Τα στεγαστικά με ρήτρα ελβετικού φράγκου. Αι μωραί παρθένοι και ο επιτάφιος θρήνος.

«Ελβετικά φράγκα δεν δίδω…!»

 

   Είναι διάχυτη η άποψη περί της «ευφυΐας του λαού μας». Και μέχρις ενός σημείου αληθεύει, αρκεί αυτή να μην υπερβαίνει τα όρια, εισερχόμενη στον τομέα της «ατσιδωσύνης» και παραβαίνοντας το δελφικό «Μηδέν άγαν». Η επίπλαστη ευδαιμονία των τελευταίων καιρών γιγάντωσε τον υποκρυπτόμενο «ξερολισμό» μας, απογείωσε την «εθνική μαγκιά» και έκανε την κουτοπονηριά να επικαλύψει την εξυπνάδα και την σωφροσύνη. Και όλα αυτά μέχρι την αναπόφευκτη έλευση του… λογαριασμού και της απομυθοποίησης. Τότε ισχύει το περίφημο… «και κλάμα η κυρία», σε συνδυασμό με την αναζήτηση ευθυνών. Βεβαίως από κάποιον άλλον, πάντα, αφού ως γνωστόν εμείς δεν φταίμε ποτέ και σε τίποτα. Εμείς, απλά, είμαστε ο… «σοφός λαός»! Ο λαός που βλέπει το τυρί και ξερογλείφεται, αγνοώντας συστηματικά την φάκα που βρίσκεται ακριβώς πίσω, ορατή και απειλητική, να τρίβει τα χέρια της χαμογελώντας πονηρά. Ο σοφός και αλάνθαστος λαός!

   Κάποια χρόνια πριν, κοντά 65.000 μάγκες θεώρησαν ευκαιρία τον εξής πολύπλοκο συνδυασμό προκειμένου να συνάψουν στεγαστικό δάνειο. Δανείστηκαν ελβετικά φράγκα, εισέπραξαν ευρώ, πληρώνουν δόσεις σε ευρώ και πιστώνεται ο λογαριασμός τους σε φράγκα, εις τα οποία μετατρέπεται η καταβαλλόμενη δόση με την αντίστοιχη ισοτιμία που υπάρχει τη στιγμή της καταβολής! Απλό; Απλούστατο!

   Όλη αυτή η νομισματική σκυταλοδρομία είχε, προφανώς, στόχο τον οικονομικώς ευμενέστερο δανεισμό, έναντι των υπόλοιπων κορόιδων που δανείζονταν κανονικά και ορθόδοξα. Με την σκέψη και βεβαιότητα πως αυτή την εύνοια την εξασφάλιζε η σταθερότητα του ελβετικού φράγκου και τα χαμηλά του επιτόκια. Κοντολογίς, «σαν βγεις στον πηγαιμό γιά… μαλλί»! 

   Αυτό, με σύγχρονα ισοδύναμα, σημαίνει: όραμα, ελπίδα, προοπτική, προοδευτικότητα και όλα τα ευήκοα κι ευχάριστα καλλικέλαδα άσματα των Σειρήνων. Έναντι της στατικότητας, της βεβαιότητας και της συντήρησης των καθιερωμένων.

   Τελικά, τώρα που οι Ελβετοί αποφάσισαν -γιά μιά σειρά από δικούς τους λόγους- να ανατιμήσουν τον νόμισμά τους, η μαγκιά έγινε θρήνος και το… ευκαιριακό δάνειο μετατράπηκε σε θηλιά στο λαιμό των ατσίδων δανειοληπτών. Τώρα άρχισε η ευθύνη των τραπεζών που δεν τους… ενημέρωσαν όταν υπέγραφαν, ό,τι υπέγραφαν -ως όφειλαν!- και επίσης ακούγεται και η γνωστή ιαχή, o εθνικός ύμνος της ατομικής ανευθυνότητας: «Πού είναι το κράτος!». Τώρα αναζητούν τρόπους ούτως ώστε να μην ισχύσουν τα όντως επαχθή γι’ αυτούς συμφωνηθέντα, πλην όμως αποδεκτά τότε και υπογραφέντα φαρδειά πλατειά. Εννοείται πως αν αποφάσιζαν αντίθετα οι Ελβετοί και υποτιμούσαν το εθνικό τους νόμισμα, οι ίδιοι που τώρα κλαίνε και οδύρονται, ζητώντας ακύρωση των όρων των δανειστικών συμβάσεων, όχι μόνο δεν θα… έσπευδαν ν’ αποζημιώσουν τις… καημένες τις τράπεζες που θα... έχαναν, αλλά θα πανηγύριζαν για τη… μαγκιά, την καπατσοσύνη και την υπεροχή τους έναντι των άλλων… κορόιδων, που δανείστηκαν κλασσικά!

   Πέραν του πραγματικού αντικρίσματος της υπόθεσης γιά τους θρηνώντες ατσίδες, αυτή θα πρέπει να εκληφθεί και ως προφητικός «μύθος» γιά τα μελλούμενα όσων πηγαίνοντας για μαλλί θα γυρίσουν κουρεμένοι, όχι όμως όπως φαντάζονται οι ίδιοι!

   Δυστυχώς ο Αίσωπος δεν ζει, ώστε να τα διαλαλήσει  κι αυτή η φωνή είναι και αδύναμη και… «εν τη ερήμω»