Θέσεις - Απόψεις
Οι καιροί, δυστυχώς, είναι ζοφεροί. Καταθλιπτικοί και γιά πολλούς ανυπόφοροι. Είναι καιροί που το οικονομικό στρίμωγμα δημιουργεί και αντίστοιχο πνευματικό, με αποτέλεσμα να προκύπτουν ποικίλες εκτροχιάσεις του νου. Ότι μπορεί να βάλει ένα ανθρώπινο μυαλό, κατεβαίνει ως ορθή άποψη και θεωρία στον πελαγωμένο πολίτη και προβάλλεται ως θέσφατο. Ως αιτιολόγηση της σημερινής κατάντιας και -κατά την κλασσική ελληνική ψυχοσύνθεση- ως θεραπευτική πανάκεια και μαγική συνταγή εξόδου από την κρίση και επαναφορά εις το όλβιο και αμέριμνο, πρόσφατο παρελθόν.
Τη μακάρια ελληνική dolce vita της αδικαιολόγητης και σπάταλης κατανάλωσης, σε συνδυασμό με την ελάχιστη προσφορά εργασίας, την αντιπαραγωγικότητα και την μεγιστοποίηση των απαιτήσεων απολαβών, μέσω ενός παρασιτικού, φαύλου και κουτοπόνηρου συνδικαλισμού στον υπολειτουργούντα δημόσιο τομέα (επίδομα προπέλας, έγκαιρης προσέλευσης, επανατοποθέτησης του τρολλέ των τρόλλεϋ, κ.λπ), αδυνατούμε να ξεχάσουμε και να απαρνηθούμε. Από τη μακάρια νωπή ενθύμησή της ουδόλως μπορούμε να αποστούμε, αν και κατά βάθος καταλαβαίνουμε όλοι ότι αυτός ο τρόπος ζωής, έχει αρχειοθετηθεί πλέον, ανεπιστρεπτί, εις την ιστορία. Μαζί με την belle époque του μεσοπολέμου και, από πλευράς επανόδου στην ελληνική καθημερινότητα, με πιθανότητες όσες και ο χρυσούς αιών του Περικλέους !
Όπως σε κάθε απότομη και ανώμαλη προσγείωση, δυστυχώς, υπάρχουν ξεβολέματα, προβλήματα προσαρμογής και, οπωσδήποτε, και θύματα. Αθώα και μη.
Κάθε απότομη μεταβολή στη δομή και λειτουργία ενός κρατικού μηχανισμού, από πλευράς αποτελεσμάτων, ισοδυναμεί με επανάσταση.
Και κάθε επανάσταση έχει θύματα. Ζητούμενον η ελαχιστοποίηση των κλυδωνισμών και των θυμάτων. Ο μηδενισμός τους, όμως, αδύνατον. Αν ήταν εφικτό, γιά τι είδους επανάσταση θα μιλάγαμε ! Όσο μεγαλύτερες και περισσότερες οι αλλαγές, τόσο μεγαλύτερες οι συγκρούσεις και τόσο περισσότερα τα θύματα ! Κανόνας απαράβατος και παγκόσμια νομοτέλεια ! Δυστυχώς επέστη ο καιρός που, ως κοινωνία, θα πρέπει να ματώσουμε !
Η αριστερά, ως έχουσα την αποκλειστική εργολαβία υπεράσπισης των κοινωνικών κεκτημένων, αντιδρά σπασμωδικά. Κεραυνόπληκτη από τον ορυμαγδό των επερχομένων εξελίξεων και εξουθενωμένη από τους εσωτερικούς της σπαραγμούς.
Δεν προτείνει τίποτε το εφικτό και πραγματοποιήσιμο και εκβάλει μόνο άναρθρα και λαϊκίστικα συνθήματα, στα πλαίσια, τάχα, μιας κοινωνικής ευαισθησίας, χωρίς καμία συγκεκριμένη πρόταση. Όλα εν ονόματι μιας «άλλης πολιτικής», χωρίς ποτέ να την κατονομάζει και να την προωθεί. Καμιά πρακτική συνταγή εξόδου από την κρίση. Σοβαρή, εμπεριστατωμένη κι εφαρμόσιμη.
Θέσεις όπως, «να προσληφθούν όλοι οι άνεργοι στο Δημόσιο» (κ. Τσίπρας) ή «να καταβληθεί επίδομα ανεργίας 1120 ε, ανά άνεργο, πλέον προσθέτων παροχών, κ.λπ» (κ. Παπαρήγα) όχι μόνο δεν αντέχουν σε λογική κριτική, αλλά αποδιώχνουν κάθε σκεπτόμενο πολίτη από τις τάξεις τους, ενώ η κοινή λογική λέει ότι η αποτυχία του καπιταλισμού θα έπρεπε να γεμίζει ασφυκτικά τον αριστερό χώρο.
Η σημερινή κρίση του καπιταλισμού αποδεικνύει, πάνω απ’ όλα, τη γύμνια της αριστεράς σε αξιόπιστες αντιπροτάσεις και εναλλακτικές λύσεις.
