ημέρες και ημερομηνίες, σημαδεμένες από διάφορα άτυχα γεγονότα, ή  μεγάλες ιστορικές καταστροφές.

   Πέραν από διαβολικές συμπτώσεις, αυτή η ημερομηνία, (15 Μαρτίου), είναι συνδεδεμένη, περισσότερο από κάθε άλλη, με την ακατάλυτη επιταγή του μοιραίου, του οποίου η νομοτέλεια κατισχύει των πάντων. Δεν προλαμβάνεται, δεν αποτρέπεται και δεν αποσοβείται με τίποτε!

    Αποτελεί, τρόπον τινά, την εθνική εορτή των μοιρολατρών! Με τα σύγχρονα σαχλά εφευρήματα των απανταχού της Γης λουλουδάδων, (Hμέρα των ερωτευμένων, της μητέρας, της γιαγιάς, της θείας, του σκύλου, της γάτας, κ.λπ.), θα μπορούσε να ανακηρυχθεί ως η «Ημέρα του Αναπόφευκτου»! Με το πιό κάτω επεξηγηματικό ιστορικό, αυτό θα δικαιολογηθεί πλήρως. 

   Στον Ιούλιο Καίσαρα, (στο απόγειο της δόξας και της ματαιοδοξίας του), ήταν προγραμματισμένο εκείνη την ημέρα, (15 Μαρτίου του έτους 44 π. Χ.), να προταθεί από τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο το βασιλικό στέμμα, άρα και ταυτόχρονα, η κατάργηση του όποιου δημοκρατικού συστήματος διακυβέρνησης  υπήρχε μέχρι τότε στη Ρώμη και η μετατροπή του πολιτεύματός της, προφανώς, σε απολυταρχικό. Κι αυτός, κάνοντας κόνξες, (τράβα με κι ας κλαίω), να το δεχτεί, τελικώς!

   Προφανώς, γίνεται εύκολα αντιληπτό τί αντιδράσεις προκαλούσε ένα τέτοιο γεγονός τότε και τί συνωμοσίες εξύφανε! Τελικά, οι πολιτικοί του αντίπαλοι είχαν αποφασίσει να τον ξεκάνουν στις Ειδούς του Μαρτίου, κατά την προσέλευσή του στη Σύγκλητο, τη ρωμαϊκή βουλή, να πούμε.

   Από ημέρες πριν, ο μάντης Σπουρίννας, φίλα προσκείμενος σ' αυτόν, είχε οιωνοσκοπίσει σπλάχνα πουλιών και είχε προβλέψει κακά μαντάτα γιά τον Καίσαρα, κατά την διάρκεια εκείνης της ημέρας, προειδοποιώντας τον σχετικά:

   - Καίσαρ, φοβού τας Ειδούς του Μαρτίου!

   Ο Καίσαρ δεν έδωσε σημασία, όπως δεν μέτρησε και το όνειρο της συζύγου του Καλπουρνίας, η οποία το προηγούμενο βράδυ είδε στον ύπνο της πως την άλλη ημέρα της έφεραν τον άντρα … σφαγμένο, οπότε τον εκλιπαρούσε, κλαίγοντας, να μην ξεμυτίσει απ' το σπίτι εκείνη την ημέρα και, κυρίως, να μην πάει στη Σύγκλητο! Αυτός όμως ήταν ανένδοτος στη μετάβασή του εκεί. Ήταν κι εκείνο το στεμματάκι, βλέπεις!

   Πέρα από προβλέψεις, όνειρα και προαισθήσεις, που πολύ λογικά μπορεί να αντιπαρέλθει, ως αστειότητες, ένας δυναμικός και πολύπειρος άντρας, υπήρξε και κάτι χειροπιαστό, το οποίον θα μπορούσε να αποτρέψει τη δολοφονία του, αν…. το καπρίτσιο της μοίρας δεν επέβαλε στα πράγματα ν’ ακολουθήσουν τη προδιαγεγραμμένη τους πορεία.
   Ένας φίλος του σοφιστής, ο Αρτεμίδωρος, είχε πληροφορηθεί το σχέδιο των συνωμοτών και κάθισε και τα κατέγραψε όλα, με το νι και με το σίγμα, σε περγαμηνή. 

   
   Προσερχόμενου στο κτίριο της Συγκλήτου του Καίσαρος, συνέβησαν δύο εντυπωσιακά γεγονότα.

   --- Καθώς διασταυρώθηκε στα σκαλιά με τον Σπουρίννα, ο αλαζόνας Καίσαρ του λέει: 
   - Φίλε, ήρθαν οι  Ειδοί, και τίποτε κακό δεν συνέβη απ’ όσα μάντευες!
   Κι εκείνος του απάντησε μελαγχολικά και με νόημα:
   - Καίσαρ, ναι ήρθαν, αλλά δεν πέρασαν ακόμη! Ο Καίσαρ γέλασε και προχώρησε βιαστικά.

   --- Μπαίνοντας στο κτήριο, τον πλησιάζει με σπουδή ο αναμένων Αρτεμίδωρος και του εγχειρίζει την περγαμηνή όπου κατέγραφε τη συνωμοσία, λέγοντας με αγωνία: 
    - Καίσαρ, προς Θεού, διάβασε την επιστολή μου! Αμέσως τώρα!!!

   Η βαβούρα της στιγμής, το πλήθος των επευφημούντων οπαδών και οι μελετημένες κινήσεις των συνωμοτών, τράβηξαν τη προσοχή του Καίσαρα, που κίνησε γιά τα έδρανα με την περγαμηνή στο χέρι, αδιάβαστη. Όπως αδιάβαστος πήγε κι ο ίδιος! 

   Η ομάδα των φονιάδων τον περιτριγύρισαν με κάποια πρόφαση, απομονώνοντάς τον από τους φίλους του, και με καμιά εικοσαριά μαχαιριές τον κατέσφαξαν.
   Καταγράφεται, μάλιστα, ιστορικά πως ο αιμόφυρτος Καίσαρ δεχόμενος πανταχόθεν χτυπήματα, στράφηκε προς τον Μάρκο Βρούτο, (ο οποίος μάλλον αποτελούσε και νόθο παιδί του καθώς την εποχή της σύλληψής του ο Καίσαρ σχετιζόταν με την μητέρα του Σερβιλία), προσβλέποντας σε βοήθεια και προστασία. Εκείνος όμως, αντ’ αυτών, (αφού μαζί με τον Κάσσιο ήσαν οι επί κεφαλής  της συνωμοσίας), του έμπηξε την τελευταία μαχαιριά! Και τότε ο Καίσαρ, πέφτοντας, ψέλλισε τη γνωστή φράση, τη συνώνυμη της αχαριστίας:

   - Και συ παιδί μου, Βρούτε; Πέθανε λοιπόν, Καίσαρ! Και σκεπάζοντας το κεφάλι με την αιματοβαμμένη του τήβεννο έπεσε νεκρός, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Συγκλητικών, που παρακολουθούσαν έκπληκτοι και έντρομοι τα δρώμενα. Και με την περγαμηνή του Αρτεμίδωρου στο χέρι!

   Αυτό το γεγονός, πέραν από τη μακρά περίοδο ανωμαλίας κι εμφυλίων πολέμων που δημιούργησε στη Ρώμη, άφησε γνωστές και τις Ειδές του Μαρτίου, ως ...κακότυχη ημερομηνία.

   ΥΓ.  Καλού-κακού, δεν βλάπτει να προσέχουμε τις γρουσούζικες ημέρες, εκτός κι αν πιστεύετε στο αναπόφευκτο του πεπρωμένου!