Χονγκ Κονγκ - Ελλάδα. Όλως τυχαία, σε κάποιες τροχιές παράλληλες!

Όταν η Ιστορία «ανακυκλώνεται», αλλά δεν διδάσκει.

Από τον λόφο της Βικτωρίας. Στο βάθος η Καουλούν.

   Το Χονγκ Κονγκ είναι μιά τόση δα ακρούλα στο νοτιοανατολικό άκρο της Κίνας. Καδράρεται, ως γεωγραφική οντότητα, σε ένα ορθογώνιο 38Χ50 χιλιόμετρα και αποτελείται από μία χερσόνησο, την Καουλούν, και 236 νησιά, το μεγαλύτερο των οποίων λέγεται Χονγκ Κονγκ. Από αυτό πήρε το όνομά της και το σύνολον της επικράτειας.

   Το Χονγκ Κονγκ απετέλεσε την τελευταία βρετανική αποικία στην Ασία. Η αποικία αυτή σχηματίστηκε σε τρεις φάσεις. Κατ’ αρχήν, μετά τον «πόλεμο του οπίου», (1840-1842), η ηττημένη από τις βρετανικές κανονιοφόρους Κίνα παραχώρησε στη Μεγ. Βρετανία το μικρό νησί Χονγκ Κονγκ, (78 Κm2), ως πολεμική αποζημίωση, γιά ίδρυση εκεί αγγλικής πολεμικής και εμπορικής βάσης. Στη συνέχεια, το 1860, παραχωρήθηκε στην Μ. Βρετανία η απέναντι χερσόνησος Καουλούν, (που σημαίνει «χερσόνησος των εννέα δράκων»), με έκταση 12 Κm2, καθ’ όσον η αποικία αναπτυσσόταν ραγδαία και χρειαζόταν χώρο. Τελικά, κατά το 1898, μετά από διαπραγματεύσεις, συμφωνήθηκε τρίτη παραχώρηση, αυτή των «Νέων Εδαφών», (New Territories), όπως ονομάστηκε, με εδάφη γύρω από την Καουλούν, έτσι ώστε η συνολική έκταση της αποικίας ανήλθε στα 1070 Km2. 

   Αυτή η τελευταία, και συνολική, συμφωνία μεταξύ Κίνας και Μ. Βρετανίας έγινε με τον βρετανικό νόμο της εποχής, βάσει του οποίου κάθε πώληση ή μίσθωση έχει διάρκεια 99 χρόνων. Συνεπώς, βάσει Νόμου και γραπτής συμφωνίας, το Χονγκ Κονγκ ολόκληρο θα επέστρεφε στην κυριότητα της Κίνας κατά το έτος 1997! Εννοείται πως όταν οι Άγγλοι λόρδοι υπέγραφαν τη μίσθωση το 1898 θα σκέφτονταν πως μετά έναν αιώνα: «τρέχα γύρευε» και «ποιός ζει και ποιός πεθαίνει». Έλα όμως που η καταληκτική ημερομηνία έφτανε στην ώρα της και τα συμφωνηθέντα έπρεπε να τηρηθούν!

   Από την δεκαετία του ’80, ήδη, οι Άγγλοι άρχισαν να «γαργαλιούνται» και ν’ ανησυχούν γιά την τύχη της χρυσοφόρου αποικίας τους και να προσπαθούν να επιτύχουν παράταση της μίσθωσης. Όμως ο μικρόσωμος στο σώμα αλλά γίγαντας στο πνευματικό και πολιτικό ανάστημα Κινέζος ηγέτης Ντενγκ Σιάο Πινγκ, ο πραγματικός αναμορφωτής της Κίνας και ιστορικά κατά πολύ σπουδαιότερος του Μάο, τους αντιμετώπισε αγέρωχα, ήρεμα και λακωνικά. Σε κάθε βρετανική απόπειρα επαναδιαπραγμάτευσης, αυτός με ήρεμο, γλυκό και απαθές χαμόγελο τους απαντούσε:

   - «Παιδιά, ό,τι λέει το συμβόλαιο»!