Η καταφυγή της σημερινής ψευτοαριστερής κυβέρνησης σε θεραπευτικά μαντζούνια νεοφιλελεύθερων συνταγών αποδεικνύει, επίσης, ότι ο καπιταλισμός, υπό την έννοια της ορθής, λελογισμένης και όχι της άκρατης και αδηφάγου εφαρμογής, όπως δυστυχώς τον κατάντησε η κυριαρχία των μονοπωλίων, η διαφθορά της πολιτικής εξουσίας, η θεοποίηση του αεριτζίδικου τραπεζικού χρήματος και η διαπλοκή όλων των προηγουμένων, όχι μόνο θα επιζήσει αλλά και πρέπει να επιζήσει, αυστηρά χαλιναγωγούμενος, όμως, από ισχυρές, περιοριστικές νομοθεσίες και αδιάφθορες, επιβλέπουσες ηγεσίες.
Το Δημοσθένειο «Δει, δη χρημάτων, ω άνδρες Αθηναίοι και άνευ αυτών, ουδέν εστί των δεόντων», προβάλει σήμερα ισχυρότερο από ποτέ γιά να αναδείξει, πιο ανάγλυφα, την αναγκαιότητα του χρήματος.
Το πρόβλημα δεν είναι το «κεφάλαιο», αλλά η διαχείρισή του. Και αυτή μπορεί να διασφαλιστεί. Καλή διαχείριση σημαίνει γενική ευημερία και κακή σημαίνει κραυγαλέες οικονομικές ανισότητες, κοινωνικές αδικίες, διαφθορά και, στο τέλος, κρατική χρεοκοπία. Όπως η κακή διαχείριση του ηλεκτρισμού φέρνει ηλεκτροπληξίες και του αυτοκινήτου πολύνεκρα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα.
ORPHEAS
Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010
Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010
Ενδιαφέρουσα δημοσκόπηση, ελληνιστί gallop !
Επικαιρότης
Ακούστηκε ότι το ΣΔΟΕ ασχολείται με τα κατορθώματα παλαιού Υπουργού του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος διαθέτει περίπου 165 εταιρείες διαχείρισης και αξιοποίησης ακινήτων, οι οποίες έχουν στην κατοχή τους, συνολικά, περίπου 220 ακίνητα. Τα πλείστα εξ αυτών μεγάλης αξίας. Και εννοείται όλες αυτές οι εταιρείες, εσωχώριες όλες, μπερδεύονται με τραπεζικά δάνεια και, ως ζημιογόνες, φοροδιαφεύγουν κανονικότατα.
Πρόχειρο gallop, μεταξύ συγγενών και φίλων, ανέδειξε τα κάτωθι πρόσωπα, ως πιθανούς πρωταγωνιστές αυτής της ενδιαφέρουσας ιστορίας :
- κ. Απ. Τσοχατζόπουλος : 12,1%
- κ. Γιάν. Παπαντωνίου : 34,6 %
- κ. Κ. Λαλιώτης : 47,3%
- Ανεξάρτητοι, μεμονωμένοι : 5,8 %
- Δεν ξέρω, δεν απαντώ : 0,2 %
Παρατηρήσεις :
α) Η δημοφιλία του κ. Τσοχατζόπουλου βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα, καθ’ όσον ούτος ασχολείται, κυρίως, με εξωχώριες μπίζνες.
β) Η περίπτωση του κ. Παπαντωνίου, τον οποίον περιβάλει η φήμη της μεγάλης σουπιάς, (περί τις πάσης φύσεως λοβιτούρες), υστερεί καθ’ όσον οι πληροφορίες του ΣΔΟΕ αναφέρονται σε Υπουργό εξαφανισμένο από την πολιτική σκηνή από μακρότατου χρόνου. Και επειδή ο κ. Γιάννος, κατά καιρούς, όλο και κάπου σκάει μύτη στα κανάλια, εδώ κι εκεί, η υποψηφιότητά του χάνει έδαφος.
γ) Ο κ. Λαλιώτης, πληρών όλες τις προϋποθέσεις και τα επιτάγματα που ανακοίνωσε (ή άφησε να διαρρεύσουν) το ΣΔΟΕ, προηγείται σταθερά και, μάλλον, θα κόψει πρώτος το νήμα. Εκτός αν, την τελευταία στιγμή, κάποιο ισχυρό αουτσάιντερ του πάρει την πρωτιά στο φίνις ! Θα δούμε. Ποτέ δεν ξέρει κανείς ! Οπωσδήποτε η μεγάλη δεξαμενή του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ είναι γεμάτη από τέτοια μπουμπούκια και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος μέχρι τέλους, ποιος θα ξεπεταχτεί και τι θα βγει ( ; ) στα φόρα.
