O φιλόσοφος κ. Στ. Ράμφος.

Αλλά και αρκετοί άλλοι....

 

   Τον κ. Στ. Ράμφο τον «διασταύρωσα» πολλές φορές στην TV. Είτε ως μετέχοντα σε «παράθυρα», είτε ως αποκλειστικό προσκεκλημένο σε συνεντεύξεις. Αυτό που συναπεκόμισα είναι πως πρόκειται, πράγματι, περί εξαίρετου διανοούμενου ατόμου. Τόσο στη διαμόρφωση των σκέψεων, όσο και στην διατύπωσή τους.

   Την περασμένη Κυριακή, σε μεγάλη καθημερινή εφημερίδα υπήρξε ολοσέλιδη συνέντευξή του. Έχοντας άποψη γιά την ποιότητα του ανθρώπου, την διάβασα με πολύ ενδιαφέρον. Ή μάλλον το έκανα προσπαθώντας να την καταλάβω. Μάλιστα το αποπειράθηκα μέσω δύο διαδοχικών προσπαθειών! Όμως, ομολογώ, δεν φωτίστηκα, σχεδόν καθόλου, περί του τί θα πρέπει, τελικά, να γίνει και «τί θέλει να πει ο ποιητής»! (αυτό το περίφημο «διά ταύτα»). Η πρώτη, παρ’ όλη την αρχική προδιάθεση και περιέργεια της ανάγνωσης, μου άφησε κενά και η δεύτερη με κούρασε φοβερά.

   Η συνέντευξη αυτή, το πιστεύω απόλυτα, πρέπει να στηρίχτηκε σε προσυνεννοημένη υποβολή ερωτηματολογίου από τον δημοσιογράφο και σε γραπτές απαντήσεις από τον συνεντευξιαζόμενο, οι οποίες γράφτηκαν μετά από μελέτη, πολλές σκέψεις και πολλά γράψε-σβήσε. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό το «στριμωγμένο» και μπερδεμένο άθροισμα σκέψης, σε βαθμό αδυναμίας κατανόησης, από τον απλό αναγνώστη, τον διαθέτοντα κοινό νου. Δηλαδή σ’ αυτόν που, σε τελευταία ανάλυση απευθύνεται κανονικά, και όχι σε σύνεδρους φιλοσοφικού συμποσίου.

   Αδυνατώ να ερμηνεύσω την μεγάλη διαφορά εκφοράς λόγου και σκέψης των ιδίων ανθρώπων, μεταξύ απλής συζητήσεως στο γυαλί, όπου η γλώσσα επικοινωνεί με το μυαλό και ρέει άμεσα, αβίαστα και κατανοητά, και της γραπτής αποτύπωσης επεξεργασμένων νοημάτων. Ιδίως όταν πρόκειται γιά σοβαρού κοινωνικού ενδιαφέροντος θέματα και αποδέκτη το πλατύ κοινό.

   Αν δεν είχα άμεση εικόνα των δύο ειδών «λόγου», δεν θα το παρατηρούσα και δεν θα το έγραφα. Π.χ. η κβαντική θεωρία, η αρχή της απροσδιοριστίας, ή η λειτουργία των στρεπτοκόκκων στο… πάγκρεας, δεν επιδέχονται απλουστευμένης παρουσίασης και διατύπωσης, όπως και να γίνει. Αποτελούν εξειδικευμένα επιστημονικά θέματα κατανοητά σε ειδικό, ολιγομελές κοινό. Όμως όλες οι σύγχρονες κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις των πνευματικών μας ταγών, απευθύνονται σε πολίτες-ψηφοφόρους και, υποτίθεται, τους βοηθούν και τους κατευθύνουν στο να διαμορφώσουν άποψη. Γι’ αυτό θα πρέπει να είναι -κατά το δυνατόν και πάνω απ’ όλα- καταληπτές και όχι «περιπεπλεγμένες»!

   Αναζητώντας τα αίτια αυτού του ευρέως παρατηρούμενου ιδιότυπου πνευματικού ναρκισσισμού, καταλήγω στην -έστω ενδόμυχη και ίσως λανθάνουσα- τάση των «ομιλούντων» με γραπτά, φιλοσόφων, να εκφράζονται μέσω δυσνόητων και ακατάληπτων διανοημάτων, στοχεύοντας στην  κατάθεση, επιβεβαίωση, εμπέδωση και αναγνώριση, αυτής ακριβώς της πνευματικής υπεροχής.

   Προσωπικά, παραμένω προσκολλημένος οπαδός του γνωστού αποφθέγματος του Λακεδαιμόνιου Χείλωνος: «Σοφόν το σαφές»!