   - «Μα…»

   - «Δεν έχει μα και ξεμά. Ό,τι υπογράψαμε τότε, αυτό και θα γίνει»!

   Σκληροί, ξεσκληροί οι Εγγλέζοι, το γραπτό κείμενο πέρασε τελικά κι ας χτυπιόντουσαν οι Βρετανοί και χοροπηδούσαν μέχρι το ταβάνι. Τον Αύγουστο του 1997 το Χονγκ Κονγκ πέρασε στα χέρια της Κίνας!

   (Σημ. :    Ο Ντενγκ Σιάο Πινγκ, όταν κάποτε του παρατήρησαν πως οι μέθοδοί του ξεφεύγουν  από την κομμουνιστική ορθοδοξία και ρέπουν προς τον καπιταλισμό, είπε το περίφημο: «Δεν μ’ ενδιαφέρει το χρώμα της γάτας. Μου αρκεί να πιάνει ποντίκια»!)

   Το μόνο που κατάφεραν οι Άγγλοι, κι αυτό επειδή το ήθελε στο βάθος του ο τριπίθαμος παμπόνηρος Ντενγκ, ήταν να κρατήσει η πρώην αποικία το καπιταλιστικό οικονομικό της σύστημα γιά τα επόμενα 50 χρόνια. Δηλαδή μέχρι το 2047. Έτσι το Χονγκ Κονγκ αποτελεί σήμερα τον μπροστάρη οδηγό που παραδειγματίζει, καθοδηγεί και μετατρέπει, και μάλιστα πολύ επιτυχώς, την οικονομία της αχανούς Κίνας από κλειστή, αντιπαραγωγική, κρατικοδίαιτη και μίζερη, σε παγκόσμιο παραγωγικό γίγαντα και ρυθμιστή των αγορών. Όσο γιά τον κομμουνισμό της χώρας και τα σοσιαλιστικά… ιδεώδη, αυτά διατηρούνται τύποις, μόνο και μόνο γιά την διατήρηση, αδιατάρακτα, της καθεστηκυίας νομενκλατούρας στην εξουσία, την ανυπαρξία αντιπολίτευσης, την αντιδημοκρατική καθήλωση του λαού και υποταγή του -αδιαμαρτύρητα- στις εντολές της κυβέρνησης και, τελικά, στην συγκέντρωση της προσοχής της χώρας στην παραγωγή εθνικής «πίτας» και όχι στη διανομή της. 

   Τώρα, γιατί σας τα λέω όλα αυτά. Η κατά πάσα βεβαιότητα νέα κυβέρνηση διαλαλεί προκαταβολικά πως τα «κοκοράκια» της θα πάνε με θάρρος και λεβεντιά να διαπραγματευτούν με τους Ευρωπαίους… τοκογλύφους, οι οποίοι τρομοκρατημένοι στη θέα, π.χ., του κ. Μηλιού, την αφοπλιστική γοητεία και απειλή της… κ. Ραχήλ και της «βαρούφες» του ομώνυμου κ. Καθηγητού, θα κατουρηθούν από το φόβο τους και θα ενδώσουν στις νταηλίδικες απαιτήσεις τους.

   Μακάρι τα πράγματα να γίνουν έτσι. Μακάρι τα «θέλω» μας να γίνονταν, αφ’ εαυτών, πραγματικότητα. Μακάρι η «πο… ή μας, (που λέει κι ο σύγχρονος … Αριστοκλάνης μας), που βράζει να σημαίνει και δύναμη»! 

   Στο κάτω-κάτω, αν το… όνειρο βγει, και μεγαλύτερη σύνταξη θα πάρω και ΕΜΦΙΑ θα γλυτώσω και λιγότερο φόρο θα πληρώνω! Όλα αυτά μου φαίνονται «όνειρο». Το ξύπνημα φοβάμαι μόνο!