δ) Το δεν ξέρω, δεν απαντώ το εκφράζει ένας Πακιστανός, ο οποίος περιστασιακά βοηθάει στον κήπο, αφού τα δικά μας χέρια δεν επαρκούν ή δεν αντέχουν (γεράματα, ανημποριά, λουμπάγκο και τέτοια). Αυτός ζει στον δικό του κόσμο και νοιάζεται μόνο για το μεροκάματο και το…. τζαμί ! (Τις μπύρες όμως τις κοπανάει, σαν νεροφίδα !)
Η στήλη δέχεται συμμετοχές στη δημοσκόπηση.
Ακούστηκε ότι το ΣΔΟΕ ασχολείται με τα κατορθώματα παλαιού Υπουργού του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος διαθέτει περίπου 165 εταιρείες διαχείρισης και αξιοποίησης ακινήτων, οι οποίες έχουν στην κατοχή τους, συνολικά, περίπου 220 ακίνητα. Τα πλείστα εξ αυτών μεγάλης αξίας. Και εννοείται όλες αυτές οι εταιρείες, εσωχώριες όλες, μπερδεύονται με τραπεζικά δάνεια και, ως ζημιογόνες, φοροδιαφεύγουν κανονικότατα.
Πρόχειρο gallop, μεταξύ συγγενών και φίλων, ανέδειξε τα κάτωθι πρόσωπα, ως πιθανούς πρωταγωνιστές αυτής της ενδιαφέρουσας ιστορίας :
- κ. Απ. Τσοχατζόπουλος : 12,1%
- κ. Γιάν. Παπαντωνίου : 34,6 %
- κ. Κ. Λαλιώτης : 47,3%
- Ανεξάρτητοι, μεμονωμένοι : 5,8 %
- Δεν ξέρω, δεν απαντώ : 0,2 %
Παρατηρήσεις :
α) Η δημοφιλία του κ. Τσοχατζόπουλου βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα, καθ’ όσον ούτος ασχολείται, κυρίως, με εξωχώριες μπίζνες.
β) Η περίπτωση του κ. Παπαντωνίου, τον οποίον περιβάλει η φήμη της μεγάλης σουπιάς, (περί τις πάσης φύσεως λοβιτούρες), υστερεί καθ’ όσον οι πληροφορίες του ΣΔΟΕ αναφέρονται σε Υπουργό εξαφανισμένο από την πολιτική σκηνή από μακρότατου χρόνου. Και επειδή ο κ. Γιάννος, κατά καιρούς, όλο και κάπου σκάει μύτη στα κανάλια, εδώ κι εκεί, η υποψηφιότητά του χάνει έδαφος.
γ) Ο κ. Λαλιώτης, πληρών όλες τις προϋποθέσεις και τα επιτάγματα που ανακοίνωσε (ή άφησε να διαρρεύσουν) το ΣΔΟΕ, προηγείται σταθερά και, μάλλον, θα κόψει πρώτος το νήμα. Εκτός αν, την τελευταία στιγμή, κάποιο ισχυρό αουτσάιντερ του πάρει την πρωτιά στο φίνις ! Θα δούμε. Ποτέ δεν ξέρει κανείς ! Οπωσδήποτε η μεγάλη δεξαμενή του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ είναι γεμάτη από τέτοια μπουμπούκια και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος μέχρι τέλους, ποιος θα ξεπεταχτεί και τι θα βγει ( ; ) στα φόρα.
δ) Το δεν ξέρω, δεν απαντώ το εκφράζει ένας Πακιστανός, ο οποίος περιστασιακά βοηθάει στον κήπο, αφού τα δικά μας χέρια δεν επαρκούν ή δεν αντέχουν (γεράματα, ανημποριά, λουμπάγκο και τέτοια). Αυτός ζει στον δικό του κόσμο και νοιάζεται μόνο για το μεροκάματο και το…. τζαμί ! (Τις μπύρες όμως τις κοπανάει, σαν νεροφίδα !)
Η στήλη δέχεται συμμετοχές στη δημοσκόπηση.
Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010
Γιέ μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου !!!
Επικαιρότης
Ο Υπουργός των Οικονομικών, ο κ. Παπακωνσταντίνου, σε μια κρίση ειλικρίνειας, (από τις σπάνιες που τον διακρίνουν), είπε το εξής εκπληκτικό :
- Ήρθε η ώρα να συγκρουσθούμε με τα σπλάχνα μας !
Και εννοούσε τις παρασιτικές ΔΕΚΟ και τον φαύλο τρόπο λειτουργίας τους.
Το να «συγκρούεται» κανείς με τα σπλάχνα του σημαίνει πως :
α) Δεν είναι σωστός ο ίδιος, β) Τα σπλάχνα του δεν είναι καλά και γ) Μπορεί και τα δύο.
Τη διάγνωση περί προβληματικών «σπλάχνων» την έκαναν, επισήμως, οι ελεγκτές της «τρόικας», (τους οποίους εγκατέστησε στη χώρα η κυβέρνηση), στις θεραπευτικές οδηγίες της οποίας οφείλουμε, απαρεγκλίτως, να υπακούομε.
