Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ. Η «Ρωμιά» πρύτανις της Σορβόννης.

Και άλλα… τινά και παρεπόμενα.

 

   Η κυρία Αρβελέρ είναι μία, αντικειμενικά, σπουδαία, λαμπερή και εξέχουσα προσωπικότητα διεθνούς κύρους. Κατά βάση, υπήρξε καθηγήτρια Βυζαντινολογίας στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων και αργότερα Πρύτανις του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, γιά κοντά 10 χρόνια.

   Τυχαία, την περασμένη εβδομάδα παρακολούθησα μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παρεχώρησε από το κομψό και καλοδιακοσμημένο με έργα τέχνης και αντίκες, διαμέρισμά της στο Παρίσι. Με την άνεση μιάς απόλυτα επιτυχημένης καριέρας, την αυτοπεποίθηση της αυθεντίας και τον άψογο χειρισμό της ελληνικής γλώσσας παρέθεσε πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις, θυμίζοντάς μου την πάνσοφη ατάκα του αείμνηστου και πανέξυπνου Τσαρούχη, περί του… «στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις». Βεβαίως η κυρία Γλύκατζη όσα έλεγε τα έλεγε εκτός Ελλάδας, αλλά ας μη δίνουμε και τόση σημασία στις μικρολεπτομέρειες. Κατά δήλωσή της είναι «Ρωμιά».

   Η πρύτανις, λοιπόν, της Σορβόννης γεννήθηκε τέλη Αυγούστου του 1926 στην Καισαριανή και δηλώνει «προσφυγάκι» -πολύ σωστά-  αφού είναι παιδί προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Μεγάλωσε στην Καισαριανή και το 1953 έφυγε στο Παρίσι, όπου σπούδασε και στη συνέχεια πραγματοποίησε τη λαμπρή πανεπιστημιακή της καριέρα. 

   Γιά την οικονομία του χωροχρόνου αντιπαρέρχομαι τις, οπωσδήποτε, όχι και πολύ κολακευτικές γιά τη φυλή και το έθνος απόψεις της, που ταυτίζονται με εκείνες του Αυστριακού Φαλμεράγιερ και οι οποίες πολεμήθηκαν έντονα από διάφορους ιστορικούς, όπως ο Παπαρρηγόπουλος και άλλοι, (μεταξύ μας η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση), καθώς και την αιρετική άρνηση του όρου «Έλληνες», με προτίμηση του προσδιορισμού: «Ρωμιοί». Στέκομαι μόνο στην φράση που άκουσα με τ’ αυτιά μου: «Είμαι αριστερή γιατί πιστεύω πως η Αριστερά κάνει καλύτερη διαχείριση του Εθνικού πλούτου»!

   Κατ’ αρχήν, και βάση του προαναφερθέντος «αξιώματος» του Τσαρούχη και της θεμελιώδους αρχής της Δημοκρατίας καθένας δικαιούται να πιστεύει ό,τι θέλει και, βεβαίως, να το δηλώνει ελεύθερα. Και αυτό συμπεριλαμβάνει, φυσικά, και την κυρία Γλύκατζη. Το θέμα όμως που ανακύπτει εύλογα, και εφ’ όσον απασχολεί κάποιον που θέλει να προχωρήσει τη σκέψη του παραπέρα, είναι η έδραση και λογική τεκμηρίωση των δηλώσεων των σημαντικών και εξεχόντων προσωπικοτήτων, αφού αυτές, (οι προσωπικότητες), και οι απόψεις τους αποτελούν πρότυπα και μπούσουλα γιά μας τους υπόλοιπους, απλούς ανθρώπους. 

   Κάνοντας μια μικρή έρευνα διαπίστωσα πως η κυρία Ελένη οφείλει περισσότερα στο «Αρβελέρ» και λιγότερα στο «Γλύκατζη»! Και εξηγούμαι.

