Η μικροψυχία, η μεγαλοψυχία και ο Οίκος των Μονμορανσύ.

Πολιτικός πολιτισμός και μικροψυχίες.

 

   Τίποτα δεν μ’ ενοχλεί περισσότερο από την υποκρισία. Ο καραφλός «μέγας» ημιμαθής ξερόλας του κρατικού καναλιού ενοχλήθηκε σφόδρα γιατί -λέει-  δεν παρέδωσε ο Σαμαράς στον Τσίπρα το Μέγαρο Μαξίμου. Γιά να δοθεί -λέει επίσης- συνέχεια στο… κράτος! Λες και τώρα χάσαμε τον μπούσουλα και ψάχνουμε, απελπισμένα, στο σκοτάδι να βρούμε το νήμα του... κράτους και ψύλλους στ' άχυρα!

   Ανασκαλίζοντας τη μνήμη ελάχιστες περιπτώσεις θυμάμαι να έχει συμβεί κάτι τέτοιο, δηλαδή ο ηττημένος να παραδίδει, φιλομειδής και χαριέστατος, τη σκυτάλη στον νικητή του. Και όχι μόνο σε ελληνικό, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Όσο σπουδαιότερης σημασίας είναι το γεγονός, τόσο στην τελετή παράδοσης-παραλαβής λάμπουν διά της απουσίας τους οι πρωταγωνιστές ηγέτες. 

   Κορυφαίο τέτοιο γεγονός θεωρώ την παράδοση της Ιαπωνίας, κάτι που σήμανε την οριστική λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, του φονικότερου πολέμου στην Παγκόσμιο Ιστορία. Αυτή έγινε στο θωρηκτό «Μιζούρι», αραγμένο στον κόλπο του Τόκιο την 2^α Σεπτεμβρίου 1945. Στη μεγαλόπρεπη τελετή δεν παρέστησαν ούτε ο νικητής Αμερικανός Πρόεδρος Τρούμαν, ή έστω ο Αρχιστρατηγός Μακ Άρθουρ, ούτε ο ηττημένος Αυτοκράτορας Χιροχίτο. Αντικαταστάθηκαν από δευτεροκλασάτα στελέχη των δύο κρατών. Νομίζω ένας στρατηγός (Σάντερλαντ ή Σάδερλαντ, ή κάπως έτσι) κι ένας Γιαπωνέζος Υπουργός, νομίζω Εξωτερικών. (Όνομα τρέχα, γύρευε!).

   Όμως, και η παράδοση της Γερμανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε μέσα σ’ ένα βαγόνι τρένου, έξω από την Κομπιέν, στις 11/11/1918, με υπογράφοντα από πλευράς Γερμανίας κάποιον τριτοκλασάτο πολιτικό του οποίο το όνομα μου διαφεύγει τώρα, αλλά θυμίζει έντονα κάτι σαν… χάμπουργκερ!

Το βαγόνι-στρατηγείο του Στρατάρχη Φος, έξω από την Κομπιέν. Μετά την υπογραφή παράδοσης της Γερμανίας.

   Στο χθεσινό δικό μας γεγονός τώρα. Σιγά μην, τύποι που πάνε σε επίσημες τελετές με τζιν και σαγιονάρες, (που λέει ο λόγος), να δίνουν σημασία σε τέτοιες μικρολεπτομέρειες. Λαϊκοί άνθρωποι είναι, αρκετοί μάλιστα απ’ αυτούς αμόρφωτοι και πειναλέοι, (αλήθεια είναι κι ας θιγούν κάποιοι, δεν πειράζει), που αποκαθιστούν τη λαϊκή κυριαρχία στα σαλόνια και τα μέγαρα της απεχθούς μπουρζουαζίας. Μέχρι να εγκλιματιστούν και καλομάθουν κι αυτοί στη γλύκα της εξουσίας και τα συμπαρομαρτούντα της. Θυμάμαι το ΠΑΣΟΚ, στην πρώτη του ορκωμοσία το ‘81, πήγε με παπάκια και ζιβάγκο στο Προεδρικό Μέγαρο και τώρα όλοι οι  λαϊκοί δημοκράταροι του τότε κυκλοφορούν με Μερσεντέ! και κολυμπάνε στο τάλιρο, λουφάζοντας.

   Σίγουρα ο Σαμαράς έκανε φάουλ, ακολουθώντας την πεπατημένη, βγάζοντας θυμό και κακιούλες, με το ν' απόσχει προσωπικά από την αλλαγή σκυτάλης -«κόψε, δεν σου μιλάω»! Όμως, αν πρέπει να κατηγορηθεί γιά κάτι, αυτό δεν είναι η έλλειψη γαλατικής ευγένειας, ή επίδειξη μικροψυχίας, όπως τον κατηγορούν οι όψιμοι απόγονοι του Οίκου των Μονμορανσύ, αλλά η έλλειψη μεγαλοψυχίας. Η μεγαλοψυχία δεν επιδεικνύεται και δεν προβάλλεται γιά να προκαλέσει θαυμασμό, ένθεν-κακείθεν, αλλά γιά απολύτως προσωπική και εσωτερική ικανοποίηση αυτού που την διαθέτει. Ο χρυσός δεν χρειάζεται στίλβωση γιά να λάμψει. Θα γυαλίζει ακόμη και πεταμένος στη χωματερή των Άνω Λιοσίων. Φαίνεται -και δυστυχώς- ο Σαμαράς δεν διαθέτει τέτοια μεγαλοψυχία. Τουλάχιστον στον απαιτούμενο βαθμό. Αλλά είπαμε: «o tempora, o mores»!