Η διαπίστωση, λοιπόν, μιλάει για πολύ σοβαρή "πάθηση" και ανάγκη αμέσου "εγχειρήσεως" !
- Κόψτε, περικόψτε, μειώστε, περιορίστε, απολύστε, εξυγιάνετε !
Όμως, ποιός «έχτισε» τέτοια σπλάχνα; Ποιός εξέθρεψε και γιγάντωσε τον παρασιτισμό και τη στρεβλή λειτουργία των ΔΕΚΟ, χάριν φαβοριτισμού και κομματικής ιδιοτέλειας; Ποιός δημιούργησε τα περίφημα προνομιακά και μισθολογικά «ρετιρέ»; Ποιός θωράκισε τις ιδιοτελείς συντεχνίες τους με τέτοια ασυδοσία , ούτως ώστε να μπαίνουν με θρασύτητα και ιταμότητα οι συνδικαλιστάδες τους στα υπουργικά γραφεία, να συμπεριφέρονται έξαλλα, να βρίζουν χυδαία και να απειλούν απροκάλυπτα τους μουδιασμένους Υπουργούς, οι οποίοι έκπληκτοι μεν αλλά όρθιοι και σούζα, δεν τολμούσαν να ψελλίσουν λέξη, μπροστά στα εμβρόντητα μάτια καμεραμέν και τηλεθεατών;
Και όλη αυτή η ιλαροτραγωδία της «ιερής αγανάκτησης» των αφηνιασμένων εργατοπατέρων να γίνεται εν ονόματι, τάχα, των συμφερόντων του……. ελληνικού λαού !!!
Αλλά όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες. Τελικά όλα εδώ, σε τούτη τη ζωή πληρώνονται ! Ο εμπρηστής καλείται να γίνει ο πυροσβέστης, που θα σβήσει τη φωτιά που ο ίδιος άναψε !
Η Θεία Δίκη θα επιβάλει στον σύγχρονο «Αβραάμ» να θυσιάσει τον προσφιλή του γιο, τον «Ισαάκ». Και μάλιστα με ολοκληρωμένες διαδικασίες «θυσίας». Χωρίς το τρυκ της Παλαιάς Διαθήκης ! Ούτε ψύλλος στον κόρφο του σύγχρονου «Ισαάκ». Αυτός δεν θα τη γλιτώσει !
Αχ, κοινωνία άσπλαχνη !
Ο Υπουργός των Οικονομικών, ο κ. Παπακωνσταντίνου, σε μια κρίση ειλικρίνειας, (από τις σπάνιες που τον διακρίνουν), είπε το εξής εκπληκτικό :
- Ήρθε η ώρα να συγκρουσθούμε με τα σπλάχνα μας !
Και εννοούσε τις παρασιτικές ΔΕΚΟ και τον φαύλο τρόπο λειτουργίας τους.
Το να «συγκρούεται» κανείς με τα σπλάχνα του σημαίνει πως :
α) Δεν είναι σωστός ο ίδιος, β) Τα σπλάχνα του δεν είναι καλά και γ) Μπορεί και τα δύο.
Τη διάγνωση περί προβληματικών «σπλάχνων» την έκαναν, επισήμως, οι ελεγκτές της «τρόικας», (τους οποίους εγκατέστησε στη χώρα η κυβέρνηση), στις θεραπευτικές οδηγίες της οποίας οφείλουμε, απαρεγκλίτως, να υπακούομε.
Η διαπίστωση, λοιπόν, μιλάει για πολύ σοβαρή "πάθηση" και ανάγκη αμέσου "εγχειρήσεως" !
- Κόψτε, περικόψτε, μειώστε, περιορίστε, απολύστε, εξυγιάνετε !
Όμως, ποιός «έχτισε» τέτοια σπλάχνα; Ποιός εξέθρεψε και γιγάντωσε τον παρασιτισμό και τη στρεβλή λειτουργία των ΔΕΚΟ, χάριν φαβοριτισμού και κομματικής ιδιοτέλειας; Ποιός δημιούργησε τα περίφημα προνομιακά και μισθολογικά «ρετιρέ»; Ποιός θωράκισε τις ιδιοτελείς συντεχνίες τους με τέτοια ασυδοσία , ούτως ώστε να μπαίνουν με θρασύτητα και ιταμότητα οι συνδικαλιστάδες τους στα υπουργικά γραφεία, να συμπεριφέρονται έξαλλα, να βρίζουν χυδαία και να απειλούν απροκάλυπτα τους μουδιασμένους Υπουργούς, οι οποίοι έκπληκτοι μεν αλλά όρθιοι και σούζα, δεν τολμούσαν να ψελλίσουν λέξη, μπροστά στα εμβρόντητα μάτια καμεραμέν και τηλεθεατών;
Και όλη αυτή η ιλαροτραγωδία της «ιερής αγανάκτησης» των αφηνιασμένων εργατοπατέρων να γίνεται εν ονόματι, τάχα, των συμφερόντων του……. ελληνικού λαού !!!
