Μανώλης Γλέζος. Ο ιδεολόγος, ο αγωνιστής, ο ανυποχώρητος.

Μανώλης Γλέζος. Ο αειθαλής μαχητής!

   Παρακολούθησα, με θαυμασμό και γοητεία, μικρή τηλεοπτική συνέντευξη του Μανώλη Γλέζου, την επόμενη των εκλογών. Με νωπό τον ενθουσιασμό και τη μέθη μιάς πολυπόθητης πολιτικής νίκης και ικανοποίησης που ήρθε μεν αργά, αλλά ευτυχώς γι’ αυτόν, όχι πολύ αργά.

   Το πρόσωπό του έλαμπε από ευτυχία και η γλώσσα του, ροδάνι, έβγαζε ένα εσώψυχο, που ήταν καταπλακωμένο στα βάθη της ψυχής του, γιά μιά ολόκληρη και μακρά ζωή. Στα μάτια του είδα να καίει η ίδια φλόγα που θυμάμαι -αμυδρά πλέον λόγω χρονικής απόστασης- πως φλόγιζε κάποτε έναν αρχικαπετάνιο του ΕΛΑΣ, θείο ενός… «φίλου» μου. Με τις ίδιες απόψεις, τον ίδιο ρομαντισμό και την ίδια ουτοπία. Κυνηγοί κι οι δυό του ίδιου απραγματοποίητου κι ανύπαρκτου ιδανικού. Ο Γλέζος πρόλαβε να ζήσει την αυταπάτη του. Ό άλλος έφυγε νωρίς.

   Ως γνωστόν, πολιτική είναι η τέχνη του να λες πολλά, χωρίς να λες τίποτα στην ουσία και από όσα υπόσχεσαι, στο τέλος να κάνεις όσα μπορείς. Δηλαδή να χειρίζεσαι μιά μηχανή… «δουλέματος» του λαού. Όσο καλύτερα τη χειρίζεσαι, τόσο καλύτερος πολιτικός θεωρείσαι! 

   Ο Μανώλης Γλέζος είναι έντιμος, απλός και ξεκάθαρος στις απόψεις του. Και πάντοτε καθαρός και μόνιμα απογοητευμένος. Γι’ αυτό και δεν κάνει γιά πολιτικός. Με την ειλικρίνεια και ευθύτητα που τον διακρίνει χαλάει τη… μαγιονέζα. Η αγωνία της αναζήτησης δικαίωσης των ονείρων του τον έστειλε να περιπλανιέται σε διάφορους χώρους -όμως πάντοτε μέσα στην ιδεολογία του- προσπαθώντας να βρει φορέα που θα ερχόταν στην εξουσία. Όχι γιά προσωπική ικανοποίηση και ανταμοιβή, αλλά γιά πραγμάτωση των οραματισμών και δικαίωση των πόθων του.

   Σήμερα ο Μανώλης Γλέζος βιώνει αυτή τη δικαίωση, ευρισκόμενος, χωρίς να το ξέρει, στο χείλος της μεγάλης, της απόλυτης απογοήτευσης. Μέχρι τώρα η άσφαιρη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε την «κόλλα» που τον συνέδεε μαζί του. Επειδή πλέον, είναι θέμα λίγου χρόνου η προσγείωση της νέας κυβέρνησης στις επιταγές -όχι των δανειστών και… τοκογλύφων- αλλά της πραγματικότητας και η ρεαλιστική προσαρμογή στις ανάγκες της, ο αταλάντευτος Μανώλης θα βρεθεί -γιά άλλη μία φορά- μετέωρος, εξαπατημένος κι απογοητευμένος.

   Διακινδυνεύω μία πρόβλεψη. Σύντομα η εξέλιξη των πραγμάτων θα τον αναγκάσει σε μιά ακόμη εσωτερική «επανάσταση», αυτή που θα τον επαναφέρει στην αρχική ιδεολογική του κοιτίδα. Στο λίκνο της ιδεολογίας του. Εκεί όπου πραγματικά ανήκει και απ’ όπου η ψυχή του δεν μετακινήθηκε σπιθαμή. Στο ΚΚΕ. Εκεί θ’ αναζητήσει τη συνέχιση της λαϊκής πάλης, αθεράπευτα αιθεροβάμων, κόντρα στους «ανεμόμυλους» της παγκόσμιας νομοτέλειας. Εκτός και αν, στα γεράματα, έχει κουραστεί, βολευτεί και συμβιβαστεί, ως ο τελευταίος, ρομαντικός, των Μοϊκανών του σοσιαλισμού. 

   ΥΓ. Η στήλη διευκρινίζει πως δεν συμμερίζεται τις ιδέες κι απόψεις του Μανώλη Γλέζου. Τιμά όμως τους αγνούς ιδεολόγους, υπολήπτεται τους έντιμους αντιπάλους της και σέβεται την ιστορία και τους αγώνες όσων πέφτουν μαχόμενοι γιά ιδέες και όχι συμφέρον. Απεχθάνεται δε, σφόδρα τους πάσης φύσεως γλείφτες, τους πολιτικούς γυρολόγους και χαμαιλέοντες, τους «οικονομισάριους» και τους σαλτιμπάγκους της εξουσίας.