   Ο σύζυγός της, ο κύριος Αρβελέρ, υπήρξε αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού της Γαλλίας. Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, πάμπλουτος και κάτοχος πύργου κάπου στη Νορμανδία. Την επισήμανση ότι ήταν εβραϊκού θρησκεύματος δεν την αναφέρω -προς Θεού μακράν εμού κάθε ρατσιστική πρόθεση- παρά μόνον γιά να αιτιολογήσω την προέλευση του πατροπαράδοτου πλούτου της οικογένειας. Επομένως γίνεται εύκολα κατανοητή η τεράστια ώθηση που έλαβε η καριέρα της, όντως ικανής και πανέξυπνης, κυρίας Γλύκατζη, η οποία -μεταμορφωμένη από ασχημόπαπο σε πανέμορφο κύκνο, κατά το γνωστό παραμύθι του Άντερσεν- μεσουράνησε πλέον στον ουρανό της Σορβόννης, ως κυρία… Αρβελέρ. 

   Και τώρα στο ψητό! Είναι απόλυτα φυσικό και λογικό, όταν διαθέτεις μεγάλο πλούτο, για τον οποίο δεν κοπίασες να αποκτήσεις και δεν γνωρίζεις πως δημιουργείται, να τυρβάζεις πλέον μόνο γιά την… διαχείρισή του! Και βεβαίως, εκεί πλεονεκτούν σαφώς οι αριστερές λογικές και προθέσεις. «Δώσε στο λαό να φάει ψωμάκι! Κάτω το κεφάλαιο που ρουφάει το αίμα του λαού»! και άλλα τέτοια.

   Η Ελλάδα, στη πρόσφατη μεταπολεμική της Ιστορία, το έζησε το «έργο» τρεις φορές. Με τη Δεξιά να λειτουργεί σαν εργάτρια μέλισσα και την Αριστερά -ώπα, να καούν τα κάρβουνα!- σαν τζίτζικας. Δύο φορές, όσα «μάζεψε» ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τις περίφημες «επταετίες» του τα  «σκόρπισαν», μιά ο Γεώργιος Παπανδρέου με τη χούντα και μιά ο γιός του, ο οποίος άρμεξε γιά τα καλά το… συνδικάτο της ΕΟΚ που ξόρκιζε ως αντιπολίτευση, βάζοντας και τα θεμέλια του υπερδανεισμού της χώρας. Γιά την τρίτη φρόντισε ο μικρόνους Γιωργάκης, που της τίναξε οριστικά τα πέταλα από το ακριτικό Καστελλόριζο, αν και… «λεφτά υπάρχουν»! 

   Σήμερα η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας έχει μιά ιδιομορφία η οποία θα ξεμπροστιάσει, επί τέλους, την ανεύθυνη ρητορική της Αριστεράς και την περίφημη «δίκαιη κατανομή» ενός πλούτου, ο οποίος είναι ανύπαρκτος. Η οικονομία της βρίσκεται στον πάτο και στο Ταμείο δεν υπάρχει τσεντέσιμο! Κι εδώ βρίσκεται τα κουμπιά της Αλέξαινας, ή μάλλον του… Αλέξη, ο οποίος καλείται να βγάλει λαγούς από τρύπιο καπέλο! Με βάση συνεργούς της παρλαπίπας προς εντυπωσιασμό και τη γνωστή τακτική των εμετικών γυμνοσάλιαγκων των ΜΜΕ, που άρχισαν τις σαχλές αγιογραφίες των ιδιόρρυθμων ναρκισσευόμενων «εστέτ» της οικονομίας, οι οποίοι υποδύονται τους όψιμους αριστερούς, ενώ ακόμη κι οι οδοντογλυφίδες που χρησιμοποιούν είναι «σινιέ», και διαθέτουν «συντρόφους»… εικαστικούς και ζάπλουτους, (μιά ζωή ασχολούμαι με την τέχνη και δεν μπορώ να κατανοήσω τον όρο: «εικαστικός», σκέτο και ξεκάρφωτο, συνδεδεμένο με φωτογράφιση πολεμικών σκηνών και μουτζουρωμένων ερειπίων)!

   Οι προβλέψεις είναι κακές και η κωλοτούμπα αναπόφευκτη. Και ως τελευταία σύνοψη: Με βάση τα πρώτα δείγματα γραφής είμαι έτοιμος να βιώσω ενορχηστρωμένη παραπληροφόρηση, στα πρότυπα της γνωστής τακτικής των χοντρών καλόγερων του Ροΐδη, όπου βάφτιζαν το κρέας φασόλια, γιά να μην νηστέψουν. Με μόνη διαφορά πως εδώ θα συμβεί αντίστροφα.  

   Οψόμεθα.