Αλλά όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες. Τελικά όλα εδώ, σε τούτη τη ζωή πληρώνονται ! Ο εμπρηστής καλείται να γίνει ο πυροσβέστης, που θα σβήσει τη φωτιά που ο ίδιος άναψε !
Η Θεία Δίκη θα επιβάλει στον σύγχρονο «Αβραάμ» να θυσιάσει τον προσφιλή του γιο, τον «Ισαάκ». Και μάλιστα με ολοκληρωμένες διαδικασίες «θυσίας». Χωρίς το τρυκ της Παλαιάς Διαθήκης ! Ούτε ψύλλος στον κόρφο του σύγχρονου «Ισαάκ». Αυτός δεν θα τη γλιτώσει !
Αχ, κοινωνία άσπλαχνη !
Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010
Αισιόδοξα μηνύματα ! !
Σχολιασμοί
Ευρισκόμενος στην Αθήνα γιά την διεκπεραίωση κάποιων υποθέσεων, θέλησα, περιπατώντας στις γκετοποιημένες γειτονιές της, να σχηματίσω ιδίαν άποψη σχετικά με όσα γράφονται στον τύπο και «παίζουν» στα κανάλια γιά την κατάσταση που επικρατεί εκεί. Μάλιστα διάλεξα τις πρώτες βραδινές ώρες να το κάνω, γιά πιο πολύ… σασπένς.
Τελικά κατέληξα σε δύο διαπιστώσεις. Μία αισιόδοξη και μία απαισιόδοξη.
Η απαισιόδοξη λέει ότι στα επίμαχα σημεία η κατάσταση είναι άθλια και η πόλη θυμίζει γενικώς κάτι μεταξύ Καράτσι και Ισλαμαμπάντ. ( Έχοντας επισκεφθεί τις πιο πάνω πόλεις το ισχυρίζομαι μετά λόγου γνώσεως.)
Η αισιόδοξη λέει ότι, ευτυχώς, οι ελπίδες δεν χάθηκαν και υπάρχουν πολλά περιθώρια και πολλές πιθανότητες να φτάσουμε, επί τέλους, την … Καλκούτα !
Ευρισκόμενος στην Αθήνα γιά την διεκπεραίωση κάποιων υποθέσεων, θέλησα, περιπατώντας στις γκετοποιημένες γειτονιές της, να σχηματίσω ιδίαν άποψη σχετικά με όσα γράφονται στον τύπο και «παίζουν» στα κανάλια γιά την κατάσταση που επικρατεί εκεί. Μάλιστα διάλεξα τις πρώτες βραδινές ώρες να το κάνω, γιά πιο πολύ… σασπένς.
Τελικά κατέληξα σε δύο διαπιστώσεις. Μία αισιόδοξη και μία απαισιόδοξη.
Η απαισιόδοξη λέει ότι στα επίμαχα σημεία η κατάσταση είναι άθλια και η πόλη θυμίζει γενικώς κάτι μεταξύ Καράτσι και Ισλαμαμπάντ. ( Έχοντας επισκεφθεί τις πιο πάνω πόλεις το ισχυρίζομαι μετά λόγου γνώσεως.)
Η αισιόδοξη λέει ότι, ευτυχώς, οι ελπίδες δεν χάθηκαν και υπάρχουν πολλά περιθώρια και πολλές πιθανότητες να φτάσουμε, επί τέλους, την … Καλκούτα !
Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010
8η Νοεμβρίου. Η επόμενη ημέρα. Η ημέρα των μεγάλων αποφάσεων.
Θέσεις - Απόψεις
Ο κ. Γ. Παπανδρέου προέρχεται από παλιά πολιτική οικογένεια. Με παππού και πατέρα πρωθυπουργούς. Είναι πολύ λογικό, σχεδόν νομοτελειακό το φαινόμενο να ήθελε, γιά χίλιους λόγους, να φανεί αντάξιος συνεχιστής αυτής της παράδοσης. Μέχρις εκεί το γεγονός είναι κατανοητό και, εν πολλοίς, θεμιτό.
Προεκλογικά, δεν υπάρχει αμφιβολία πως σαν αρχηγός της, τότε, αξιωματικής αντιπολίτευσης και του επί 20/τία κυβερνήσαντος την χώρα κόμματος, ήταν απόλυτα ενημερωμένος (και όφειλε να είναι) γιά την οικονομική κατάσταση της Ελλάδος και την δρομολογημένη, εκ του ασφαλούς, πορεία της χώρας προς το γκρεμό, στον οποίο την οδήγησε η άφρων πολιτική των προηγουμένων κυβερνήσεων. Μία πολιτική που είχε χτίσει ο πατέρας του προκειμένου να εξασφαλίσει την μακροημέρευσή του στην εξουσία.
Αν και έβλεπε το επερχόμενο αδιέξοδο και την αδυναμίαν αντιμετωπίσεώς του, (κάτι το οποίο είχε αντιληφθεί ο προηγούμενος πρωθυπουργός, που νιώθοντας την εξουσία σαν καυτή πατάτα ήθελε να απαλλαγεί απ’ αυτήν μιά ώρα αρχίτερα), στη δίψα του γιά κατάκτηση της αρχής μετήλθε όλων των μέσων προκειμένου να πετύχει το στόχο του. Να γίνει κι αυτός πρωθυπουργός, έστω γιά μία ημέρα. Να μην φανεί ότι υστερεί έναντι των προγόνων του. Και… ό,τι ήθελε προκύψει!
Όσοι ενθυμούνται λόγους, συνεντεύξεις και πολιτικές συμπεριφορές του το 2008 – 2009 το αντιλαμβάνονται πλήρως. Την άγρια και στείρα αντιπολίτευση, το μόνιμο όχι σε κάθε κυβερνητική πρόταση, ακόμη και σε ό,τι είχε προηγουμένως αποδεχθεί (π.χ. την αναθεώρηση του Συντάγματος γιά τα ξένα πανεπιστήμια) και τόσα άλλα.
Με αποθέωση τη στάση του στα εγκαίνια του Μουσείου της Ακροπόλεως όπου διαγκωνιζόταν, σπρώχνοντας και δολιχοδρομώντας με μανία, γιά να στήνεται συνεχώς μπροστά στις κάμερες της τηλεοράσεως και να προβάλλεται !
Τελικά ο λαός στην απόγνωσή του, διαισθανόμενος αμυδρά την επερχόμενη οικονομική λαίλαπα, πάνω στην απελπισία του και με την σκέψη πως «γιά να λέει αυτός ότι λεφτά υπάρχουν, λύσεις υπάρχουν», κάτι θα ξέρει παραπάνω και μην εκτιμώντας σωστά το μέγεθος της ιδιοτέλειας, της ικανότητος και αξιοπιστίας του κ. Γ. Παπανδρέου, του έδωσε το πηδάλιο της χώρας, σαν έσχατη καταφυγή ελπίδας, με τα γνωστά σημερινά αποτελέσματα.
Αυτό όμως που ενδιαφέρει τώρα τους πολίτες, έξω από πολιτικάντικα τερτίπια, μπλόφες και μπουρδολογίες, είναι το τι μπορεί να γίνει απ’ εδώ και πέρα. Το αύριο καίει και προβληματίζει περισσότερο από το κάθε τι.
Δυστυχώς η λογική των αριθμών είναι τετράγωνη και αμείλικτη. Το δημόσιο χρέος θα αυξάνει συνεχώς, προϊόντος του χρόνου, με αποτέλεσμα την συνεχή αναζήτηση, μέσω φόρων, όλο και περισσοτέρων δημόσιων εσόδων τα οποία όμως, λόγω της ύφεσης, της ανεργίας και της ανέχειας είναι αδύνατον να ανευρεθούν χωρίς το "πνίξιμο" του λαού και τη συνεχή περικοπή των δημοσίων δαπανών, (έργα, μισθοί, συντάξεις).
Η λεμονόκουπα στράγγιξε τελείως και οι πηγές στέρεψαν. Η αγελάδα δεν κατεβάζει, πλέον, γάλα. Τέλειωσαν τα ψέματα. Όσο τα περί ανάπτυξης και επενδύσεων αποτελούν παραμύθια της Χαλιμάς, αφού ποιός τρελός ποντάρει σε κουτσό άλογο!
Η χρεοκοπία της χώρας είναι δεδομένη, αφού είναι δεδομένη η αδυναμία της να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Εσωτερικές (απολύσεις, μη επιστροφή ΦΠΑ, καθυστέρηση καταβολής εφ’ άπαξ, όχι πληρωμές σε προμηθευτές του δημοσίου, κλπ.) και, οσονούπω, στις καταβολές των επερχομένων δανειοδοτικών της υποχρεώσεων προς τους πιστωτές της.
Με όποια ωραιοποιημένη έκφραση κι αν παρουσιαστεί, (η γλωσσοπλασία αποτελεί το κυριότερο γνώρισμα του ΠΑΣΟΚ), η χρεοκοπία της χώρας είναι γεγονός τετελεσμένο και επερχόμενο.
Αυτό το ξέρει καλά ο κ. Γ. Παπανδρέου που έχοντας ικανοποιήσει το «απωθημένο» του, δηλαδή να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδος, αναζητεί λύση αξιοπρεπούς διαφυγής και αναζήτησης … διεθνούς καριέρας !
Πέραν από το πώς θα παρουσιαστεί η έξοδος αυτή στον λαό, (το ΠΑΣΟΚ είναι γκραν μαιτρ στο «φαίνεσθαι» και την παρουσίαση κάθε αρλούμπας ως θέσφατο, με την δουλική και εξώνητη υποστήριξη των φιλικών του ΜΜΕ), αυτή η ενέργεια θα είναι η μόνη ορθή πολιτική απόφαση του κ. Γ. Παπανδρέου.
Το οικονομικό φορτίο που έχει επιπέσει στις πλάτες του λαού και της χώρας, στο μέσον μιάς γενικευμένης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, είναι τεράστιο και η διαχείρισή του βάρος πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορούν ν’ αντέξουν οι ώμοι μιας μονοκομματικής κυβέρνησης η οποία, πέραν από τις, υπό αμφισβήτηση, ικανότητες και δυνατότητες των στελεχών της, επιβαρύνεται και από το σύνδρομο του πολιτικού κόστους, στο οποίο μοιραία θα λοξοκοιτάζει πάντα.
Γιά να περάσει ένα αντιλαϊκό αλλά απαραίτητο μέτρο απαιτείται, πλην της γνώσης γιά την αναγκαιότητά του και η δεδομένη αξιοπιστία και το κύρος αυτού που το επιβάλλει. Καθώς και η πλήρης αποδέσμευση από το οποιοδήποτε «πολιτικό κόστος» του μέτρου αυτού.
Οι στιγμές απαιτούν, περισσότερο από ποτέ, ικανούς τεχνοκράτες υπουργούς, (και εν γένει ταγούς), απόλυτα γνώστες του αντικειμένου του τομέα ευθύνης που θα αναλάβουν, κατά προτίμηση εξωκοινοβουλευτικούς, επιτυχημένους και αποφασιστικούς, υπό στιβαρή, σοβαρή και υπεύθυνη καθοδήγηση εξόχως ισχυρής προσωπικότητος, ως συντονιστού - πρωθυπουργού.
Το μέγα ερώτημα είναι, διαθέτει σήμερα τέτοιους η χώρα και, αν ναι, κατά πόσον αυτοί είναι διατεθειμένοι να βάλουν το κεφάλι τους στη λαιμητόμο του σημερινού ελληνικού μπάχαλου, αναλαμβάνοντας να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου προέρχεται από παλιά πολιτική οικογένεια. Με παππού και πατέρα πρωθυπουργούς. Είναι πολύ λογικό, σχεδόν νομοτελειακό το φαινόμενο να ήθελε, γιά χίλιους λόγους, να φανεί αντάξιος συνεχιστής αυτής της παράδοσης. Μέχρις εκεί το γεγονός είναι κατανοητό και, εν πολλοίς, θεμιτό.
Προεκλογικά, δεν υπάρχει αμφιβολία πως σαν αρχηγός της, τότε, αξιωματικής αντιπολίτευσης και του επί 20/τία κυβερνήσαντος την χώρα κόμματος, ήταν απόλυτα ενημερωμένος (και όφειλε να είναι) γιά την οικονομική κατάσταση της Ελλάδος και την δρομολογημένη, εκ του ασφαλούς, πορεία της χώρας προς το γκρεμό, στον οποίο την οδήγησε η άφρων πολιτική των προηγουμένων κυβερνήσεων. Μία πολιτική που είχε χτίσει ο πατέρας του προκειμένου να εξασφαλίσει την μακροημέρευσή του στην εξουσία.
Αν και έβλεπε το επερχόμενο αδιέξοδο και την αδυναμίαν αντιμετωπίσεώς του, (κάτι το οποίο είχε αντιληφθεί ο προηγούμενος πρωθυπουργός, που νιώθοντας την εξουσία σαν καυτή πατάτα ήθελε να απαλλαγεί απ’ αυτήν μιά ώρα αρχίτερα), στη δίψα του γιά κατάκτηση της αρχής μετήλθε όλων των μέσων προκειμένου να πετύχει το στόχο του. Να γίνει κι αυτός πρωθυπουργός, έστω γιά μία ημέρα. Να μην φανεί ότι υστερεί έναντι των προγόνων του. Και… ό,τι ήθελε προκύψει!
Όσοι ενθυμούνται λόγους, συνεντεύξεις και πολιτικές συμπεριφορές του το 2008 – 2009 το αντιλαμβάνονται πλήρως. Την άγρια και στείρα αντιπολίτευση, το μόνιμο όχι σε κάθε κυβερνητική πρόταση, ακόμη και σε ό,τι είχε προηγουμένως αποδεχθεί (π.χ. την αναθεώρηση του Συντάγματος γιά τα ξένα πανεπιστήμια) και τόσα άλλα.
Με αποθέωση τη στάση του στα εγκαίνια του Μουσείου της Ακροπόλεως όπου διαγκωνιζόταν, σπρώχνοντας και δολιχοδρομώντας με μανία, γιά να στήνεται συνεχώς μπροστά στις κάμερες της τηλεοράσεως και να προβάλλεται !
Τελικά ο λαός στην απόγνωσή του, διαισθανόμενος αμυδρά την επερχόμενη οικονομική λαίλαπα, πάνω στην απελπισία του και με την σκέψη πως «γιά να λέει αυτός ότι λεφτά υπάρχουν, λύσεις υπάρχουν», κάτι θα ξέρει παραπάνω και μην εκτιμώντας σωστά το μέγεθος της ιδιοτέλειας, της ικανότητος και αξιοπιστίας του κ. Γ. Παπανδρέου, του έδωσε το πηδάλιο της χώρας, σαν έσχατη καταφυγή ελπίδας, με τα γνωστά σημερινά αποτελέσματα.
Αυτό όμως που ενδιαφέρει τώρα τους πολίτες, έξω από πολιτικάντικα τερτίπια, μπλόφες και μπουρδολογίες, είναι το τι μπορεί να γίνει απ’ εδώ και πέρα. Το αύριο καίει και προβληματίζει περισσότερο από το κάθε τι.
Δυστυχώς η λογική των αριθμών είναι τετράγωνη και αμείλικτη. Το δημόσιο χρέος θα αυξάνει συνεχώς, προϊόντος του χρόνου, με αποτέλεσμα την συνεχή αναζήτηση, μέσω φόρων, όλο και περισσοτέρων δημόσιων εσόδων τα οποία όμως, λόγω της ύφεσης, της ανεργίας και της ανέχειας είναι αδύνατον να ανευρεθούν χωρίς το "πνίξιμο" του λαού και τη συνεχή περικοπή των δημοσίων δαπανών, (έργα, μισθοί, συντάξεις).
Η λεμονόκουπα στράγγιξε τελείως και οι πηγές στέρεψαν. Η αγελάδα δεν κατεβάζει, πλέον, γάλα. Τέλειωσαν τα ψέματα. Όσο τα περί ανάπτυξης και επενδύσεων αποτελούν παραμύθια της Χαλιμάς, αφού ποιός τρελός ποντάρει σε κουτσό άλογο!
Η χρεοκοπία της χώρας είναι δεδομένη, αφού είναι δεδομένη η αδυναμία της να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Εσωτερικές (απολύσεις, μη επιστροφή ΦΠΑ, καθυστέρηση καταβολής εφ’ άπαξ, όχι πληρωμές σε προμηθευτές του δημοσίου, κλπ.) και, οσονούπω, στις καταβολές των επερχομένων δανειοδοτικών της υποχρεώσεων προς τους πιστωτές της.
Με όποια ωραιοποιημένη έκφραση κι αν παρουσιαστεί, (η γλωσσοπλασία αποτελεί το κυριότερο γνώρισμα του ΠΑΣΟΚ), η χρεοκοπία της χώρας είναι γεγονός τετελεσμένο και επερχόμενο.
Αυτό το ξέρει καλά ο κ. Γ. Παπανδρέου που έχοντας ικανοποιήσει το «απωθημένο» του, δηλαδή να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδος, αναζητεί λύση αξιοπρεπούς διαφυγής και αναζήτησης … διεθνούς καριέρας !
Πέραν από το πώς θα παρουσιαστεί η έξοδος αυτή στον λαό, (το ΠΑΣΟΚ είναι γκραν μαιτρ στο «φαίνεσθαι» και την παρουσίαση κάθε αρλούμπας ως θέσφατο, με την δουλική και εξώνητη υποστήριξη των φιλικών του ΜΜΕ), αυτή η ενέργεια θα είναι η μόνη ορθή πολιτική απόφαση του κ. Γ. Παπανδρέου.
Το οικονομικό φορτίο που έχει επιπέσει στις πλάτες του λαού και της χώρας, στο μέσον μιάς γενικευμένης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, είναι τεράστιο και η διαχείρισή του βάρος πολύ μεγαλύτερο από όσο μπορούν ν’ αντέξουν οι ώμοι μιας μονοκομματικής κυβέρνησης η οποία, πέραν από τις, υπό αμφισβήτηση, ικανότητες και δυνατότητες των στελεχών της, επιβαρύνεται και από το σύνδρομο του πολιτικού κόστους, στο οποίο μοιραία θα λοξοκοιτάζει πάντα.
Γιά να περάσει ένα αντιλαϊκό αλλά απαραίτητο μέτρο απαιτείται, πλην της γνώσης γιά την αναγκαιότητά του και η δεδομένη αξιοπιστία και το κύρος αυτού που το επιβάλλει. Καθώς και η πλήρης αποδέσμευση από το οποιοδήποτε «πολιτικό κόστος» του μέτρου αυτού.
Οι στιγμές απαιτούν, περισσότερο από ποτέ, ικανούς τεχνοκράτες υπουργούς, (και εν γένει ταγούς), απόλυτα γνώστες του αντικειμένου του τομέα ευθύνης που θα αναλάβουν, κατά προτίμηση εξωκοινοβουλευτικούς, επιτυχημένους και αποφασιστικούς, υπό στιβαρή, σοβαρή και υπεύθυνη καθοδήγηση εξόχως ισχυρής προσωπικότητος, ως συντονιστού - πρωθυπουργού.
Το μέγα ερώτημα είναι, διαθέτει σήμερα τέτοιους η χώρα και, αν ναι, κατά πόσον αυτοί είναι διατεθειμένοι να βάλουν το κεφάλι τους στη λαιμητόμο του σημερινού ελληνικού μπάχαλου, αναλαμβάνοντας να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)